Κι από τη θεσμική του θέση του αλλά κι ως χαρακτήρας και έμπειρος νομικός ο Δένδιας ξερει να μετράει τα λόγια του. Γι αυτό όσοι καταλαβαίνουν καταγράφουν ότι ο ΥΠΕΞ χτυπάει ένα πολύ δυνατό καμπανάκι. Για το πολιτικό σύστημα, για όσους δημοσιολογούν, για όλους τους Έλληνες.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ότι κάνει αυτή την -- ιδιαίτερα ανησυχητική αλλά όχι αιφνιδιαστική για όσους γνωρίζουν -- επισήμανση λίγες μέρες αφού ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης επέμεινε σε δημόσιες τοποθετήσεις του ότι με την Τουρκία έχουμε "διαφορές στις θαλάσσιες ζώνες" τις οποίες πρέπει να επιλύσουμε με "αμοιβαίες υποχωρήσεις". Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι σηματοδοτεί η εγκατάλειψη της μέχρι τώρα πάγιας ελληνικής θέσης: Ότι διαφορά για την οποία δεχόμαστε να συζητήσουμε με την Τουρκία είναι μία. Η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και η συναφής με αυτή ΑΟΖ. Οτιδήποτε άλλο συνιστά βαρειά εθνική υποχώρηση.
Ποιος εξουσιοδότησε λοιπόν τον Μητσοτάκη να κάνει τέτοια αλλαγή πλεύσης; Σίγουρα όχι οι πολίτες που τον ψήφισαν να κυβερνήσει τον τόπο. Αλλά επί πλέον: Τι θέλει να μας πει ο πρωθυπουργός που δείχνει να διαχειρίζεται ευαίσθητα θέματα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής σαν να αποτελούν αποκλειστικά προσωπικές του υποθέσεις; Ποιες υποχωρήσεις είναι διατεθειμένος να κάνει στο "αμοιβαίο" αλισβερίσι; Η μήπως έχει κάνει ήδη κάποιες και δεν ενημερώνει λαό και κόμματα;
Τα ερωτήματα αυτά είναι δικαιολογημένα. Ειδικά καθώς παρακολουθούμε την Τουρκία να προχωρεί σε όλο και μεγαλύτερη, όλο και πιο συντονισμένη, όλο και πιο πυκνή αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και να θέτει σε αμφισβήτηση διεθνείς συνθήκες, αλλά και το δίκαιο που καθορίζουν το καθεστώς στο Αιγαίο. Ακραίο παράδειγμα: Η αλληλογραφία του Τούρκου μόνιμου αντιπροσώπου στον ΟΗΕ (που αποκάλυψε σήμερα η εφημερίδα Καθημερινή). Με επίσημη επιστολή η Τουρκία θέτει θέμα αποστρατιωτικοποίησης των ελληνικών νησιών του Ανατολ. Αιγαίου και στην ουσία καταλήγει στο συμπέρασμα. ότι αν αυτό δεν συμβεί τότε τίθεται σε αμφισβήτηση η κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά αυτά.
Σωστά. Η θέση αυτή είναι και υπερβολική και αβάσιμη. Αλλά μας αποδεικνύει ότι η επεκτακτική κι αναθεωρητική Τουρκία του 2021 δεν τα βάζει κάτω. Καταγράφει και επαναλαμβάνει με αυξανόμενη θρασύτητα κι επιθετικότητα τις διεκδικητικές απαιτήσεις της. Καλά κάνουμε ως χώρα να τις απορρίπτουμε, να τις καταδικάζουμε και να τις καταγγέλλουμε. Αλλά η θέση μας σαφώς εξασθενίζει, και σε διεθνές επίπεδο, όταν ο πρωθυπουργός της χώρας παρουσιάζεται πρόθυμος για διαπραγματεύσεις και αμοιβαίες υποχωρήσεις. Και μάλιστα σε ένα χώρο που περιγράφει με τον αδόκιμο -- αλλά και επικίνδυνο -- όρο "θαλάσσιες ζώνες".