Οι μέσοι Αμερικανοί αγωνίζονται να κατανοήσουν τι συνέβη στο Αφγανιστάν τον περασμένο μήνα, αφού όλα εκτυλίχθηκαν τόσο ξαφνικά. Οι περισσότεροι συνειδητοποίησαν ότι ο πόλεμος είχε χαθεί εδώ και πολύ καιρό έχοντας μετατραπεί σε ένα λεγόμενο «ατελείωτο», αλλά λίγοι περίμεναν πως θα τελειώσει με τον τρόπο που τελείωσε. Σχεδόν τίποτα από όσα έκανε η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν είχε νόημα γι 'αυτούς και λίγοι έχουν ιδέα τι επιφυλάσσεται για το μέλλον εκεί. Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να εξηγήσει τα πάντα με "πολιτικά λανθασμένους" όρους, προκειμένου να βοηθήσει όλους να τα καταλάβουν καλύτερα όλα.
Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Μια υπόδειξη για το τι έρχεται
Ας ξεκινήσουμε πρώτα με το εκπληκτικό αποτέλεσμα και μετά να εξηγήσουμε πώς προέκυψε. Οι ΗΠΑ συνεργάζονται τώρα εν μέρει με τους ίδιους τους Ταλιμπάν που εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν ως τρομοκράτες στον κοινό αγώνα τους ενάντια στο συγκριτικά μεγαλύτερο κακό του ISIS-K. Τα μεταπολεμικά σχέδια της Αμερικής για την περιοχή θα δουν επίσης ότι θα βασίζονται στο εμβληματικό έργο της Κίνας Belt & Road Initiative (BRI) του Οικονομικού Διαδρόμου Κίνας-Πακιστάν (CPEC) προκειμένου να επεκτείνει την οικονομική της επιρροή στο Αφγανιστάν και την Κεντρική Ασία, παρά το γεγονός πως επίσημα υφίσταται ένας νέας Ψυχρός Πόλεμος με το Πεκίνο.
Η «ανίερη» αντιτρομοκρατική συνεργασία ΗΠΑ-Ταλιμπάν δεν είναι τέλεια ούτε αυτό που ήθελε κάποιος από τους δύο αρχικά, αλλά σφυρηλατήθηκε από κοινά συμφέροντα κατά τις δύο τελευταίες εβδομάδες της αμερικανικής αποχώρησης από την Καμπούλ. Οι Ταλιμπάν προστάτευσαν τους Αμερικανούς από αυτούς τους τρομοκράτες παρά το γεγονός πως είχαν επίσημα καθοριστεί από την αμερικανική κυβέρνηση ως τρομοκράτες επειδή ήλπιζαν ότι η Ουάσινγκτον θα συνέχιζε να παρέχει κάποιο επίπεδο υποστήριξης στο Αφγανιστάν μετά το τέλος του πολέμου, έστω και έμμεσα μέσω διεθνών οργανισμών.
PAKAFUZ
Αυτό ακριβώς σχεδιάζουν να κάνουν και οι ΗΠΑ, έστω και όχι αμέσως, όπως αποδεικνύεται από το «New Quad» που καθιέρωσε μεταξύ των ιδίων, του Πακιστάν, του Αφγανιστάν και του Ουζμπεκιστάν στα τέλη Ιουλίου, με σαφή πρόθεση την προώθηση της περιφερειακής συνδεσιμότητας. Αυτή η δομή περιλαμβάνει στρατηγικά τις τρεις χώρες που συμφώνησαν τον Φεβρουάριο να κατασκευάσουν έναν σιδηρόδρομο (ο οποίος μπορεί προσωρινά να ονομαστεί PAKAFUZ μετά τα πρώτα γράμματα του ονόματος κάθε συμμετέχουσας χώρας) που θα συνδέσει τελικά την Κεντρική Ασία με την Αραβική Θάλασσα μέσω του Αφγανιστάν.
