By Patrick J. Buchanan, *7-9-21 Μετάφραση: Μ. Στυλιανού
«Βρισκόμαστε σήμερα πραγματικά σε έναν ιδεολογικό πόλεμο με τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, όπως ήμασταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου με την ΕΣΣΔ του Στάλιν;»
«Μπορεί να είναι κάθαρμα (Son of a bitch), αλλά είναι το δικό μας κάθαρμα.»
Έτσι είπε ο Πρόεδρος Φράνκλιν Ρούσβελτ για τον Αναστάσιο Σομόζα, δικτάτορα της Νικαράγουας - και πράγματι πολύ Αμερικάνο. Γιατί, η Αμερική από τις πρώτες μέρες της συνωμοτούσε με δικτάτορες, όταν το απαιτούσε το εθνικό συμφέρον.
Ο Τζορτζ Ουάσινγκτον χόρεψε από χαρά το 1778 όταν έμαθε ότι οι διπλωμάτες μας είχαν συνάψει μια συμμαχία με τον Βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο τον 16ο. Ήξερε πως η συμμαχία θα ήταν απαραίτητη για μια αμερικανική νίκη.
Τον Απρίλιο του 1917, οι ΗΠΑ πήγαν στον πόλεμο, «για να κάνουν τον κόσμο ασφαλή για τη δημοκρατία», σε συμπαιγνία με τέσσερις από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες του κόσμου: τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και την Ιαπωνία. Καθώς οι τέσσερις θα προσαρτούσαν νέα αποικιακά εδάφη και λαούς από τη νίκη για τη δημοκρατία, ήμασταν αποφασισμένοι να νικήσουμε..
Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δώσαμε μαζική στρατιωτική βοήθεια στην ΕΣΣΔ του Ιωσήφ Στάλιν, η οποία την χρησιμοποίησε για να συντρίψει, να κατακτήσει και να κάνει κομμουνιστική τη μισή Ευρώπη.
Ο Αντόνιο Σαλαζάρ, δικτάτορας της Πορτογαλίας, ήταν ιδρυτικό μέλος του ΝΑΤΟ. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, συμμαχήσαμε με τους αυταρχικούς Σύνγκμαν Ρη της Νότιας Κορέας, Φερντινάντο Μάρκος των Φιλιππίνων, τον Σάχη του Ιράν και τον στρατηγό Aουγκούστο Πινοσέτ της Χιλής. Ο δεύτερος μεγαλύτερος στρατός στο ΝΑΤΟ τελεί υπό την αυταρχική διακυβέρνηση του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ερντογάν.
Οι κύριοι σύμμαχοί μας στον αραβικό κόσμο είναι ο στρατηγός της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι, ο οποίος ανέτρεψε έναν δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο, τον Μοχάμεντ Μόρσι, και οι διάφοροι βασιλιάδες, πρίγκιπες, σουλτάνοι και εμίρηδες κατά μήκος του Περσικού Κόλπου.
Ωστόσο, ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν έχει ορίσει τον παγκόσμιο αγώνα ως αγώνα μεταξύ δημοκρατίας και απολυταρχίας και έχει πει: «Η δημοκρατία θα υπερισχύσει και πρέπει να υπερισχύσει».
«Συμφωνούμε με αυτό το στρατηγικό όραμα», επανέλαβε η Washington Post.
Αλλά είναι αυτή μια ακριβής απεικόνιση της μεγάλης αναμέτρησης δυνάμεων σήμερα;
Εάν το χάσμα μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας είναι το ρήγμα σήμερα, σε ποια πλευρά ανήκουν ο Ερντογάν, ο Σίσι και ο Σαουδάραβας πρίγκιπας διάδοχος Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν;
Βρισκόμαστε σήμερα πραγματικά σε έναν ιδεολογικό πόλεμο με τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, όπως ήμασταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου με την ΕΣΣΔ του Στάλιν;
Έχουμε διαμάχες με τον Πούτιν για την Κριμαία και το Ντονμπάς, και θέλει να εμποδίσει την Ουκρανία και τη Γεωργία να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Αλλά πού είναι οι αποδείξεις ότι ο Πούτιν επιδιώκει να μετατρέψει τη δημοκρατική μας μορφή διακυβέρνησης σε απολυταρχία;
Οι αντιρρήσεις του Πούτιν προς εμάς είναι προς τις πολιτικές μας, όχι για τη δημοκρατία μας.
Πίσω στη δεκαετία του 1950, ο Νικήτα Χρουστσώφ είχε καυχηθεί ότι τα εγγόνια της Αμερικής θα ζούσαν υπό τον κομμουνισμό. Πότε ο Πούτιν διακήρυξε έναν τόσο μεγάλο ιδεολογικό στόχο του Κρεμλίνου;
Είναι ιδεολογικού χαρακτήρα η διαφωνία μας με την Κίνα;
Η Κίνα είναι μια μεγάλη και αυξανόμενη οικονομική και στρατιωτική δύναμη, με διαμάχες με τους περισσότερους γείτονές της.
