Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο πιο άμεσος σκοπός ήταν η ευαισθητοποίηση μεταξύ των παγκόσμιων μαζών σχετικά με τις δυσφημισμένες νομικές αξιώσεις της Ουκρανίας σε αυτό το πρώην έδαφος, αλλά έγινε πρωτοσέλιδο για μια πολύ σύντομη στιγμή πριν ξεχαστεί εν μέσω πολύ πιο σημαντικών εξελίξεων σε όλο τον κόσμο. Αυτό υποδηλώνει ότι οι μεγάλες τάσεις όπως οι διαδικασίες αλλαγής παραδείγματος πλήρους φάσματος που καταλύονται από τις ασυντόνιστες προσπάθειες του κόσμου για τον περιορισμό του COVID-19 («Παγκόσμιος Πόλεμος Γ'») και ο Νέος Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ της αμερικανικής και της κινεζικής υπερδύναμης θεωρούνται σωστά πιο σχετικές στις παγκόσμιες μάζες από τις περιφερειακές προκλήσεις, όπως η «Πλατφόρμα της Κριμαίας».
Η μόνη εξαίρεση φυσικά είναι εάν τέτοιες προκλήσεις αφορούν εκείνες τις μεγάλες τάσεις, όπως η νέα τριμερής στρατιωτική συμμαχία Αυστραλίας-Ηνωμένου Βασιλείου-ΗΠΑ (AUKUS). Σε αυτό το θέμα, το AUKUS είναι η πολύ μεγαλύτερη εκδήλωση της «πολιτικά λανθασμένης» τάσης των ΗΠΑ να σπάνε συμφωνίες πίσω από τις πλάτες των συμμάχων τους. Μαχαίρωση πισώπλατα τη Γαλλία με το AUKUS και, από την άποψη της έννοιας των εθνικών συμφερόντων της ουκρανικής ηγεσίας, έκανε το ίδιο επίσης στην Ουκρανία, παραιτούμενη από τις περισσότερες κυρώσεις του Nord Stream II το καλοκαίρι. Η εγκατάλειψη της Αμερικής απέναντι στους δικούς της πολίτες και τους τοπικούς συμμάχους της στο Αφγανιστάν δείχνει επίσης την αναξιοπιστία της.
Το Αφγανιστάν και το AUKUS βοηθούν να εξηγήσουν γιατί η «Πλατφόρμα της Κριμαίας» κατέρρευσε. Οι ΗΠΑ απλώς δεν είχαν την πολιτική βούληση να ακολουθήσουν τις προηγούμενες υποδείξεις τους στο Κίεβο πως ήταν διατεθειμένες να αναβιώσουν το λεγόμενο «ζήτημα της Κριμαίας», καθιστώντας το ξανά παγκόσμιο θέμα.
«Πολωνία & Ουκρανία, όχι το Αφγανιστάν, ήταν οι πρώτοι σύμμαχοι των ΗΠΑ που εγκαταλείφθηκαν από τον Μπάιντεν», με τη Γαλλία να ακολουθεί αυτούς τους τρεις. Παρά τη συνεχιζόμενη παρουσία ορισμένων ισχυρών αντιρωσικών δυνάμεων στις μόνιμες στρατιωτικές, μυστικές και διπλωματικές γραφειοκρατίες των ΗΠΑ («βαθύ κράτος»), αυτή η δομή χάραξης πολιτικής αποφάσισε να δώσει προτεραιότητα στον «περιορισμό» της Κίνας έναντι του «περιορισμού» της Ρωσίας.
Η Ουκρανία πίστευε ότι είχε καθοριστική σημασία για τη μεγάλη στρατηγική των ΗΠΑ λόγω των ψευδών διαβεβαιώσεων που έλαβε η ηγεσία της από την αμερικανική υποστήριξη από τους εκπροσώπους του βαθέως κράτους, μερικοί από τους οποίους θα μπορούσαν να ήταν πραγματικά ειλικρινείς, αλλά εντούτοις απέτυχαν να πραγματοποιήσουν τα όσα υπόσχονταν λόγω της πρόσφατης αναπροσαρμογής των προτεραιοτήτων αυτής της δομής.
Το σχετικό μάθημα είναι ότι τα κράτη μαριονέτες δεν μπορούν να αντιληφθούν τη σημασία τους στους προστάτες τους δεδομένη και να υποθέσουν ότι θα παραμείνει πάντα η ίδια όπως ήταν κάποτε. Οι σχετικές αλλαγές πολιτικής μπορεί να οδηγήσουν στην εγκατάλειψη της υποστήριξης για αυτό που οι χώρες αυτές θεωρούν εθνικά συμφέροντα.