Αυτό το έργο υποδομής ευθυγραμμίζεται με τη «Στρατηγική για την Κεντρική Ασία 2019-2025» της πρώην κυβέρνησης Τραμπ, η οποία παρουσιάστηκε τον Φεβρουάριο του 2020 λίγες εβδομάδες πριν από την ειρηνευτική συμφωνία ΗΠΑ-Ταλιμπάν αργότερα εκείνο τον μήνα. Απαιτεί βασικά τη χρήση οικονομικών μέσων για την επέκταση της αμερικανικής επιρροής σε αυτήν την ευρύτερη περιοχή με στόχο τη μείωση της δυνητικά δυσανάλογης στρατηγικής εξάρτησης αυτών των χωρών από τους Κινέζους και τους Ρώσους αντιπάλους των ΗΠΑ.
Οι Φύλακες των Ταλιμπάν που είναι φιλικοί προς τους Κινέζους της Αμερικής
Η ειρωνεία όμως είναι ότι θα οδηγήσει αναπόφευκτα στις ΗΠΑ να βασιστούν στο CPEC του BRI στο Πακιστάν, παρά τον συνεχιζόμενο Νέο Ψυχρό Πόλεμο Κίνας-Αμερικής, κάτι που είναι πολύ «πολιτικά λανθασμένο» μιας παρατήρησης για οποιονδήποτε Αμερικανό αξιωματούχο που θα το πει δυνατά παρά είναι η στρατηγική αλήθεια. Ακόμα πιο σοκαριστικό για το αμερικανικό κοινό είναι το γεγονός ότι οι Ταλιμπάν ανέμεναν πάντα από την αρχή για να φυλάξουν αυτό το έργο μέσω των σχεδίων των ΗΠΑ για να το ενσωματώσουν στην προγραμματισμένη μεταβατική κυβέρνηση που υποτίθεται ότι είχε συγκροτηθεί πριν από το τέλος της αποχώρησης.
Αυτό το σχέδιο πήγε στραβά αφού ο εγωισμός του πρώην Αφγανού προέδρου Ασράφ Γκανί πήρε το καλύτερο από αυτόν και αρνήθηκε να παραιτηθεί ως η βασική πολιτική προϋπόθεση των Ταλιμπάν για τη συμμετοχή τους. Επιπλέον, η κυβέρνηση Μπάιντεν αρνήθηκε να εφαρμόσει οποιαδήποτε στρατιωτικά βήματα κατά τους τελευταίους μήνες της αποχώρησής της, όπως το να ξεκαθαρίσει ότι θα ανταποκρινόταν σε οποιεσδήποτε επιθέσεις των Ταλιμπάν εναντίον αφγανικών πόλεων ενώ οι αμερικανικές δυνάμεις ήταν ακόμα στη χώρα. Αυτοί οι παράγοντες ενθάρρυναν την ομάδα να προχωρήσει στη μοιραία εθνική επίθεση.
Το δίλημμα του Μπάιντεν
Προς υπεράσπιση του Μπάιντεν, η επίθεση στους Ταλιμπάν με οποιοδήποτε πρόσχημα θα αποτελούσε παραβίαση της συμφωνίας της κυβέρνησης Τραμπ με την ομάδα και θα τους προκαλούσε να επιτεθούν στις αμερικανικές δυνάμεις ενώ αποσύρονταν, σαμποτάροντας τη διαδικασία και πιθανώς να οδηγούσαν στη διαιώνιση του πολέμου. Ενώ κάποιοι από τότε ισχυρίστηκαν πως έπρεπε να αποσυρθεί ο στρατιωτικός εξοπλισμός των ΗΠΑ που δόθηκε στους συμμάχους του Εθνικού Αφγανικού Στρατού (ANA), αυτό θα προκαλούσε πανικό και θα επιτάχυνε την κατάρρευσή τους λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης.
Ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση Μπάιντεν βρισκόταν σε δίλημμα, το οποίο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις αποτυχίες της υπηρεσίας πληροφοριών των ΗΠΑ εκεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες, καθώς και στο αυτοσυντηρούμενο οικοσύστημα ψεμάτων που δημιουργήθηκε από μέλη του μόνιμου στρατού, της κατασκοπείας και διπλωματικής γραφειοκρατίας («βαθύ κράτος»). Το Πεντάγωνο πραγματικά (αν και λάθος) πίστευε ότι ο μεγαλύτερος και καλύτερα εξοπλισμένος ΑΝΑ θα πολεμούσε τους Ταλιμπάν και ότι η αφγανική κυβέρνηση δε θα κατέρρεε μέχρι το τέλος του έτους το νωρίτερο.
