Το 1974, ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στην Κύπρο υπό τον φόβο ότι η ελληνική χούντα θα προσπαθούσε να προσαρτήσει το νησί.
Η λόγος παραμονής των τουρκικών δυνάμεων στην Κύπρο εξαφανίστηκε γρήγορα, όταν η ελληνική χούντα κατέρρευσε και η Ελλάδα επέστρεψε στη δημοκρατία.
Ωστόσο, οι τουρκικές δυνάμεις παρέμειναν στο νησί επιδιώκοντας μια μακρά εκστρατεία εθνικής και σεκταριστικής εκκαθάρισης. Σήμερα, η Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, το ψευδοκράτος κράτος που ίδρυσε η Τουρκία, ελέγχει το ένα τρίτο του νησιού.
Ενώ η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει τους Ελληνοκύπριους ως θύματα των τουρκικών επιθέσεων και καμία άλλη χώρα εκτός από την Τουρκία δεν αναγνωρίζει την κυριαρχία της Βόρειας Κύπρου, οι Έλληνες του νησιού δεν είναι τα μόνα θύματα της Τουρκίας.
Η Τουρκία φαίνεται να επιδιώκει μια εκστρατεία πολιτιστικής γενοκτονίας κατά της τουρκικής κοινότητας του νησιού.
Λίγο μετά την τουρκική εισβολή, Τούρκοι έποικοι άρχισαν να φτάνουν στη βόρεια Κύπρο. Η τουρκική κυβέρνηση, πρόθυμη να ενισχύσει τον αριθμό των Τούρκων και μουσουλμάνων στο νησί, ενθάρρυνε τη μετανάστευση. Πολλοί ήταν φτωχοί αγρότες που εγκαταστάθηκαν στις περιουσίες που άφησαν πίσω τους οι Ελληνοκύπριοι.
Ενώ δεν έχει γίνει νόμιμη απογραφή, πολλές εκτιμήσεις λένε ότι οι Τούρκοι άποικοι και οι απόγονοί τους αποτελούν το μισό πληθυσμό της τουρκοκρατούμενης ζώνης. Τα τελευταία χρόνια φημολογείται όλο και πιο έντονα ότι οι έποικοι ξεπερνάνε σε αριθμό τους αληθινούς Τουρκοκύπριους. Μια τέτοια εικασία είναι σωστή.
Οι πηγές λένε ότι ο πραγματικός αριθμός των Τουρκοκυπρίων σήμερα είναι περίπου 90.000, ενώ οι έποικοι αριθμούν τώρα μεταξύ 160.000-200.000.
Ο λόγος για την επιτάχυνση του εποικισμού, παρά το άρθρο 49 της Τέταρτης Συνθήκης της Γενεύης, είναι η σκόπιμη απόφαση του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να «πνίξει» τους Τουρκοκύπριους. Οι μέθοδοί του διαφέρουν και η κλίμακα είναι μικρότερη, αλλά αυτό που κάνει τώρα η Τουρκία στη βόρεια Κύπρο δεν είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που κάνουν οι Κινέζοι στο Σιντζιάνγκ.
Το κίνητρο του Ερντογάν είναι η θρησκευτική μισαλλοδοξία. Ενώ πολλοί διπλωμάτες και ακτιβιστές περιγράφουν τον αγώνα για θρησκευτική ελευθερία ως «μάχη» μεταξύ των θρησκειών, συχνά τα κυριότερα θύματα του θρησκευτικού φανατισμού είναι εκείνοι που θεωρούνται ανεπαρκώς ευσεβείς ή ορθόδοξοι στην ίδια θρησκεία. Γι’ αυτό, για παράδειγμα, οι πακιστανικές αρχές στοχεύουν όλο και περισσότερο τους Αχμαντίδες της χώρας τους, ενώ οι αρχές της Σαουδικής Αραβίας παρενοχλούν τη σιιτική κοινότητα του βασιλείου στην Ανατολική επαρχία και την κοινότητα των Σούφι στο Χιτζάζ.
Ο Ερντογάν είναι ακόλουθος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Έχει στοχοποιήσει από καιρό τους Αλεβίτες της Τουρκίας και άλλους ετερόδοξους. Η οργή του επεκτείνεται και σε αδελφούς Σουνίτες Μουσουλμάνους, σε περιπτώσεις που πιστεύει ότι αυτοί δεν είναι αρκετά συντηρητικοί.
