 |
| Chickenonline / pixabay |
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού
Ο λόγος του Προέδρου Ραϊσί αποτελεί μια ιδιαίτερη πρόκληση για τη Δύση, καθώς βασίζεται στις αξίες της ηθικής επανάστασης που είναι τόσο ξένες όσο και ακατανόητες για αυτή τη μητροπολιτική ελίτ.
Υπάρχουν στιγμές που αχτίδες διαύγειας λάμπουν μέσα από την ομίχλη του αφηγηματικού πολέμου. Η ορκωμοσία του Προέδρου Raisi αυτό το μήνα ήταν μια από αυτές τις αχτίδες ελπίδας. Το Ιράν επανατοποθετείται στρατηγικά: τα χρόνια που πέρασε προσπαθώντας να βρει ένα modus vivendi με τη Δύση έχουν αποδείξει μόνο στους δύο εταίρους σε αυτόν τον αντιρομαντικό «δεσμό» ότι μια σχέση απλά δεν είναι δυνατή. Πράγματι, όπως ο Raisi άφησε να εννοηθεί, αυτό απέτυχε να βυθίσει το Ιράν, αλλά και το άφησε με ένα σπίτι σε ακαταστασία. Ο Ραϊσι πρέπει πρώτα να βάλει σε τάξη το σπίτι του, ανέφερε, και στη συνέχεια να ανοίξει τη διπλωματία σε έναν ευρύτερο και πιο ποικιλόμορφο κύκλο αλληλεπιδράσεων. Τα τελευταία οκτώ χρόνια ήταν αποπνικτικά. Πρέπει να ανοίξει ένα παράθυρο.
Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται κάπως ασήμαντα: ένα θέμα εσωτερικής αναδιοργάνωσης. Μπορεί να δίνει αυτή την εντύπωση, αλλά δεν είναι. Αυτό δεν είναι καθόλου κοινοτοπία. Πριν από το πραξικόπημα του 1953, η επανάσταση του 1979 ήταν ένα «κόκκαλο καθισμένο στον λαιμό των Αμερικανών» και ο επταετής πόλεμος με το Ιράκ, που ακολούθησε, απέτυχε να αποσπάσει αυτό το «κόκκαλο». Και τώρα, οι ελπίδες των ΗΠΑ να αλυσοδέσουν το Ιράν με τα σιδερένια δεσμά του JCPOA (πυρηνικής συμφωνίας) φαίνεται να έχουν εξαφανιστεί στον ορίζοντα.
Αυτός είναι ο ευρύτερος συμβολισμός αυτής της στιγμής – και το φως που εισάγει – σε ένα ακατανόμαστο κρίσιμο κενό :Tο ότι ούτε οι ΗΠΑ, ούτε το Ισραήλ (και φυσικά ούτε η ΕΕ), δεν έχουν ιδέα για ένα σχέδιο Β.
Ο συμβολικός χαρακτήρας αυτού του σημείου δεν θα πρέπει, ωστόσο, να επισκιάζεται από την απουσία ενός δυτικού σχεδίου "Β". Το Ιράν είναι ένας «άξονας» της περιοχής και ένας παράγων επηρεασμού του μουσουλμανικού κόσμου. Η Ρωσία στο Μόναχο, και στη συνέχεια η Κίνα στο Άνκορατζ, ένιψαν τας χείρας τους από κάθε απόπειρα «διπλωματίας» συναλλαγής με τη Δύση. Αυτό το ιρανικό μήνυμα αποξένωσης – παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες – έχει μεγάλη απήχηση.
Ο λόγος αυτής της έλλειψης αμοιβαίας κατανόησης δεν είναι δύσκολο να προσδιοριστεί: Η υποκείμενη, βαθιά ηθικολογική προσέγγιση, του ιδιαίτερου υπέρ-φιλελευθερισμού που ενστερνίζονται οι δυτικές ελίτ, περιόρισε τον πολιτικό λόγο σε απλοϊκές ηθικολογικές θέσεις, που παρουσιάζονται ως αυτονόητες και θεωρούνται ηθικά άψογες (στα μάτια αυτής της μητροπολιτικής ελίτ).