Η αλήθεια για τους Ταλιμπάν
Αυτό που απέτυχε να συνειδητοποιήσει όλο αυτό το διάστημα είναι ότι οι Ταλιμπάν μετονομάστηκαν με επιτυχία σε ένα εθνικό απελευθερωτικό κίνημα στα μάτια της αγροτικής πλειοψηφίας του Αφγανιστάν κατά 75%, παρόλο που εξακολουθούσαν να χαρακτηρίζονται ως τρομοκράτες από τη Ρωσία και άλλους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκαλέσει τεράστια συμπάθεια μεταξύ πολλών από τα ίδια μέλη του ANA που υποτίθεται ότι τους πολεμούσαν, καθώς και πολλών μειονοτήτων της χώρας, εκ των οποίων οι τελευταίοι συμφιλιώθηκαν με το να ζουν υπό την κυριαρχία τους αφού άφησαν τις μειονότητες να ενταχθούν στις ηγετικές τάξεις τους.
Το «πολιτικά λανθασμένο» συμπέρασμα είναι πως οι Ταλιμπάν είχαν ήδη κερδίσει ασύγκριτα περισσότερες καρδιές και μυαλά από τις ΗΠΑ και την πληρεξούσια κυβέρνηση τους, πράγμα που σημαίνει επίσης ότι το Πεντάγωνο κατέληξε άθελά του στην εκπαίδευση πολλών υποστηρικτών των Ταλιμπάν στον ANA που στη συνέχεια παραδόθηκαν μαζικά μόλις η ομάδα πλησίασε τις πύλες των πόλεών τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Ταλιμπάν μπόρεσαν να καταλάβουν τόσο μεγάλο στρατιωτικό εξοπλισμό των ΗΠΑ. Αν οι ΗΠΑ ήξεραν τι συνέβαινε πραγματικά επί τόπου όλη αυτή την περίοδο, πιθανότατα θα τα είχαν αποσύρει όλα εκ των προτέρων.
Η μερική εταιρική σχέση ΗΠΑ-Ταλιμπάν
Αντ 'αυτού, οι Αμερικανοί υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων (τόσο στρατιωτικά όσο και πολιτικά) αγνοούσαν πόσο πραγματικά δημοφιλής είχε γίνει η υπόθεση των Ταλιμπάν για την εθνική απελευθέρωση μεταξύ του Αφγανικού λαού, ιδίως εκείνων του ANA και των μειονοτικών πλειοψηφικών βορείων περιοχών της χώρας. Παρόλο που οι Ταλιμπάν εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται επίσημα ως τρομοκράτες από τις ΗΠΑ, ο εχθρός τους ήρθε να βασιστεί σε αυτούς από ανάγκη για να προστατεύσει πολλούς από εκείνους τους Αμερικανούς που αιφνιδιάστηκαν από την επίθεσή τους και δεν είχαν απομακρυνθεί νωρίτερα.
Οι Ταλιμπάν εξασφάλισαν ότι οι περισσότεροι από αυτούς έφτασαν με ασφάλεια στο αεροδρόμιο και έτσι απέδειξαν στην αμερικανική κυβέρνηση πως ο χαρακτηρισμός τους ως τρομοκράτες είναι ξεπερασμένος, ειδικά υπό το πρίσμα του κοινού αγώνα τους ενάντια στο ISIS-K. Όλες αυτές οι δυναμικές θα έπρεπε να ήταν προφανείς σε κάθε αντικειμενικό παρατηρητή, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία αυτών σε όλο τον κόσμο ήταν τόσο έκπληκτη με την ταχύτητα με την οποία αναποδογύριζαν όλα όσα πίστευαν για τη σύγκρουση που δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν με ακρίβεια τι συνεβαινε.
