Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Τα όμορφα λόγια ωστόσο δεν κάηκαν, όπως και οι παρήγορες υποσχέσεις που μοιάζουν προεκλογικές. Υποσχέσεις που επανήλθαν φορτωμένες φοροελαφρύνσεις, προγράμματα κατάρτισης, επιδότηση νεοφυών (startup) επιχειρήσεων και μερίσματα, πολλά μερίσματα.
Μερίσματα πλούτου (επιστροφή όσων οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ πήραν) και ανάπτυξης, που θα αναδιανεμηθούν με δίκαιο τρόπο - όπως βεβαίωσε ο πρωθυπουργός - στα θύματα της μεσαίας τάξης τα οποία εξαϋλώθηκαν επί Τσίπρα.
Μερίσματα και όνειρα, για να επιβραβεύσουν (σαν δώρα) τον ''λαό της υπομονής'', όπως μας αποκαλεί ο ιστορικός και δημοσιογράφος Μαρκ Μαζάουερ. Και έτσι είναι. Ποιος αντιλέγει; Είμαστε τέτοιος λαός εμείς. Γι' αυτό και τα πλάνα λόγια των πολιτικών πιάνουν τόπο. Κόβουν εισιτήριο μετ' επιστροφής για τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων οι οποίοι ''αεί παίδες εισίν'', όπως κι εκείνοι.
Μόνο που, κοντά σε αυτούς, ''αεί παίδες εισίν'' και οι ηγέτες τους, οι οποίοι αργοσαλεύουν σαν μέδουσες μετά από κάθε δυσμενή επιχείρηση τροφοδότησης της ελπίδας του κόσμου. Αργοσαλεύουν και - έχοντας επιβιώσει από πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμούς και καταποντισμούς - επανέρχονται δριμύτεροι.
Γίνονται φύκια και όστρακα ρητών και άρρητων λόγων. Πιάνονται απ' τα μαλλιά των ψηφοφόρων τους και δεν λένε να ξεκολλήσουν, μέχρι να μάθουν το μάθημά τους και να το λένε οι ίδιοι στα παιδιά τους, για να διαιωνίζονται οι ανεκπλήρωτες ελπίδες τους από γενιά σε γενιά...
Έτσι, φορτωμένοι με φρούδες ελπίδες, φτάσαμε και στην φετινή ΔΕΘ.
''Οι επιδόσεις των πρωθυπουργικών υποσχέσεων είναι από χρονιά σε χρονιά καλύτερες του αναμενομένου'', σκέφτομαι καθώς διαβάζω τους τίτλους των εφημερίδων. ''Μόνο που στον δρόμο αλλάζουν πίστα και μετατρέπονται σε βαρίδια που 'δεν πρόκαμαν' να υλοποιηθούν'', για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Χαρίλαου Φλωράκη.
- Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε, έλεγε ο Άγγλος πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Κι αυτήν την ικανότητα έδειξε πως την κατέχει θαυμάσια ο δικός μας πρωθυπουργός, πολύ περισσότερο όταν έχει στο πλευρό του τον Σταν Γκρίνμπεργκ, τον άνθρωπο που καθοδήγησε επιτυχώς στις προεκλογικές τους καμπάνιες τον Μπιλ Κλίντον, τον Τονι Μπλερ, τον Γκέρχαρντ Σρέντερ και τον Νέλσον Μαντέλα.
Λεφτά υπάρχουν!!! Φαίνονται, ρέουν... Εκεί θα κολλήσουμε; Άλλωστε ο Αμερικανός επικοινωνιολόγος είχε δώσει τα ρέστα του το '19 για να κάνει πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αν και αυτός είχε εξασφαλίσει ήδη την μισή νίκη στο τσεπάκι του, καθώς είχε μαυρίσει το μάτι του κόσμου απ' τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που έξυνε δυσάρεστες μνήμες και διατηρούσε ανεπούλωτες τις πληγές απ' την εκατόμβη στο Μάτι.
Μνήμες που λίγο έλειψε να αναβιώσουν και φέτος, όμως έβαλε ο καλός Θεός το χέρι του και απορρόφησε τις φωτιές με τα σύννεφα που έστειλε. Τα σύννεφα που ξέσπασαν σε καταρρακτώδεις βροχές και έσωσαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Έτσι, σε μια αποθέωση της δημοκρατίας, έφτασε ο πρωθυπουργός άκαπνος και απρόσβλητος από δημοσιογραφικούς ιούς στην ΔΕΘ, αφού φρόντισε προηγουμένως να αδειάσει το Βελλίδειο απ' τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους ιστοσελίδων που ''του την είχαν στημένη'' και θα του χαλούσαν με τις λαϊκίστικες ερωτήσεις τους τον σχεδιασμό και την ελπιδοφόρα εικόνα της αλλαγής στην Ελλάδα.
- Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αντέχει τον έλεγχο, την κριτική. Επιβάλλει λογοκρισία και αυτό αποδυναμώνει τη δημοκρατία, την κάνει δυσλειτουργική'' λένε αγανακτισμένοι οι εξοστρακισμένοι από τη συνέντευξη ιδιοκτήτες Μέσων ενημέρωσης.
Όμως την ίδια κιόλας στιγμή που καταγγέλουν αυτήν την ωμή αλήθεια, κάνουν κάτι παρόμοιο με εκείνον στους δικούς τους αρθρογράφους, όταν δεν ταυτίζονται με τη γραμμή τους.
Πιάσ' τ' αυγό και κούρευτο, δηλαδή. Αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι επιτρέπεται στον πρωθυπουργό να μην εφαρμόζει το θεμελιώδες δικαίωμα σ' ένα δημοκρατικό πολίτευμα που είναι η ελευθερία του λόγου μόνο και μόνο για να αποφύγει τις ''δύσκολες'' ερωτήσεις.
Ερωτήσεις για την ΔΕΠΑ-Υποδομών, ας πούμε, που εκποιήθηκε όσο όσο στην Ιταλική Italgas (εταιρεία που συμμετέχει στο ιταλικό δημόσιο) και για την εκχώρηση του 49% της κερδοφόρας ΔΕΔΔΗΕ (που ελέγχει και διευθύνει το δίκτυο διανομής ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα) στο Αυστραλιανό Επενδυτικό Ταμείο Macquarie.
Ερωτήσεις για την τύχη των ασφαλιστικών μας ταμείων και τα δώρα που μοιράζει δεξιά κι αριστερά την ώρα που η χώρα δανείζεται για να ανταποκριθεί στις τρέχουσες υποχρεώσεις της. Ερωτήσεις για την εκτόξευση της ακρίβειας που γονάτισε τα νοικοκυριά, αλλά και τη συγχώνευση της Κεντροδεξιάς με την Κεντροαριστερά κατ' ομολογία του ίδιου.
Κάτι που μπορεί να ικανοποιεί τα μύχια κεντροαριστερά οράματα του ΚΜ και της αδελφής του, αλλά κάνει τους Δεξιούς ψηφοφόρους να βράζουν βιώνοντας τον εφιάλτη της παλινόρθωσης των σημιτικών στο κόμμα τους (σε ρόλο πρωταγωνιστικό, μάλιστα, με στόχο την ''βελτιστοποίηση της όσμωσης μεταξύ του πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος και της Νέας Δημοκρατίας''), πριν οικειοποιηθεί τους ''παλαιοπασόκους'' ο Τσίπρας.
Κι αυτή η εσωτερικευμένη οργή των ''γνησιοδεξιών'' κυρίως του κόμματος (που είναι επιρρεπείς σε Σειρήνες τύπου Τράγκα) θα ζητήσει - αργά ή γρήγορα - να πάρει εκδίκηση για τη διάψευση των ελπίδων τους. Τη διάψευση αυτών που τον ψήφισαν σαν αναστηλωτή του ξεχαρβαλωμένου απ' τα ''ανοιχτά σύνορα'' κοινωνικού μας ιστού και του αποδεκατισμένου πατριωτισμού τους.
Πατριωτισμού που τον έχει αντικαταστήσει ήδη ο πρωθυπουργός με τον ''νέο πατριωτισμό της αλήθειας'', γιατί ο παλιός (στην αυθεντική ερμηνεία του) δεν φαίνεται να τον συγκινεί πολύ. Γι' αυτό και δείχνει περισσότερη διάθεση να μιλά για τον κορονοϊό και την εμβολιαστική στρατηγική του, παρά για την εθνική στρατηγική.
Την εθνική στρατηγική η οποία - συγκαλυμμένη απ' το ομιχλώδες τοπίο της κατευναστικής και μυστικοπαθούς Εξωτερικής πολιτικής μας - μετεωρίζεται μεταξύ ισορροπίας και αβεβαιότητας, σε βαθμούς παράλληλους με εκείνους της ελληνικής αγοράς που προκλήθηκαν λόγω των αρνητικών επιπτώσεων της πανδημίας...