Από: anoixtoparathyro.gr - Του Ν. Λακόπουλου
Mοιάζει με πρόκληση, σα να παραγγέλλεις πλούσιο γεύμα μπροστά σε πεινασμένους, αλλά μάλλον ο Μητσοτάκης δεν την αντιλαμβάνεται. Έχει ήδη πει πως τα πανεπιστήμια δεν είναι για όλους και η υπουργός πανηγυρίζει που «οι νέοι μας δεν εγκλωβίζονται πλέον στα πανεπιστήμια»!
«Οι σπουδές τους έχουν πλέον αντίκρισμα, καθώς δεν έχουμε το φαινόμενο να εισάγεται κανείς με 1, με 2, με 3. Οι νέοι μας έχουν διέξοδο και προοπτική. Οι σπουδές τους θα τους δώσουν αυτά που θέλουν και θα τους βοηθήσουν να αποκατασταθούν επαγγελματικά».
Προφανώς η σφαγή των 40.000 δίνει προοπτική στους υπόλοιπους, αφού όπως είπε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός -με μια απίστευτη λογική- «λιγότεροι απόφοιτοι, λιγότεροι άνεργοι»!
Με αυτή την αριθμητική η ανεργία των αποφοίτων θα μειωθεί αν μειωθούν οι φοιτητές, αλλά μάλλον θα αυξηθούν οι άνεργοι ψυκτικοί από το Περιστέρι: «Η Γερμανία έχει πολύ μικρότερο αριθμό φοιτητών στα πανεπιστήμια της και ταυτόχρονα ένα εξαιρετικό σύστημα τεχνικής εκπαίδευσης σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε στην Ελλάδα».
Η μακάβρια αριθμητική του Μητσοτάκη
Η αριθμητική του Μητσοτάκη -κάηκαν σπίτια, αλλά …σώθηκαν κιόλας- είναι ταξική, απάνθρωπη και αναίσθητη: δεν υπήρχαν θύματα στις πυρκαγιές -πλην ενός. Αλλά ακόμα και αν υπήρχαν θα ήταν λιγότερα από όσα θα μπορούσαν να υπάρξουν. Και οι νεκροί της πανδημίας είναι λιγότεροι από άλλες χώρες, αν και ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Γιώργος Κύρτσος δεν έχει την ίδια γνώμη:
«Είμαστε στην 4η χειρότερη θέση στους 27. Πρέπει σιγά-σιγά να συμμαζευτούμε».
Όσοι περίμεναν να πάει στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης να απολογηθεί ουσιαστικά και να τεκμηριώσει την επικοινωνιακή συγγνώμη, διαψεύσθηκαν οικτρά. Πήγε για να συγκρίνει τα καμένα στρέμματα με τα φέρετρα στο Μάτι με μια κυνική αριθμητική αξιοποιώντας τον θάνατο για την πολιτική του: αφού δεν είχαμε τόσους νεκρούς, είμαστε καλύτεροι.
» Η διαρκής χρήση μιας προηγούμενης ανείπωτης τραγωδίας, όπως στο Μάτι, με σκοπό τη δικαίωση των ενεργειών της εξουσίας στο παρόν, είναι πολιτικά ανήθικη, αντιπαιδαγωγική κ αντιπολιτική» θα γράψει στο Τουίτερ ο Λευτέρης Κουσούλης -που θα αναφέρει στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας.
Σε μια σπάνια και χυδαία στιγμή πολιτικής απαξίωσης ο Μητσοτάκης θα πει στην Βουλή πως δεν ήταν δυνατό να βάλει τον πήχη τόσο χαμηλά -στο ύψος του αντιπάλου του. Ωστόσο ενώ πέρασε από κάτω -από τον δικό του πήχη- δηλαδή απέτυχε δεν διστάσει να πει κατ΄επανάληψη πως ¨πετύχαμε».
