Από: defence-point.gr
Το ρεπορτάζ που επιβεβαιώθηκε εκ νέου πριν από μερικές ώρες από ανώτατο στέλεχος της διεθνούς αμυντικής βιομηχανίας, είναι λογικό να προσπαθεί να αποσαφηνίσει περαιτέρω τις πληροφορίες και αφετέρου τις επιδιώξεις της τουρκικής πλευράς, πέραν του προφανούς. Δηλαδή, της επιτατικής ανάγκης ενίσχυσης του τουρκικού αεροπορικού στόλου, που αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα.
Τα προβλήματα αυτά έχουν δημιουργηθεί αφενός λόγω των διώξεων του καθεστώτος Ερντογάν που έχουν συμπαρασύρει εκατοντάδες έμπειρους, αλλά και των κυρώσεων που επιβλήθηκαν από τις ΗΠΑ με βάση τον νόμο CAATSA, μετά την απόφαση προμήθειας του συστήματος αντιαεροπορικής και αντιβληματικής προστασίας S-400 Triumf, μακράς ακτίνας, από τη Ρωσία.
Κι όλα αυτά μετά από τη συμφωνία της Ελλάδας για την ενίσχυση της Πολεμικής Αεροπορίας. Δηλαδή, την απόκτηση μιας μοίρας γαλλικών μαχητικών 4,5 γενιάς Rafale, αλλά και του προγράμματος αναβάθμισης 83 μαχητικών αεροσκαφών F-16 της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας στη διαμόρφωση “V”, η οποία είναι επί τη ουσίας η διαμόρφωση Block 70/72.
Να προστεθεί εδώ και το πολύ πιθανό -εφόσον έχει εγκριθεί από τη στρατιωτική ηγεσία- ενδεχόμενο έγκρισης προγράμματος αναβάθμισης του στόλου των 36 F-16 Block 50 από τα απάρτια που θα αφαιρεθούν από τα εξαιρετικά προηγμένα αεροσκάφη F-16 Block 52+ και F-16 Block 52+ Advanced.
Το DP έχει θέσει την ίδια προβληματική και για τα F-16 Block 30 με τα ίδια απάρτια, καθώς η αναβάθμιση θα κοστίσει ακόμα φθηνότερα (αρκετά πιο κάτω από 10 εκατ. ευρώ ανά μονάδα), αφού τα εν λόγω αεροσκάφη έχουν ήδη υποστεί δύο προγράμματα δομικού εκσυγχρονισμού και δεν χρειάζονται παρεμβάσεις στην άτρακτο.
Πρόκειται στην κυριολεξία για μονόδρομο της Πολεμικής Αεροπορίας, καθώς μη αναβάθμιση των παλαιότερων F-16 θα τα θέσει σε τροχιά επιχειρησιακής απαξίωσης και τελικά απόσυρσης. Το δε κόστος αντικατάστασης 36+32 αεροσκαφών ανέρχεται σε περισσότερα από 5 δισ. ευρώ (με μέτρο π.χ. το κόστος προμήθειας των 18 Rafale).
Το πρόγραμμα αναβάθμισης που θα ανανεώσει τον επιχειρησιακό τους βίο για μια 15ετία τουλάχιστον, θα κυμανθεί ανάμεσα σε 400-450 εκατ. ευρώ αν εκσυγχρονιστούν τα Block 50 και μεταξύ 700-800 εκατ. ευρώ εάν ως “πακέτο” συμπεριληφθούν και τα Block 30. Πρόκειται για την πιο άμεσα αποδοτική λύση.
Διότι για να πάρει σειρά στο πρόγραμμα του F-35 η Ελλάδα, πρέπει να σταλεί στις ΗΠΑ το ίδιο έγγραφο που έστειλε η Τουρκία, “LoR for LOA”. Κίνηση δίχως κόστος που καθυστερεί, ενώ με επίσημες δηλώσεις η πολιτική και η ελληνική στρατιωτική ηγεσία το έχουν αποκαλέσει ως “το μέλλον” της Πολεμικής Αεροπορίας.
