Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτή ήταν μια καθαρά αυτοκαταστροφική δήλωση, δεδομένου ότι εκθέτει τις εθνοφασιστικές πολιτικές της κυβέρνησής του, ενώ κάνει την ίδια τη Μόσχα να δείχνει μια Ευρασιατική Μεγάλη Δύναμη ως ένα από τα πολυπολιτισμικά κέντρα του κόσμου σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς της Δύσης.
Η ουκρανική ηγεσία λειτουργεί υπό την επίδραση του «αρνητικού εθνικισμού» έναντι της Ρωσίας, στον οποίο αγκαλιάζει κάθε αντιληπτό στοιχείο διαφοράς μεταξύ αυτών των δύο αδελφικών λαών. Φτάνοντας στα άκρα, ισχυρίζεται ψευδώς ότι είναι στην πραγματικότητα εντελώς διαφορετικές εθνικότητες και πως τα κοινά τους οφείλονται μόνο στον λεγόμενο «ρωσικό ιμπεριαλισμό» και στην «πολιτιστική ιδιοποίηση».
Ο Πρόεδρος Πούτιν διέλυσε διεξοδικά αυτόν τον ιστορικό αναθεωρητισμό στο καλά μελετημένο άρθρο του τον περασμένο μήνα «Περί ιστορικής ενότητας Ρώσων και Ουκρανών». Δυστυχώς, το μήνυμά του για πολιτιστική ενότητα, υποστήριξη της ουκρανικής κυριαρχίας και την πρόταση πως το Κίεβο πρέπει να ισορροπεί τους δεσμούς μεταξύ Ανατολής και Δύσης αντί να υποταχθεί πλήρως στη δεύτερη, κακοπροσαρμόστηκε στις δυτικές μάζες ως ένα άλλο παράδειγμα «ρωσικού ιμπεριαλισμού» που υποτίθεται ότι αρνείται την ύπαρξη της Ουκρανίας.
Το εθνοφασιστικό αίτημα του Προέδρου Ζελένσκι θα πρέπει επομένως να θεωρηθεί ως μια ριζική υπερβολική αντίδραση στον Ρώσο ομόλογό του με σκοπό να αποσπάσει την προσοχή από τα πραγματικά στοιχεία που παρουσίασε ο Πρόεδρος Πούτιν στο άρθρο του που απαξίωσε την πολιτική του «αρνητικού εθνικισμού» της Ουκρανίας. Αντί να αναγνωρίσει τις ιστορικές αλήθειες που περιέχονται σε αυτό, το Κίεβο συνέχισε στο σκοτεινό μονοπάτι που βαδίζει από τότε που η αστική τρομοκρατία που ήταν ευρέως γνωστή ως «EuroMaidan» κατάφερε να ανατρέψει την προηγούμενη ηγεσία του και να εγκαινιάσει την άνοδο των ιδεολογικών ριζοσπαστών στην εξουσία.
Αυτοί οι εθνοφασίστες θέλουν να δημιουργήσουν μια λεγόμενη «καθαρή» Ουκρανία, απαλλαγμένη από οποιεσδήποτε ξένες επιρροές εκτός από τις δυτικές. Συγκεκριμένα, θέλουν να σβήσουν κάθε ίχνος του ρωσικού λαού και της κληρονομιάς του από τα εδάφη που ισχυρίζονται ανέντιμα ότι «ιστορικά είναι ουκρανικά».
Όσοι είναι εξοικειωμένοι με την αντικειμενική ιστορία για την Ουκρανία γνωρίζουν ότι η πλειοψηφία του σημερινού εδάφους της αποκτήθηκε ως αποτέλεσμα των πολιτικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Τεράστια κομμάτια της σημερινής Ανατολικής και Νότιας Ουκρανίας ήταν ιστορικά κατοικημένα από εθνοτικούς Ρώσους και πολλά από αυτά παραμένουν μέχρι σήμερα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι Ρώσοι με ουκρανική υπηκοότητα που συνεχίζουν να ασκούν τον πολιτισμό τους μιλώντας ρωσικά, υιοθετώντας τις σχετικές παραδόσεις και τιμώντας ορισμένες γιορτές.
Υπάρχουν πραγματικά και έχουν μια ισχυρή αίσθηση ταυτότητας που δεν μπορεί να συντριβεί από τις εθνοφασιστικές πολιτικές της σημερινής κυβέρνησής τους που αποσκοπούν να τους μετατρέψουν σε Ουκρανούς ή να αναγκάσουν όσους δεν το κάνουν να διαφύγουν στη Ρωσία. Έχουν το διεθνές νομικό δικαίωμα να συνεχίσουν να ζουν στη γη των προγόνων τους και να αναγνωρίζονται ως Ρώσοι.
