Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο συντονιστής των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή, Brett McGurk, φέρεται να συζήτησε την απομάκρυνσή τους από τουλάχιστον τις περιοχές που βρίσκονται δίπλα στα Υψίπεδα του Γκολάν που έχουν καταληφθεί από το Ισραή», όταν συναντήθηκε με τον Ρώσο υφυπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Βερσίνιν και τον Ρώσο Ειδικό Προεδρικό Απεσταλμένο στη Συρία Αλεξάντερ Λαβρέντιεφ στη Γενεύη στα μέσα Σεπτεμβρίου.
Το αναδυόμενο σενάριο είναι εκείνο στο οποίο η «ενεργειακή διπλωματία» της Ρωσίας στη Συρία μπορεί να οδηγήσει στην αποχώρηση του Ιράν από τη χώρα αυτή, έστω και εν μέρει προς το παρόν προετοιμαζόμενη για πλήρη αποχώρηση στο προσεχές μέλλον. Η λογική πίσω από αυτό το ενδεχόμενο είναι ότι η Δύση ανησυχεί τόσο για την πρόσφατη αποστολή καυσίμων από το Ιράν στον Λίβανο, ώστε μπορεί να είναι πρόθυμη να καταργήσει τις μονομερείς κυρώσεις της στη Συρία, τουλάχιστον όσον αφορά τη διευκόλυνση των εξαγωγών ενέργειας στη γειτονική χώρα μέσω του αραβικού αερίου. Ο αγωγός με αντάλλαγμα τη Δαμασκό ζητά διακριτικά την αξιοπρεπή αλλά σταδιακή αποχώρηση της Τεχεράνης από τη χώρα. Η εκπλήρωση του τελευταίου θα μπορούσε να ενθαρρυνθεί από περαιτέρω ελάφρυνση των κυρώσεων για κάθε φάση ή ως ανταμοιβή για την τελική ολοκλήρωσή της. Αυτό μπορεί να μην είναι τόσο κερδοσκοπικό όσο κάποιοι αρχικά υποψιάζονταν με την πρώτη ματιά είτε λόγω μιας ενδιαφέρουσας σειράς γεγονότων.
Ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών επισκέφθηκε τη Μόσχα αρκετές ημέρες πριν από την αναφορά του Axios, την οποία ακολούθησε σχεδόν αμέσως το ξαφνικό ταξίδι του προέδρου της Συρίας Άσαντ στη ρωσική πρωτεύουσα για να συναντηθεί με τον Ρώσο ομόλογό του. Λίγες ημέρες αργότερα, το Ιράν αφέθηκε να ενταχθεί στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) ως πλήρες μέλος, λίγο μετά το οποίο ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν δήλωσε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ότι η χώρα του είναι «έτοιμη να επιστρέψει στην πλήρη συμμόρφωση (με το JCPOA) εάν το Ιράν κάνει το ίδιο».
Λίγες μέρες μετά, ο Σύρος Υπουργός Εξωτερικών συναντήθηκε με τον Ιορδανό ομόλογό του στον ΟΗΕ, κάτι που είναι σημαντικό, καθώς η Ιορδανία είναι το κράτος διέλευσης μέσω του οποίου ο αγωγός αραβικού αερίου περνά καθ 'οδόν προς τη Συρία και στη συνέχεια το Λίβανο. Με αυτή την αλυσίδα γεγονότων στο μυαλό, όλα αρχίζουν να γίνονται λίγο πιο ξεκάθαρα.
Σίγουρα φαίνεται ότι η Ρωσία προσπαθεί να μεσολαβήσει σε μια σημαντική συμφωνία στη Δυτική Ασία. Από ό,τι φαίνεται, το σχέδιο είναι η Δύση να παραιτηθεί από επιλεγμένες κυρώσεις κατά της Συρίας σχετικά με τη διευκόλυνση των εξαγωγών ενέργειας στον Λίβανο μέσω του αραβικού αγωγού φυσικού αερίου, σε αντάλλαγμα για τη Δαμασκό που θα ζητήσει την αξιοπρεπή αλλά σταδιακή αποχώρηση της Τεχεράνης από τη χώρα.
Αυτό θα μπορούσε να γίνει με το πρόσχημα «face-saving» ότι η πρωταρχική αντιτρομοκρατική φάση της σύγκρουσης στην οποία η Συρία κάλεσε το Ιράν να συμμετάσχει στο πλευρό της έχει τελειώσει, οπότε ως εκ τούτου η παρουσία των δυνάμεών της δεν είναι πλέον απαραίτητη.
Όσο για το Ιράν, ούτε αυτό θα αποχωρήσει χωρίς να λάβει κάτι άλλο ως αντάλλαγμα, το οποίο είναι η πλήρης ένταξή του στον SCO και η δυνατότητα των ΗΠΑ να επιστρέψουν στην πλήρη συμμόρφωση με το JCPOA εάν η νέα κυβέρνηση της Ισλαμικής Δημοκρατίας αποφασίσει να κάνει το ίδιο.
