Aπό: tribune.gr - Theodor Petrov Ανεξάρτητος Αρθρογράφος
Βεβαίως και η «γ΄ Ρώμη» με τη σειρά της έχει επανειλημμένως βραβεύσει τον Ρώσο ΥΠΕΞ Λαβρώφ με πάμπολλες τιμητικές διακρίσεις (ο γράφων με μια πρόχειρη αναζήτηση ανακάλυψε τρεις), συνεπώς, όπως λέει και ο θυμόσοφος Ελληνικός λαός: «το ένα χέρι νίβει τ ’άλλο».
Αναρωτιέται ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος, αν στο ρωσικό υπουργείο εξωτερικών παρατηρείται κάποια έλλειψη θεμάτων προς εξέταση, διότι για άλλη μια φορά ο Λαβρώφ αναφέρθηκε (στις 30 Αυγούστου) στις ύπουλες προσπάθειες της Δύσεως, και ειδικότερα των ΗΠΑ, όχι μόνο να περιορίσουν την Εκκλησία της Ρωσίας, αλλά και να «διαλύσουν, να καταστρέψουν την ενότητα της παγκόσμιας Ορθοδοξίας». (Βλ. εδώ)
Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, ο Λαβρώφ εξέφρασε την πεποίθηση ότι, η κυβέρνηση της Ουκρανίας «καταπιέζει» την Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας (Σημ.: εννοεί την εκκλησιαστική οργάνωση του Πατριαρχείου Μόσχας στην Ουκρανία) και τόνισε ότι παρόμοια κατάσταση παρατηρείται στη Συρία, στο Λίβανο και στις χώρες της Αν. Ευρώπης.
Θεωρεί δε ότι, «οι πνευματικές και ηθικές αξίες που μεταδίδει σε όλο τον κόσμο η Εκκλησία της Ρωσίας, δέχονται επιθέσεις εκ μέρους της νεοφιλελεύθερης ελίτ σε ορισμένες χώρες της Δύσεως». (Βλ. εδώ)
Ο γράφων ομολογεί με συντριβή ψυχής ότι χρειάστηκε να διαβάσει ξανά και ξανά τη δήλωση αυτή για να βεβαιωθεί ότι, πράγματι, κοτζάμ ΥΠΕΞ μιας μεγάλης δυνάμεως: α) πιστεύει ότι η Ορθοδοξία καταπιέζεται στη Συρία, στο Λίβανο και στις χώρες της Αν. Ευρώπης. β) είναι ειλικρινά βέβαιος ότι, η διάδοση κάποιων ιδιαιτέρων ηθικών και πνευματικών αξιών που διαδίδει σε όλο τον κόσμο η «γ΄ Ρώμη» αποτελεί απειλή για την νεοφιλελεύθερη ελίτ ορισμένων δυτικών χωρών.
Αν, τουλάχιστον για τον υπογράφοντα το παρόν σχόλιο, η ελαφρότητα αυτής της δηλώσεως είναι σαφής, εντούτοις είναι απολύτως ακατανόητο το νόημά της.
Πρώτα από όλα, φίλτατε αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ, σε ποιες περιοχές της Συρίας ή του Λιβάνου καταπιέζεται η Ορθοδοξία και από ποιους;
Με άλλα λόγια, η επέμβαση της Ρωσίας στο πλευρό του Άσαντ δεν απέτρεψε την καταπίεση της Ορθοδοξίας από το Ισλαμικό Κράτος;
Τί δουλειά έχει ο Λίβανος σε αυτόν τον κατάλογο, θα απορήσει εύλογα ο αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ;
Ίσως να θυμάσαι αγαπητέ αναγνώστη ένα παλαιότερο άρθρο του γράφοντος (Βλ. εδώ), στο οποίο παρουσίαζε τις προσπάθειες της Μόσχας να «εργαλειοποιήσει» τους Ελληνορθοδόξους του Λιβάνου ώστε να αποκτήσει ένα platzdarm, ένα «πάτημα» δηλαδή σε αυτή την τόσο σημαντική χώρα για την εξωτερική της πολιτική σε αυτή την περιοχή.
Έγραφε τότε ο υπογράφων το παρόν πόνημα:
«Εντούτοις σύμφωνα με κάποιους Λιβανέζους ορθοδόξους κληρικούς (Βλ. εδώ) η Ορθόδοξη Κοινότητα του Λιβάνου γνωρίζει ότι η Ρωσία προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την «προστασία των χριστιανών» ως δικαιολογία για να αυξήσει την παρουσία της στο Λίβανο.