Οι τρέχουσες πολιτικές της Ουκρανίας έρχονται σε έντονη αντίθεση με τις ρωσικές. Ενώ η πρώτη επιδιώκει αδιαμφισβήτητα να επιβάλει επιθετικά το εθνοφασιστικό της όραμα στην κοσμοπολίτικη κοινωνία της χώρας μέσω ενός συνδυασμού πολιτικής πίεσης και της εκστρατείας εθνοκάθαρσης που υποστηρίζεται από το νεοναζιστικό καθεστώς στο Donbass, η δεύτερη αγκαλιάζει με υπερηφάνεια την πολυπολιτισμική της σύνθεση και σέβεται πραγματικά τα δικαιώματα των πολλών διαφορετικών ανθρώπων της να συνεχίσουν να ταυτοποιούνται όπως και αν το επιλέξουν μέσα σε υπεύθυνα όρια (όπως η αποχή από οτιδήποτε μοιάζει πολύ με τις αποσχιστικές τάσεις) και να ασκούν τον πολιτισμό τους χωρίς περιορισμούς. Αυτό αποδεικνύεται από τη διοικητική δομή της, η οποία χαρίζει πολιτική αυτονομία σε πολλές από αυτές τις κορυφαίες μειονοτικές ομάδες που συνεχίζουν να κατοικούν στα ιστορικά τους εδάφη.
Αυτή η ρεαλιστική πολιτική σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματά τους και τους επιτρέπει να ζουν με αξιοπρέπεια σε μια ενωμένη Ρωσική Ομοσπονδία αντί να τους προδιαθέτουν να υποστηρίξουν τον αυτονομισμό ως αντίδραση στα ίδια δικαιώματα που τους στερούνται από το κράτος. Αυτοί οι μη εθνοτικοί-Ρώσοι πολίτες της Ρωσίας αναφέρονται ως Rossiyskiy, ο οποίος δίνει έμφαση στην ιστορική σχέση τους με τη Ρωσία, παρά το γεγονός ότι είναι διαφορετική εθνότητα από τη βασική της χώρας.
Η Ουκρανία θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει τα βήματα της Ρωσίας με την επινόηση ενός σχετικού όρου για να αναφερθεί σε παρόμοιες μειονότητες εντός των συνόρων της, οι οποίες τώρα ανήκουν στο ουκρανικό κράτος, αλλά δεν έχουν την ίδια εθνότητα με την ονομασία της. Θα μπορούσε επίσης να έχει παραχωρήσει πολιτική αυτονομία στον Donbass σύμφωνα με τις Συμφωνίες του Μινσκ για να αντισταθμίσει την υποστήριξη των αυτονομιστικών τάσεων εκεί. Αρνούμενη να το κάνει, η Ουκρανία έθεσε τους σπόρους για τα σημερινά της πολύπλευρα τμήματα.
Η ηγεσία της δεν μπορεί να δεχτεί τα κοσμοπολίτικα δημογραφικά στοιχεία της χώρας, καθώς αυτά τα αντικειμενικά υπάρχοντα γεγονότα υπενθυμίζουν σε όλους ότι η πλειοψηφία του σημερινού εδάφους της δεν ήταν ιστορικά κατοικημένη από Ουκρανούς ως προς το έθνος. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την εθνοφασιστική ιδεολογία τους, γι 'αυτό και έχουν τόσο εμμονή να εξαλείφουν τις διαφορές ταυτότητας των «συμπολιτών» τους είτε αντικαθιστώντας τους με μια ουκρανική ταυτότητα είτε αναγκάζοντάς τους να διαφύγουν στη Ρωσία. Η πιο ρεαλιστική πολιτική θα ήταν να μιμηθεί το ρωσικό μοντέλο επιτυγχάνοντας μια ισορροπία μεταξύ της εθνικής ενότητας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολλών μειονοτήτων. Η Ουκρανία δεν ανέχεται πλέον τις φυσικές διαφορές ταυτότητας των πολιτών της, σε αντίθεση με τη Ρωσία που υπερηφανεύεται και διδάσκει ακόμη και τη νεολαία της για τις αμέτρητες συνεισφορές που έπαιξαν οι μη εθνικοί Ρώσοι στην ιστορία του πολιτισμού της.
Η αντίθεση ανάμεσα στον ουκρανικό εθνοφασισμό και τη ρωσική πολυπολιτισμικότητα είναι σαφής και η εντύπωση που αφήνει σε κάποιον είναι ότι η Ρωσία αγκαλιάζει πραγματικά τη δυτική έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πολύ περισσότερο από την Ουκρανία. Παρ 'όλα αυτά, η Δύση συνεχίζει ανέντιμα το αντίθετο για στρατηγικούς λόγους που σχετίζονται με την υποστήριξη της εξωτερικής ενθάρρυνσης της Ουκρανίας σε ένα αποκαλούμενο "αντιρωσικό πρώτης γραμμής πληρεξούσιο κράτος" με ψευδή προσχήματα.
Το αναδυόμενο αποτέλεσμα είναι ότι η φήμη της ουκρανικής ηγεσίας καταστρέφεται ανεπανόρθωτα στα μάτια όλων των αντικειμενικών παρατηρητών που εκτιμούν πραγματικά τη δυτική έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι προϋπάρχοντες διαιρέσεις ταυτότητας της χώρας επιδεινώνονται και μια ακόμη μεγαλύτερη τραγωδία διαφαίνεται τώρα σε αυτήν τη χώρα της Ανατολικής Ευρώπης εκτός εάν η πολυπολιτισμικότητα καταφέρει να αντικαταστήσει τον εθνοφασισμό ως την ανεπίσημη ιδεολογία του.