 |
| Bluestones / pixabay |
Υπάρχουν πολλά θέματα επικαιρότητας και υποτιθέμενης υψηλής πολιτικής, τα οποία θα άξιζαν σχολιασμό και συζήτηση. Θεωρώ όμως σκόπιμο ν' αναφερθώ σήμερα σ' ένα θέμα, η σημασία του οποίου υποβαθμίζεται σκοπίμως από τα ΜΜΕ και παρουσιάζεται περίπου ως αναπότρεπτη εξέλιξη, στην οποία πρέπει να "προσαρμοσθούμε". Αφορμή για την αναφορά αυτή είναι μια σειρά ενδεικτικών γεγονότων, που προοιωνίζουν όχι και τόσο ευχάριστες εξελίξεις για το εθνικό μέλλον και την εθνική ταυτότητα της χώρας.
Περικλής Νεάρχου
Πρέσβυς ε.τ.
Λίγες μέρες πριν, στην πρώτη συνεδρίαση του λεγομένου "Φόρουμ Ελλάδα 2040", που ανέλαβε η Γιάννα Αγγελόπουλου ως συνέχεια της Επιτροπής για τον Εορτασμό των 200 Χρόνων από την Επανάσταση του 1821, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, στον χαιρετισμό που απηύθυνε προς αυτό, αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στο μεγάλο θέμα της υπογεννητικότητας και της μειώσεως του πληθυσμού. Αντί όμως να εξαγγείλει μέτρα για την αύξηση των γεννήσεων και την ανάσχεση της μεταναστεύσεως των νέων στο εξωτερικό, καθησύχασε τον Ελληνικό λαό ότι, ευτυχώς, έρχονται άλλοι πληθυσμοί, οι παράνομοι δηλαδή μετανάστες, που αναπληρώνουν το δημογραφικό έλλειμμα. Με απλά λόγια, ο Πρωθυπουργός της χώρας, που επέχει από τη θέση του και ρόλο εθνικού ηγέτη του Ελληνικού λάου, δεν βλέπει κανένα πρόβλημα στην αντικατάσταση των Ελλήνων από ξένους, αλλόφυλους και αλλόθρησκους παράνομους μετανάστες. Οι τελευταίοι εισρέουν στη χώρα από κάθε σημείο του πλανήτη και κυρίως από ακραίες Μουσουλμανικές χώρες, που είναι, επιπλέον, στρατηγικοί σύμμαχοι της Αγκύρας, όπως το Πακιστάν, η Μπαγκλαντές (πρώην Ανατολικό Πακιστάν), η Σομαλία, το Αφγανιστάν κ. α.
Τις απόψεις του αυτές τις είχε κάνει γνωστές από την αρχή της θητείας του, όταν είχε εκφράσει τη χαρά του, σε δηλώσεις του, για το γεγονός ότι "βλέπει την Ελληνική κοινωνία να μετατρέπεται, σιγά - σιγά, σε πολυπολιτισμική". Αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν, υπό τις συνθήκες αυτές, ν' αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά το πρόβλημα της παράνομης μεταναστεύσεως. Χρειάσθηκε να έρθει η κορυφαία πρόκληση στον Εβρο, με την απόπειρα μαζικής εισόδου στη χώρα δεκάδων χιλιάδων παρανόμων μεταναστών, ελαυνομένων απροκάλυπτα από την Τουρκική Στρατοχωροφυλακή και τον Τουρκικό Στρατό, για ν' αφυπνισθεί ο Έλληνας Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση του και ν' αντιληφθεί ότι έπρεπε να υπερασπίσει τα Ελληνικά σύνορα, βάζοντας στην άκρη τα γνωστά ιδεολογήματα για μη απώθηση των υποτιθεμένων προσφύγων.