Σήμερα, η συζήτηση για τα υπέρ και τα κατά της realpolitik (ρεαλιστική πολιτική) δεν απέχει πολύ από το να είναι απαγορευμένη. Πράγματι, οι αλλαγές στο παγκόσμιο στρατηγικό πρότυπο, ή ακόμη και οι ευρύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει, δεν αντιμετωπίζονται σοβαρά. Γιατί αυτό θα απαιτούσε ρεαλισμό και στρατηγική κατανόηση που οι ηγέτες της πλειοψηφίας των δυτικών απόψεων απορρίπτουν ως ηττημένη, ακόμη και ανήθικη. Ως εκ τούτου, ένα σχέδιο "Β" δεν εξετάστηκε ποτέ – καθώς οι ελίτ ήταν πεπεισμένες ότι το Ιράν θα έπρεπε, φυσικά, να επιλέξει να επανενταχθεί στη Δυτική Τάξη.
Ο λόγος του Raisi αποτελεί μια ιδιαίτερη πρόκληση για τη Δύση, καθώς βασίζεται στις αξίες της ηθικής επανάστασης που είναι τόσο ξένες όσο και ακατανόητες για αυτή τη μητροπολιτική ελίτ.
Το πρόβλημα της έλλειψης ενός σχεδίου "Β" (δεδομένων των αποτρεπτικών δυνατοτήτων του Ιράν) είναι, ωστόσο, ζωτικής σημασίας. Ο «σκιώδης πόλεμος» του Ισραήλ, η πίεση από τις κυρώσεις των ΗΠΑ και οι διάφορες προσπάθειές τους να υποδαυλίσουν μια «έγχρωμη επανάσταση» έχουν αποτύχει. Και ο «μεγάλος πόλεμος» σήμερα είναι πέρα από τις δυνατότητες όλων. Η Δύση θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να ενισχυθεί η επιβολή των κυρώσεων και να δοθεί στο Ισραήλ το «πράσινο φως» για να συνεχίσει την επιχείρηση φθοράς του στο Ιράν, παρά την προφανή αποτυχία του.
Εδώ είναι το δίλημμα: η στρατηγική επανατοποθέτηση του Raisi δεν αφορά μόνο την επανεξισορρόπηση προς την Κίνα και τη Ρωσία. Το μήνυμά του ήταν επίσης αυτό της επιστροφής της Ιρανικής Δημοκρατίας στην «ανεξαρτησία» και την «αντίσταση» (ενάντια στις «τυραννικές δυνάμεις»). Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε επιστροφή του Ισραήλ στον «σκιώδη πόλεμο» του κατά του Ιράν δεν θα γίνεται πλέον δεκτή με «στρατηγική υπομονή», αλλά μάλλον με ισοβαθμισμένα αντίποινα: πόνο αντί πόνου.
Αυτός είναι ο κίνδυνος. Ένας ισραηλινός ενορχηστρωμένος κύκλος δολοφονιών ή δολιοφθοράς για τον οποίο θα μπορούσαν να αρνηθούν την ευθύνη– και στον οποίο το Ιράν θα ανταπέδιδε τα ίσα – θα μπορούσε γρήγορα να κλιμακωθεί σε πόλεμο.
