Γιατί οι Ταλιμπάν ακόμη δεν μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση

Μαχητές Ταλιμπάν φρουρούν ένα όχημα κατά μήκος του δρόμου στην Καμπούλ στις 16 Αυγούστου 2021, μετά από ένα εκπληκτικά γρήγορο τέλος στον 20ετή πόλεμο του Αφγανιστάν. Φωτογραφία:AFP

Zero Hedge,5-9-21

Authored by Pepe Escobar via The Asia Times,

Μετάφραση: Μ.Στυλιανού

Οι εσωτερικές διαιρέσεις των Ταλιμπάν έρχονται στο προσκήνιο καθώς οι διαμάχες εμποδίζουν τον σχηματισμό του νέου Ισλαμικού Εμιράτου του Αφγανιστάν...

Φαινόταν ότι όλα ήταν έτοιμα για να ανακοινώσουν οι Ταλιμπάν τη νέα κυβέρνηση του Ισλαμικού Εμιράτου του Αφγανιστάν μετά τις απογευματινές προσευχές της Παρασκευής. Αλλά τότε επικράτησε εσωτερική διαφωνία.

Αυτό επιδεινώθηκε από την αρνητική οπτική μιας άτακτης «αντίστασης» στην κοιλάδα Παντσίρ που δεν έχει ακόμα κατασταλεί. Η "αντίσταση" καθοδηγείται από ένα όργανο ουσιαστικά της CIA, τον πρώην αντιπρόεδρο Αμρουλάχ Σάλεχ.

Οι Ταλιμπάν υποστηρίζουν ότι έχουν καταλάβει αρκετές περιοχές και τουλάχιστον τέσσερα σημεία ελέγχου στο Panjshir, ελέγχοντας το 20% του εδάφους του. Και πάλι, δεν φαίνεται τέλος στο παιχνίδι.

Ο Ανώτατος Ηγέτης Χαϊμπατουλάχ Ακουντζάντα, θρησκευτικός λόγιος της Κανταχάρ, αναμένεται να είναι η νέα εξουσία του Ισλαμικού Εμιράτου όταν τελικά σχηματιστεί.

Ο Μουλάς Μπαράνταρ πιθανότατα θα προεδρεύσει ακριβώς υπ’ αυτόν ως προεδρική φυσιογνωμία, μαζί με ένα 12μελές διοικητικό συμβούλιο γνωστό ως "σούρα".

Σε αυτή την περίπτωση, θα υπήρχαν ορισμένες ομοιότητες μεταξύ του θεσμικού ρόλου της Akhundzada και του Ayatollah Khamenei στο Ιράν, παρόλο που τα σουνιτικά και σιιτικά θεοκρατικά πλαίσια, είναι εντελώς διαφορετικά.

Ο Mullah Baradar, συνιδρυτής των Ταλιμπάν με τον Μουλά Ομάρ το 1994 και φυλακισμένος στο Γκουαντάναμο και στη συνέχεια στο Πακιστάν, έχει διατελέσει ο κορυφαίος διπλωμάτης των Ταλιμπάν ως επικεφαλής του πολιτικού του γραφείου στη Ντόχα.

Υπήρξε επίσης βασικός συνομιλητής στις παρατεταμένες διαπραγματεύσεις με την πλέον εξαφανισμένη κυβέρνηση της Καμπούλ και την διευρυμένη τρόικα της Ρωσίας, της Κίνας, των ΗΠΑ και του Πακιστάν.

Το να χαρακτηρισθούν φραξιονιστικές οι διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό νέας αφγανικής κυβέρνησης θα ήταν μια ωραιοποίηση.

Τις διαχειρίζονται, στην πράξη, ο πρώην πρόεδρος Χαμίντ Καρζάι και ο πρώην επικεφαλής του Συμβουλίου Συμφιλίωσης Αμπντουλάχ Αμπντουλάχ: ένας Παστούν και ένας Τατζίκος που έχουν τεράστια διεθνή εμπειρία.

Τόσο ο Καρζάι όσο και ο Αμπντουλάχ είναι υποψήφιοι για να συμμετάσχουν στη 12μελή σούρα.

Καθώς οι διαπραγματεύσεις φαίνονταν να προχωρούν, αναπτύχθηκε μια μετωπική σύγκρουση μεταξύ του πολιτικού γραφείου των Ταλιμπάν στη Ντόχα και του δικτύου Haqqani σχετικά με την κατανομή βασικών κυβερνητικών θέσεων.

Προσθέστε σε αυτό το ρόλο του Μουλά Γιακούμπ, γιου του Μουλά Ομάρ, και του επικεφαλής της ισχυρής στρατιωτικής επιτροπής των Ταλιμπάν που επιβλέπει ένα τεράστιο δίκτυο διοικητών πεδίου, μεταξύ των οποίων είναι εξαιρετικά σεβαστός.

