 |
| Ρόιτερς |
David Ax - nationalinterest.org
/ Παρουσίαση Freepen.gr
Αλλά η συμβατική στρατιωτική κατωτερότητα δεν ενοχλεί την Τεχεράνη. Το Ιράν έχει βρει άλλους τρόπους άσκησης επιρροής στον κόσμο.
«Ποτέ δεν έχω δει μια χώρα πιο γνωστή για τις συμβατικές στρατιωτικές της ελλείψεις», δήλωσε ο Μπεχνάμ Μπεν Ταλέμπλου, ειδικός στον ιρανικό στρατό στο Ιδρυμα για την Άμυνα των Δημοκρατιών, στον Σον Νέιλορ της Yahoo News.
Οι τακτικές ένοπλες δυνάμεις του Ιράν, συλλογικά γνωστές ως Artesh, εποπτεύουν 420.000 άτομα, συμπεριλαμβανομένων 350.000 στρατιωτών, 37.000 αεροπόρων, 18.000 ναυτικών και 15.000 αεροπορικών αμυντικών, εξήγησε ο Naylor, επικαλούμενος το Iran Military Power, μια έκθεση της Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Άμυνας.
Η Τεχεράνη εποπτεύει επίσης μια παράτυπη δύναμη, το Σώμα Φρουράς της Επανάστασης του Ιράν. Το IRGC περιλαμβάνει 150.000 στρατιώτες εδάφους. Υπάρχουν 20.000 άτομα στη ναυτική πολιτοφυλακή της και 15.000 στον εναέριο βραχίονα της. Η Δύναμη Quds της IRGC, το τμήμα ειδικών επιχειρήσεων της, αριθμεί 5.000 άτομα.
Artesh και το IRGC εξαρτώνται από ένα μείγμα ρωσικού, κινεζικού και αμερικανικού εξοπλισμού, "το τελευταίο χρονολογείται από την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών του Shah Reza Pahlavi", σημείωσε ο Naylor.
«Είναι ένας στρατός της δεκαετίας του 1970», είπε ο Ταλέμπλου στον Νέιλορ.
Η Πολεμική Αεροπορία της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και η αεροπορική πτέρυγα του IRGC διαθέτουν μαζί περίπου 700 αεροσκάφη. Μεταξύ των πιο ικανών είναι τα αμερικανικά F-14 της IRIAF, περίπου 24 από τα οποία παραμένουν σε υπηρεσία από μια παρτίδα 79 αεροσκαφών που παρήγγειλε η Τεχεράνη πριν από την επανάσταση.
Εξήντα οκτώ από τα ιρανικά F-14 επέζησαν του πολέμου Ιράν-Ιράκ που έληξε το 1988. Οι κυρώσεις που επέβαλαν οι Ηνωμένες Πολιτείες μετά την επανάσταση του 1979 εμπόδισαν το Ιράν να αποκτήσει ανοιχτά ανταλλακτικά για τα βαριά μαχητικά.
Η Τεχεράνη καθιέρωσε προγράμματα αυτάρκειας-όχι μόνο στην αεροπορία, αλλά σε ολόκληρη την οικονομία του έθνους-σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσει τις υλικές ανάγκες που κάποτε κάλυπταν οι ξένες εταιρείες.
Αυτά τα προγράμματα, σε συνδυασμό με τις συντονισμένες προσπάθειες των Ιρανών να αξιοποιήσουν τη μαύρη αγορά εξαρτημάτων αεροπλάνων, βοήθησαν το Ιράν όχι μόνο να διατηρήσει τα F-14 σε κατάσταση λειτουργίας, αλλά ακόμη και να τα βελτιώσει με νέα όπλα και άλλα συστήματα. Τα μαχητικά με τα πτερύγια έχουν βγει στον αέρα σε πολλές συγκρούσεις και κατά καιρούς έχουν αντιμετωπίσει αμερικανικά αεροπλάνα.
Ομοίως, το ιρανικό ναυτικό κατάφερε να διατηρήσει μια κατηγορία βρετανικής κορβέτας που χρονολογείται στις δεκαετίες του 1960 και του ‘70, καθώς και να κατασκευάσει νέα αντίγραφα της κατηγορίας με ενισχυμένο οπλισμό.