»Φέρεται δε ότι ο Μητροπολίτης Βηρυτού Ηλίας (Audi), ο οποίος όχι μόνο δεν υποστηρίζει την πολιτική της Ρωσίας, αλλά και ευθύς εξ αρχής είχε εκφράσει την αντίθεσή του για την ίδρυση της Liqaa Orthodoxi, είχε δηλώσει σαφέστατα στον Ρώσο πρέσβη Ζασίπκιν ότι ουδέποτε οι Ορθόδοξοι του Λιβάνου ζήτησαν προστασία».
Είναι λοιπόν προφανές ότι, λαμβάνοντας υπόψη, από τη μια πλευρά, την τραγική οικονομική και πολιτική κρίση που μαστίζει τα δυο τελευταία χρόνια τον Λίβανο και, από την άλλη, τις συχνές συναντήσεις του Πατριάρχη Ιεροσολύμων με διπλωματικούς και κληρικούς εκπροσώπους της «γ΄ Ρώμης», η προαγωγή της Ρωσίας ως «σωτήρα των Ελληνορθοδόξων» στην περιοχή της Μ. Ανατολής, όπως άλλωστε συνέβαινε και στο παρελθόν, αποκτά πλέον «σάρκα και οστά», προσδιορίζει δηλαδή και συγκεκριμένους στόχους.
(Εϊ ψιτ, εσείς εκεί στο Ελληνικό ΥΠΕΞ έχετε πάρει χαμπάρι τί συμβαίνει;).
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η αναφορά στις διώξεις που υφίστανται οι χριστιανοί στις χώρες της Αν. Ευρώπης.
Οι γνώσεις του συντάκτη του παρόντος σημειώματος στη γεωγραφία επαρκούν ώστε να γνωρίζει ποιες χώρες περιλαμβάνει ο γεωγραφικός όρος «Αν. Ευρώπη» και οι γνώσεις αυτές του επιτρέπουν να μοιραστεί με τους αναγνώστες της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ την εξής απορία: άραγε διώκονται οι χριστιανοί στην Πολωνία ή στη Ρουμανία, στην Ουγγαρία, στην Τσεχία και την Σλοβακία;
Όμως ορθά θα διαμαρτυρηθεί ο ακριβοδίκαιος αναγνώστης της ιστοσελίδας ότι λησμόνησα την Ουκρανία.
Μα, φίλε αναγνώστη, δεν έχεις ακόμα βαρεθεί να διαβάζεις σχόλια για μια χώρα που δεν ενδιαφέρει ούτε την Αμερική, ούτε καν την Ευρωπαϊκή Ένωση τόσο, ώστε να την χρησιμοποιήσει ως αφορμή μιας ευρύτερης στρατιωτικής αντιπαραθέσεως με τη Ρωσία;
Διατρανώνουν οι Ουκρανοί ηγέτες την πίστη τους στις ευρωπαϊκές αξίες, βασανιζόμενοι ταυτόχρονα και από το Νατοϊκό σύνδρομο.
Πιστεύουν δηλαδή πραγματικά, ως αφελή νήπια της πολιτικής, ότι θα έλθει εκείνη η ημέρα που θα ανοίξουν οι πύλες της πρώτης αμερικάνικης βάσεως στη χώρα.
Αλλά, φίλτατε αναγνώστη, η Ουκρανία όχι μόνο δεν έχει ενσωματωθεί στο ευρωπαϊκό και νατοϊκό γίγνεσθαι, αλλά ούτε καν μπορεί η οικονομία της να προσελκύσει σημαντικές ευρωπαϊκές επενδύσεις.
Η πολιτική του Ομπάμα το 2014, στην οποία είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους οι Ουκρανοί πολιτικοί, κάθε άλλο παρά σκόπευε στην αναβάθμιση των σχέσεων ΗΠΑ και Ουκρανίας.
Όπως φάνηκε στη συνέχεια, σκοπός ήταν να εμποδίσει τη συμμετοχή της Ουκρανίας στην προτεινόμενη από τη Μόσχα Ευρωασιατική Ένωση.