Πολύ λίγο, πολύ αργά
Επιπλέον, η κυβέρνηση Μπάιντεν - όπως και οι τρεις προκάτοχοί της - δεν ήταν ποτέ απόλυτα ειλικρινής με τον αμερικανικό λαό και δεν κατάφερε να τους τα εξηγήσει όλα αυτά εκ των προτέρων, όπως θα έπρεπε να είχε γίνει. Προς τιμήν του Προέδρου, εντόπισε ορισμένα από αυτά τα θέματα στις πρόσφατες ομιλίες του, αλλά είναι πολύ αργά για να αναδιαμορφώσει τις αντιλήψεις και να καθησυχάσει όλους πως όλα ήταν υπό έλεγχο όσο ήταν δυνατό υπό αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες.
Επίσης, αποδείχθηκε αμυντικός και ως εκ τούτου δυνητικά αναληθής, αφού οι εξηγήσεις του έγιναν μόνο αφού η διοίκησή του δέχθηκε πρωτοφανή πίεση. Ακόμα κι αν ήταν εκ των προτέρων για όλα στην αρχή της αστραπιαίας εθνικής επίθεσης των Ταλιμπάν όταν έγινε ολοένα και πιο ξεκάθαρο πως το «βαθύ κράτος» υπολόγισε εντελώς τη δυναμική επί τόπου εκεί, θα ήταν ακόμα πολύ απότομο να δοθεί μια εξήγηση που θα αποδεχτεί ο αμερικανικός λαός αφού του είχαν πει ψέματα τόσο καιρό για τον πόλεμο.
Η ωμή αλήθεια
Είναι κατανοητό πως οι άνθρωποι θα δυσκολεύονταν να καταλάβουν ότι οι ίδιοι Ταλιμπάν που ήταν ακόμη επίσημα χαρακτηρισμένοι από την κυβέρνησή τους ως τρομοκράτες έπρεπε να γίνουν μέρος μιας κυβέρνησης χωρίς αποκλεισμούς πριν από την ολοκλήρωση της αποχώρησης, βοηθώντας τις ΗΠΑ να καταπολεμήσουν το συγκριτικά μεγαλύτερο κακό του ISIS- Κ, και στη συνέχεια να υπερασπιστούν το έργο του PAKAFUZ για επέκταση της επιρροής της χώρας τους στην Κεντρική Ασία, το οποίο ειρωνικά εξαρτάται εν μέρει από τις επενδύσεις των Κινέζων αντιπάλων τους στο CPEC στην οποία υποτίθεται ότι η Αμερική αντιτίθεται.
Αυτό είναι πάρα πολύ για να το καταλάβει ο μέσος Αμερικανός, για αυτό και αποκλείεται η "πολιτικά λανθασμένη" εξήγηση, παρόλο που ένα μέρος της παρουσιάστηκε σταδιακά στο κοινό από τον Μπάιντεν από πολιτική ανάγκη από την ταχεία κίνηση του περασμένου μήνα λόγω των γεγονότων. Οι ΗΠΑ συνεργάζονται με μια ομάδα που εξακολουθεί επίσημα να θεωρεί τρομοκράτες για να πολεμήσουν εναντίον άλλων τρομοκρατών και ελπίζει επίσης ότι η πρώτη ομάδα θα φυλάξει ένα προγραμματισμένο σχέδιο περιφερειακής σύνδεσης μέσω του Αφγανιστάν που εξαρτάται εν μέρει από το κινεζικό BRI.
Αποκάλυψη ψεμάτων για τους Ταλιμπάν & την Κίνα
Αυτές οι στρατηγικές αλήθειες καταρρίπτουν αρκετά μεγάλα αμερικανικά ψέματα. Το πρώτο είναι ότι οι Ταλιμπάν δεν είναι πραγματικά τρομοκράτες με την παραδοσιακή έννοια που το κοινό των ΗΠΑ αντιλαμβάνεται αυτήν τη λέξη ως έννοια αλλιώς η κυβέρνησή τους δε θα συμμαχούσε μαζί τους εναντίον κανενός άλλου, πόσο μάλλον να εξαρτάται από αυτούς για να προστατεύσει τους Αμερικανούς που εκκενώνουν και στη συνέχεια μια περιφερειακή έργο υποδομής μέσω του Αφγανιστάν μετά την απόσυρση. Το δεύτερο είναι ότι το BRI δεν είναι τόσο κακό όσο πιστεύεται πως οι επενδύσεις του CPEC θα θέσουν τη βάση για τη μελλοντική στρατηγική των ΗΠΑ για την Κεντρική Ασία.