Τούτου λεχθέντος, δεν πρέπει επίσης να υποτεθεί ότι οι ΗΠΑ δεν θα επιστρέψουν ποτέ σε αυτό το ζήτημα κάποια στιγμή στο μέλλον. Αντιθέτως, διατηρείται προς το παρόν για πιθανή αναβίωση σε μεταγενέστερη ημερομηνία εάν το «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ το θεωρήσει χρήσιμο να το κάνει. Αυτό φυσικά μπορεί να μη συμβεί, αλλά δεν μπορεί να γίνει έκπτωση.
Εάν αυτό συμβεί, ωστόσο, τότε οι παρατηρητές μπορούν να περιμένουν από τις ΗΠΑ να ενθαρρύνουν την Ουκρανία να προβεί σε προκλήσεις είτε κινητικής (στρατιωτικής) είτε/και μη κινητικής (π.χ. infowar) φύσης εναντίον της Ρωσίας, προκειμένου να δημιουργήσει παγκόσμια πρωτοσέλιδα για άλλη μια φορά. Ωστόσο, το Κίεβο δεν πρέπει να αυξήσει τις ελπίδες του στο μεταξύ.
Εάν κάποιος από τους εκπροσώπους της προκαλέσει μονομερώς τη Ρωσία μέσω στρατιωτικών μέσων χωρίς πρώτα να λάβει έγκριση από τους θαμώνες του «deep state» των ΗΠΑ, τότε πιθανότατα θα μείνει στο έλεος της Μόσχας. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν ταυτόχρονα να «συγκρατήσουν» την Κίνα και τη Ρωσία με ίση προσπάθεια λόγω των πεπερασμένων οικονομικών, ανθρώπινων και φυσικών πόρων τους. Μια απροσδόκητη γεωπολιτική έκρηξη στην Ανατολική Ευρώπη θα μπορούσε να σαμποτάρει την σταδιακή επανατοποθέτηση των δυνάμεων των ΗΠΑ από αυτό το θέατρο, τη Δυτική Ασία («Μέση Ανατολή») και τη Νότια Ασία (Αφγανιστάν) στο Ασία-Ειρηνικό και συνεπώς να υπονομεύσει το σχέδιό της για τον περιορισμό της Κίνας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ορισμένα ανατρεπτικά αντιρωσικά στοιχεία του δικού τηε «βαθέως κράτους» ενδέχεται να μην προσπαθήσουν να το αποσύρουν, πείθοντας την Ουκρανία να κάνει κάτι τέτοιο διαβεβαιώνοντας ψευδώς για τη συνολική υποστήριξη των ΗΠΑ, αλλά μόνο αυτό θα ήταν αντιπαραγωγικό για τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα, όπως η ηγεσία της σήμερα τα αντιλαμβάνεται. Αυτό φέρνει την ανάλυση στο τελευταίο μάθημα, το οποίο είναι ότι οι αγώνες του «deep state» εντός του προστάτη ενός κράτους μαριονέτας μπορούν να οδηγήσουν σε εκμετάλλευση αυτών των «κατώτερων εταίρων» ως πιόνια με απώτερο κόστος τα δικά τους συμφέροντα. Η Ουκρανία απλώς δε θα μπορούσε να επιβιώσει από έναν πραγματικό πόλεμο με τη Ρωσία εάν η Μόσχα προκληθεί να αμυνθεί πλήρως.
Συνολικά, ενώ η προκλητική «Πλατφόρμα της Κριμαίας» ήρθε και έφυγε χωρίς κανένας να τη θυμάται, εξακολουθεί να διδάσκει κάποια αξιόλογα μαθήματα που οι παρατηρητές πρέπει να μελετήσουν πιο προσεκτικά. Η Ουκρανία δεν είναι το μοναδικό κράτος μαριονέτα των ΗΠΑ στον κόσμο, οπότε άλλες χώρες σε παρόμοιες θέσεις θα μπορούσαν να βρουν αυτή την εμπειρία διδακτική, καθώς και εκείνους που συμμετέχουν στην σταθερότητά τους. Περισσότερες τέτοιες προπαγανδιστικές προκλήσεις αναμένονται από το Κίεβο και άλλες στο μέλλον, αλλά κανείς δεν πρέπει να περιμένει ότι θα οδηγήσουν σε κάτι σημαντικό, εκτός εάν σχετίζονται με τις δύο μεγάλες τάσεις του Γ Παγκοσμίου Πολέμου και τον Νέο Ψυχρό Πόλεμο των ΗΠΑ-Κίνας.