 |
| An Afghan National Army (ANA) soldier assigned to the Mobile Strike Force Kandak fires a RPG-7 rocket-propelled grenade launcher during a live-fire exercise supervised by the Marines with the Mobile Strike Force Advisor Team on Camp Shorabak, Helmand province, Afghanistan, May 20, 2013. The Marines with the Mobile Strike Force Advisor Team instructed and mentored their ANA counterparts on how to properly utilize their weapons systems. (Photo ID: 937183) |
19fortyfive.com - Robert Farley / Παρουσίαση Freepen.gr
Σε μια απόκοσμη επανάληψη των προσπαθειών των ΗΠΑ το 2003 να προκαλέσουν την παράδοση Ιρακινών διοικητών με τηλεφωνήματα τις ημέρες πριν από την εισβολή, οι Ταλιμπάν προφανώς συνήψαν συμφωνίες με τους τοπικούς διοικητές του ANA για να παραδοθούν σε περίπτωση συντονισμένης επίθεσης. Το φαινόμενο των μαχητών να παραδίδονται χωρίς μάχη δεν είναι καθόλου νέο για το Αφγανιστάν και χαρακτηρίζει την ήττα του καθεστώτος που υποστηρίχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1992 και του καθεστώτος των Ταλιμπάν το 2001.
Ενώ η υποστήριξη των ΗΠΑ για τον ANA έχει μειωθεί τον τελευταίο χρόνο, τα κύρια ζητήματα αφορούσαν τη διανομή και όχι την έλλειψη αφθονίας. Το πρόβλημα της διαφθοράς μεταξύ της αφγανικής ελίτ αποδείχθηκε μεγαλύτερο πρόβλημα από μια απλή απορρόφηση τεράστιων αποθεμάτων πλούτου. Μπλόκαρε το σκεπτικό της εθνικής κυβέρνησης, εμποδίζοντας την Καμπούλ να κινητοποιήσει στρατιωτική δύναμη σε μια στιγμή κρίσιμης ανάγκης. Ούτε αυτό ήταν καθαρά αφγανικό πρόβλημα. Οι Αμερικανοί εργολάβοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διευκόλυνση της διαφθοράς σε όλη την κυβέρνηση της Καμπούλ.
Οι στρατοί πολεμούν για διάφορους λόγους, από την άμυνα της πατρίδας έως την ανησυχία για την προσωπική ασφάλεια, την επιθυμία για λάφυρα ή ακόμη κι από ιδεολογική ή θρησκευτική θέρμη. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Ταλιμπάν είχαν καλή αίσθηση των πολιτιστικών και υλικών μοχλών που έπρεπε να τραβήξουν για να προκαλέσουν ταχεία κατάρρευση του ΑΝΑ. Εκτίμησεαν πως οι υλικές ανάγκες μεμονωμένων στρατιωτών καλύπτονταν μόνο κατά διαστήματα από την αφγανική κυβέρνηση. Κατάλαβαν ότι πολλοί από τους στρατιώτες δρούσαν μακριά από το σπίτι τους σε περιοχές που έβρισκαν άγνωστες και πως πολλοί από αυτούς ήθελαν απλώς να επιστρέψουν στις οικογένειές τους. Ίσως πάνω απ 'όλα, εκτίμησαν ότι οι ιδεολογικές υποσχέσεις που προσφέρθηκαν από την κυβέρνηση της Καμπούλ- δημοκρατία, φιλελεύθερη αντίληψη για τα δικαιώματα, την ισότητα των φύλων- δεν ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές στον βαθμό της αφγανικής στρατιωτικότητας. Στο τέλος, υπήρχε ελάχιστη διάκριση μεταξύ του ANA και των Ταλιμπάν για τους μεμονωμένους στρατιώτες που αντιμετώπισαν τον κίνδυνο.
Ο στρατός είναι εκδήλωση μιας κοινωνικής δομής και δεν μπορεί ποτέ να είναι πλήρως ανεξάρτητος από αυτήν την κοινωνική δομή. Η λειτουργία ενός στρατού εξαρτάται από μια σειρά πολιτιστικών και κοινωνικών προτεραιοτήτων. Αυτό το πολιτιστικό και κοινωνικό κεφάλαιο περιορίζει και επιτρέπει στον στρατό. Εάν λάβει εντολή να εκτελέσει αποστολές για τις οποίες στερείται κοινωνικού και πολιτιστικού κεφαλαίου, θα αποτύχει εξίσου εύκολα σα να έχει έλλειψη από τεχνολογία ή υλικοτεχνική υποστήριξη.