Στην πραγματικότητα, ο PAKAFUZ μπορεί να θεωρηθεί ως μια σύνθεση αμερικανικών, κινεζικών, πακιστανικών και ακόμη και ρωσικών στρατηγικών οραμάτων σύνδεσης, καθώς εξυπηρετεί όλα τα συμφέροντά τους. Οι ΗΠΑ και το Πακιστάν θέλουν να επεκτείνουν την οικονομική τους επιρροή βόρεια, η Κίνα θέλει να διευκολύνει τα σχέδια του Ισλαμαμπάντ από αυτή την άποψη, δεδομένου ότι ο PAKAFUZ είναι εκ των πραγμάτων η βόρεια επέκταση του CPEC και η Ρωσία θεωρεί αυτόν τον διάδρομο ως τη διαδρομή της προς τον Ινδικό Ωκεανό, που αγωνίζεται εδώ και αιώνες να φτάσει.
Αποκάλυψη ψεμάτων για τη Ρωσία και το Πακιστάν
Συνεπώς, αποκαλύπτονται δύο ακόμη ψέματα μέσω αυτής της συμπληρωματικής παρατήρησης. Το πρώτο αφορά το Πακιστάν, για το οποίο πολλοί Αμερικανοί δυσανασχετούν αφού θεωρούν ότι η αναφερόμενη υποστήριξή του στους Ταλιμπάν ήταν ο πρωταρχικός παράγοντας που εξασφάλισε την στρατιωτική ήττα της χώρας τους στο Αφγανιστάν. Όπως και να έχει, η κυβέρνησή τους είναι τώρα οικονομικά σύμμαχος με το Πακιστάν μέσω του «New Quad» και του PAKAFUZ προκειμένου να επεκτείνει την επιρροή του στην Κεντρική Ασία μέσω του Αφγανιστάν υπό την ηγεσία των Ταλιμπάν μετά την απόσυρση των ΗΠΑ.
Το δεύτερο ψέμα σχετίζεται με τη Ρωσία, και είναι πως οι ΗΠΑ υποτίθεται ότι θα επιδιώκουν πάντα να την «περιορίσουν», ωστόσο ο PAKAFUZ θα επιτρέψει στη Μόσχα να επιτύχει επιτέλους για πρώτη φορά στην πολυετή προσπάθειά της να φτάσει στον Ινδικό Ωκεανό. Πολλοί Αμερικανοί λήπτες αποφάσεων θεώρησαν την υποστήριξή τους στη δεκαετία του 1980 στους μουτζαχεντίν των προγόνων των Ταλιμπάν ως εν μέρει αποτροπή της ΕΣΣΔ να χρησιμοποιήσει το Αφγανιστάν ως εφαλτήριο για να εισβάλει τελικά στο Πακιστάν για αυτόν τον σκοπό, αλλά τώρα η κυβέρνησή τους διευκολύνει αυτόν τον στόχο συνδεσιμότητας.
Συμπερασματικές Σκέψεις
Όλα αυτά δείχνουν πόσο περίπλοκη είναι η πραγματικότητα των Διεθνών Σχέσεων. Πολλοί Αμερικανοί ενδέχεται να θεωρούν τους μεγάλους στρατηγικούς στόχους της κυβέρνησής τους πως υστερούν από άποψη ηθικής ή αρχών, δεδομένου ότι τώρα ευθυγραμμίζονται σε μεγάλο βαθμό με τους Κινέζους, Πακιστανούς, Ρώσους και ακόμη και τους Ταλιμπάν, παρά το γεγονός ότι το κοινό έχει οδηγηθεί να σκεφτεί όλα αυτά τα χρόνια πως και οι τέσσερις είναι εχθροί τους. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτές οι "πολιτικά λανθασμένες" αλήθειες εξακολουθούν να τους αποκρύπτονται από το "βαθύ κράτος".