Από: newpost.gr
Μόλις ελάχιστες ώρες απομένουν πριν από την ιστορική συμφωνία με τους Γάλλους για την απόκτηση από το Πολεμικό Ναυτικό πλοίων πάνω στα οποία θα «χτίσει» τον Στόλο του σχεδόν από την αρχή. Αφόρητες πιέσεις, μπαράζ προτάσεων και αντιπροτάσεων, «κρυφά χαρτιά» την ώρα που η κλεψύδρα του χρόνου άδειαζε και η ανάγκη για καινούργια πλοία ήταν επιτακτική συνέθεσαν ένα δύσκολο έως και ασφυκτικό σκηνικό τους τελευταίους μήνες. Σε αυτή τη «φουρτουνιασμένη» θάλασσα και στα πολλά «μποφόρ» το Πολεμικό Ναυτικό στάθηκε όρθιο με τα Στελέχη του να κλείνουν τα αυτιά τους σε κάθε κακόβουλη επιρρoή και να επικεντρώνονται στο έργο τους. Που δεν ήταν άλλο από την επιλογή των πλοίων πάνω στα οποία να ‘’χτίσει’’ τον Στόλο των επόμενων δεκαετιών.
Εξ’ αρχής στόχος του Πολεμικού Ναυτικού ήταν να επιδιώξει την ενίσχυση με όσο το δυνατό ισχυρότερα πλοία τα οποία θα κάνουν την διαφορά όχι μόνο στην κλειστή θάλασσα του Αιγαίου αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο. Και της πολιτικής ηγεσίας να πετύχει την πλέον επωφελή συμφωνία για τα Εθνικά συμφέροντα. Από τη μιά οι Ναύαρχοι με πρώτο τον Αρχηγό ΓΕΝ Αντιναύαρχο Στυλιανό Πετράκη που κλήθηκε μαζί με τους Επιτελείς του να αξιολογήσουν με ψυχραιμία και γνώμονα τις επιχειρησιακές ανάγκες όλες τις προτάσεις και από την άλλη ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος που ανέλαβαν με τις κατάλληλες κινήσεις και επαφές να ασκήσουν όλη την πολιτική τους επιρροή για να ανεβάσουν ψηλά τον πήχη των κερδών για την Αθήνα.
Και όσο περνούσε ο καιρός τόσο πιο εμφανές ήταν ότι η ‘’ενδιάμεση λύση’’ ίσως και να προκαλούσε τελικά στο Πολεμικό Ναυτικό περισσότερα προβλήματα παρά λύσεις σε βαθμό που έφτασε να χαρακτηρίζεται μέσα στο Επιτελείο ως ‘’ενδιάμεσο πρόβλημα.’’ Αδυναμίες πλοίων, ασάφειες στη διαμόρφωση και στα χρονοδιαγράμματα, κρύφτηκαν πίσω είτε από έωλες υποσχέσεις είτε από μεταχειρισμένα πλοία τα οποία είτε δεν ήταν σε ικανή κατάσταση για να ενισχύσουν το Στόλο είτε η χρήση τους θα ήταν ασύμφορη και περιορισμένης διάρκειας.Και έτσι μήνα με το μήνα φαίνεται ότι υπερίσχυσε η άποψη ότι το Πολεμικό Ναυτικό θα πρέπει να επικεντρωθεί στα καινούργια πλοία τα οποία άλλωστε θα αποτελέσουν την ‘’ραχοκοκκαλιά’’ του Στόλου τις επόμενες δεκαετίες. Από την αρχή η Γαλλική πρόταση για τη φρεγάτα Belharra φάνηκε ότι αποτελεί ίσως την πιο ισχυρή υποψηφιότητα με δυνατό σημείο την τεχνολογική υπεροχή αλλά τρωτά την εξαιρετικά υψηλή τιμή και την αδύναμη ‘’ενδιάμεση λύση’’ των φρεγατών Cassard την οποία και εξ’ αρχής απέρριψε το ΠΝ.
Και εκεί καθοριστικός ήταν ο ρόλος του υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου. Οι άριστες σχέσεις με την Γαλλίδα ομόλογό του Φλοράνς Παρλί του έδωσαν την ευκαιρία να πιέσει για μια εναλλακτική λύση και για μείωση του κόστους.Είχε άλλωστε προηγηθεί η fast track διαδικασία συμφωνίας για τα Rafale με τον υπουργό να ‘’μιλά’’ τη γλώσσα των Γάλλων- ακόμα και κυριολεκτικά. Και να ποντάρει στη διάθεση που έχει το Παρίσι μετά τις ‘’ριπές’’ να κάνει το colpo grosso και με τις φρεγάτες. Με τον υπουργό Άμυνας να κρατά την ίδια ώρα ίσες αποστάσεις πιέζοντας με τον ίδιο τρόπο όλους τους ‘’μνηστήρες’’ να προχωρήσουν σε νέες δελεαστικές προτάσεις.
Η ρήξη της Γαλλίας με την Αυστραλία έπειτα από την συμφωνία AUKUS όπως και η ακύρωση από τη Ρουμανία των κορβετών Gowind ήταν οι δύο καταλυτικοί παράγοντες που έφεραν την βελτιωμένη πρόταση στην Ελλάδα από τον ίδιο τον CEO της Naval Group.Και η προσφορά για τρεις κορβέτες ήταν το Γαλλικό ‘’κλειδί’’ που άνοιξε το δρόμο για τη συμφωνία.