Αυτό δε σημαίνει ότι οι στρατοί δεν μπορούν να καινοτομήσουν πέρα από τις δομές που τους γεννούν. Οι Ταλιμπάν ενσωμάτωσαν επιτυχώς μια σειρά τεχνολογιών που του επέτρεψαν να κινηθούν και να συγκεντρώσουν τη δύναμη πιο αποτελεσματικά. Κατέκτησαν επίσης τη χρήση τεχνολογιών επικοινωνιών για να καταστήσουν τις συντονισμένες επιθέσεις πιο συνεκτικές και θανατηφόρες. Πράγματι, μεγάλο μέρος του εξοπλισμού του ANA βρίσκεται τώρα υπό τον έλεγχο των Ταλιμπάν, αν και το μεγαλύτερο μέρος του θα είναι αδύνατο να διατηρηθεί μακροπρόθεσμα.
Με μια σημαντική έννοια, το αμυντικό κατεστημένο των Ηνωμένων Πολιτειών φαίνεται να ήταν ανίκανο να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που πλήττουν τον ANA. Η πάλη με βιώσιμο τρόπο θα σήμαινε την αποδοχή επιπέδων αποτελεσματικότητας και ευπάθειας που δεν ήταν αποδεκτά από τις αμερικανικές δυνάμεις. Αντ 'αυτού, η συνεργασία μεταξύ των αφγανικών και των αμερικανικών δυνάμεων περιελάμβανε βαριά χρήση αεροπορικής δύναμης και τεχνολογίας αναγνώρισης από την τελευταία, γεγονός που άφησε τον ANA ανίκανο να αναπτύξει τις δικές του εγγενείς δυνατότητες σε αυτές τις περιοχές. Ο ANA δεν σχεδιάστηκε για να είναι μια ανεξάρτητη, αυτοσυντηρούμενη δύναμη και λίγοι μέσα της είχαν μεγάλο κίνητρο να πραγματοποιήσουν τις απαραίτητες, επώδυνες μεταρρυθμίσεις.
Οι δυσκολίες της εκπαίδευσης περιπλέκουν την προσπάθεια. Ενώ η αύξηση των επιθέσεων "μπλε στο πράσινο" από Αφγανούς στρατιώτες σε προσωπικό των ΗΠΑ προκάλεσε συνολικά περιορισμένα θύματα, βοήθησαν στη δημιουργία δυσπιστίας και απόστασης που δυσκόλεψε τη συνεργασία και ώθησε τις οργανώσεις σε ξεχωριστές, συμπληρωματικές προσπάθειες και όχι σε μια ενιαία, συνεκτική προσπάθεια. Ομοίως, η τάση των Αφγανών πιλότων και στρατιωτών που εκπαιδεύτηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες να ζητούν άσυλο και όχι να επιστρέφουν στο Αφγανιστάν καθιστούσε δύσκολη τη δημιουργία μιας ανεξάρτητης οργάνωσης μάχης.
Η τελική κατάρρευση της εμπιστοσύνης ήταν καθοριστική. Βασικά στοιχεία της κυβέρνησης της Καμπούλ προφανώς δεν πίστεψαν ποτέ πως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αποχωρούσαν, παρά τις ενέργειες των Προέδρων Τραμπ και Μπάιντεν παρά τις προσπάθειες αυτές. Αυτό τους άφησε απροετοίμαστους να πάρουν δύσκολες, επώδυνες στρατηγικές αποφάσεις για το πώς και τι θα υπερασπιστούν. Αμερικανοί αξιωματούχοι, τόσο διπλωματικοί όσο και στρατιωτικοί, αναμφίβολα το υποστήριξαν αυτό.
Υπάρχει αναμφίβολα ένας βαθμός αυταπάτης σε αυτό, αλλά η αυταπάτη είναι συχνά απαραίτητη για να πολεμήσει ένας στρατός σε δυσμενείς συνθήκες. Μια καθαρή εκτίμηση της κατάστασης μπορεί να είχε ως αποτέλεσμα μια ακόμη πιο γρήγορη κατάρρευση της κυβέρνησης και μια ακόμη πιο ακατάστατη κατάσταση στο αεροδρόμιο της Καμπούλ.