 |
| blickpixel / Pixabay |
Η Γερμανία δείχνει το δρόμο των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Θα πάνε για κυβέρνηση συνεργασίας, ή κυβέρνηση «Φωτεινού Σηματοδότη» όπως κωδικοποιείται με βάση τα χρώματα των κομμάτων: Κόκκινο για τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD), πράσινο για τους Πράσινους και κίτρινο για τους Ελεύθερους Δημοκράτες (Φιλελεύθεροι - FDP), καθώς και ο συνασπισμός «Τζαμάικα», με μαύρο για τους Χριστιανοδημοκράτες, πράσινο και κίτρινο. Το έχουμε δει αυτό το μοντέλο κυβερνητικής συνεργασίας κατ’ επανάληψη στην Ιταλία, όπου φυσικά εκεί έχει γίνει πολιτική κουλτούρα η συγκυβέρνηση για χρόνια, πιθανά θα το δούμε και αλλού και βεβαίως και στην Ελλάδα το έχουμε ζήσει στο παρελθόν κατά μικρά διαστήματα, αλλά θα το έχουμε πλέον ως μόνιμη λύση.
Τα πολιτικά κόμματα στην Ευρώπη γυρίζουν γύρω-γύρω μέσα στην περικυκλωμένη επικράτειας τους, ενώ η πολιτική έχει εκπνεύσει.
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι τα πολιτικά κόμματα δεν ανταγωνίζονται μεταξύ τους, αλλά λειτουργούν με κανόνες κυμαινόμενης συνεργασίας και σαφώς με αυθαίρετες προϋποθέσεις.
Δηλαδή ενώ στους ψηφοφόρους τους θα διατυμπανίζουν ότι υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ τους εκείνα θα κινούνται με παραφορές συνεργαζόμενης διακυβέρνησης αν και μπορεί να διαθέτουν προγράμματα διαφορετικά, δικαιολογώντας όλη αυτή τη στάση τους ως αναγκαιότητα μπροστά στη λειτουργική σωτηρία του συστήματος.
Όμως πρόκειται για παιχνίδι με απροσδόκητη εξέλιξη παγίδευσης των λαών σε μια καμπύλη διάχυσης η οποία θα διαθέτει μια μονοφωνική και μαζί μια πολυκομματική εξουσία.
Ικανοποιημένοι στο εξής θα μένουν μόνο τα κομματοπαράσιτα και τα μεγάλα αφεντικά που θα κλείνουν τις δουλειές. Όλο αυτό αποτελεί την πιο λειτουργική φάση της αγοράς και των συμφερόντων χωρίς πατρίδα.
Πρόκειται δηλαδή για ένα στάδιο σύντηξης των πολιτικών διαδικασιών που αποτελεί και θέλγητρο των καιρών μας. Αυτός ο πολιτικός εξαναγκασμός θα προκύπτει από το παράδοξο της σωτηρίας των χωρών και στο όνομα των λαών, αλλά ουσιαστικά θα διακινεί το περιεχόμενο της πολιτικής με μεγάλη ταχύτητα υπέρ των διεθνοποιημένων συμφερόντων.
Είναι μια μορφή – όπως τουλάχιστον θα πουν οι συντελεστές εκείνου του πολιτικού μοντέλου διακυβέρνησης- ενός νέου βήματος απελευθέρωσης της πολιτικής.
Μιας απελευθέρωσης που θα κάνει τον κόσμο να αναζητά τη ταυτότητα του με όλο και μικρότερες πιθανότητες. Ερωτήματα όπως γιατί να υπάρχουν συνεργασίες με κόμματα που διαθέτουν αντιφατικά προγράμματα από τα δικά μας και αποκλίνουσες ιδεολογίες, θα παραμένουν ανοιχτά στους ορίζοντες των οριζόντων της πολιτικής μετάλλαξης που επέρχεται.
Το σενάριο της παγκόσμιας διακυβέρνησης λέει όμως ότι θα πρέπει να γίνουμε δια-πολιτικοί δηλαδή αδιάφοροι και αδιαφοροποίητοι. Πολιτικά ερμαφρόδιτοι και να έχουμε καταντήσει τόσο στην πεποίθηση μας, όσο και στη σκέψη μας τραβεστί του πολιτικού εγχειρήματος μιας κάποιας δράσης αποσυνδεδεμένη από δεσμεύσεις και πίστεις.
Όλα γίνονται αποπολιτικές περιστροφές που επιστρέφουν στο μηδέν. Είναι σαν εκείνο που έλεγε ο Νίτσε ότι η Ευρώπη θα πνιγεί από τον αφόρητο μηδενισμό. Η πολιτική θα διαχέεται σε αποκεντοθετημένους τόπους και θα απουσιάζει από κάθε αξιολογική κρίση. Όλα πλέον το βλέπουμε καθαρά εισέρχονται σε ένα δια-πολιτικό πεδίο προσομοίωσης. Σε εκείνο το Ως Εάν του πολιτικού. Ως Εάν να υπάρχει Δημοκρατία, Ως Εάν να υπάρχουν ψηφοφόροι ελεύθερης επιλογής, κλπ. Το παράδοξο είναι ότι όλα σήμερα βαφτίζονται πολιτικά (άποψη του Μπέρναρντ Σω και του Γκράμσι, «Όλα είναι πολιτική»), όταν όμως όλα είναι πολιτική τίποτε δεν είναι πολιτική.
Το ότι όλα είναι πολιτική πρόκειται για μια παράδοξη κατάσταση που τη συνθέτουν αφενός η ολοσχερής εκπλήρωση μιας ιδέας, των μετα-πολιτικών κινημάτων, όπου το πολιτικό γίνεται κατανάλωση δικαιωματοχρησίας και αφετέρου η εξαφάνιση ή ακόμη και η εκκαθάριση του πολιτικού από τους τεχνοκράτες όπου η πολιτική εισέρχεται στη τροχιά ενός μελλοντικού οράματος εντελώς αφηρημένα, ενός μέλλοντος όμως που πρέπει να φτιαχτεί αποκλειστικά από τους ειδικούς. Εκεί το πολιτικό θα ονομάζεται από κάθε τεχνοκράτη για όλες τις επιδοσιακές του επιχειρήσεις χωρίς να υπάρχει. Ως ενσωματωμένη πρόθεση του γραφειοκρατικού τεχνοκρατισμού.
Η ελληνική πραγματικότητα είναι καθόλα έτοιμη να υποδεχθεί το παραπάνω μοντέλο και αυτό γιατί όλοι είναι συνένοχοι στις πολιτικές μνημονίων στις πολιτικές εθνικών παραχωρήσεων, στις υγειονομικό-ιατρικές πολιτικές. Όλοι είναι εκβιαζόμενοι και όλοι είναι πλήρως μέσα στους συναινετικούς όρους της συναλλαγής ή της αντιπαροχής.
Σήμερα βλέπετε η πολιτική ζει στον υπόνομο και κρύβεται πίσω από κάθε καταστολή. Και αν σήμερα οι πολίτες βρίσκονται μονίμως στη βρώμικη υστερία του πανικού, αύριο θα ταΐζονται με τον φασιστικό αναλφαβητισμό της αδιαφορίας.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.
Τα πολιτικά κόμματα στην Ευρώπη γυρίζουν γύρω-γύρω μέσα στην περικυκλωμένη επικράτειας τους, ενώ η πολιτική έχει εκπνεύσει.
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι τα πολιτικά κόμματα δεν ανταγωνίζονται μεταξύ τους, αλλά λειτουργούν με κανόνες κυμαινόμενης συνεργασίας και σαφώς με αυθαίρετες προϋποθέσεις.
Δηλαδή ενώ στους ψηφοφόρους τους θα διατυμπανίζουν ότι υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ τους εκείνα θα κινούνται με παραφορές συνεργαζόμενης διακυβέρνησης αν και μπορεί να διαθέτουν προγράμματα διαφορετικά, δικαιολογώντας όλη αυτή τη στάση τους ως αναγκαιότητα μπροστά στη λειτουργική σωτηρία του συστήματος.
Όμως πρόκειται για παιχνίδι με απροσδόκητη εξέλιξη παγίδευσης των λαών σε μια καμπύλη διάχυσης η οποία θα διαθέτει μια μονοφωνική και μαζί μια πολυκομματική εξουσία.
Ικανοποιημένοι στο εξής θα μένουν μόνο τα κομματοπαράσιτα και τα μεγάλα αφεντικά που θα κλείνουν τις δουλειές. Όλο αυτό αποτελεί την πιο λειτουργική φάση της αγοράς και των συμφερόντων χωρίς πατρίδα.