Από την άλλη πλευρά το μόνο που ενδιέφερε την Ε.Ε. ήταν να δημιουργήσει στα πλαίσια του προγράμματος της Ανατολικής Συνεργασίας ευνοϊκές συνθήκες για την πρόσβασή της στην ρωσική αγορά και τίποτε άλλο.
Τα ερωτήματα λοιπόν που προκύπτουν από αυτά τα… «πολιτικά σκιρτήματα» είναι: α) ποιο θα είναι το ουσιαστικό όφελος για τις ΗΠΑ από μια στρατιωτική βάση στην Ουκρανία; β) Άραγε έχει σήμερα τόσο μεγάλη στρατηγική σημασία η Ουκρανία για την ίδια τη Ρωσία, αν λάβουμε υπόψη μας ότι, η ανάπτυξη σύγχρονων οπλικών συστημάτων μεγάλης ακρίβειας και κυρίως των πυρηνικών καθιστούν απολύτως απίθανη μια στρατιωτική σύγκρουση μεγάλης κλίμακας στην Ευρώπη;
Πράγματι, η Αμερική εξοπλίζει την Ουκρανία, όχι βέβαια με τρόπο θεαματικό, αλλά παρ’ όλα αυτά κάποια όπλα καταλήγουν στο στρατό της.
Εντούτοις τα περιορισμένα συμφέροντα των ΗΠΑ σε αυτή τη χώρα και η συνείδηση ότι τα ρωσικά οπλικά συστήματα έχουν εκσυγχρονιστεί, επιβάλλουν στους Αμερικανούς πολιτικούς να προχωρούν με προσεκτικά βήματα χωρίς να φτάνουν στα άκρα.
Όποιος παρακολουθεί τις πολιτικές εξελίξεις στην Ουκρανία θα έχει παρατηρήσει ότι, παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλουν, ακόμα και στην Ελλάδα, τα ελεγχόμενα από το Κρεμλίνο ΜΜΕ, η ουκρανική κοινή γνώμη δεν φαίνεται να εκστασιάζεται από τις αλλόφρονες κραυγές τόσο των Ρώσων πολιτικών, όσο και των εκκλησιαστικών παραγόντων όπου γης σχετικά με τις, τάχαμου, διώξεις που υφίσταται το Πατριαρχείο Μόσχας στην Ουκρανία.
Συνεπώς σε ποιες διώξεις αναφέρεται ο κ. Λαβρώφ;
Νομίζω, αγαπητέ αναγνώστη, ότι ο Ρώσος ΥΠΕΞ μάλλον είχε υπόψη του μια άλλη χώρα, η οποία όμως υπάγεται σε άλλη γεωγραφική περιοχή και συγκεκριμένα σε αυτή των Βαλκανίων – το Μαυροβούνιο.
Σε ένα παλαιότερο σχόλιό του στη φιλόξενη ιστοσελίδα της ΚΑΘΕΔΡΑΣ (Βλ. εδώ), ο γράφων είχε επισημάνει την γεωπολιτική βαρύτητα που έχει για την πολιτική της Ρωσίας στα Βαλκάνια η Σερβία και το Μαυροβούνιο ως προέκταση της Σερβίας.
Σήμερα όμως αυτή η κατεύθυνση αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον, διότι στον βαλκανικό γρίφο εμφανίστηκε δυναμικά και ένας άλλος παίκτης που κάθε άλλο παρά συμφέρει τη Ρωσία – η Τουρκία.
Στις 31 Αυγούστου ο ΥΠΕΞ της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου πραγματοποίησε διήμερη επίσκεψη στο Βελιγράδι.
Στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Σέρβο ομόλογό του Nikola Selakovic ειπώθηκαν πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα.
Διαβάζουμε στην Daily Sabah (στην αγγλική γλώσσα του δημοσιεύματος):
«Turkey ranks first in the number of tourists visiting Serbia,” Çavuşoğlu said, adding Turkey will open its consulate in the Novi Pazar city on Wednesday. Çavuşoğlu also announced the opening of the consular representative office of Turkey in Nis city. “It is an area through which a large number of Turkish citizens traveling from the European Union countries pass,” said Çavuşoğlu. Speaking about the current situation in the region, Çavuşoğlu stressed the importance of the role of Turkey and Serbia in maintaining regional peace, stability, and regional development».
