Για μένα, αυτή η είδηση ήταν πραγματικά θλιβερή. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά κάθε φορά νιώθουμε πόνο όταν «φεύγουν» τα οικεία μας πρόσωπα. Για μένα ο Μίκης Θεοδωράκης πραγματικά ήταν άνθρωπος, με τη μουσική του οποίου μεγάλωσα και με το όνομά του διαπαιδαγωγήθηκα.
Πιθανώς, στην Ελλάδα γνωρίζουν ότι στη χώρα μας ήταν όχι απλώς δημοφιλής, αλλά αγαπημένος. Στα σχολεία μέσης εκπαίδευσης, όπως αυτό, που φοίτησα εγώ στη Μόσχα, τα έργα του διδάσκονταν στο μάθημα της μουσικής, μελετούσαμε τη βιογραφία του. Κι αυτό συνέβαινε ήδη αρκετό χρόνο πριν, όταν πια ήταν γνωστός, αλλά δεν περιβαλλόταν ακόμα από τη φήμη ενός παγκόσμιου θρύλου. Ήδη τότε τον αγαπούσαν, τον γνώριζαν και τον μελετούσαν, όχι σε κάποιες εξειδικευμένες μουσικές σχολές, αλλά σε συνηθισμένα σχολεία της Μόσχας. Νομίζω ότι απλώς δημιουργούσε, όμως πέτυχε καταπληκτικά πράγματα. Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη έγινε ένα σύμβολο της Ελλάδας για τους Ρώσους, τον λαό μας.
Πιστεύω ότι είχε και ο ίδιος ιδιαίτερα συναισθήματα για τη χώρα μας. Ήταν αμοιβαία αγάπη. Σε μια από τις συνεντεύξεις είχε πει: «Η σχέση μου με τη Ρωσία, ως ανθρώπου, καλλιτέχνη και επαναστάτη είναι πολύ δυνατή. Αισθάνομαι πάντοτε θαυμασμό και ευγνωμοσύνη για τη χώρα, που έκανε τόσες θυσίες για να σώσει τον κόσμο από τον ναζισμό». Έχει τιμηθεί με πολλά σοβιετικά και ρωσικά βραβεία και παράσημα.
Είναι μια αναντικατάστατη απώλεια, όχι μόνο για τον ελληνικό λαό, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. Για εμάς στη Ρωσία ιδιαιτέρως. Με την απώλειά του, αυτή η αγάπη μας δεν θα τελειώσει.