Γράφω για αυτό το γενικό σενάριο εδώ και αρκετό καιρό και ως εκ τούτου θα ήθελα να θυμίσω τους αναγνώστες σε προηγούμενα έργα μου, ώστε να ακολουθήσουν την εξέλιξή του:
* 7 Φεβρουαρίου 2021: «Η Συρία πρέπει να μιλήσει με τις ΗΠΑ αφού το κάνουν ήδη οι Ιρανοί και Ρώσοι σύμμαχοί της»
* 8 Φεβρουαρίου 2021: «Η εξισορρόπηση των περιφερειακών συμφερόντων στη Συρία είναι ο μόνος τρόπος επίτευξης συμβιβαστικής λύσης»
* 26 Φεβρουαρίου 2021: "Γιατί η Alt-Media δεν ρωτά για τους S-300 μετά την τελευταία επίθεση του Μπάιντεν στη Συρία;"
(Αυτή η ανάλυση υπερσυνδέεται με 13 άλλα σχετικά κομμάτια από τον Μάιο του 2018 μέχρι εκείνη την ημερομηνία)
* 17 Μαρτίου 2021: «Πρέπει το Ιράν να ανησυχεί για τον συντονισμό της Ρωσίας με το «Ισραήλ» και τις ΗΠΑ στη Συρία;»
Η εκτίμησή μου ουσιαστικά έρχεται σε αντίθεση με το δόγμα που επιβάλλεται επιθετικά από τους θυρωρούς της κοινότητας Alt-Media που ισχυρίζονται αλαζονικά πως το Ιράν δε θα αποσυρθεί ποτέ από τη Συρία, πόσο μάλλον λόγω της ρωσικής διαμεσολάβησης.
Η πραγματικότητα είναι ότι αυτό το σενάριο είναι πολύ πιο πιθανό από εκείνους τους πολεμιστές (βλέποντας πώς οι περισσότεροι δεν είναι δημοσιογράφοι και η συντριπτική πλειοψηφία σίγουρα δεν πληροί τις προϋποθέσεις για να ονομάζονται αναλυτές ανεξάρτητα από τον τρόπο που αυτοχαρακτηρίζονται). Ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν μπορεί ακόμη και να συζητήσει ορισμένα από αυτά με τον Ρώσο ομόλογό του όταν μεταβεί στη Μόσχα την Τετάρτη βλέποντας πώς ο εκπρόσωπος του προέδρου Πούτιν επιβεβαίωσε ότι «η Συρία θα είναι πρώτο θέμα στην ατζέντα».
Είναι ενδιαφέρον ότι ο Τούρκος ηγέτης κάλεσε επίσης πρόσφατα τις ΗΠΑ να αποχωρήσουν από τη Συρία, οπότε είναι πιθανό να εξεταστεί μια ακόμη μεγαλύτερη συμφωνία από την απλή αποχώρηση του Ιράν με αντάλλαγμα τη μερική ελάφρυνση των κυρώσεων στη Δαμασκό. Η Τουρκία και οι ΗΠΑ μπορεί συμμετρικά να αποσυρθούν παράλληλα με το Ιράν εάν η Συρία κάνει ορισμένους πολιτικούς συμβιβασμούς, μολονότι δεν είναι σαφές εάν η Δαμασκός θα θεωρήσει τα αιτήματά τους αποδεκτά.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και η αξιοπρεπής αλλά σταδιακή αποχώρηση του Ιράν από τη Συρία θα ήταν μια σημαντική κίνηση από μόνη της, ειδικά αν συνοδεύεται από μερική ελάφρυνση των κυρώσεων στην Αραβική Δημοκρατία. Πρέπει να τονιστεί, ωστόσο, πως μπορεί να συμβούν πολλά ακόμη για να αντισταθμιστεί αυτό το σενάριο, οπότε οι παρατηρητές δεν θα πρέπει να ερμηνεύσουν αυτήν την ανάλυση ως δήλωση εμπιστοσύνης ότι αυτό το αποτέλεσμα θα συμβεί πράγματι, αλλά απλώς να επιστήσουν την προσοχή στην αλληλουχία δυνητικά συνδεδεμένων γεγονότων που υποδηλώνουν ότι αυτό συζητείται επί του παρόντος κεκλεισμένων των θυρών.
Οι κύριοι ενδιαφερόμενοι στη σύγκρουση έχουν εξαντληθεί μετά από πάνω από μια δεκαετία πολέμου που διεξάγεται σε διαφορετικό βαθμό από τον καθένα, καθώς και τον «Γ Παγκόσμιο Πόλεμο» που βρίσκεται σε εξέλιξη, οπότε τώρα είναι η ιδανική στιγμή για να καταλήξουν σε μια σειρά συμφωνιών για να προχωρήσουν τα πάντα προς μια πολιτική λύση αρκεί να έχουν όλοι τη θέληση να κάνουν ό,τι χρειάζεται.