dimitrisvetsikas1969 / pixabay |
Του Στρατή Μαζίδη
Όταν λοιπόν εμφανίζονται οι ρωγμές και τα πρώτα σημάδια, έρχεται το λίφτινγκ προς αγορά λίγου χρόνου. Στη σημερινή περίπτωση, ούτε αυτό δεν εξασφαλίστηκε. Και δεν ευθύνεται για το τι έγινε, ή δεν έγινε, η ιστορία με τον Ευάγγελο Αποστολάκη, αλλά όλα όσα συμβαίνουν εδώ και περίπου είκοσι μήνες.
Δηλαδή ο Αποστολάκης θα δρούσε ως καταπραϋντικό όσων πχ μπαίνουν σε αναστολή ή εκείνων που καταστράφηκαν επειδή η κυβέρνηση έκλεισε τα πάντα αντί να στηρίξει το δημόσιο σύστημα υγείας;
Είναι μια διαχρονική κυριολεκτική εφαρμογή της φράσης "ο πνιγμένος, από τα μαλλιά του πιάνεται". Έτσι κάνουν οι κυβερνήσεις και οι πρωθυπουργοί, οι οποίοι συνήθως όλο και καθυστερούν τον εξαγγελθέντα ανασχηματισμό γιατί άλλοι αντιδρούν, έτεροι γκρινιάζουν κ.ο.κ.
Όταν κάτι έχει αποτύχει, το να το ανασχηματίσεις διατηρώντας τα προβληματικά του στοιχεία στις θέσεις τους, ή μετακινώντας τα χωρίς καμία διασφάλιση πως εκεί που τα στέλνεις θα επιτύχουν και θα εγγράψουν μια ακόμη ανεπιτυχή προσπάθεια, δεν έχει κανένα νόημα.
Είναι όπως τα παραγινωμένα φρούτα που πρέπει να αποφασίσεις τι θα τα κάνεις. Ή θα τα κάνεις χυμό, ή αν βρίσκονται σε ακόμη πιο προχωρημένο στάδιο, δυστυχώς θα πρέπει να τα απορρίψεις. Το να τα γυρίσεις από την άλλη πλευρά ή να τα αλλάξεις θέση με κάποια άλλα, δε θα προσφέρει απολύτως τίποτε.