 |
| 12019 / Pixabay |
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Η ελπίδα που ''ντύνει'' τις εσωτερικές αντιστάσεις των ανθρώπων, γιγαντώνει την πίστη τους και θεριεύει τις αντοχές τους. Η ελπίδα που, όταν κυοφορεί εθνικές προσδοκίες, δίνει μεγαλειώδεις νίκες σαν εκείνη της ελληνικής δόξας του 1940.
Της ελληνικής νίκης επί της Ιταλίας, που ήταν η πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά του Άξονα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και έδωσε ελπίδα στους καταπτοημένους απ' την ναζιστική κυριαρχία λαούς της Ευρώπης να σηκώσουν κεφάλι στον Χίτλερ.
Ανύψωσε ουσιαστικά το ηθικό τους φρόνημα και γιγάντωσε την αποφασιστικότητά τους να αντισταθούν. Έτσι, με τροφοδότρα πηγή την ελπίδα για νίκη, μια μικρή χώρα - η Ελλάδα - όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στην μεγαλύτερη πολεμική μηχανή της εποχής και βροντοφώναξε "ΟΧΙ" στην φασιστική Ιταλία που ήθελε να την καθυποτάξει.
Ήταν μια μεγαλειώδης νίκη της πατριδας μας η οποία ολοκληρώθηκε με την Εθνική Αντίσταση κατά των γερμανικών, ναζιστικών δυνάμεων του Χίτλερ (1941-'44) αποδεικνύοντας πόσο απρόβλεπτα ισχυρή μπορεί να γίνει μια ανίσχυρη χώρα απέναντι στους δυνατούς της πυγμής και της υπεροπλίας, αν έχει γενναία παιδιά έτοιμα να θυσιαστούν για την πατρίδα.
Γενναία και τιμημένα παιδιά σαν τους Έλληνες στρατιώτες και εύζωνες οι οποίοι ταπείνωσαν από την 6η πρωινή της 28ης Οκτωβρίου του 1940 -- τρεις ώρες μετά το ''ΟΧΙ'' του Μεταξά στον Γκράτσι με το "Alors, c' est la guerre" ("Λοιπόν, έχουμε πόλεμο") --την άψυχη μάζα των Ιταλών ρίχνοντας στη θάλασσα εκλεκτά τμήματα του Γκρατσιάνι (αρχηγού του ιταλικού ΓΕΣ).
Τμήματα (μεταξύ των οποίων το εκλεκτό Τάγμα των Αλπινιστών της Μεραρχίας ''Τζούλια'') για τα οποία ήταν περήφανος ο αλαζόνας Ντούτσε, ως τη στιγμή που τον διέψευσαν μετά την πανωλεθρία τους απ' τους αμυνόμενους Έλληνες, με αποτέλεσμα να παραδοθούν, να υποκύψουν.
Με τέτοια παλικάρια πορευτήκαμε τότε και στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης που ακολούθησαν. Παλικάρια με πατριωτικό ενθουσιασμό και ιερή αγανάκτηση κατά του εχθρού, που έγινε επιθυμία για νίκη. Νίκη κατά των ιταλικών ''Λύκων'' και ''Κενταύρων'' της Αλβανίας τους οποίους συντρίψαμε.
Πολεμήσαμε και θαυματουργήσαμε αναγάγοντας σε Έπος τον ελληνοϊταλικό πόλεμο,τον οποίο μετέτρεψαν οι παππούδες μας σε αγώνα ''υπέρ βωμών και εστιών'' με σύνθημα το ''Αέρα'' στη θέση του ''Ίτε παίδες Ελλήνων'' και του ''Νυν υπέρ πάντων ο αγών''!
Έτσι ξημέρωσε η λευτεριά, γιατί ''Όσο σκοτεινή κι αν είναι η νύχτα, κάποτε θα ξημερώσει'', όπως λέει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Και ξημέρωσε αφού πότισε με θυσίες το δέντρο της λευτεριάς της Ελλάδας.
Θυσίες οι οποίες δεν αξιοποιήθηκανδυστυχώς από τους μετέπειτα κυβερνήτες μας, με αποτέλεσμα να ζούμε έκτοτε με το ''σύνδρομο της Σταχτοπούτας'' (βλ. ''Ελλάδα-Ψωροκώσταινα'') που μας έμαθε να έχουμε εξάρτηση από το... ''γοβάκι'' της, τους συμμάχους μας.
Όμως ''Δεν υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος,
πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου'', όπως λέει ο συγγραφέας Αλέξανδρος Κοτζιάς. Και εμείς την παραδώσαμε άνευ όρων μεταπολεμικά σε βαθμό που να μην έχουμε εθνική Εξωτερική πολιτική, αλλά κατευθυνόμενη από τους ''προστάτες'' μας, κι ας λέμε πως η Ελλάδα δεν εκφοβίζεται και δεν εξαρτάται από κανέναν.
Άλλωστε ποια μεγαλύτερη απόδειξη υπάρχει γι' αυτό από τις πομπώδεις ρητορείες του Νίκου Δένδια για το κατόρθωμα της Ελλάδας να έχει ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια και την Παρευξείνια περιοχή μέχρι το άκρο της Ανατολικής Μεσογείου (την Κύπρο) υπό τις συμμαχικές ευλογίες των ΗΠΑ;
Η ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία, βέβαια, θωρακίζει - όπως λέει ο ΥΠΕΞ μας - την ασφάλεια και τα σύνορα της χώρας μας. Ωστόσο αυτό, εν τοις πράγμασι, αποδεικνύεται ότι είναι το ευκταίο, η εικονική αντίστροφη πραγματικότητα που μας κρατά μακριά απ' την πραγματική.