Υπενθυμίζεται, ότι στο παρελθόν είχε ανακύψει ενδιαφέρον του αμερικανικού Ναυτικού για τα ελληνικά F-16 Block 30, με την τιμή τους που είχε υπολογιστεί -χωρίς αναβάθμιση- στα 1,6 δισ. ευρώ, να αποτελεί περί το 50% της δαπάνης απόκτησης μιας μοίρας F-35.
Η τουρκική κίνηση από (γεω)πολιτικής απόψεως είναι ευφυής, όπως αναφέρθηκε ήδη. Οι βασικές ερμηνείες που καταγράφηκαν από το DP, με τις επιμέρους παραλλαγές τους, είναι οι ακόλουθες:
Προσπαθεί να σπάσει την “άρνηση πρόσβασης” στην Ουάσιγκτον με μια “λογική και μετρημένη” πρόταση που τυπικά είναι αναλογική με τα ελληνικά αεροπορικά εξοπλιστικά προγράμματα, άρα δεν διαταράσσει την ισορροπία δυνάμεων.
Ενισχύει της “φιλοτουρκικές δυνάμεις” στην αμερικανική πρωτεύουσα που αντιστέκονται στην πλήρη διάρρηξη των δεσμών ΗΠΑ-Τουρκίας. Ταυτόχρονα, προειδοποιεί εμμέσως τους Αμερικανούς ότι αν υποχρεωθεί να απευθυνθεί σε άλλον προμηθευτή, τη στιγμή μάλιστα που η πρόταση δεν αφορά τα F-35, η ευθύνη δεν θα βαρύνει την Τουρκία.
Παράλληλα, λογικά θα αποφορτίσει την ασφυκτική πίεση που αισθάνεται από ρωσικής πλευράς -με έμφαση στη Συρία- η οποία αξιοποιεί τη δύσκολη σχέση Ερντογάν με την αμερικανική κυβέρνηση στο πλαίσιο της τακτικής της απέναντι στον Τούρκο ηγέτη. Ο Ερντογάν θα εμφανιστεί λιγότερο απομονωμένος, έρμαιο στις διαθέσεις του Ρώσου ομολόγου του.
Σημαντική είναι τέλος και η αξία της τουρκικής κίνησης στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο, καθώς ενισχύει την εικόνα του Ερντογάν ως παγκόσμιου ηγέτη που δεν μπορεί να “προσπεραστεί” από τις μεγάλες δυνάμεις. Παρά τα προβλήματα στη δημοφιλία του, επιχειρεί να περάσει το μήνυμα ότι εξακολουθεί να αποτελεί εγγύηση για το μέλλον της Τουρκίας, πιέζοντας τους επίδοξους αντικαταστάτες του.
ΤΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Ωστόσο, η συγκεκριμένη ερμηνευτική προσέγγιση θα μπορούσε να εμπλουτιστεί και από μία ακόμη υποψία για τα κίνητρα Ερντογάν. Εάν υποτεθεί ότι όλη η κακοδαιμονία για την Τουρκία ξεκίνησε από το σφάλμα της προμήθειας των S-400 Triumf που όπως αποδείχθηκε αποτέλεσε την κίνηση που παραβίασε την “κόκκινη γραμμή” των Αμερικανών, η αντιμετώπιση του προβλήματος επικεντρώνεται σε αυτό το σύστημα.
Κατά συνέπεια και ως προϋπόθεση για να προχωρήσει το τουρκικό αίτημα ανανέωσης του αεροπορικού στόλου των F-16, η Τουρκία θα πρέπει να ξεφορτωθεί τα ρωσικά συστήματα. Στην ουσία, εφόσον έχουν καταβληθεί τα χρήματα, το μόνο σενάριο που θα μπορούσε να είναι βιώσιμο, είναι η μεταφορά τους σε κάποια άλλη χώρα, με το Αζερμπαϊτζάν να προβάλει ως φαβορί.
Η υποψία δηλαδή είναι, ότι απώτερος στόχος της κυβέρνησης Ερντογάν είναι να επιχειρήσει σταδιακά να εξομαλύνει τις σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό θα πρέπει να συμβεί με εύσχημο τρόπο ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι αντιδράσεις της ρωσικής πλευράς. Η προοπτική πλήρους καταστροφής της τουρκικής Αεροπορίας είναι ένα πολύ ισχυρό και πραγματικό επιχείρημα…
ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