Μετά την παρέλευση του μεγάλου κινδύνου, η εργαλειοποίηση του οποίου από το καθεστώς Ερντογάν είναι καταφανής, επανήλθαν οι πιέσεις για την εφαρμογή πάλι της περιβόητης Ευρωπαϊκής Οδηγίας για το Άσυλο και τη μη απώθηση όσων προσέρχονται στα Ευρωπαϊκά σύνορα, κραδαίνοντας προσχηματικά μια αίτηση παροχής ασύλου. Οι πιέσεις αυτές εντείνονται, με το πρόσχημα του φιλανθρωπισμού, και με τη συμμετοχή στις καταγγελίες για παράνομες δήθεν απωθήσεις στο Αιγαίο και Ελλήνων Ευρωβουλευτών. Οι τελευταίοι καταγγέλλουν τη χώρα τους γιατί δεν αφήνει ανοικτά τα σύνορα για να επιδίδεται απρόσκοπτα το καθεστώς Ερντογάν στον υβριδικό πόλεμο, που διεξάγει κατά της Ελλάδος, με την παράνομη μετανάστευση.
Οι ίδιοι Ευρωβουλευτές δεν επιδεικνύουν όμως το ίδιο μένος ούτε για να καταγγείλουν την Άγκυρα για τη μη εφαρμογή της συμφωνίας για επανεισδοχή στην Τουρκία όσων παρανόμων μεταναστών, προερχομένων από την Τουρκία, απορρίπτεται η αίτηση παροχής ασύλου ούτε την Ευρωπαϊκή πολιτική για το άσυλο, που θέλει να φορτώνει στην Ελλάδα, ως χώρας πρώτης εισόδου, όσους εισέρχονται παράνομα. Προσφέρεται να δίνει μόνο χρήματα για τη μόνιμη εγκατάστασή τους στη χώρα μας. Η πολιτική αυτή καταλήγει, προφανώς, σε εποικισμό της Ελλάδος με Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. και είναι απαράδεκτη και επαίσχυντη.
Γιατί όμως οι ιθύνοντες της πολιτικής αυτής στις Βρυξέλλες να μη αισθάνονται ότι μπορούν να το κάνουν σε βάρος της Ελλάδος, όταν, από τα πιο επίσημα χείλη, εκπέμπονται από την Ελλάδα μηνύματα ότι η Ελληνική πολιτική ηγεσία προσβλέπει στους παράνομους μετανάστες για την αντιμετώπιση του δημογραφικού της προβλήματος; Σημειωτέον, δεν είναι μόνο οι πρόσφατες δηλώσεις του Πρωθυπουργού. Είναι και οι πρόσφατες δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού του για τη Μετανάστευση Μηταράκη, ο οποίος παραδέχθηκε επισήμως ότι η Ελλάδα συμφώνησε με τη Γερμανία να χρηματοδοτήσει η τελευταία την κατασκευή οικισμών στην Ελλάδα για τη στέγαση των μεταναστών. Στον ίδιο χορό παρενέβη, λίγους μήνες πριν, και η Πρόεδρος της χώρας, η οποία είδε επίσης ως λύση του δημογραφικού προβλήματος τους παράνομους μετανάστες. Η τελευταία δεν χάνει, άλλωστε, ευκαιρία να διαδηλώνει με κάθε τρόπο την υποστήριξη της στη μετατροπή της Ελληνικής κοινωνίας σε "πολυπολιτισμική" και στην υποβάθμιση των εθνικών συμβόλων.
Η πολιτική αυτή προκαλεί απορία στους ανυποψίαστους πολίτες και δείχνει ότι δεν έχει ενδογενή προέλευση, αλλ' ότι εκπορεύεται από ξένες ιδεολογίες και πολιτικές, που συνοδεύουν την περιβόητη παγκοσμιοποίηση. Δεν είναι τυχαίο ότι, ήδη από το 1996, ο τότε Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, σε μια χώρα με 97% εθνική συνοχή, άρχισε να κάνει δηλώσεις ότι "η Ελλάδα πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική". Γιατί πρέπει να γίνει "πολυπολιτισμική" και τι σημαίνει αυτό για τη χώρα; Προφανώς, δεν σημαίνει "πολύ πολιτισμό", όπως ορισμένοι ίσως νομίζουν. Σημαίνει άνοιγμα των συνόρων, μαζική είσοδος ξένων εθνικών και θρησκευτικών ομάδων και εθνική αποδόμηση. Γιατί επιδιώκονται από την παγκοσμιοποίηση οι πολιτικές αυτές; Για τον απλό λόγο ότι το εθνικό κράτος υπολαμβάνεται ως εμπόδιο στη δημιουργία μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς και για την εγκαθίδρυση "παγκόσμιας διακυβερνήσεως", όπως αυτή που εκθειάζει και προπαγανδίζει ο Γιώργος Παπανδρέου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση απήχθη κυριολεκτικά από την παγκοσμιοποίηση, όπως, κατά το μύθο, η ωραία κόρη Ευρώπη από τον Δία. Η απαγωγή αυτή στοιχίζει ακριβά στην Ευρωπαϊκή ενοποίηση, γιατί η παγκοσμιοποίηση, με το ελεύθερο εμπόριο σε παγκόσμια κλίμακα που υποστηρίζει, προτάσσει την ελεύθερη αγορά αντί την πολιτική ενοποίηση, με αποτέλεσμα να οδηγεί σε ηγεμονική θέση στην Ευρώπη την οικονομικά ισχυρότερη χώρα. Στην προκειμένη περίπτωση, τη Γερμανία. Η δήθεν παγκόσμια διακυβέρνηση, που θα είχε ως βάση την παγκόσμια αγορά, θα ήταν η πλήρης κυριαρχία και ολιγαρχία των ισχυρότερων πολυεθνικών και οικονομικών συμφερόντων. Προφανώς, δεν θα είχε καμιά σχέση με δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία.
Τα κράτη και οι κοινωνίες, με εσωτερική ομοιογένεια και εθνική συνοχή, αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα, γιατί αυτοπροσδιορίζονται από τη δική τους ιστορία και πολιτιστική ταυτότητα και έχουν έντονο το αίσθημα της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας. Η διάσπαση της εθνικής συνοχής και η εθνική αποδόμηση οδηγεί σε κοινωνίες χωρίς ιστορική μνήμη και ταυτότητα και σε εύκολη χειραγώγηση, με ιδεολογήματα περί οικουμενικών δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πλανητικών πολιτικών. Τα ανθρώπινα δικαιώματα κατοχυρώνονται μέσα από συντεταγμένους θεσμούς και δημοκρατικά συντάγματα και προάγονται σε συζυγία με τη δημοκρατική πολιτική εξέλιξη. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν παρέχονται από αφανείς διεθνείς αρχές, που θέλουν να ανελιχθούν σε παγκόσμια διακυβέρνηση.
Η προπαγάνδα αυτή και η σύγχυση που δημιουργεί για το εθνικό κράτος και την εθνική ταυτότητα, έχει επιτηδείως βρει έδαφος τόσο στην παραδοσιακή Αριστερά όσο και στη Δεξιά. Η πρώτη βλέπει στην παγκοσμιοποίηση ένα νέο διεθνισμό, από τον οποίο πάντα γοητευόταν, έστω και αν αυτός έχει πληρωθεί πολύ ακριβά από τη χώρα. Ο προηγούμενος Κομμουνιστικός διεθνισμός προέτασσε του έθνους την ταξική αλληλεγγύη, αλλά δεν εξεστράτευε κατά της ιδέας του έθνους και του εθνικού κράτους. Ο σημερινός διεθνισμός, τον οποίον προάγει η παγκοσμιοποίηση, ένα σύμβολο της οποίας είναι ο γνωστός διεθνής κερδοσκόπος Σορός, στοχεύει το ίδιο το έθνος. Επιδιώκει την αποδόμηση του, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο το ίδιο το κράτος και τις πολιτικές του.
Η Δεξιά φτάνει στο ίδιο αποτέλεσμα μέσα από το μονοπάτι του διεθνούς οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, που ταυτίζεται με την παγκοσμιοποίηση. Διαπιστώνει κανείς, για το λόγο αυτό, σύγκλιση πολιτικών μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, σε θέματα εθνομηδενισμού και εθνικής αποδομήσεως, κύριο εργαλείο των οποίων είναι η μαζική παράνομη μετανάστευση, γιατί με αυτήν μεταλλάσσεται η κοινωνία και μετατρέπεται σε "πολυπολιτισμική".
Περικλής Νεάρχου
Πρέσβυς ε.τ.
Λίγες μέρες πριν, στην πρώτη συνεδρίαση του λεγομένου "Φόρουμ Ελλάδα 2040", που ανέλαβε η Γιάννα Αγγελόπουλου ως συνέχεια της Επιτροπής για τον Εορτασμό των 200 Χρόνων από την Επανάσταση του 1821, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, στον χαιρετισμό που απηύθυνε προς αυτό, αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στο μεγάλο θέμα της υπογεννητικότητας και της μειώσεως του πληθυσμού. Αντί όμως να εξαγγείλει μέτρα για την αύξηση των γεννήσεων και την ανάσχεση της μεταναστεύσεως των νέων στο εξωτερικό, καθησύχασε τον Ελληνικό λαό ότι, ευτυχώς, έρχονται άλλοι πληθυσμοί, οι παράνομοι δηλαδή μετανάστες, που αναπληρώνουν το δημογραφικό έλλειμμα. Με απλά λόγια, ο Πρωθυπουργός της χώρας, που επέχει από τη θέση του και ρόλο εθνικού ηγέτη του Ελληνικού λάου, δεν βλέπει κανένα πρόβλημα στην αντικατάσταση των Ελλήνων από ξένους, αλλόφυλους και αλλόθρησκους παράνομους μετανάστες. Οι τελευταίοι εισρέουν στη χώρα από κάθε σημείο του πλανήτη και κυρίως από ακραίες Μουσουλμανικές χώρες, που είναι, επιπλέον, στρατηγικοί σύμμαχοι της Αγκύρας, όπως το Πακιστάν, η Μπαγκλαντές (πρώην Ανατολικό Πακιστάν), η Σομαλία, το Αφγανιστάν κ. α.
Τις απόψεις του αυτές τις είχε κάνει γνωστές από την αρχή της θητείας του, όταν είχε εκφράσει τη χαρά του, σε δηλώσεις του, για το γεγονός ότι "βλέπει την Ελληνική κοινωνία να μετατρέπεται, σιγά - σιγά, σε πολυπολιτισμική". Αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν, υπό τις συνθήκες αυτές, ν' αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά το πρόβλημα της παράνομης μεταναστεύσεως. Χρειάσθηκε να έρθει η κορυφαία πρόκληση στον Εβρο, με την απόπειρα μαζικής εισόδου στη χώρα δεκάδων χιλιάδων παρανόμων μεταναστών, ελαυνομένων απροκάλυπτα από την Τουρκική Στρατοχωροφυλακή και τον Τουρκικό Στρατό, για ν' αφυπνισθεί ο Έλληνας Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση του και ν' αντιληφθεί ότι έπρεπε να υπερασπίσει τα Ελληνικά σύνορα, βάζοντας στην άκρη τα γνωστά ιδεολογήματα για μη απώθηση των υποτιθεμένων προσφύγων.
Μετά την παρέλευση του μεγάλου κινδύνου, η εργαλειοποίηση του οποίου από το καθεστώς Ερντογάν είναι καταφανής, επανήλθαν οι πιέσεις για την εφαρμογή πάλι της περιβόητης Ευρωπαϊκής Οδηγίας για το Άσυλο και τη μη απώθηση όσων προσέρχονται στα Ευρωπαϊκά σύνορα, κραδαίνοντας προσχηματικά μια αίτηση παροχής ασύλου. Οι πιέσεις αυτές εντείνονται, με το πρόσχημα του φιλανθρωπισμού, και με τη συμμετοχή στις καταγγελίες για παράνομες δήθεν απωθήσεις στο Αιγαίο και Ελλήνων Ευρωβουλευτών. Οι τελευταίοι καταγγέλλουν τη χώρα τους γιατί δεν αφήνει ανοικτά τα σύνορα για να επιδίδεται απρόσκοπτα το καθεστώς Ερντογάν στον υβριδικό πόλεμο, που διεξάγει κατά της Ελλάδος, με την παράνομη μετανάστευση.
