 |
| ColiN00B / Pixabay |
Μία από τις μεθόδους που εφαρμόζουν οι πολιτικές ηγεσίες των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων, τα οποία συνήθως εναλλάσσονται στην εξουσία, για να την κατακτήσουν και να παραμείνουν σ' αυτήν, όσο το δυνατόν περισσότερο χρονικό διάστημα, είναι η εγκαθίδρυση αυτού του γνωστού καθεστώτος των πελατειακών σχέσεων, οι οποίες τους συνδέουν με τους ψηφοφόρους τους.
Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει, συνήθως ανά τετραετία, αλλά το καθεστώς των πελατειακών σχέσεων εξακολουθεί να παραμένει αμετάβλητο.
Μία μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων στηρίζει το κυβερνών κόμμα και μία άλλη, εξίσου μεγάλη μερίδα, στηρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επειδή, τόσο οι μεν όσο και οι δε, ελπίζουν ότι αυτά τα κόμματα θα μας λύσουν το σοβαρότατο υπαρξιακό μας πρόβλημα, το οποίο η οικονομική κρίση -για να μην πούμε το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα- μας έχει δημιουργήσει. Η τρίτη μερίδα ψηφοφόρων, που συμπληρώνει το εκλογικό σώμα, είναι εκείνη που ψηφίζει τα μικρότερα κόμματα, είτε με ιδεολογικά κριτήρια, είτε από αντίδραση προς τα δύο μεγάλα κόμματα.
Μια άλλη μέθοδος, λιγότερο εμφανής στο ευρύτερο κοινό, που εφαρμόζουν τα κόμματα για να κατακτήσουν ή να διατηρηθούν στην εξουσία, είναι η εκμετάλλευση της ενστικτώδους ανάγκης του ανθρώπου για ελπίδα, της προσδοκίας δηλαδή των ψηφοφόρων τους ότι κάτι καλύτερο θα συμβεί.
Για να τονώσουν λοιπόν αυτή την ελπίδα και για να τη συγκρατήσουν, ώστε να μην μπορέσει κάποτε να αποδράσει, φροντίζουν, όχι μόνο με τις προεκλογικές υποσχέσεις τους, αλλά και καθ' όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησής τους, να διακηρύττουν με απόλυτη βεβαιότητα και με άκρατο ενθουσιασμό ότι, θα πετύχουν τους στόχους τους με εκφράσεις του τύπου: «Θα διώξουμε τις βάσεις του θανάτου», « Έχουμε μια ισχυρή οικονομία» (στην περίοδο της μεγάλης απάτης του χρηματιστηρίου), «Εξασφαλίσαμε να γίνουν στη χώρα μας οι Ολυμπιακοί Αγώνες», «Θα επανιδρύσουμε το κράτος», «Εξασφαλίσαμε τη δόση που θα μας βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο», και άλλες πολλές παρόμοιες δηλώσεις, γεμάτες με μια επίπλαστη αισιοδοξία.
Κάποτε, όμως, αυτή η ελπίδα θα συνειδητοποιήσει ότι είναι φρούδα, θα αποτινάξει τα δεσμά της και θα επαναστατήσει, δεν θα πεθάνει τελευταία, γιατί σ' αυτή στηρίζεται ένας ολόκληρος λαός. Και για να μην πεθάνει, πρέπει όλοι αυτοί, που τη συγκρατούν δέσμια στο μυχό των ψηφοφόρων τους. να κατανοήσουν ότι, ήλθε πια η ώρα να αλλάξουν άρδην αυτό το σαθρό πολιτικό σύστημα, που οι ίδιοι έχουν επινοήσει, αποβάλλοντας και το τελευταίο ίχνος της ιδιοτέλειάς τους και να επανιδρύσουν, με πράξεις και όχι μόνο με λόγια, το καταρρέον ελληνικό κράτος, αν είναι πραγματικοί Έλληνες πατριώτες και θέλουν να ανακηρυχθούν εθνάρχες.
Να ξεκινήσουν συγκαλώντας, εδώ και τώρα, μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση, για να συντάξουν ένα νέο Σύνταγμα, που να αρμόζει σε μια γνήσια Δημοκρατία και να εφαρμόσουν στην πράξη την ισονομία, την αξιοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, που είναι οι θεμέλιοι λίθοι μιας υγιούς κοινωνίας, αποβάλλοντας ταυτόχρονα όλα τα κεκτημένα τους προνόμια, ώστε να γίνουν και αυτοί ίσοι, προς όλους τους άλλους Έλληνες πολίτες.
