 |
| Olichel / pixabay |
Αλλά ας έλθουμε τώρα στη χώρα μας. Η Ελλάδα έχει σήμερα ένα δημόσιο εξωτερικό χρέος 370 δισεκατομμύρια ευρώ, με ποσοστό ως προς το ΑΕΠ 220%. Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί το Λουξεμβούργο, η Αγγλία και η Ολλανδία, με πολλαπλάσιο ποσοστό χρέους, δεν ζήτησαν την αρωγή του ΔΝΤ και εμείς, με πολύ μικρότερο ποσοστό, σπεύσαμε ασμένως να μπούμε στο στόμα αυτού του τέρατος που λέγεται «τρόικα»; Αυτό είναι ένα ερώτημα που θα παραμένει αναπάντητο, όσο παραμένουν και κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι εκείνοι οι «απερίσκεφτοι» πολιτικοί που μας οδήγησαν στο ΔΝΤ, με τις γνωστές τραγικές συνέπειες στην οικονομία και την εθνική υπόσταση της χώρας μας.
Ένα άλλο ερώτημα, που δικαιούται να θέσει ο κάθε ένας Έλληνας πολίτης σε όλους αυτούς τους πολιτικούς που κυβέρνησαν τη χώρα μας, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, είναι: Πώς δημιουργήθηκε και γιατί αυτό το δυσβάστακτο για τη χώρα μας δημόσιο χρέος; Ήταν αναγκαίο;
Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το θέμα, για να δώσω μια απάντηση σ' αυτό το ερώτημα. Αυτό το δημόσιο εξωτερικό χρέος ασφαλώς και ήταν απολύτως αναγκαίο, για τους εξής λόγους:
Όλοι αυτοί οι πολιτικοί κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα, με την κάκιστη διαχείρισή του, με μοναδικό στόχο τους την κατάληψη της εξουσίας και τη μακροχρόνια παραμονή τους σ' αυτή, αδιαφορώντας παντελώς για τις τραγικές συνέπειες που θα έχει αυτό το χρέος, τόσο στις επερχόμενες γενιές μας όσο και στην εθνική μας κυριαρχία. Και πιο αναλυτικά:
Με την ανάπτυξη των πελατειακών τους σχέσεων, στον υπέρτατο βαθμό, δημιούργησαν μια ογκώδη, δυσκίνητη, αναχρονιστική και πολυδάπανη κρατική μηχανή, η οποία για να συντηρηθεί απαιτεί μερικά δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Με την υποχρέωση, την οποία επέβαλαν στους συνταξιοδοτικούς οργανισμούς, να μετατρέψουν τα αποθεματικά τους σε μετοχές και αργότερα σε δομημένα και άλλα ομόλογα, άδειασαν κυριολεκτικά τα Ταμεία τους, τα οποία επιδοτούνται τώρα με αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Με τη «φαεινή» ιδέα, που είχε η κυβέρνηση το 2004, να γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα, έφυγαν από το δημόσιο ταμείο μερικά - και κανένας δεν μας είπε πόσα - δισεκατομμύρια ευρώ. Από τις υπερκοστολογήσεις των δημοσίων έργων και των κρατικών προμηθειών, για να είναι δυνατή η λήψη των μιζών από τους ανώτερους και κατώτερους κρατικούς λειτουργούς , χάνονται μερικά δισεκατομμύρια ευρώ.
Με την καθιέρωση ενός παιδαριώδους και αναποτελεσματικού φορολογικού συστήματος, αλλά στοχευμένου, ώστε να ευνοούνται οι σπόνσορες των προεκλογικών τους αγώνων, διαφεύγουν ετησίως φόροι μερικών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Από τα ανείσπρακτα χρέη προς τις τράπεζες των δανειοδοτούμενων επιλεκτικώς «μεγαλοεπιχειρήσεων», ευνοουμένων από τους εκάστοτε κυβερνώντες, τα οποία μεταφέρθηκαν, μέσω των ανακεφαλοποιήσεων των τραπεζών, στον δημόσιο κορβανά, επιβαρύνθηκε το κράτος με μερικά δισεκατομμύρια ευρώ. Από τη νοθεία των καυσίμων και την παράνομη διακίνησή τους, διέφυγαν αρκετά ακόμη δισεκατομμύρια ευρώ από φόρους και δασμούς.
Αυτοί λοιπόν είναι οι λόγοι που ανάγκασαν τους πολιτικούς μας να προσφύγουν στις «αγορές» και να δημιουργήσουν αυτό το υπέρογκο δημόσιο εξωτερικό χρέος. Πάντως κατά τη γνώμη μου, αν υπήρχε συνετή διαχείριση από όλες τις κυβερνήσεις μας, αυτό το χρέος θα ήταν πολύ περιορισμένο, ασήμαντο, ίσως ακόμη και μηδενικό, γιατί πιστεύω ότι η Ελλάδα δεν είναι «ψωροκώσταινα». Αν κάποιος οικονομολόγος μελετήσει κάποτε αυτό το πρόβλημα, πιστεύω ότι θα με δικαιώσει.
Αιμίλιος Κομίνης Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός