Για την επιτυχία του σκοπού τους ξόδεψαν πάνω από 3 τρισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτικά μέσα και «αναπτυξιακή βοήθεια». Απολογισμός: Σκοτώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Αφγανοί – άμαχοι κατά το μεγαλύτερο μέρος τους (αποκαλούνται παράπλευρες απώλειες) και περίπου τρία εκατομμύρια μετανάστευσαν. Επίσης σκοτώθηκαν 2.300 αμερικανοί στρατιώτες, 457 Βρετανοί, 158 Καναδοί, 86 Γάλλοι, 59 Γερμανοί καθώς και άλλοι από τους υπόλοιπους συμμάχους. Ακόμη σκοτώθηκαν 3.900 αμερικανοί και ευρωπαίοι μισθοφόροι (αποκαλούνται συμβασιούχοι στρατιωτικοί). Χρησιμοποιήθηκαν τα ποιο σύγχρονα οπλικά συστήματα και τελικά νίκησαν οι ξυπόλυτοι Ταλιμπάν (στη γλώσσα των Παστούν σημαίνει σπουδαστές του Κορανίου).
Η εισβολή στο Αφγανιστάν το 2001, επί προεδρίας του Τζωρτζ Μπους τζούνιορ, έγινε με πρόσχημα την καταπολέμηση της ισλαμικής τρομοκρατίας. Μόνο που τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ τις οργάνωσαν Σαουδάραβες. Ο σαουδάραβας Μπιν Λάντεν κρυβόταν αρχικά στο Αφγανιστάν αλλά μετά την εισβολή μετακινήθηκε στο Πακιστάν. Καμιά εισβολή δεν έγινε ούτε στη Σ. Αραβία ούτε στο Πακιστάν. Αυτές οι χώρες είναι σύμμαχοι!
Στη συνέχεια ακολούθησε η εισβολή στο Ιράκ, που δήθεν διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής, η διάλυση της Λιβύης και η αποσταθεροποίηση της Συρίας. Υπενθυμίζουμε και την προηγηθείσα στρατιωτική επέμβαση για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που δημιούργησε δύο μουσουλμανικές οντότητες (Βοσνία-Κόσοβο). Τελικά όλες αυτές οι επεμβάσεις στο όνομα της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της καταπολέμησης της τρομοκρατίας οδήγησαν σε ισχυροποίηση του ριζοσπαστικού Ισλάμ.
Για να σταθεροποιήσουν το καθεστώς της κατοχής οι Νατοϊκοί δημιούργησαν έναν αφγανικό στρατό 300.000 ανδρών με σύγχρονο εξοπλισμό. Αυτές οι δυνάμεις δεν ηττήθηκαν από τους Ταλιμπάν, αλλά, είτε παραδόθηκαν χωρίς μάχη είτε προσχώρησαν στους Ταλιμπάν. Το γιατί, ακόμα δεν το έχουν καταλάβει στα επιτελεία των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Πανικόβλητος και επιχειρώντας να ερμηνεύσει το παγκόσμιο σοκ από την επικράτηση των Ταλιμπάν, ο πρόεδρος Τζων Μπάϊντεν υποστήριξε, στα αλλεπάλληλα διαγγέλματά του, ότι οι Αφγανοί δεν ήθελαν να υπερασπιστούν τη χώρα τους και την ελευθερία τους. Εκείνο που δεν μπορούν να καταλάβουν οι Δυτικοί είναι ότι το καθεστώς της ξένης κατοχής ήταν, για τους περισσότερους Αφγανούς, πολύ πιο μισητό από το όραμα των Ταλιμπάν. για ένα Ισλαμικό Εμιράτο.
Ένα έθνος, ένας λαός, ακόμη και μια φυλή όταν βρίσκεται υπό ξένη κατοχή, οικονομική εξάρτηση και πολιτιστική αλλοίωση, επιστρέφει στις ρίζες του, στις αξίες του, στα fundamentals (θεμελιώδεις αρχές που βασίζονται στην πίστη σε μια κοσμοθεωρία) για να συσπειρωθεί, να αντλήσει δυνάμεις και να μπορέσει να επιβιώσει. Όσο κι αν αυτός ο φονταμενταλισμός θεωρείται από τρίτους οπισθοδρόμηση, σκοταδισμός και βαρβαρότητα, για άλλους είναι θεμελιώδης όρος επιβίωσης.