Πρόκειται δηλαδή για ένα στάδιο σύντηξης των πολιτικών διαδικασιών που αποτελεί και θέλγητρο των καιρών μας. Αυτός ο πολιτικός εξαναγκασμός θα προκύπτει από το παράδοξο της σωτηρίας των χωρών και στο όνομα των λαών, αλλά ουσιαστικά θα διακινεί το περιεχόμενο της πολιτικής με μεγάλη ταχύτητα υπέρ των διεθνοποιημένων συμφερόντων.
Είναι μια μορφή – όπως τουλάχιστον θα πουν οι συντελεστές εκείνου του πολιτικού μοντέλου διακυβέρνησης- ενός νέου βήματος απελευθέρωσης της πολιτικής.
Μιας απελευθέρωσης που θα κάνει τον κόσμο να αναζητά τη ταυτότητα του με όλο και μικρότερες πιθανότητες. Ερωτήματα όπως γιατί να υπάρχουν συνεργασίες με κόμματα που διαθέτουν αντιφατικά προγράμματα από τα δικά μας και αποκλίνουσες ιδεολογίες, θα παραμένουν ανοιχτά στους ορίζοντες των οριζόντων της πολιτικής μετάλλαξης που επέρχεται.
Το σενάριο της παγκόσμιας διακυβέρνησης λέει όμως ότι θα πρέπει να γίνουμε δια-πολιτικοί δηλαδή αδιάφοροι και αδιαφοροποίητοι. Πολιτικά ερμαφρόδιτοι και να έχουμε καταντήσει τόσο στην πεποίθηση μας, όσο και στη σκέψη μας τραβεστί του πολιτικού εγχειρήματος μιας κάποιας δράσης αποσυνδεδεμένη από δεσμεύσεις και πίστεις.
Όλα γίνονται αποπολιτικές περιστροφές που επιστρέφουν στο μηδέν. Είναι σαν εκείνο που έλεγε ο Νίτσε ότι η Ευρώπη θα πνιγεί από τον αφόρητο μηδενισμό. Η πολιτική θα διαχέεται σε αποκεντοθετημένους τόπους και θα απουσιάζει από κάθε αξιολογική κρίση. Όλα πλέον το βλέπουμε καθαρά εισέρχονται σε ένα δια-πολιτικό πεδίο προσομοίωσης. Σε εκείνο το Ως Εάν του πολιτικού. Ως Εάν να υπάρχει Δημοκρατία, Ως Εάν να υπάρχουν ψηφοφόροι ελεύθερης επιλογής, κλπ. Το παράδοξο είναι ότι όλα σήμερα βαφτίζονται πολιτικά (άποψη του Μπέρναρντ Σω και του Γκράμσι, «Όλα είναι πολιτική»), όταν όμως όλα είναι πολιτική τίποτε δεν είναι πολιτική.
Το ότι όλα είναι πολιτική πρόκειται για μια παράδοξη κατάσταση που τη συνθέτουν αφενός η ολοσχερής εκπλήρωση μιας ιδέας, των μετα-πολιτικών κινημάτων, όπου το πολιτικό γίνεται κατανάλωση δικαιωματοχρησίας και αφετέρου η εξαφάνιση ή ακόμη και η εκκαθάριση του πολιτικού από τους τεχνοκράτες όπου η πολιτική εισέρχεται στη τροχιά ενός μελλοντικού οράματος εντελώς αφηρημένα, ενός μέλλοντος όμως που πρέπει να φτιαχτεί αποκλειστικά από τους ειδικούς. Εκεί το πολιτικό θα ονομάζεται από κάθε τεχνοκράτη για όλες τις επιδοσιακές του επιχειρήσεις χωρίς να υπάρχει. Ως ενσωματωμένη πρόθεση του γραφειοκρατικού τεχνοκρατισμού.
Η ελληνική πραγματικότητα είναι καθόλα έτοιμη να υποδεχθεί το παραπάνω μοντέλο και αυτό γιατί όλοι είναι συνένοχοι στις πολιτικές μνημονίων στις πολιτικές εθνικών παραχωρήσεων, στις υγειονομικό-ιατρικές πολιτικές. Όλοι είναι εκβιαζόμενοι και όλοι είναι πλήρως μέσα στους συναινετικούς όρους της συναλλαγής ή της αντιπαροχής.
Σήμερα βλέπετε η πολιτική ζει στον υπόνομο και κρύβεται πίσω από κάθε καταστολή. Και αν σήμερα οι πολίτες βρίσκονται μονίμως στη βρώμικη υστερία του πανικού, αύριο θα ταΐζονται με τον φασιστικό αναλφαβητισμό της αδιαφορίας.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.