 |
| photo: https://www.maxpixel.net/Fire-Fighting-Water-Fire-Fighting-Aircraft-Seaplane-4786149 |
Του Ζαχαρία Μυτιληνιού
Διαβάζω διάφορα από εδώ και από εκεί, από «μεγάλες» ιστοσελίδες που μόνον και μόνον για να δικαιολογήσουν την αδικαιολόγητη κυβέρνηση καταντάνε φυλλάδες της δραχμής, να ρίχνουν την ευθύνη από την κλιματική αλλαγή μέχρι και στον Θεό τον ίδιο. Ξεχνούν όμως ότι η ανικανότητα είναι αυτή η οποία κυριαρχεί στο κράτος των α(χ)ρίστων.
Και ο κόσμος πλέον το βλέπει. Δεν είναι τυχαίο ότι το γνωστό τρέντ με το «Μητσοτάκη γ…» έχει κατακλύσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από τους πάντες. Ο λαός μπορεί να κοιμάται, όμως σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης ξυπνάει πάντα από το επιβεβλημένο και καλοπληρωμένο λήθαργο του.
Επανέρχομαι όμως στον τίτλο του ποστ. Σε όλες τις μεγάλες φωτιές (2007, 2018) που έπληξαν την πρωτεύουσα γράφω τα ίδια πράγματα, αν και ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να εισακουσθώ.
Κάποτε πρέπει επιτέλους να αντικρύσουμε στα μάτια την πραγματικότητα. ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΔΑΣΗ ΑΠΟ ΠΕΥΚΑ. Δε χρειαζόμαστε ένα δέντρο που αναπαράγεται σαν παράσιτο, που ελάχιστα προσφέρει στο οικοσύστημα (σε σχέση με άλλα δέντρα), που καίγεται μέχρι και 100 φορές πιο γρήγορα από άλλα φυτά και δέντρα, που λειτουργεί καλύτερα από κανόνι στην εκτόξευση των πύρινων σπόρων. Ενδεικτικό είναι ότι μόλις προχθές μου μετέφερε πυροσβέστης ότι είδε φλεγόμενο κουκοναρόσπορο να περνάει την εθνική οδό σε ένα από τα πιο πλατιά της σημεία άνω των 50 μέτρων φάρδους λες και δεν υπήρχε κενό και κάπως έτσι χάσαμε και το δάσος δεξιά της εθνικής οδού.
Η δόμηση μέσα σε δάση που στην Ελλάδα αποτελεί ταμπού για το πόπολο, αλλά ταυτόχρονα προνόμιο για όποιον μπορεί να πληρώσει και να λαδώσει, πρέπει επιτέλους να αναθεωρηθεί. Χιλιάδες πόλεις βρίσκονται μέσα σε δάση σε όλον τον κόσμο και δεν έχει υπάρξει κανένα πρόβλημα για την ακρίβεια μάλιστα έχει λύσει χιλιάδες προβλήματα.
Με τις δασοπόλεις, όπου μπορεί κάποιος να χτίσει το σπίτι του μέσα στο δάσος, με έναν εξαιρετικά χαμηλό συντελεστή κάλυψης επιφανείας, σε μια οργανωμένη και με ρυμοτομικό σχέδιο δασόπολη εξασφαλίζεις απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες δόμησης για όλους (και όχι άναρχη δόμηση για τους λίγους), δημιουργείς υποδομές δασοπροστασίας το κόστος των οποίων καλύπτουν οι ιδιοκτήτες (κανένας δε θέλει να του καεί το σπίτι και το οικόπεδο) και φυσικά έχεις δωρεάν πυροσβέστες, αφού είναι δεδομένο ότι οι κάτοικοι στις δασοπόλεις για την δική τους ασφάλεια θα φροντίσουν να είναι εκπαιδευμένοι στην κατάσβεση των πυρκαγιών. Καζάν Καζάν που λέει ο «καλός» μας γείτονας.
Πάμε τώρα στο πιο βασικό, που συνδέεται με την πρώτη πρόταση του άρθρου.
Αναθεώρηση του επιχειρησιακού δόγματος δασοπυρόσβεσης. Σήμερα οι πυροσβέστες κυνηγού την φωτιά. 30 χρόνια πριν ο παππούς μου δασόξυλοκόπος στο επάγγελμα, όταν το δάσος έπαιρνε φωτιά – και τότε με τον ίδιο ρυθμό έπαιρνε και δεν υπήρχε ζήτημα οικοπεδοφάγων ούτε ανεμογεννητριών – ΚΑΝΕΙΣ δεν ασχολιόταν με τη φωτιά. Όταν μας μάζευαν τους πιτσιρικάδες να πάμε να «σβήσουμε» τη φωτιά, όλα τα βλέπαμε αλλά όχι φωτιά. Πολλά χιλιόμετρα μπροστά από τη φωτιά κατεβάζαμε το δάσος κάτω με πριόνια και τσεκούρια. Και όταν εμείς είχαμε τελειώσει τη δουλειά μας ερχόταν οι μπουλντόζες να ρίξουν χιλιάδες τόνους αδρανών υλικών (χώματα). Όταν η φωτιά ερχόταν στο σημείο δεν υπήρχε τίποτα να κάψει….
30 χρόνια πριν με ΜΗΔΕΝΙΚΑ μέσα σε σχέση με σήμερα, με το δάσος ρουμάνι όπως το έλεγαν, δλδ απροσπέλαστο από την βλάστηση, δεν κάηκε πάνω από το 20%.
Τότε μπορούσαμε!
Σήμερα με εκατοντάδες πυροσβέστες, με χιλιάδες εθελοντές, το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να κυνηγάμε τη φωτιά σε έναν αγώνα που σίγουρα θα βρούμε τελευταίοι.
Δεν λέω ότι τότε κάναμε το σωστό, όμως σήμερα μετά από τόσες φωτιές, με το ΙΔΙΟ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, σίγουρα κάτι κάνουμε λάθος και το χειρότερο είναι ότι συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε το ίδιο λάθος.