Μετά το αρχικό σοκ και την απόλυτη κατάρρευση της αξιοπιστίας τους, οι δυτικές κυβερνήσεις και το διεθνές σύστημα προπαγάνδας της παγκοσμιοποίησης άρχισαν να μιλάνε για λιντσαρίσματα και εκτελέσεις από τους Ταλιμπάν, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες, για το κράτους δικαίου και για τα δικαιώματα των γυναικών. Προς το παρόν, η αναφορά στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ είναι περιορισμένη! Μόνο που τα δικαιώματα αυτά θέλουν να τα υπερασπιστούν στο Αφγανιστάν αλλά όχι σ’ άλλες μουσουλμανικές χώρες όπως π.χ. η Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν ή η Τουρκία. Οποία υποκρισία !
Κάθε ανθρώπινη κοινωνία εξελίσσεται και προοδεύει κατά την ιστορική διαδρομή της. Αυτή όμως η προσαρμογή δεν μπορεί να επιβληθεί από τα άνω και ιδιαίτερα υπό συνθήκες ξένης κατοχής. Αν επιχειρηθεί, οδηγεί στα αντίθετα ακριβώς αποτελέσματα όπως διδάσκει η περίπτωση του Αφγανιστάν και όχι μόνο.
Οι Αφγανοί που συνωθούνται γύρω από το αεροδρόμιο της Καμπούλ, προσπαθώντας να διαφύγουν από τη χώρα, είναι στη μεγάλη πλειοψηφία τους οι συνεργασθέντες (απολαμβάνοντας σημαντικά οφέλη) με το εικοσαετές καθεστώς της ξένης κατοχής. Οι άνθρωποι αυτοί υπηρέτησαν τις νατοϊκές δυνάμεις όχι μόνο ως οδηγοί, υπηρέτες και μεταφραστές, αλλά και ως στελέχη του κρατικού μηχανισμού, των δυνάμεων καταστολής και του μηχανισμού προπαγάνδας, καθώς και ως πράκτορες και πληροφοριοδότες. Ορισμένοι έχουν δολοφονήσει συμπατριώτες τους. Τώρα θέλουν, μαζί με τις οικογένειές τους, να βρουν καταφύγιο στις ξένες χώρες που υπηρέτησαν σε βάρος του λαού τους. Είναι οι σύγχρονοι δωσίλογοι.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Με την κατάρρευση της αποικιοκρατίας, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που αυτή έγινε με ένοπλη σύγκρουση, οι συνεργάτες των αποικιοκρατικών δυνάμεων μεταφέρθηκαν στις μητροπόλεις (Γαλλία, Αγγλία κλπ) και δημιούργησαν σημαντικές μειονότητες Αφρικανών και Ασιατών. Το ίδιο έγινε μετά την επικράτηση της επανάστασης στην Κούβα καθώς και μετά την ήττα των Αμερικανών στο Βιετνάμ.
Από τους Αφγανούς που μεταφέρονται από το αεροδρόμιο της Καμπούλ, οι μεγάλες δυνάμεις θα στρατολογήσουν τους ηγέτες και τα στελέχη που, όταν μελλοντικά δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, θα είναι έτοιμοι να ανατρέψουν το καθεστώς των Ταλιμπάν. Γι’ αυτό ενδιαφέρονται τόσο πολύ για αυτούς τους ανθρώπους και όχι για ηθικούς ή ανθρωπιστικούς λόγους. Για τον ίδιο σκοπό ο πρώην αντιπρόεδρος του Αφγανιστάν Αμρουλάχ Σάλεχ σε συμμαχία με τον Αχμάντ Μασούντ, γιό παλαιού τοπικού πολέμαρχου, έχουν οχυρωθεί στην κοιλάδα του Πανσίρ, στα Βορειοανατολικά και δηλώνουν ότι δε θα υποταχθούν στους Ταλιμπάν. Είναι ο πρώτος θύλακας της αντεπανάστασης.
Παράλληλα οι ΗΠΑ, άλλες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί δέσμευσαν περίπου 9 δισεκατομμύρια δολάρια από τα συναλλαγματικά αποθέματα του Αφγανιστάν που είχαν μεταφερθεί στο εξωτερικό, από την προηγούμενη κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν ανυπέρβλητα οικονομικά προβλήματα που θα προκαλέσουν κοινωνική αντίδραση. Μετά θα κατηγορήσουν τους Ταλιμπάν για την εξαγωγή ναρκωτικών, που όμως είχε κορυφωθεί κατά τη διάρκεια της νατοϊκής κατοχής. Βέβαια υπάρχουν η Κίνα και η Ρωσία που θα σπεύσουν να καλύψουν το κενό προωθώντας τα δικά τους συμφέροντα. Ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ, απλώς συνεχίζεται με διαφορετικές μορφές.