Στρατιωτικοί αξιωματούχοι και διπλωμάτες υπενθύμισαν μετά το πραξικόπημα του 2016, για παράδειγμα, θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με φυλάκιση εάν δε μπορούσαν να βρουν σουνίτες εξτρεμιστές μουλάδες να εγγυηθούν για αυτούς.
Εδώ έγκειται το πρόβλημα για τους Τουρκοκύπριους. Ιστορικά, οι Τουρκοκύπριοι είναι πολύ μετριοπαθείς και ανεκτικοί. Ενώ υπήρχαν περίοδοι θρησκευτικών εντάσεων μετά την ανεξαρτησία του νησιού το 1960 από τον βρετανικό έλεγχο, οι γάμοι μεταξύ μουσουλμανικών και χριστιανικών κοινοτήτων της χώρας δεν ήταν ανήκουστοι. Έπιναν αλκοόλ και, τουλάχιστον μέχρι την εισβολή του 1974, συναναστρέφονταν με τους Έλληνες γείτονές τους. Ήταν, στην ουσία, μουσουλμάνοι με τον τρόπο που πολλοί Κεμαλιστές είναι Μουσουλμάνοι· Εκτιμούσαν την πολιτιστική τους κληρονομιά και μπορεί να παντρεύονταν σε τζαμί, να πήγαιναν στον ιμάμη του χωριού για να ευλογήσει ένα νέο παιδί ή να νήστευαν τις πρώτες μέρες του Ραμαζανιού, αλλά το έκαναν χωρίς να αφήνουν το Ισλάμ να κυριαρχήσει στη ζωή τους. Επίσης, πολλές Τουρκοκύπριες γυναίκες δεν είχαν καλυμμένο το κεφάλι τους.
Στην ουσία δεν διέφεραν πολύ από τους Ελληνοκύπριους. Ωστόσο, οι πιο πρόσφατοι έποικοι νοιάζονται ελάχιστα για τον κυπριακό πολιτισμό. Τόσο άντρες όσο και γυναίκες γυρίζουν την πλάτη στις κυπριακές παραδόσεις και αντιμετωπίζουν τους αυτόχθονες Τουρκοκύπριους όπως τους Χριστιανούς.
Αντί να δημιουργεί θέσεις εργασίας και να χτίζει σχολεία για την τουρκοκρατούμενη ζώνη, ο Ερντογάν όχι μόνο κατασκευάζει νέα τζαμιά, αλλά χρηματοδοτεί και ριζοσπαστικούς ιεροκήρυκες που θα ένιωθαν πιο άνετοι στο Αφγανιστάν των Ταλιμπάν από ό, τι στα μπιστρό ή τις παραλίες της Κύπρου.
Ο κόσμος πρέπει να νοιάζεται. Ενώ ο Ερντογάν έχει ουσιαστικά χρησιμοποιήσει την ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ, οι ενέργειές του καθιστούν την εξεύρεση μιας πολιτικής λύσης λιγότερο πιθανή. Με ελάχιστη πραγματική σύνδεση με τη χώρα ή τον πολιτισμό, οι έποικοι ψηφίζουν τους λιγότερο ανεκτικούς, τους πιο σκληροπυρηνικούς πολιτικούς.
Ο Έρσιν Τατάρ, ο σημερινός Τουρκοκύπριος πρόεδρος, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Μπορεί να διεκδικεί δημοκρατική νομιμότητα, αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει την πλειοψηφία των αληθινών Τουρκοκυπρίων. Είναι, στην πραγματικότητα, μια παράνομη μαριονέτα που δημιουργήθηκε από αποίκους πιο πιστούς στην Τουρκία από την Κύπρο.
Η ζημιά δεν είναι μόνο πολιτική και διπλωματική αλλά και πολιτιστική. Η πολιτική του Ερντογάν τώρα υποτάσσει και πνίγει τον πληθυσμό, η προστασία του οποίου ήταν η δικαιολογία για την τουρκική εισβολή.
Με απλά λόγια, ο Ερντογάν αποτελεί σήμερα μεγαλύτερη απειλή για τους Τουρκοκύπριους από ό,τι η αλυτρωτική ελληνική χούντα πριν από το 1974.
Πηγή: nationalinterest.org
Μετάφραση:Νίκος Χριστοφορίδης