19fortyfive.com - By Michael Rubin / Παρουσίαση Freepen.gr
Το ερώτημα τότε γίνεται, τι ακολουθεί μετά;
Σίγουρα, ο Τύπος οφείλει συγγνώμη στον γερουσιαστή Τομ Κάτον και τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Μάικ Πομπέο. Οι New York Times θόλωσαν τα νέα απλώς και μόνο επειδή οι κομματικές ανησυχίες υπερέβησαν τη δέσμευσή τους για την αλήθεια. Εκτός εάν εκθέσουν και τερματίσουν τον εν λόγω συντάκτη, καμία μελλοντική Δημοκρατική διοίκηση δεν θα πρέπει να τους εμπιστεύεται ή να τους παρέχει περισσότερη πρόσβαση από ό,τι σε ένα άλλο έντυπο του δημοκρατικού κόμματος.
Ωστόσο, η διευθέτηση των αμερικανικών πολιτικών αποτελεσμάτων είναι τελικά μια απόσπαση της προσοχής για το ευρύτερο ζήτημα: Τιμωρία των κινεζικών παρανομιών και έκθεση των διεθνών οργανισμών που υπέταξαν την αποστολή τους στα καπρίτσια της κινεζικής κομμουνιστικής επιρροής ή ατζέντας.
Η ζημιά που προκάλεσε ο COVID-19 παγκοσμίως είναι αμέτρητη. Νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι, το ΚΚ της Κίνας γιόρτασε τα εκατό του χρόνια. Οι παγκόσμιοι ηγέτες συνεχάρησαν το Πεκίνο. Η πραγματικότητα είναι ότι ο κόσμος θα πρέπει να αντιμετωπίζει το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα με τόση περιφρόνηση όπως θα έκανε με τη ναζιστική Γερμανία. Κάθε Κινέζος διπλωμάτης πρέπει να αντιμετωπίζεται ως παρίας. Κανένα πανεπιστήμιο δεν πρέπει να δέχεται κινεζικά χρήματα περισσότερο από ό,τι τα ναζιστικά κεφάλαια. Άλλωστε, λίγα ή οποιαδήποτε πολιτικά κινήματα στη σύγχρονη εποχή έχουν σκοτώσει περισσότερους. Οι θάνατοι που αποδίδονται στον Μάο Τσε Τουνγκ και τους διαδόχους του ξεπερνούν τον Αδόλφο Χίτλερ και τον Ιωσήφ Στάλιν. Τα εκατομμύρια που πέθαναν κάτω από τον COVID-19 θα πρέπει να προστεθούν στον απολογισμό. Η αλήθεια έχει σημασία και πρέπει να υπερτερεί των συναισθημάτων: Κάθε σχολική περιοχή στις Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να διδάσκει την πραγματικότητα του κομμουνισμού και της κινεζικής κομμουνιστικής απάτης.
Το αρχικό ξέσπασμα του COVID-19 μπορεί να ήταν τυχαίο, λόγω ατημέλητων εργαστηριακών διαδικασιών, αλλά η συγκάλυψη εμπόδισε την απάντηση. Η ευθύνη για την ενίσχυση της από τοπικό ξέσπασμα σε παγκόσμια πανδημία ανήκει στο καθεστώς του Σι Τζινπίνγκ. Για αυτόν τον απλό λόγο, είναι νόμιμο να απαιτούμε αποζημιώσεις. Η Κίνα μπορεί να έχει αντίρρηση, αλλά ας εξηγήσει στον κόσμο γιατί κάθε άλλη χώρα πρέπει να υποφέρει για χάρη του εγώ του Σι. Εάν τελικά η Κίνα συνεισφέρει σε ένα τέτοιο ταμείο, δε θα πρέπει να έχει κανένα ρόλο στη διοίκησή τoy, διότι αυτό θα επέτρεπε στο Πεκίνο να σπέρνει διπλωματικές ανταμοιβές για την κακομεταχείρισή του. Τούτου λεχθέντος, είναι σημαντικό να είμαστε ακριβείς ως προς την ευθύνη: Βρίσκεται στο κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα και όχι στην Κίνα στο σύνολό της. Σε περίπτωση πτώσης του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος - και αυτό παραμένει στο πεδίο των δυνατοτήτων λόγω της επικείμενης δημογραφικής κατάρρευσης της Κίνας - η Κίνα θα πρέπει να καλωσοριστεί ξανά στην κοινότητα των υπεύθυνων εθνών.
Ο Σι είχε συνωμότη στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ). Σίγουρα, πρέπει να διεξαχθεί διεθνής έλεγχος και έρευνα του ΠΟΥ και του Αιθίοπa ηγέτη του, Τέντρος Αντάνομ Γκεμπρεγιέσους. Ωστόσο, η ελπίδα ότι μια τέτοια έρευνα θα ήταν εμπεριστατωμένη είναι πιθανότατα εξωφρενική. Σκεφτείτε πώς όχι μόνο ο αείμνηστος Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Άναν, αλλά και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και πολλά ευρωπαϊκά υπουργεία Εξωτερικών διέκοψαν μια αποτελεσματική έρευνα για το σκάνδαλο του προγράμματος ΟΗΕ για το "πετρέλαιο-για-τρόφιμα", προκειμένου να αποτρέψουν ευρήματα που θα μπορούσαν να βλάψουν τους δικούς τους πολίτες. Tόσο καταστροφική για τη φήμη τους που μπορεί να μην είναι σε θέση να ανακάμψουν. Μάλλον, μια πιο ρεαλιστική κύρωση μπορεί να είναι η απαγόρευση της κινεζικής ηγεσίας οποιουδήποτε διεθνούς οργανισμού για περίοδο τουλάχιστον 25 ετών. Θεωρήστε το αυτό μια αναλογία με την απαγόρευση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής σε έναν αθλητή ντόπινγκ ή, στην περίπτωση της Ρωσίας, ένα πλήρως διεφθαρμένο σύστημα.
Οι διπλωματικές λεπτότητες δεν έχουν θέση όταν πρόκειται να θεωρήσουν την Κίνα υπεύθυνη για μια καταστροφή που μπορεί να αποφευχθεί. Δεν είναι δουλειά του Λευκού Οίκου ή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να παρεμβαίνει στην Κίνα. Εκτός εάν οι Κινέζοι κομμουνιστές ηγέτες λογοδοτήσουν, θα αυξηθεί η πιθανότητα να αντιμετωπίσουν τον εξωτερικό κόσμο με περιφρόνηση απέναντι σε κρίσεις που μπορούν να αποφευχθούν.