Οι ίδιοι Ευρωβουλευτές δεν επιδεικνύουν όμως το ίδιο μένος ούτε για να καταγγείλουν την Άγκυρα για τη μη εφαρμογή της συμφωνίας για επανεισδοχή στην Τουρκία όσων παρανόμων μεταναστών, προερχομένων από την Τουρκία, απορρίπτεται η αίτηση παροχής ασύλου ούτε την Ευρωπαϊκή πολιτική για το άσυλο, που θέλει να φορτώνει στην Ελλάδα, ως χώρας πρώτης εισόδου, όσους εισέρχονται παράνομα. Προσφέρεται να δίνει μόνο χρήματα για τη μόνιμη εγκατάστασή τους στη χώρα μας. Η πολιτική αυτή καταλήγει, προφανώς, σε εποικισμό της Ελλάδος με Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. και είναι απαράδεκτη και επαίσχυντη.
Γιατί όμως οι ιθύνοντες της πολιτικής αυτής στις Βρυξέλλες να μη αισθάνονται ότι μπορούν να το κάνουν σε βάρος της Ελλάδος, όταν, από τα πιο επίσημα χείλη, εκπέμπονται από την Ελλάδα μηνύματα ότι η Ελληνική πολιτική ηγεσία προσβλέπει στους παράνομους μετανάστες για την αντιμετώπιση του δημογραφικού της προβλήματος; Σημειωτέον, δεν είναι μόνο οι πρόσφατες δηλώσεις του Πρωθυπουργού. Είναι και οι πρόσφατες δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού του για τη Μετανάστευση Μηταράκη, ο οποίος παραδέχθηκε επισήμως ότι η Ελλάδα συμφώνησε με τη Γερμανία να χρηματοδοτήσει η τελευταία την κατασκευή οικισμών στην Ελλάδα για τη στέγαση των μεταναστών. Στον ίδιο χορό παρενέβη, λίγους μήνες πριν, και η Πρόεδρος της χώρας, η οποία είδε επίσης ως λύση του δημογραφικού προβλήματος τους παράνομους μετανάστες. Η τελευταία δεν χάνει, άλλωστε, ευκαιρία να διαδηλώνει με κάθε τρόπο την υποστήριξη της στη μετατροπή της Ελληνικής κοινωνίας σε "πολυπολιτισμική" και στην υποβάθμιση των εθνικών συμβόλων.
Η πολιτική αυτή προκαλεί απορία στους ανυποψίαστους πολίτες και δείχνει ότι δεν έχει ενδογενή προέλευση, αλλ' ότι εκπορεύεται από ξένες ιδεολογίες και πολιτικές, που συνοδεύουν την περιβόητη παγκοσμιοποίηση. Δεν είναι τυχαίο ότι, ήδη από το 1996, ο τότε Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, σε μια χώρα με 97% εθνική συνοχή, άρχισε να κάνει δηλώσεις ότι "η Ελλάδα πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική". Γιατί πρέπει να γίνει "πολυπολιτισμική" και τι σημαίνει αυτό για τη χώρα; Προφανώς, δεν σημαίνει "πολύ πολιτισμό", όπως ορισμένοι ίσως νομίζουν. Σημαίνει άνοιγμα των συνόρων, μαζική είσοδος ξένων εθνικών και θρησκευτικών ομάδων και εθνική αποδόμηση. Γιατί επιδιώκονται από την παγκοσμιοποίηση οι πολιτικές αυτές; Για τον απλό λόγο ότι το εθνικό κράτος υπολαμβάνεται ως εμπόδιο στη δημιουργία μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς και για την εγκαθίδρυση "παγκόσμιας διακυβερνήσεως", όπως αυτή που εκθειάζει και προπαγανδίζει ο Γιώργος Παπανδρέου. Η Ευρωπαϊκή Ένωση απήχθη κυριολεκτικά από την παγκοσμιοποίηση, όπως, κατά το μύθο, η ωραία κόρη Ευρώπη από τον Δία. Η απαγωγή αυτή στοιχίζει ακριβά στην Ευρωπαϊκή ενοποίηση, γιατί η παγκοσμιοποίηση, με το ελεύθερο εμπόριο σε παγκόσμια κλίμακα που υποστηρίζει, προτάσσει την ελεύθερη αγορά αντί την πολιτική ενοποίηση, με αποτέλεσμα να οδηγεί σε ηγεμονική θέση στην Ευρώπη την οικονομικά ισχυρότερη χώρα. Στην προκειμένη περίπτωση, τη Γερμανία. Η δήθεν παγκόσμια διακυβέρνηση, που θα είχε ως βάση την παγκόσμια αγορά, θα ήταν η πλήρης κυριαρχία και ολιγαρχία των ισχυρότερων πολυεθνικών και οικονομικών συμφερόντων. Προφανώς, δεν θα είχε καμιά σχέση με δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία.