Αν όμως δεν αφυπνιστούν απ' αυτή την ηδονική νάρκη της εξουσίας, στην οποία έχουν περιπέσει, δεν αποκλείεται αυτή η ελπίδα του λαού να μεταλλαχθεί σύντομα σε οργή και τότε θα είναι αυτοί αποκλειστικά υπεύθυνοι, για την απρόβλεπτη πορεία του ελληνικού έθνους.
Αιμίλιος Κομίνης Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός (Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", την 1η Ιανουαρίου 2014)
Μία μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων στηρίζει το κυβερνών κόμμα και μία άλλη, εξίσου μεγάλη μερίδα, στηρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επειδή, τόσο οι μεν όσο και οι δε, ελπίζουν ότι αυτά τα κόμματα θα μας λύσουν το σοβαρότατο υπαρξιακό μας πρόβλημα, το οποίο η οικονομική κρίση -για να μην πούμε το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα- μας έχει δημιουργήσει. Η τρίτη μερίδα ψηφοφόρων, που συμπληρώνει το εκλογικό σώμα, είναι εκείνη που ψηφίζει τα μικρότερα κόμματα, είτε με ιδεολογικά κριτήρια, είτε από αντίδραση προς τα δύο μεγάλα κόμματα.
Μια άλλη μέθοδος, λιγότερο εμφανής στο ευρύτερο κοινό, που εφαρμόζουν τα κόμματα για να κατακτήσουν ή να διατηρηθούν στην εξουσία, είναι η εκμετάλλευση της ενστικτώδους ανάγκης του ανθρώπου για ελπίδα, της προσδοκίας δηλαδή των ψηφοφόρων τους ότι κάτι καλύτερο θα συμβεί.
Για να τονώσουν λοιπόν αυτή την ελπίδα και για να τη συγκρατήσουν, ώστε να μην μπορέσει κάποτε να αποδράσει, φροντίζουν, όχι μόνο με τις προεκλογικές υποσχέσεις τους, αλλά και καθ' όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησής τους, να διακηρύττουν με απόλυτη βεβαιότητα και με άκρατο ενθουσιασμό ότι, θα πετύχουν τους στόχους τους με εκφράσεις του τύπου: «Θα διώξουμε τις βάσεις του θανάτου», « Έχουμε μια ισχυρή οικονομία» (στην περίοδο της μεγάλης απάτης του χρηματιστηρίου), «Εξασφαλίσαμε να γίνουν στη χώρα μας οι Ολυμπιακοί Αγώνες», «Θα επανιδρύσουμε το κράτος», «Εξασφαλίσαμε τη δόση που θα μας βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο», και άλλες πολλές παρόμοιες δηλώσεις, γεμάτες με μια επίπλαστη αισιοδοξία.
Κάποτε, όμως, αυτή η ελπίδα θα συνειδητοποιήσει ότι είναι φρούδα, θα αποτινάξει τα δεσμά της και θα επαναστατήσει, δεν θα πεθάνει τελευταία, γιατί σ' αυτή στηρίζεται ένας ολόκληρος λαός. Και για να μην πεθάνει, πρέπει όλοι αυτοί, που τη συγκρατούν δέσμια στο μυχό των ψηφοφόρων τους. να κατανοήσουν ότι, ήλθε πια η ώρα να αλλάξουν άρδην αυτό το σαθρό πολιτικό σύστημα, που οι ίδιοι έχουν επινοήσει, αποβάλλοντας και το τελευταίο ίχνος της ιδιοτέλειάς τους και να επανιδρύσουν, με πράξεις και όχι μόνο με λόγια, το καταρρέον ελληνικό κράτος, αν είναι πραγματικοί Έλληνες πατριώτες και θέλουν να ανακηρυχθούν εθνάρχες.
Να ξεκινήσουν συγκαλώντας, εδώ και τώρα, μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση, για να συντάξουν ένα νέο Σύνταγμα, που να αρμόζει σε μια γνήσια Δημοκρατία και να εφαρμόσουν στην πράξη την ισονομία, την αξιοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, που είναι οι θεμέλιοι λίθοι μιας υγιούς κοινωνίας, αποβάλλοντας ταυτόχρονα όλα τα κεκτημένα τους προνόμια, ώστε να γίνουν και αυτοί ίσοι, προς όλους τους άλλους Έλληνες πολίτες.
Αν όμως δεν αφυπνιστούν απ' αυτή την ηδονική νάρκη της εξουσίας, στην οποία έχουν περιπέσει, δεν αποκλείεται αυτή η ελπίδα του λαού να μεταλλαχθεί σύντομα σε οργή και τότε θα είναι αυτοί αποκλειστικά υπεύθυνοι, για την απρόβλεπτη πορεία του ελληνικού έθνους.
Αιμίλιος Κομίνης Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός (Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", την 1η Ιανουαρίου 2014)