Οι επτά κορβέτες κλάσης Moudge και Alvand, εκτοπίζοντας έκαστη λίγο περισσότερο από χίλιους τόνους νερού, είναι εξοπλισμένες με ραντάρ και πυροβόλα όπλα καθώς και μερικούς φορητούς αντιαεροπορικούς πυραύλους μικρού βεληνεκούς και βλήματα επιφανείας-αέρος κι επιφανείας-επιφανείας.
Βάσει της εμπειρίας του με τις κορβέτες, ο ιρανικός στόλος στα τέλη του 2019 ανακοίνωσε ότι θα κατασκευάσει ένα «μεγα-καταδρομικό» 7.000 τόνων. Θα μπορούσε να φέρει ένα νέο πυραυλικό σύστημα κάθετης εκτόξευσης που έχει αναπτύξει το Ιράν.
Παρ ’όλες τις ικανότητες του Ιράν στη διατήρηση και βελτίωση του παλιού υλικού, κανείς δεν προσποιείται ότι τα F-14 και τα πολεμικά πλοία θα αντέξουν πολύ σε μια άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση με έναν πιο εξελιγμένο εχθρό. Αντ 'αυτού, το Ιράν έχει αναπτύξει "ασύμμετρες" δυνατότητες, συμπεριλαμβανομένων ξένων proxies πολιτοφυλακών, θαλάσσιων ναρκών και ενός από τα μεγαλύτερα οπλοστάσια πυραύλων στον κόσμο.
Συνολικά το Ιράν αναπτύσσει περίπου 55.000 πυραύλους εδάφους-εδάφους. Τα περισσότερα από αυτά είναι μοντέλα μικρότερης εμβέλειας όπως ο Shahab-1 και ο Fatah-110. Η χώρα διαθέτει επίσης πυραύλους Qiam που μπορούν να ταξιδέψουν έως και 500 μίλια.
Ο πιο μακρινός πύραυλος της χώρας είναι ο βαλλιστικός πύραυλος μεσαίου βεληνεκούς Sejjil, ο οποίος έχει βεληνεκές περίπου 1.250 μίλια, επιτρέποντας θεωρητικά στο Ιράν να χτυπήσει στόχους σε όλη τη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Ευρώπη, την Ανατολική Αφρική και τη Νότια Ασία.
Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές Ιανουαρίου 2020 δολοφόνησαν τον Ταγματάρχη Qassem Soleimani, επικεφαλής της Δύναμης Quds, το Ιράν αντεπιτέθηκε εκτοξεύοντας δεκάδες ρουκέτες σε δύο βάσεις στο Ιράκ όπου εδρεύουν οι αμερικανικές δυνάμεις. Δεκάδες Αμερικανοί τραυματίστηκαν.
Οι πληρεξούσιοι του Ιράν είναι αναμφισβήτητα ακόμη πιο επικίνδυνοι. "Μέσα από το τεράστιο δίκτυο σιιτικών πολιτοφυλακών, η Δύναμη Quds προσθέτει δεκάδες χιλιάδες μαχητές στην πραγματική μαχητική δύναμη του Ιράν", εξήγησε ο Naylor. «Η Δύναμη Quds, για παράδειγμα, έχει διαχειριστεί τον ρόλο του Ιράν στον πόλεμο της Συρίας, ο οποίος μαζί με την παρέμβαση της Ρωσίας σε αυτήν τη σύγκρουση επέτρεψαν στον Μπασάρ Άσαντ να παραμείνει στην εξουσία».
Η ασύμμετρη δύναμη του Ιράν προορίζεται «να δολώσει και να αιμορραγήσει την Αμερική σε διαφορετικά θέατρα στη Μέση Ανατολή», δήλωσε ο Ταλέμπλου στο Naylor. «Σε αυτό το είδος μάχης, η ακατέργαστη ικανότητα - αριθμοί και assets - έχει πολύ λιγότερη σημασία από την αποφασιστικότητα».