Έχει εμπορικά προβλήματα με την Αυστραλία. συνοριακή διαφωνία με την Ινδία στα Ιμαλάια· και διαφορές με το Βιετνάμ, τις Φιλιππίνες και τέσσερα άλλα έθνη σχετικά με το σε ποιον ανήκουν τα νησάκια στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Η Κίνα επίσης διεκδικεί την Ταϊβάν και τα νησιά Σενκάκου που κατέχονται από την Ιαπωνία.
Αλλά με εξαίρεση την Ταϊβάν και το Χονγκ Κονγκ, για το οποίο ισχυρίζεται ότι είναι κυρίαρχο κινεζικό έδαφος, το Πεκίνο δεν έχει πιέσει κανένα έθνος να υιοθετήσει ένα πολιτικό σύστημα παρόμοιο με αυτό του κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας.
Συνυπάρχει με το κομμουνιστικό Βιετνάμ, την αυταρχική Μιανμάρ, το θεοκρατικό Αφγανιστάν και τη δημοκρατική Ινδία, την Αυστραλία και την Ιαπωνία.
Η διαμάχη του Πεκίνου μαζί μας δεν είναι ότι η Αμερική είναι «δημοκρατία». Οι αντιρρήσεις της Κίνας είναι ότι μπλοκάρουμε τις φιλοδοξίες της και στηρίζουμε τα έθνη της Νότιας Ασίας και της Νοτιοανατολικής Ασίας που αντιμάχονται τους στρατηγικούς της στόχους.
Η διαμάχη δεν είναι ιδεολογική, αλλά πολιτική και στρατηγική.
Γιατί, λοιπόν, να τη μετατρέψουμε σε πόλεμο συστημάτων; Πού είναι οι αποδείξεις ότι το Πεκίνο προσπαθεί να κάνει τους γείτονές της κομμουνιστές ή να αλλάξει τα πολιτικά τους συστήματα για να συμμορφωθούν με τα δικά του;
Αντιθέτως, υπάρχουν σημαντικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αυτές που επιδιώκουν ενεργά να ανατρέψουν την κυριαρχία του Πούτιν στη Ρωσία.
Αν και το Κρεμλίνο του Πούτιν κατηγορείται ότι παρενέβη ηλεκτρονικά στην εθνική επιτροπή των Δημοκρατικών και στην εκστρατεία της Χίλαρι Κλίντον το 2016, ακόμη και αν είναι αλήθεια, πώς θα συγκριθεί αυτό με την παρέμβαση των ΗΠΑ σήμερα στις εσωτερικές υποθέσεις της Ρωσίας;
Είναι το Radio Liberty/Radio Free Europe αντικειμενικό και ουδέτερο στις εκπομπές του για τη Ρωσία; Οι πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις και το Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία δεν έχουν μια ενεργό εμπλοκή στην εσωτερική πολιτική της Ρωσίας;
Τι έκανε το Κρεμλίνο για να προωθήσει τις πολιτικές φιλοδοξίες του Ντόναλντ Τραμπ που να συγκρίνεται με αυτό που φαίνεται να κάνουν οι διπλωματικοί και κυβερνητικοί μας θεσμοί και οι οιονεί κυβερνητικές υπηρεσίες για να υπονομεύσουν τον Πούτιν και να προωθήσουν την υποψηφιότητα του Αλεξέι Ναβάλνι;
Αν η αμερικανική δημοκρατία βρίσκεται σε ιδεολογικό πόλεμο με τη Ρωσία, ποιος είναι εδώ σε θέση επίθεσης; Ποιος επιθυμεί να αλλάξει ποιού το πολιτικό σύστημα ;
«Το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ και η προώθηση της δημοκρατίας, ή τουλάχιστον της πολιτικής σταθερότητας, στο εξωτερικό δεν διαχωρίζονται τόσο εύκολα», γράφει η Washington Post.
Αλλά πού απέκτησε η Αμερική το δικαίωμα να παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων εθνών για να τα αλλάξει ώστε να συμμορφώνονται με τα δικά μας;
Εάν ο στόχος μας είναι να εκδημοκρατίσουμε τη Ρωσία και την Κίνα, δηλαδή να αλλάξουμε τα πολιτικά τους συστήματα ώστε να συμμορφώνονται στενότερα με το δημοκρατικό μας σύστημα, αυτό δεν ισοδυναμεί με κήρυξη ιδεολογικού πολέμου από εμάς;
Δεν είναι αυτή η ουσία του ιδεολογικού πολέμου;
Και ποιος είναι, λοιπόν, ο επιτιθέμενος σε αυτόν τον νέο ιδεολογικό πόλεμο;
*Ο Πάτρικ Μπιουκάναν είναι πολιτειολόγος, συγγραφέας, πρώην σύμβουλος και λογογράφος του προέδρου Νίξον και δυο φορές υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ. Τα άρθρα του αναδημοσιεύονται σε πολλές γλώσσες.