Τα κράτη και οι κοινωνίες, με εσωτερική ομοιογένεια και εθνική συνοχή, αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα, γιατί αυτοπροσδιορίζονται από τη δική τους ιστορία και πολιτιστική ταυτότητα και έχουν έντονο το αίσθημα της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας. Η διάσπαση της εθνικής συνοχής και η εθνική αποδόμηση οδηγεί σε κοινωνίες χωρίς ιστορική μνήμη και ταυτότητα και σε εύκολη χειραγώγηση, με ιδεολογήματα περί οικουμενικών δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πλανητικών πολιτικών. Τα ανθρώπινα δικαιώματα κατοχυρώνονται μέσα από συντεταγμένους θεσμούς και δημοκρατικά συντάγματα και προάγονται σε συζυγία με τη δημοκρατική πολιτική εξέλιξη. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν παρέχονται από αφανείς διεθνείς αρχές, που θέλουν να ανελιχθούν σε παγκόσμια διακυβέρνηση.
Η προπαγάνδα αυτή και η σύγχυση που δημιουργεί για το εθνικό κράτος και την εθνική ταυτότητα, έχει επιτηδείως βρει έδαφος τόσο στην παραδοσιακή Αριστερά όσο και στη Δεξιά. Η πρώτη βλέπει στην παγκοσμιοποίηση ένα νέο διεθνισμό, από τον οποίο πάντα γοητευόταν, έστω και αν αυτός έχει πληρωθεί πολύ ακριβά από τη χώρα. Ο προηγούμενος Κομμουνιστικός διεθνισμός προέτασσε του έθνους την ταξική αλληλεγγύη, αλλά δεν εξεστράτευε κατά της ιδέας του έθνους και του εθνικού κράτους. Ο σημερινός διεθνισμός, τον οποίον προάγει η παγκοσμιοποίηση, ένα σύμβολο της οποίας είναι ο γνωστός διεθνής κερδοσκόπος Σορός, στοχεύει το ίδιο το έθνος. Επιδιώκει την αποδόμηση του, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο το ίδιο το κράτος και τις πολιτικές του.
Η Δεξιά φτάνει στο ίδιο αποτέλεσμα μέσα από το μονοπάτι του διεθνούς οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, που ταυτίζεται με την παγκοσμιοποίηση. Διαπιστώνει κανείς, για το λόγο αυτό, σύγκλιση πολιτικών μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, σε θέματα εθνομηδενισμού και εθνικής αποδομήσεως, κύριο εργαλείο των οποίων είναι η μαζική παράνομη μετανάστευση, γιατί με αυτήν μεταλλάσσεται η κοινωνία και μετατρέπεται σε "πολυπολιτισμική".
Το θέαμα των ωρυόμενων Πακιστανών στο Σύνταγμα, με πράσινες σημαίες του Ισλάμ και μια σημαία ακόμη Τζιχαντιστικής οργανώσεως του Πακιστάν, για τον εορτασμό της γεννήσεως του Προφήτη Μωάμεθ, είναι μια γεύση του μέλλοντος, που ετοιμάζεται για τη χώρα μας, με την ανοχή και την ενεργό σύμπραξη των Ελληνικών Κυβερνήσεων και Ελληνικών κομμάτων. Ποιος ερώτησε τον Ελληνικό λαό εάν συμφωνεί με τον εποικισμό της χώρας του και τη μετάλλαξη της σε δήθεν "πολυπολιτισμική"; Είναι δυνατόν μια χώρα, που έχει πρόβλημα εθνικής ασφάλειας, να υποσκάπτει η ίδια την εθνική της συνοχή και να προάγει την αλλοτρίωση της;