 |
| Creative Cοmmοns |
Andrew A. Michta - 19fortyfive.com/ / Παρουσίαση Freepen.gr
Η αποχώρηση από το Αφγανιστάν και η προφανής αποφασιστικότητα της κυβέρνησης Μπάιντεν να τερματίσει τους αμερικανικούς πολέμους ανοιχτού τύπου αποτελούν την τελική αναγνώριση πως η εποχή μετά τον Ψυχρό Πόλεμο έχει τελειώσει. Ως εκ τούτου, η απόφαση να αποσυρθεί από το Αφγανιστάν φέρει τους σπόρους μιας νέας μεγάλης στρατηγικής για τη διατήρηση και την προστασία των ζωτικών εθνικών συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, και να το πράξει με αποδεκτό κόστος. Αυτός ο στρατηγικός επαναπροσδιορισμός θα πρέπει να λάβει ως αφετηρία την κατηγορηματική παραδοχή ότι το υπάρχον παγκοσμιοποιητικό σχέδιο, με την ατζέντα μετασχηματισμού του συστήματος της οικοδόμησης δημοκρατίας και του έθνους, απέτυχε. Βρισκόμαστε και πάλι σε έναν κόσμο όπου στο άμεσο μέλλον ο μεγάλος ανταγωνισμός ισχύος και η εξισορρόπηση δύναμης θα καθορίσουν νικητές και ηττημένους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια παγκόσμια υπερδύναμη, με ενδιαφέροντα για βασικά θέατρα από τον Ινδο-Ειρηνικό έως την Ευρώπη. Αλλά σε αυτό το νέο παγκόσμιο μειωτικό-εν όψει γενικού πολέμου-το πιθανό αποτέλεσμα θα είναι κάτι παρόμοιο με τη Συναυλία των Δυνάμεων του παρελθόντος, με τον στρατηγικό ανταγωνισμό σε κρατικό και υπο-κρατικό επίπεδο να αντικαθιστά την ιδεολογικά καθοδηγούμενη προσέγγιση της Ουάσινγκτον που χαρακτήρισε τα χρόνια μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο εικοσαετής πόλεμος της Αμερικής άλλαξε την παγκόσμια κατανομή ενέργειας, αφήνοντας τους πόρους της χώρας να εξαντληθούν, με μια απομονωτική ώθηση τώρα σε πλήρη προβολή. Το νεοφιλελεύθερο σχέδιο εξωτερικής πολιτικής άλλαξε επίσης τη χώρα εσωτερικά, συχνά με τρόπους που είναι ακόμη δύσκολο να κατανοηθούν πλήρως.
Η θέση των ΗΠΑ όταν πρόκειται για την παγκόσμια κατανομή ενέργειας είναι σήμερα αναμφισβήτητα πιο δύσκολη από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από τότε που η Αμερική πρωτοεμφανίστηκε στην παγκόσμια σκηνή μετά την είσοδο στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε αντίθεση με τον Ψυχρό Πόλεμο, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν όχι έναν, αλλά δύο στρατιωτικούς ανταγωνιστές, με τη Ρωσία να είναι ικανή να αποκτήσει μια σειρά σύγχρονων όπλων και με την κομμουνιστική Κίνα-αν και εξακολουθεί να υστερεί σε πολλούς βασικούς τομείς- να επιδίδεται σε μια προσπάθεια για την κάλυψη του ποιοτικού χάσματος στα οπλικά της συστήματα.
Για να περιπλέξουν περαιτέρω τα πράγματα, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να εξισορροπήσουν τους πόρους τους μεταξύ δύο κρίσιμων θεάτρων που πλαισιώνουν την ευρασιατική γη, σε μια εποχή που οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ είναι ως επί το πλείστον απροετοίμαστοι ή απρόθυμοι να επωμιστούν το βασικό βάρος της διατήρησης της συμβατικής αποτροπής στην ήπειρο. Στο θέατρο Ινδο-Ειρηνικού, η Αμερική πρέπει να προβάλει την ισχύ της πάνω στην τεράστια έκταση του ωκεανού, ενώ η γεωγραφία ευνοεί το ναυτικό του κινεζικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, καθώς λειτουργεί κοντά στη βάση του. Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, δεκαετίες νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποιητικής ιδεολογίας έχουν αφήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες επικίνδυνα εξαρτημένες από το δίκτυο εφοδιαστικής αλυσίδας της Κίνας, εξαλείφοντας τον παραδοσιακό πλεονασμό του έθνους όσον αφορά τη βιομηχανική ικανότητα.
