 |
| PoldyChromos / pixabay |
Η μακιαβελική πειθώ της ισχύος προβάλλεται ως αυταπόδεικτα προτιμότερη από την ισχύ της πειθούς. Η μιντιακή εγωπάθεια αναγνωρίζεται ως ωφελιμότερη της εκπαιδευτικής καλλιέργειας. Ο πρόσκαιρος θαυμασμός των αγνώστων τρίτων (που κατά βάθος δεν δίνουν δεκάρα αν αύριο θα ζούμε ή όχι για να μας κάνουν πάλι "like") προωθείται ως σαφώς πιο κοινωνικά αρεστός από τη σιωπηλή, μακρόχρονη και στοχευμένη προσπάθεια - ιδίως την επίπονη. Ο μη έχων ηθικό φραγμό στο να πατά επί πτωμάτων για την προσωπική του καταξίωση, ανάγεται σε σεβάσμιο πρότυπο μέσα από τηλεσειρές βίας ή τραγούδια που θυμίζουν κοασμούς βατράχων (κατ' έκφραση του Θεοδωράκη), ενώ όποιος μοχθεί για τον επιούσιο απολαμβάνει μόνο τη χλεύη ως "κορόιδο που πάει με το Σταυρό στο χέρι".
Η γενίκευση της αποθέωσης της ωμής επιβολής, είτε πρόκειται για ενδο-οικογενειακό φαινόμενο σε έξαρση, είτε για τρόπο ζωής μίας-διάχυτης στην κοινωνία- μάζας νταήδων, είτε (πολύ χειρότερα) αγελαίου συνασπισμού υπό πολιτικούς φορείς και εγκληματικές φατρίες με δομή συμμορίας ή μαφίας, έχει έναν απώτερο πλην απειλητικότερο αντίκτυπο. Παρασιτώντας στα δημοκρατικά στεγανά ή και διαβρώνοντάς τα με το μανδύα της διαφθοράς, συσχηματίζεται μαζί με το πολίτευμα προσκολλημένη στη σάρκα του και, από το παρά φύσει αυτό μπόλιασμα, αναδύεται η φρικτή μορφή του ολιγαρχικού home homini lupus της τιμοκρατίας, δηλαδή της υπερισχύος των εχόντων. Και αυτή είναι η καμπή της ιστορίας στην οποία ακριβώς βρίσκεται η ανθρωπότητα: το κατώφλι των συνεπειών του μπολιάσματος τούτου.
Δίχως την παραμικρή διάθεση υπόδειξης ενός ενδεδειγμένου τρόπου ζωής και ηθικών αρχών προς τον οποιοδήποτε τρίτο, καθίσταται εντούτοις σαφές ότι η μιντιάκη και τηλεοπτική αποθέωση των ανωτέρω πτυχών παραφθοράς της ανθρώπινης συμπεριφοράς και δημοκρατικής λειτουργίας θα παραγάγει αποτελέσματα στην τρέχουσα και την αμέσως επόμενη γενιά. Καθιστώντας αμοραλιστές και σκληρόκαρδους τους ίδιους τους φυσικούς και πολιτειακούς μας επιγόνους, το βέβαιο κληροδότημα στους επερχόμενους κρίκους της γαλανόλευκης τρισχιλιετούς αλυσίδας θα είναι η απαξία.
Η απαξία του θεσμού της οικογένειας και έτσι θα ακολουθήσει ως φυσική συνέπεια η ελλιπής ανατροφή απογόνων σε συνδυασμό προς την πληθυσμιακή συρρίκνωση.
Η απαξία των δικαιωμάτων του πολίτη και έτσι προμηνύεται η σχετικοποίηση των ατομικών ελευθεριών.
Η απαξία στα δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών, των διαφορετικών, των αναξιοπαθούντων, των φτωχότερων, των μειονοτήτων, των γηραιότερων, των ανίσχυρων και έτσι η κοινωνία μας θα μετατραπεί από αλλοτινό αγλάισμα του ανθρωπισμού σε δαρβινικό ξόανο.
Η απαξία στα Κοινά, στους Θεσμούς και τις εργασιακές σταθερές και έτσι τα πέτρινα χρόνια θα επανακάμψουν με ψηφιακά δεσμά κι αδερφοκτόνα χέρια, σύντομα στα προσεχή χρονιά, όχι κάποτε.
Η απαξία της ίδιας της χώρας, υπολαμβανόμενη η τελευταία ως χώρος κι όχι ως έδρα εθνολογικής σύνδεσης.
Σκοπός του άρθρου δεν είναι να υποδείξει για χιλιοστή ίσως φορά τις αυτονόητες νομοθετικές και εκπαιδευτικές παρεμβάσεις που θα ανέστρεφαν την πορεία αυτή, με μέτρα τόσο ως προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης των εκπαιδευτικών θεσμών όσο και της καταπολέμησης της εγχώριας πολιτικής σήψης, της διάχυτης διαφθοράς που άπαντες καταριούνται αλλά και απαρνούνται καθώς κρυφά την εγκολπώνονται. Που όλοι έχουν πρόθυμα τα χέρια για να εισπράξουν αλλά απρόθυμα τα ώτα να ακούσουν ότι τους αφορά ως φαινόμενο.
Ούτε αποσκοπεί η παρούσα παρέμβαση να ξαναπεί σε μία πολλοστή επανάληψη τα δρακόντεια νομοθετικά μέτρα που απαιτούνται για μια σειρά εγκλημάτων κατά της ζωής, της γενετήσιας ελευθερίας και του δημοσίου συμφέροντος, καθώς και για παρεμβάσεις κατά της υπογεννητικότητας και της εκδίωξης των πενιχρά αμειβομένων νέων μας στο εξωτερικό. Αυτά όλα είναι διαπιστωμένο ότι, καίτοι αυτονόητα, απουσιάζει διαχρονικά η κυβερνητική βούληση να υλοποιηθούν.
Σκοπός των γραμμών αυτών είναι απλώς να ενημερώσουν για τα απόνερα που είναι πλέον ante portas, έχοντας εμείς οι ίδιοι ήδη σφυρηλατήσει τη "Σιδηρούν Γένος" μιας φουρνιάς οιονεί Τιτάνων που θα μας ανατρέψει σε όλα όσα χτίσαμε για 70 χρόνια. Δίχως καμία πρόταση, με μόνη την απαίτηση οι τωρινοί και οι επόμενοι άλκιμοι νέοι να απαλλάξουν τις πάσχουσες κοινωνίες από το άχθος του παρασιτισμού μες στο όποιο τους αναθρέψαμε, έχοντας ως διεθνές κίνητρο το μίσος για αυτό κι όχι τη μεταπολεμική δημιουργικότητα που κυοφόρησε την κοινωνία των παιδικών μας χρόνων, στα επόμενα χρόνια η αποτυχία των γεννητόρων τους να τους παράσχει ηθικοκοινωνικές σταθερές θα υποκατασταθεί από τα διδάγματα της σοφίας του πόνου.
Αυτά θα αποτελέσουν και τις νέες οικουμενικές σταθερές της επανεκκίνησης, όταν στην έναρξη της προσλάβει γνωρίσματα ισοκατανομής του λιτού βίου με αξιοποίηση νεοφυών τεχνολογικών πρακτικών και εξασφάλιση ενός δικαιοκρατικού και δικαιωματικού minimum προς αποφυγή ενός κλιματικού λιμού και χάριν διαχείρισης των παραμέτρων του υπερπληθυσμού.