«Η πραγματικότητα είναι ότι, παρά την ένταση και το μέγεθος των φωτιών που κληθήκαμε να διαχειριστούμε, κανείς οικισμός δεν κάηκε ολοσχερώς.(!!!) Πετύχαμε, λοιπόν, στο στόχο μας να προστατεύσουμε την ανθρώπινη ζωή. Πετύχαμε στο στόχο μας να προστατεύσουμε τους οικισμούς. Πετύχαμε στο στόχο μας να προστατεύσουμε τις κρίσιμες υποδομές»».
Ο ίδιος ωστόσο ομολογεί πώς κινδύνευσε η Αθήνα «καθώς κάποια στιγμή η φωτιά έφτασε πάρα πολύ κοντά σε εξαιρετικά κρίσιμες υποδομές στο Κρυονέρι και στον Άγιο Στέφανο» και «πολύ λίγοι γνωρίζουν την τεράστια προσπάθεια η οποία κατεβλήθη ειδικά στη φωτιά της Βαρυμπόμπης, ώστε να μπορέσουμε να διασφαλίσουμε την ηλεκτροδότηση του Λεκανοπεδίου».
Με την λογική και την αριθμητική του Μητσοτάκη ωστόσο ακόμα και αν καιγόταν η Αθήνα θα επαιρόταν που έσωσε την άλλη μισή, όπως τώρα που επαίρεται ότι δεν κάηκαν ολόκληροι οι οικισμοί.
Την ίδια ώρα ευχαριστεί τους κατοίκους που τους έσωσαν γιατί δεν έφυγαν αν και η κυβέρνηση ζητούσε να τους εκκενώσουν και δεν έχει επισκεφθεί -όπως θα έπρεπε να κάνει ένας Πρωθυπουργός- τα καμένα χωριά -να τους πει από κοντά πόσο πετυχημένος αισθάνεται.
Το γέλιο και η… «κουλτούρα εκκενώσεων»
Όσοι αναζητούν μια εξήγηση για το ατέλειωτο χαμόγελο -έως γέλιο του Πρωθυπουργού- καθώς μιλά για μια τραγωδία ας το συνδέσουν με το «είμαι ο καλύτερος», τα «εγώ» στα διαγγέλματά του και το γεγονός ότι πολύ συχνά γελά μόνος του.
Όταν λέει «μίλησα, πιστεύω, απηχώντας και το προσωπικό μου συναίσθημα» δεν είναι σίγουρος για το ποιο είναι το προσωπικό του συναίσθημα. Ωστόσο συναισθάνεται τον πόνο των άλλων -όπως λέει- αν και διαβάζει από χειρόγραφο τα συναισθήματά του.
Πιθανόν να είναι κυνικός όταν μιλάει για «κουλτούρα εκκενώσεων», αλλά μάλλον αποκαλύπτει την δική του κουλτούρα -όπου οι νεκροί είναι αριθμοί και οι λογογράφοι του είναι απρόσεκτοι: μιλάμε για εκκενώσεις βόθρων, αλλά δεν μιλάμε για εκκενώσεις όταν πρόκειται για ανθρώπους.
Και μάλλον δεν διαλέγεις να συνοδεύσεις την κόρη σου επιδεικτικά σε ένα αμερικάνικο πανεπιστήμιο όταν χιλιάδες κλαίνε που κόπηκαν στο ελληνικό και πριν οι πυρκαγιές τελειώσουν. Μάλλον η θέση ενός Πρωθυπουργού αυτές τις μέρες είναι στις περιοχές που έχουν πληγεί και όχι σε ταξίδια «ιδιωτικού χαρακτήρα».
Αλλά ο Μητσοτάκης δεν είναι ένας οποιαδήποτε πρωθυπουργός, αλλά μια σπάνια περίπτωση happy traveller. Από όταν είπε «οι πολίτες θα πάνε διακοπές, εμείς όχι» -όπως κατέγραψε η Αυγή- απέδρασε είκοσι δύο φορές. Πότε για Τήνο-τρεις φορές, πότε για Χανιά, Ήπειρο -για γάμο εφοπλιστή, Costa Navarino της Μεσσηνίας, Εύβοια -πριν τις φωτιές, Hράκλειο, Ρέθυμνο, ξανά Χανιά και πάει λέγοντας.
Πιθανόν κάποιο από τα επόμενα ταξίδια να τον φέρει και στα καμένα.