Μετάφραση Μ.Στυλιανού
Αυτή την εβδομάδα η χονδρική τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας έχει υπερβεί το ψυχολογικό φράγμα των 200 ευρώ ανά μεγαβατώρα στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν και η ημερήσια τιμή επηρεάζει επί του παρόντος μόνο το 15% της ενέργειας που πωλείται, δεδομένου ότι η υπόλοιπη είναι συμφωνημένη για σχεδόν δώδεκα μήνες από τον περασμένο χειμώνα σε πολύ χαμηλότερες τιμές, αποτελεί ένδειξη μελλοντικού κινδύνου. Χιλιάδες συμβάσεις θα πρέπει να αναθεωρηθούν με τεράστιες αυξήσεις τιμών τους επόμενους τρεις μήνες, όταν λήξουν οι κλεισμένς συμβάσεις.
Η τιμή του υγροποιημένου φυσικού αερίου (ΥΦΑ) έχει εκτοξευτεί στα 34 δολάρια/mmbtu παραδοτέο τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο. Σε συγκρίσιμους ενεργειακούς όρους θα ήταν περίπου 197 δολάρια ανά βαρέλι ισοδύναμου πετρελαίου, σύμφωνα με τη Morgan Stanley. Εν τω μεταξύ, η τιμή του φυσικού αερίου (NBP) έχει αυξηθεί περισσότερο από 200% το 2021.
Η τιμή των δικαιωμάτων εκπομπών CO2 έχει αυξηθεί περισσότερο από 1.000% από το 2017 και περισσότερο από 200% το 2021.
Αυτή η έννοια, η οποία είναι ένας κρυφός φόρος για τον οποίο οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρόκειται να εισπράξουν περισσότερα από 21 δισεκατομμύρια ευρώ το 2021, αυξάνει την πληθωριστική αύξηση.
Αυτά τα έκτακτα φορολογικά έσοδα θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για τον μετριασμό των αυξήσεων των τιμών στους λογαριασμούς των καταναλωτών και την αποφυγή μιας ενεργειακής κρίσης στην Ευρώπη που θα βυθίσει την ανάκαμψη.
Δύο βασικοί παράγοντες εξηγούν την αύξηση των τιμών της ενέργειας και στους δύο υπάρχει ευθύνη των κυβερνήσεων:
- Το αναγκαστικό κλείσιμο της οικονομίας αποτελεί βασικό παράγοντα για την κατανόηση της ζημίας που προκαλείται στις αλυσίδες εφοδιασμού, και
- Η απαγόρευση των επενδύσεων σε πόρους φυσικού αερίου και η εγκατάλειψη των πυρηνικών στη Γερμανία οδήγησε σε ένα πιο ασταθές και ακριβό ενεργειακό μείγμα σε περιόδους αιχμής της ζήτησης.
Αυτό, σε συνδυασμό με την πολιτική απόφαση να επιβληθεί ένα ευμετάβλητο και ασυνεχές ενεργειακό μείγμα, έχει αφήσει την Ευρώπη πολύ πιο εξαρτημένη και εκτεθειμένη στις διακυμάνσεις των τιμών του φυσικού αερίου.
Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας λειτουργούν το 20% του χρόνου και όταν δεν λειτουργούν, η μόνη εγγύηση προσφοράς είναι η χρήση φυσικού αερίου, κάτι που τείνει να συμβεί καθώς αυξάνεται η ζήτηση στην Ασία και η τιμή του έχει εκτοξευθεί στα ύψη.
Φυσικά, η ζήτηση είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας, αλλά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι, στο φυσικό αέριο, όπως και στον άνθρακα, δεν υπάρχει πρόβλημα εφοδιασμού. Υπάρχει, στην πραγματικότητα, πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα.
Υπό κανονικές συνθήκες, η τιμή του φυσικού αερίου και του CO2 θα μετριαστεί μόλις η φυσική επίδραση τερματισθεί -τον Ιούνιο-, αλλά ξεχνάμε τις καταστροφικές επιπτώσεις του νομισματικού και κυβερνητικού παρεμβατισμού.
Η αύξηση των δικαιωμάτων εκπομπών CO2 οφείλεται άμεσα στη φορολογική απληστία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, οι οποίες περιόρισαν μαζικά την παροχή αυτών των δικαιωμάτων, έτσι ώστε να αυξηθεί η τιμή. Επιπλέον, η αύξηση πολλών αγαθών και υπηρεσιών οφείλεται άμεσα στη μαζική αύξηση της προσφοράς χρήματος το 2020, πολύ πάνω από τη ζήτηση για χρήματα, δημιουργώντας πληθωρισμό με πολιτικό διάταγμα.
Δεν καταλαβαίνω πώς η δημοσιονομική αδηφαγία ορισμένων κυβερνήσεων τις τυφλώνει σε δύο σημαντικούς κινδύνους:
- Μια ενεργειακή κρίση που αφήνει τις επιχειρήσεις και τις οικογένειες να ασφυκτιούν από την αύξηση των τιμών που προκαλείται από πολιτικές αποφάσεις, και
- Μια μαζική αντίδραση του πληθυσμού κατά των περιβαλλοντικών πολιτικών όταν βλέπει τις τιμές να εκτοξεύονται στα ύψη λόγω σφαλμάτων σχεδιασμού (πιο ασταθές και διακοπτόμενο ενεργειακό μείγμα και εξάρτηση από το φυσικό αέριο) και νομοθεσίες (χρέωσης των πολιτών με το πλήρες κόστος των περιβαλλοντικών πολιτικών και υποχρέωσης εκείνων που ρυπαίνουν να πληρώνουν, και εκείνων που δεν ρυπαίνουν να πληρώνουν ακόμη περισσότερο).
Οι πιο προσεκτικές εκτιμήσεις προειδοποιούν ότι η ενεργειακή κρίση μπορεί να αφήσει έως και το 25% των επιχειρήσεων (μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ΜΜΕ) στην Ευρώπη σε πτώχευση – δεδομένου ότι για αυτές η ενέργεια είναι το 33% του κόστους τους – και να διαβρώσει έως και το 1,5% της ανάπτυξης της ευρωζώνης, η οποία είναι ήδη φτωχή ούτως ή άλλως.
Ευρώπη χρειάζεται ένα ισορροπημένο και μη ιδεολογικό ενεργειακό μείγμα και μια ανταγωνιστική ενεργειακή μετάβαση, όπου είναι απαραίτητο να υπάρχει πυρηνική ενέργεια και φυσικό αέριο ως εφεδρικό, όπου η τεχνολογία και ο ανταγωνισμός οδηγούν την ανταγωνιστικότητα.
Επιπλέον, η Ευρωζώνη δεν μπορεί να δημιουργεί μηχανισμούς απομύζησης που καταστρέφουν την αγοραστική δύναμη των μισθών και των αποταμιεύσεων των πολιτών και στη συνέχεια να κατηγορεί άλλους για τον πληθωρισμό.
Αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη είναι περισσότερος ανταγωνισμός, τεχνολογία και καινοτομία και λιγότερος παρεμβατισμός. Αυτή η ενεργειακή κρίση δεν θα είναι σφάλμα της αγοράς, αλλά του ιδεολογικού πείσματος των πολιτικών που αγνοούν τους οικονομικούς συντελεστές.