Πρόσφατα, ο Γιακούμπ είχε αφήσει να διαρρεύσει ότι εκείνοι που «ζουν στην πολυτέλεια στη Ντόχα» δεν μπορούν να υπαγορεύουν όρους σε όσους δίνουν μάχες στα μέτωπα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Γιακούμπ έχει επίσης σοβαρά προβλήματα με τους Χαγκάνι – οι οποίοι είναι τώρα υπεύθυνοι για ένα καίριο αξίωμα: την ασφάλεια της Καμπούλ μέσω του μέχρι στιγμής υπέρ-διπλωματικού Χαλίλ Χαγκάνι.

Εκτός από το γεγονός ότι οι Ταλιμπάν αποτελούν μια πολύπλοκη συλλογή φυλών και περιφερειακών πολεμάρχων, η διαφωνία απεικονίζει την άβυσσο μεταξύ αυτού που θα μπορούσε να εξηγηθεί κατά προσέγγιση ως περισσότερο αφγανικές εθνικιστικές και περισσότερο πακιστανικές φατρίες.

Στην τελευταία περίπτωση, οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι οι Χαγκάνι, οι οποίοι δρουν πολύ κοντά στις Διακλαδικές Μυστικές Υπηρεσίας (ISI) του Πακιστάν.

Η δημιουργία πολιτικής νομιμότητας, αποτελεί ένα Σισύφειο έργο τουλάχιστον, ακόμα και σε ένα Αφγανιστάν που είναι βέβαιο ότι θα κυβερνηθεί από Αφγανούς που απαλλάσσουν το έθνος τους από μια ξένη κατοχή.

Από το 2002, τόσο με τον Καρζάι όσο και με τον Ασράφ Γκάνι, το καθεστώς στην εξουσία θεωρήθηκε από τους περισσότερους Αφγανούς ως εγκάθετο από ξένους κατακτητές που επικυρώθηκε από νόθες εκλογές.

Στο Αφγανιστάν, τα πάντα έχουν να κάνει με φυλή, συγγενείς και φάρα. Οι Παστούν είναι μια απέραντη φυλή με μυριάδες υποδίκτυα που όλοι τηρούν το κοινό παστουνουαλί, έναν κώδικα συμπεριφοράς που συνδυάζει τον αυτοσεβασμό, την ανεξαρτησία, τη δικαιοσύνη, τη φιλοξενία, την αγάπη, τη συγχώρεση, την εκδίκηση και την ανοχή.

Θα είναι και πάλι στην εξουσία, όπως κατά τη πρώτη περίοδο Ταλιμπάν -από το 1996 έως το 2001. Οι Τατζίκοι που μιλούν την γλώσσα Dari, από την άλλη πλευρά, είναι μη φυλετικοί και αποτελούν την πλειοψηφία των κατοίκων των πόλεων Καμπούλ, Χεράτ και Μαζάρ-ι-Σαρίφ.

Υποθέτοντας ότι θα λύσει ειρηνικά τις εσωτερικές διαμάχες των Παστούν, μια κυβέρνηση υπό την ηγεσία των Ταλιμπάν θα πρέπει αναγκαστικά να κατακτήσει τις καρδιές και τα μυαλά του Τατζικιστάν μεταξύ των εμπόρων, των γραφειοκρατών και των μορφωμένων κληρικών του έθνους.

Η Ντάρι, που προέρχεται από τα Περσικά, είναι εδώ και πολύ καιρό η γλώσσα της κυβερνητικής διοίκησης, του υψηλού πολιτισμού και των εξωτερικών σχέσεων στο Αφγανιστάν. Τώρα όλα θα αλλάξουν σε Πάστο πάλι. Αυτό είναι το σχίσμα που θα πρέπει να γεφυρώσει η νέα κυβέρνηση.

Υπάρχουν ήδη εκπλήξεις στον ορίζοντα. Ο εξαιρετικά καλά συνδεδεμένος Ρώσος πρέσβης στην Καμπούλ, Ντμίτρι Ζίρνοφ, αποκάλυψε ότι συζητά το αδιέξοδο του Παντσίρ με τους Ταλιμπάν.

Ο Zhirnov σημείωσε ότι οι Ταλιμπάν θεώρησαν ορισμένα από τα αιτήματα των Panjshiris «υπερβολικά» – καθώς ήθελαν πάρα πολλές έδρες στην κυβέρνηση και αυτονομία για ορισμένες επαρχίες που δεν είναι Παστούν, συμπεριλαμβανομένου του Panjshir.

Δεν είναι τραβηγμένο να αναλογιστούμε ότι ο ευρέως έμπιστος Zhirnov θα μπορούσε να γίνει μεσολαβητής όχι μόνο μεταξύ των Παστούν και του Panjshiris, αλλά ακόμη και μεταξύ των αντιτιθέμενων φατριών παστούν.

Όσοι θυμούνται τον ιερό πόλεμο (Τζιχάντ) εναντίον της Σοβιετικής ΄Ενωσης από ενωμένους τους Αφγανούς μουτζαχεντίν τη δεκαετία του 1980 θα αντιληφθούν την απολαυστική ιστορική ειρωνεία της σημερινής αντιστροφής των πραγμάτων –με την Ρωσία στον ρόλο μεσολαβητού μεταξύ των κάποτε συνασπισμένων αντιπάλων της.