Φυσικά, η προφανής εναλλακτική λύση θα ήταν το Ισραήλ να διαπραγματευτεί με το Ιράν την αποκλιμάκωση. Αλλά αυτό είναι απίθανο να συμβεί, καθώς ο πρώην πρωθυπουργός Νετανιάχου έχει σπρώξει το Ισραήλ τόσο πολύ δεξιά – πολιτικά όσο και πολιτιστικά – που το Ισραήλ έχει εγκλωβιστεί. Δεν μπορεί πλέον να επιλύσει το παλαιστινιακό ζήτημα, είτε με τη μορφή ενός ή δύο κρατών (αφού οι Παλαιστίνιοι ξεσηκώθηκαν για να υποστηρίξουν τη Χαμάς στον πρόσφατο πόλεμο της Γάζας), πόσο μάλλον να βρουν μια λύση στον «πόλεμό» του με το Ιράν.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια εύκολη θεραπεία να προσφέρουν: Να στραφούν από τη Μέση Ανατολή στην Κίνα. Αλλά τι μπορεί να κάνει το Ισραήλ;
https://english.almayadeen.net/,via https://lesakerfrancophone.fr
Υπάρχουν στιγμές που αχτίδες διαύγειας λάμπουν μέσα από την ομίχλη του αφηγηματικού πολέμου. Η ορκωμοσία του Προέδρου Raisi αυτό το μήνα ήταν μια από αυτές τις αχτίδες ελπίδας. Το Ιράν επανατοποθετείται στρατηγικά: τα χρόνια που πέρασε προσπαθώντας να βρει ένα modus vivendi με τη Δύση έχουν αποδείξει μόνο στους δύο εταίρους σε αυτόν τον αντιρομαντικό «δεσμό» ότι μια σχέση απλά δεν είναι δυνατή. Πράγματι, όπως ο Raisi άφησε να εννοηθεί, αυτό απέτυχε να βυθίσει το Ιράν, αλλά και το άφησε με ένα σπίτι σε ακαταστασία. Ο Ραϊσι πρέπει πρώτα να βάλει σε τάξη το σπίτι του, ανέφερε, και στη συνέχεια να ανοίξει τη διπλωματία σε έναν ευρύτερο και πιο ποικιλόμορφο κύκλο αλληλεπιδράσεων. Τα τελευταία οκτώ χρόνια ήταν αποπνικτικά. Πρέπει να ανοίξει ένα παράθυρο.
Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται κάπως ασήμαντα: ένα θέμα εσωτερικής αναδιοργάνωσης. Μπορεί να δίνει αυτή την εντύπωση, αλλά δεν είναι. Αυτό δεν είναι καθόλου κοινοτοπία. Πριν από το πραξικόπημα του 1953, η επανάσταση του 1979 ήταν ένα «κόκκαλο καθισμένο στον λαιμό των Αμερικανών» και ο επταετής πόλεμος με το Ιράκ, που ακολούθησε, απέτυχε να αποσπάσει αυτό το «κόκκαλο». Και τώρα, οι ελπίδες των ΗΠΑ να αλυσοδέσουν το Ιράν με τα σιδερένια δεσμά του JCPOA (πυρηνικής συμφωνίας) φαίνεται να έχουν εξαφανιστεί στον ορίζοντα.
Αυτός είναι ο ευρύτερος συμβολισμός αυτής της στιγμής – και το φως που εισάγει – σε ένα ακατανόμαστο κρίσιμο κενό :Tο ότι ούτε οι ΗΠΑ, ούτε το Ισραήλ (και φυσικά ούτε η ΕΕ), δεν έχουν ιδέα για ένα σχέδιο Β.
Ο συμβολικός χαρακτήρας αυτού του σημείου δεν θα πρέπει, ωστόσο, να επισκιάζεται από την απουσία ενός δυτικού σχεδίου "Β". Το Ιράν είναι ένας «άξονας» της περιοχής και ένας παράγων επηρεασμού του μουσουλμανικού κόσμου. Η Ρωσία στο Μόναχο, και στη συνέχεια η Κίνα στο Άνκορατζ, ένιψαν τας χείρας τους από κάθε απόπειρα «διπλωματίας» συναλλαγής με τη Δύση. Αυτό το ιρανικό μήνυμα αποξένωσης – παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες – έχει μεγάλη απήχηση.
Ο λόγος αυτής της έλλειψης αμοιβαίας κατανόησης δεν είναι δύσκολο να προσδιοριστεί: Η υποκείμενη, βαθιά ηθικολογική προσέγγιση, του ιδιαίτερου υπέρ-φιλελευθερισμού που ενστερνίζονται οι δυτικές ελίτ, περιόρισε τον πολιτικό λόγο σε απλοϊκές ηθικολογικές θέσεις, που παρουσιάζονται ως αυτονόητες και θεωρούνται ηθικά άψογες (στα μάτια αυτής της μητροπολιτικής ελίτ).