Αυτές οι βασικές εξελίξεις απαιτούν μια αποφασιστική επανεπένδυση στον αμερικανικό στρατό για να διασφαλιστεί πως η κοινή δύναμη είναι έτοιμη για επιχειρήσεις πλήρους φάσματος μεταξύ τομέων-μια προσπάθεια που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Στη συνέχεια, η επιδέξια διπλωματία θα είναι κορυφαία προτεραιότητα για τη δημιουργία μιας ευρείας συναίνεσης στις συμμαχίες μας σχετικά με τη φύση της απειλής που αντιμετωπίζουν οι δημοκρατίες σήμερα και κυρίως για να διασφαλίσουμε ότι οι σύμμαχοι των Αμερικανών στην Ευρώπη θα ανοικοδομήσουν την άμυνά τους, με το ΝΑΤΟ να παρέχει πραγματικές ασκήσεις για συλλογικό επίπεδο για άμυνα ανάλογη με τον πλούτο της Ηπείρου. Και κυρίως, η εθνική ασφάλεια πρέπει να έχει ύψιστη προτεραιότητα όταν πρόκειται για επιχειρηματικές αποφάσεις, με την επιτακτική ανάγκη να αποσυνδέσουμε τις αλυσίδες εφοδιασμού μας από την Κίνα και να τελειώσουμε μια για πάντα την υπάρχουσα αιμορραγία της τεχνολογίας μας στους αντιπάλους μας.
Αν κάτι καλό προέρχεται από τις δύο δεκαετίες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μετά την 11η Σεπτεμβρίου, θα πρέπει να είναι μια επιστροφή στα θεμελιώδη στοιχεία του ρεαλισμού στην εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας που δίνει προτεραιότητα στα εθνικά συμφέροντα και συζυγεί την αμερικανική δύναμη, ιδίως την στρατιωτική της. Πρέπει να μάθουμε το πικρό μάθημα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογικής μας αλαζονείας που μας οδήγησε για δύο δεκαετίες να ακολουθήσουμε ένα παγκοσμιοποιημένο σχέδιο που χτίστηκε γύρω από μια ελαττωματική ιδεολογία που βυθίστηκε στον θριαμβισμό μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Το ερώτημα δεν είναι γιατί πήγαμε στο Αφγανιστάν στα τέλη του 2001, γιατί η απάντηση ήταν προφανής τότε και είναι προφανής τώρα: οι Ηνωμένες Πολιτείες δέχθηκαν επίθεση και χιλιάδες Αμερικανοί πολίτες δολοφονήθηκαν. Αν υπήρχε ποτέ περίπτωση να δοθεί απλή ανταπόδοση, ήταν τότε. Αλλά αυτό που συνέβη στη συνέχεια θα κάνει τους ιστορικούς να προβληματιστούν με έκπληξη για τα επόμενα χρόνια.
Θα ρωτήσουν γιατί αυτή η χώρα θα βυθιζόταν σε δύο δεκαετίες ανοικτού πολέμου σε δευτερεύοντα θέατρα, παραμένοντας παράλληλα απορριπτική για τον στρατιωτικό εκσυγχρονισμό της Ρωσίας και επιτρέποντας στην Κίνα να πλουτίσει από την απεριόριστη πρόσβαση στην αμερικανική τεχνολογία και χρήματα.
Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι το τραύμα της 11ης Σεπτεμβρίου ξεσήκωσε τη σκέψη μας από το θεμελιώδες πλαίσιο της αμερικανικής δύναμης, εκτοξεύοντας το έθνος σε ένα ιδεολογικό εγχείρημα που κόβει την ανάσα. Αυτή η αρχική ανταποδοτική ώθηση παραμερίστηκε, βάζοντας τη χώρα σε μια σειρά ελικοειδών στρατηγικών παρακάμψεων, βασισμένων στην εσφαλμένη υπόθεση ότι μια συγκεκριμένη τρομοκρατική ενέργεια είχε ακυρώσει δύο αιώνες αμερικανικής κρατικής τέχνης. Το Αφγανιστάν ήταν ένα πικρό μάθημα, αλλά δεν είναι αργά για να μάθουμε από αυτό και να κάνουμε σωστή πορεία.