Καθένας το μοντέλο του και η Τουρκία το δικό της

Ξανά και ξανά όσα και να λένε, δεν απαντάται το πιο καίριο ερώτημα. Ίσως και το πρώτο που θα έπρεπε να απαντηθεί: Όποιο κι αν είναι το μοντέλο λύσης που προκρίνει ο καθένας με το νου του, η Τουρκία θα φύγει από την Κύπρο; Είναι προϋπόθεση; Είναι κόκκινη γραμμή; Κάθονται και συζητούν μέρες και μέρες για τα περί επιστροφής στο Σύνταγμα του ‘60. Συζητούν για την ομοσπονδία, για την αποκεντρωμένη ή τη συγκεντρωτική, για τα δύο κρατίδια, για το ενιαίο κράτος, όπως θέλει ο καθένας τοποθετεί τα οράματα και τις φιλοδοξίες του. Σαν να και κάνουμε πανηγύρια με το νου μας. Δεν ακούμε τι λέει η άλλη πλευρά. Ή κάνουμε πως δεν ακούμε. Έλεγε κι ο Αβέρωφ Νεοφύτου χθες, που για να είμαστε δίκαιοι είναι ο μόνος που έχει το θάρρος να λέει καθαρά αυτό που πιστεύει, ότι «όσο παραπάνω εξουσίες υπάρχουν στις δύο περιοχές που θα διοικούνται από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, τόσο πιο λειτουργική θα είναι η λύση». 

Από: philenews.com - Άριστος Μιχαηλίδης

Και, «στις δύο περιοχές να υπάρχει, και δεν έχω κανένα πρόβλημα, μέχρι και πλήρης αυτονομία στα εσωτερικά ζητήματα για να μειώσουμε τις τριβές». Μπορεί να έχει και δίκαιο. Παρότι, δεν μιλάμε πια για ομοσπονδία αλλά για συνομοσπονδία δύο κρατών που θα κάνουν συμφωνία συνεργασίας για να έχουν κοινή εκπροσώπηση στο εξωτερικό. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί να κάνουν αυτή τη συμφωνία οι Ελληνοκύπριοι αν δεν έχουν άλλες διασφαλίσεις, όπως την πραγματική απελευθέρωση, αφού είναι οι Τουρκοκύπριοι που αποζητούν να βγουν στον κόσμο. Ας πούμε, όμως, ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καταλήξουμε σε διευθέτηση. Το πιο σημαντικό ερώτημα παραμένει: Η Τουρκία θα εγκαταλείψει τις όποιες αξιώσεις της στη χώρα μας; Θα αφήσει την Κύπρο να λειτουργήσει ως ανεξάρτητη χώρα; Οι πολιτικοί μας, που αποδέχονται τέτοια μοντέλα, έχουν θέσει ποτέ την προϋπόθεση ότι για να συμφωνήσουν σε αυτά πρέπει η Τουρκία να αποχωρήσει;

Ρωτάμε, γιατί θέτουν συνέχεια στον δημόσιο διάλογο τις ιδέες τους για τη διακυβέρνηση της χώρας μετά από τη λύση, ως να κάνουν αγώνα να πείσουν τους Ελληνοκύπριους να πάρουν το πακέτο που τους προσφέρουν. Κι έχουμε από τη μια, τον Νίκο Αναστασιάδη που πλασάρει για να θολώνει τα νερά (χωρίς να το πιστεύει, φυσικά) το πακέτο του 1960, τον ένα πολιτικό αρχηγό με το πακέτο της Διζωνικής με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, τον άλλο με χαλαρή, τον άλλο με σωστό περιεχόμενο… Άραγε, έχουν αφαιρέσει από το μυαλό τους, ότι τα πακέτα τους δεν έχουν κανένα νόημα αν δεν διασφαλιστεί ότι η Άγκυρα δεν θα έχει ρόλο και λόγο στη διαχείριση της χώρας μας; Το αφήνουν, μάλλον, για το τέλος. Αλλά, στην πραγματικότητα έχουν σαφή μηνύματα τόσο από την Άγκυρα όσο και από την τουρκοκυπριακή ηγεσία, που τίποτα δεν θεωρούν πιο δεδομένο όσο την εσαεί παρουσία στην Κύπρο της Τουρκίας, του κατοχικού στρατού, των τουρκικών εγγυήσεων. Κάθε μέρα το επαναλαμβάνουν. Προφανώς, το χώνεψαν οι δικοί μας. Ίσως να το θεωρούν και οι ίδιοι δεδομένο και απλώς αποφάσισαν ότι στο τέλος, αφού τα συμφωνήσουν όλα, θα συμφωνήσουν και τη μορφή και την έκταση της τουρκικής παρουσίας.

Υ.Γ.  Όπως εξηγούσε ο Αβέρωφ Νεοφύτου, αυτό που «δεχθήκαμε στις συμφωνίες κορυφής που υιοθετήθηκαν και από τα ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών», είναι «τη μία οντότητα να τη μετεξελίξουμε από ενιαίο κράτος σε ομόσπονδο κράτος». Όμως, όλα τα ομόσπονδα κράτη του πλανήτη είναι ενιαία κράτη. Το ομόσπονδο κράτος είναι ενιαίο κράτος, χωρίς φυλετικό και γεωγραφικό διαχωρισμό και εξαιρέσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών του. Αλλά, το πιο σημαντικό, χωρίς την κηδεμονία άλλης χώρας. Γι΄ αυτό λειτουργούν χωρίς περιπέτειες τα ομόσπονδα κράτη. Το ερώτημα είναι αν εμείς, ενώ προσπαθούμε να μετεξελίξουμε τη «μία οντότητα» σε ομόσπονδο κράτος, θα καταφέρουμε να την μετεξελίξουμε σε δύο «αυτοδιοικούμενες οντότητες» υπό την κηδεμονία της Τουρκίας.