Σήμερα, η συζήτηση για τα υπέρ και τα κατά της realpolitik (ρεαλιστική πολιτική) δεν απέχει πολύ από το να είναι απαγορευμένη. Πράγματι, οι αλλαγές στο παγκόσμιο στρατηγικό πρότυπο, ή ακόμη και οι ευρύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει, δεν αντιμετωπίζονται σοβαρά. Γιατί αυτό θα απαιτούσε ρεαλισμό και στρατηγική κατανόηση που οι ηγέτες της πλειοψηφίας των δυτικών απόψεων απορρίπτουν ως ηττημένη, ακόμη και ανήθικη. Ως εκ τούτου, ένα σχέδιο "Β" δεν εξετάστηκε ποτέ – καθώς οι ελίτ ήταν πεπεισμένες ότι το Ιράν θα έπρεπε, φυσικά, να επιλέξει να επανενταχθεί στη Δυτική Τάξη.
Ο λόγος του Raisi αποτελεί μια ιδιαίτερη πρόκληση για τη Δύση, καθώς βασίζεται στις αξίες της ηθικής επανάστασης που είναι τόσο ξένες όσο και ακατανόητες για αυτή τη μητροπολιτική ελίτ.
Το πρόβλημα της έλλειψης ενός σχεδίου "Β" (δεδομένων των αποτρεπτικών δυνατοτήτων του Ιράν) είναι, ωστόσο, ζωτικής σημασίας. Ο «σκιώδης πόλεμος» του Ισραήλ, η πίεση από τις κυρώσεις των ΗΠΑ και οι διάφορες προσπάθειές τους να υποδαυλίσουν μια «έγχρωμη επανάσταση» έχουν αποτύχει. Και ο «μεγάλος πόλεμος» σήμερα είναι πέρα από τις δυνατότητες όλων. Η Δύση θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να ενισχυθεί η επιβολή των κυρώσεων και να δοθεί στο Ισραήλ το «πράσινο φως» για να συνεχίσει την επιχείρηση φθοράς του στο Ιράν, παρά την προφανή αποτυχία του.
Εδώ είναι το δίλημμα: η στρατηγική επανατοποθέτηση του Raisi δεν αφορά μόνο την επανεξισορρόπηση προς την Κίνα και τη Ρωσία. Το μήνυμά του ήταν επίσης αυτό της επιστροφής της Ιρανικής Δημοκρατίας στην «ανεξαρτησία» και την «αντίσταση» (ενάντια στις «τυραννικές δυνάμεις»). Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε επιστροφή του Ισραήλ στον «σκιώδη πόλεμο» του κατά του Ιράν δεν θα γίνεται πλέον δεκτή με «στρατηγική υπομονή», αλλά μάλλον με ισοβαθμισμένα αντίποινα: πόνο αντί πόνου.
Αυτός είναι ο κίνδυνος. Ένας ισραηλινός ενορχηστρωμένος κύκλος δολοφονιών ή δολιοφθοράς για τον οποίο θα μπορούσαν να αρνηθούν την ευθύνη– και στον οποίο το Ιράν θα ανταπέδιδε τα ίσα – θα μπορούσε γρήγορα να κλιμακωθεί σε πόλεμο.
Φυσικά, η προφανής εναλλακτική λύση θα ήταν το Ισραήλ να διαπραγματευτεί με το Ιράν την αποκλιμάκωση. Αλλά αυτό είναι απίθανο να συμβεί, καθώς ο πρώην πρωθυπουργός Νετανιάχου έχει σπρώξει το Ισραήλ τόσο πολύ δεξιά – πολιτικά όσο και πολιτιστικά – που το Ισραήλ έχει εγκλωβιστεί. Δεν μπορεί πλέον να επιλύσει το παλαιστινιακό ζήτημα, είτε με τη μορφή ενός ή δύο κρατών (αφού οι Παλαιστίνιοι ξεσηκώθηκαν για να υποστηρίξουν τη Χαμάς στον πρόσφατο πόλεμο της Γάζας), πόσο μάλλον να βρουν μια λύση στον «πόλεμό» του με το Ιράν.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια εύκολη θεραπεία να προσφέρουν: Να στραφούν από τη Μέση Ανατολή στην Κίνα. Αλλά τι μπορεί να κάνει το Ισραήλ;
https://english.almayadeen.net/,via https://lesakerfrancophone.fr