Η επικράτηση των Ταλιμπάν και η ταπείνωση των Δυτικών έχει αναπτερώσει το ηθικό σ’ όλες τις ριζοσπαστικές ισλαμικές οργανώσεις όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα, η Χαμάς στη Γάζα, η Χεσμπολάχ στο Λίβανο και πολλές άλλες. Το Αφγανιστάν, γι’ αυτές, απέδειξε ότι όλα είναι δυνατά. Ακόμα και στο «φιλοδυτικό» Πακιστάν πανηγυρίζουν. Ο πακιστανός πρωθυπουργός Ιμράν Χαν, μετά την κατάληψη της Καμπούλ, δήλωσε: «Οι Αφγανοί έσπασαν τις αλυσίδες της σκλαβιάς».
Ως γεωπολιτικό συμπέρασμα ας κρατήσουμε ότι ο μουσουλμανικός κόσμος παρ’ όλο που είναι κατακερματισμένος σε διάφορα κράτη και διχασμένος ανάμεσα σε σουνίτες και σιίτες αποτελεί, υπό διαμόρφωση, έναν νέο παγκόσμιο πόλο στο σημερινό πολυπολικό κόσμο. Έναν πόλο με ξεχωριστή πολιτιστική ταυτότητα. Σ’ αυτόν επιχειρεί να ηγηθεί η Τουρκία υπό τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Όσο γρηγορότερα το αντιληφθούν αυτό Δυτικοί και Ανατολικοί, αλλά και εμείς οι Έλληνες, τόσο το καλύτερο.
Υ.Γ. 1. Υπουργός Αμύνης στο Αφγανιστάν διορίστηκε ο μουλάς Αμπντούλ Καγιούμ Ζακίρ, πρώην κρατούμενος στο αμερικανικό κολαστήριο του Γκουαντάναμο.
Υ.Γ. 2. Η σύγκριση του Βιετνάμ με το Αφγανιστάν είναι αναπόφευκτη. Στο Βιετνάμ οι Αμερικανοί με τους συμμάχους τους πολέμησαν επί περίπου 10 χρόνια και είχαν 60.000 νεκρούς. Όταν αποχώρησαν από το πεδίο άφησαν 900.000 νοτιο-βιετναμικό στρατό να αναχαιτίσει τους Βιετκόνγκ. Δύο χρόνια μετά, οι Αμερικανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, έφευγαν με ελικόπτερα από την ταράτσα της αμερικανικής πρεσβείας στη Σαϊγκόν. Σήμερα φεύγουν με αεροπλάνα από το αεροδρόμιο της Καμπούλ. Στο Βιετνάμ έπρεπε να αναχαιτιστεί η κομμουνιστική απειλή. Στο Αφγανιστάν έπρεπε να αναχαιτιστεί η τρομοκρατία. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις ένα πολιτικό – πολιτιστικό πρόβλημα επιχείρησαν να το αντιμετωπίσουν με τη στρατιωτική ισχύ τους. Όπως ήταν φυσικό απέτυχαν, αφού πληρώθηκε βαρύτατος φόρος αίματος.
Υ.Γ. 3. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, μιλώντας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (21-9-17) είχε πει: «Οι τάσεις παγκοσμιοποίησης των τελευταίων δεκαετιών οδήγησαν την υφήλιο σε τραγικά αδιέξοδα. Δεν περιμένουμε όλες οι χώρες του κόσμου να μοιράζονται κοινή κουλτούρα και αξίες ούτε να έχουν παρόμοιο σύστημα διακυβέρνησης…. Μ’ άλλα λόγια τα ανεδαφικά πειράματα <κατασκευής> εθνών και επιβολής δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή παίρνουν τέλος. Επιστρέφουμε στο ρεαλισμό». Τον μίσησαν, τον συκοφάντησαν και τον πολέμησαν οι απανταχού γκλομπαλιστές σε Αμερική και Ευρώπη.
* Ορισμένοι ίσως ερμηνεύσουν το άρθρο αυτό ως υποστήριξη στο καθεστώς των Ταλιμπάν. Θα κάνουν μεγάλο λάθος. Το άρθρο επιχειρεί να ερμηνεύσει την αμείλικτη πραγματικότητα και τις κοινωνικές δυνάμεις που τη διαμορφώνουν.