Με τη σειρά του ο Σέρβος ΥΠΕΞ τόνισε ότι:
«We are grateful to Turkish investors who open companies and provide employment in regions where other investors do not find it attractive. Serbia sees Turkey as an important element of peace and stability in the region. We will continue our cooperation and mutual assistance in the future. We believe that both sides will benefit only in this way and that we can develop our friendly relations». (Βλ. εδώ)
Ο συντάκτης αυτών των σχολίων πιστεύει ότι, αν και οι ρωσικές επενδύσεις στη Σερβία είναι σημαντικές, κυρίως στον ενεργειακό τομέα αλλά και στην εξωτερική πολιτική, όπως επισημαίνει ο Jurij Okunev στο άρθρο του «Who invests billions of Euros in Serbia» (Βλ. εδώ), εντούτοις ο ανταγωνισμός με τις κινέζικες εταιρείες που είναι έτοιμες να επενδύσουν δισεκατομμύρια ευρώ στην οικονομία της χώρας καθιστά τους παράγοντες «Ορθοδοξία» και «υπερασπιστής των απανταχού ορθοδόξων» ένα ισχυρό κίνητρο για μια ευνοϊκότερη αντιμετώπιση των ρωσικών επενδύσεων.
Το δώρο των 4 εκατομμυρίων δολαρίων για την κατασκευή των ψηφιδωτών στο ναό του Αγ. Σάββα αποτελούν ένα ισχυρό χαρτί στα χέρια των Ρώσων επενδυτών.
Βεβαίως δεν πρέπει να λησμονούμε και την Τουρκία, η οποία θα αναζητήσει το δικό της μερίδιο στην σερβική οικονομία, εκμεταλλευόμενη με τη σειρά της το μουσουλμανικό στοιχείο.
Αναρωτιέται, λοιπόν, ο γράφων: τί στο καλό προσδοκούν όλοι αυτοί οι Έλληνες και λοιποί σοβαροφανείς βαλκάνιοι εκκλησιαστικοί παράγοντες να επιτύχουν με την πείσμονα άρνησή τους να αναγνωρίσουν το τετελεσμένο γεγονός της αυτοκεφαλίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας;
Μήπως κάποια υλικά οφέλη ή μήπως φοβούνται ότι οι Ρώσοι τουρίστες θα παύσουν να επισκέπτονται τις νησιωτικές ή παραθαλάσσιες επαρχίες τους;
Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτές οι περίφημες «ηθικές αξίες και αρχές», στις οποίες αναφέρθηκε ο Ρώσος ΥΠΕΞ και που… ανυστερόβουλα προσπαθεί να μεταγγίσει το Πατριαρχείο Μόσχας στην «ηθικά χρεωκοπημένη Ευρώπη», αλλά αυτοί οι άτιμοι Ευρωπαίοι «νεοφιλελέδες» τις αντιμάχονται, ουσιαστικά αποτελούν ένα εκ προοιμίου καταδικασμένο σε αποτυχία γεωπολιτικό όπλο;
Η ιδέα του «ρωσικού κόσμου» στην καθαρή της έκφραση, φίλτατε αναγνώστη, δεν είναι επικίνδυνη, όπως δεν είναι επικίνδυνη, π.χ., η ιδέα του «ελληνικού κόσμου».
Όμως αν στην ιδέα του «ελληνικού κόσμου», του «ελληνισμού» αναγνωρίζουμε πρώτα από όλα το οικουμενικό στοιχείο, απαλλαγμένο από κάθε γεωπολιτική απαίτηση, ο «ρωσικός κόσμος» εφευρέθηκε με μοναδικό σκοπό να αποτελέσει ένα «όπλο» για τη χειραγώγηση των ορθοδόξων πληθυσμών που επιθυμούσαν την ανεξαρτησία τους από την Εκκλησία της Ρωσίας.
Αυτές λοιπόν τις, ούτως ειπείν, «ηθικές» αξίες απέρριψαν κάποιες χώρες της νεοφιλελεύθερης, σύμφωνα με τον Λαβρώφ, Ευρώπης, εφόσον διέγνωσαν το βασικό τους ελάττωμα, δηλαδή τις γεωπολιτικές τους απαιτήσεις, και αυτές τώρα υποστηρίζουν με ένθερμο ζήλο Έλληνες και βαλκάνιοι περισπούδαστοι αρχιερείς.
Όπως έλεγε ένας σοφός αρχιερέας: «η βλακεία δεν είναι πάντα αμαρτία».