Ελένη Παπαδοπούλου
Έβγαλε το μπουζούκι από τα καταγώγια και το έβαλε σε ορχήστρα. Ήξερε να παίρνει τον λαό και να τον ανεβάζει σε βάθρο μέχρι το τέλος της ζωής του.
Χάρη σε αυτόν οι Έλληνες τραγουδήσαμε ποίηση για πολλά χρόνια. Και όσο κι αν φαίνεται ασήμαντο, πιστεύω πως αυτό κάτι μας άφησε. Ενα ιδανικό, μία όμορφη εικόνα της Ελλάδας, κάποιες όμορφες λέξεις της γλώσσας μας, ευγενή συναισθήματα.
Μία μουσική, το συρτάκι του Ζορμπά ακόμη φέρνουν κόσμο στην Ελλάδα.
Δυστυχώς πάψαμε πια να τραγουδάμε ποιητές. Δυστυχώς μας τελείωσαν και οι συνθέτες. Δεν πουλάει πια ίσως αυτή η μουσική.
Δεν πουλάνε πια αυτοί οι στίχοι. Ποιος θα τραγουδήσει τον στίχο του Ελύτη με ένα σωρό άγνωστες λέξεις "της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε;" όταν υπάρχει η Πάολα με το σαφώς πιο εύπεπτο και κατανοητό "Γίνε μαζί μου ένα, ζήτα μου ότι θες, δεν θα 'χω αντιρρήσεις μην έχεις ενοχές".
Με το θάνατο του Μίκη τελειώνει μία εποχή την οποία εκπροσώπησε. Όποιες κι αν ήταν οι πολιτικές θέσεις του, αυτές δεν επισκίασαν το έργο του, το μεγαλείο του και την ελληνικότητα του.
Μας αφήνει μία τεράστια κληρονομιά που ελπίζω να είμαστε άξιοι να την φυλάξουμε τουλάχιστον με σεβασμό. Να την συνεχίσουμε δεν ξέρω.
Ίσως γιατί πιστεύω ότι μερικοί άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι. Έφυγε ένας μεγάλος Έλληνας.