Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Η εναλλακτική λύση θα είχε ως αποτέλεσμα μια ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή για τις ΗΠΑ, διότι θα είχε αποκλειστικά κατηγορηθεί για τυχόν επιθέσεις του ISIS-K που έλαβαν χώρα εκεί και τελικά θα αποσυρόταν με οποιοδήποτε τρόπο με την αντοχή του Μπάιντεν να τηρήσει την αρχική του απόφαση να φύγει πριν από τις 11 Σεπτεμβρίου το αργότερο. Στην πραγματικότητα, αυτό το σενάριο θα απαιτούσε μια ξαφνική εισροή ακόμη περισσότερων αμερικανικών στρατευμάτων, αυξάνοντας το οικονομικό κόστος και επίσης δημιουργώντας πολλούς περισσότερους στόχους για να επιτεθούν οι τρομοκράτες. Τότε θα ήταν ευκολότερο για τις εγχώριες δυνάμεις που έχουν συμφέρον να πιέσουν τον Μπάιντεν να παρατείνει την προθεσμία αποχώρησης επ 'αόριστον και να συγκρουστεί άμεσα με τους Ταλιμπάν.
Ούτως ή άλλως, οι ΗΠΑ επρόκειτο να εγκαταλείψουν το Αφγανιστάν και το μόνο ερώτημα ήταν πόσο ήταν διατεθειμένες να πληρώσουν σε φυσικά και σεβαστά έξοδα για να το πράξουν. Η υποχώρηση στο αεροδρόμιο της Καμπούλ επέτρεψε στην Αμερική να υπερασπιστεί τα πιο άμεσα συμφέροντά της για να διευκολύνει την πανικόβλητη εκκένωση των πολιτών της και των συμμάχων τους όσο καλύτερα μπορούσε κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες που προκλήθηκαν από την πλήρη αποτυχία των πληροφοριών σε αυτόν τον πόλεμο τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Οι υπολογισμοί κόστους-οφέλους προφανώς ζυγίστηκαν για να προτιμήσουν τον εξευτελισμό που όλοι είδαν πρόσφατα παρά να διακινδυνεύσουν το δυνητικά πολύ χειρότερο «ερπυσμό αποστολής» που θα μπορούσε να είχε συμβεί.
Φανταζόμενοι πως οι ΗΠΑ θα είχαν διατηρήσει τον έλεγχο της Καμπούλ, τότε θα θεωρούνταν από τη διεθνή κοινότητα ως πλήρως υπεύθυνες για τα τέσσερα εκατομμύρια πολιορκημένα άτομα των οποίων οι φυσικές γραμμές ανεφοδιασμού θα είχαν πνιγεί από την αυτοαναφερόμενη στρατηγική «ανακόντα» των Ταλιμπάν. Οι συνθήκες διαβίωσης θα είχαν επιδεινωθεί δραστικά, μπορεί να είχαν ξεσπάσει ταραχές για τρόφιμα και άλλα είδη, το ISIS-K θα μπορούσε να είχε πολλές περισσότερες ευκαιρίες να επιτεθεί σε «ήπιους» στόχους και μια έντονη εκστρατεία εσωτερικής πίεσης θα είχε ξεκινήσει για να πιέσει τον Μπάιντεν τουλάχιστον να σπάσουν οι ΗΠΑ δυναμικά τον αποκλεισμό των Ταλιμπάν πριν αποσυρθούν.
Θα ήταν μια lose-lose κατάσταση, αφού οι ΗΠΑ ανεύθυνα άφησαν τα πάντα να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Έτσι ο Μπάιντεν επέλεξε το λεγόμενο «μικρότερο από τα δύο κακά», απορροφώντας το και δεχόμενος τις βολές και τα βέλη που ακολούθησαν. Η διοίκησή του, ωστόσο, θα μπορούσε να είχε κάνει πολύ καλύτερη δουλειά εξηγώντας αυτόν τον υπολογισμό κόστους-οφέλους στον αμερικανικό λαό, αλλά είτε πανικοβλήθηκε, ήταν ανίκανη και/ή θεώρησε πως μπορεί να ήταν πολύ αποθαρρυντικό για να παραδεχτεί επίσημα ότι ο πιο ισχυρός στρατός του κόσμου στριμώχτηκε στη γωνία αφού απέτυχε τόσο τρομερά να εκτιμήσει αντικειμενικά την κατάσταση εκεί το τελευταίο εξάμηνο του πολέμου.