Κι αυτό γιατί, ναι μεν οι Αμερικανοί κάνουν ρητή αναφορά (δια της επιστολής Μπλίνκεν) στην ανάγκη σεβασμού της κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, καθώς και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της στη βάση του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, όμως δεν κάνουν το παραμικρό (βλ. αυστηρές κυρώσεις εν είδει ποινής) για να σταματήσουν δια οικονομικού ή εξοπλιστικού ροπάλου την στρατιωτική προκλητικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Προκλητικότητα η οποία παραβιάζει ασύστολα και κατ' επανάληψη την κυριαρχία Ελλάδας και Κύπρου. Και οι ευθύνες εδώ βαρύνουν και την ΕΕ, καθώς η τελευταία απέφυγε συστηματικά μέχρι τώρα (βλ. αλληλοδιαδοχικές Συνόδους Κορυφής) - για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε (γεωπολιτικοί σχεδιασμοί και πλέγμα συμφερόντων συγκεκριμένων χωρών-μελών με την Άγκυρα) - να επιβάλει κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας οι οποίες θα την συνέτιζαν αναγκαστικά.
Έπειτα είναι και το άλλο που κατάντησε θέμα διαχρονικό. Μια ζωή εμείς οι Έλληνες κάναμε αιματηρές θυσίες για να ενισχύσουμε την Άμυνα της χώρας μας από το υστέρημά μας και μια ζωή ακούμε να γίνεται λόγος για υστέρηση στρατιωτικών μέσων απέναντι στον εχθρό που μας απειλεί.
Αν έπιαναν τόπο αυτά που δώσαμε και αν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι έβαζαν χαλινάρι έγκαιρα στην Τουρκία, δε θα φτάναμε στο σημείο των πολλαπλών προκλήσεων και αμφισβητήσεων εκ μέρους της σε βάρος των κεκτημένων μας κατά την τελευταία κυρίως πενταετία.
Πενταετία η οποία πυροδότησε περαιτέρω τον αναθεωρητισμό και μεγαλοϊδεατισμό της σε βαθμό ώστε να φτάνουν οι Ερντογανικοί απ' το '16 και εντεύθεν να συνωμοσιολογούν για ''μυστικό'' άρθρο της Συνθήκης της Λωζάνης που μιλάει - υποτίθεται - για λήξη της ισχύος της. Λήξη η οποία δίνει το δικαίωμα στην Τουρκία να ανακαταλάβει περιοχές όπως η Μοσούλη και η Δυτική Θράκη...
Τα δεδομένα αυτά, δυστυχώς - αντί να αφυπνίσουν εθνεγερτικά τους πολιτικούς ταγούς μας - τους οδήγησαν σε ραγιαδίστικη εσωστρέφεια η οποία έδινε χώρο ανάπτυξης στον ιστορικό κιτρινισμό, τον εθνομηδενισμό και την ουδετεροπατρία, εχθρούς της εθνικής μας ταυτότητας.
Και είναι εχθροί γιατί υπονομεύουν την ιστορική συνείδηση του λαού μας προτάσσοντας τις ιδεοληψίες και τις... ορθοπολιτικές εμμονές μερίδας πολιτικών στη θέση του πατριωτισμού τον οποίο ταυτίζουν δόλια με τον φασίζοντα εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία.
Έτσι έφτασαν οι Έλληνες σήμερα να δείχνουν δειλοί και απάτριδες και να δηλώνουν οι μισοί και παραπάνω ότι δεν προτίθενται να πάνε να πολεμήσουν για την πατρίδα. Δείγματα απ' τα πλέον αρνητικά, δηλωτικά της εθνικής παρακμής και της ηθικής και ψυχολογικής κατάπτωσης της κοινωνίας μας.
Δείγματα προϊούσας έκπτωσης αξιών που καταστρέφει συστηματικά την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος από το οποίο αφαιρεί σταδιακά το θεμελιώδες προνόμιό του: να αποφασίζει αυτό δικαιωματικά (και όχι τρίτοι, σύμμαχοι και προστάτες του) για ειρήνη ή πόλεμο με τον επιβουλέα των εδαφών του.
Έτσι έφτασαν οι Έλληνες υπουργοί Εξωτερικών να επιχαίρουν για την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους Αμερικανούς η οποία βαίνει παράλληλα με τον πολλαπλασιασμό των στρατιωτικών τους βάσεων στην Ελλάδα.
Έφτασαν όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις - λίγο πολύ -να μεταγγίσουν στον ελληνικό λαό την ανάγκη να στηρίζεται μόνιμα στις συμμαχικές βακτηρίες του και να μην τολμά να ελπίσει ότι - έστω και στοιχειωδώς - η πατρίδα του θα μπορέσει κάποια στιγμή να σταθεί στα πόδια της αμυντικής της αυτάρκειας για να μην εξαντλείται οικονομικά όντας υπερχρεωμένη.
Να μην τολμά να ελπίσει πως θα ορθώσει και πάλι το εθνικό του ανάστημα, όπως έκανε το 1940, πριν από 81 χρόνια... Όμως η ελπίδα είναι κύριο συστατικό του ελληνικού έθνους. Συστατικό ενός συνόλου ενιαίου και αλληλέγγυου του οποίου οι ρίζες χάνονται στους αιώνες. Συστατικό ''ενός έθνους 'συντελεσμένου' με πνεύμα, ψυχή και βούληση.
Ενός έθνος και ενός λαού που έχει τη δική του πολιτισμική φυσιογνωμία και ψυχοσύνθεση, τη δική του σταθερά εκφρασμένη θέληση να επιβιώσει σε πείσμα του χρόνου και των επιβουλέων του. Τη δικιά του τάση για πολιτισμική, πολιτική, μα πάνω απ' όλα εθνική αυτονομία και ανεξαρτησία...'', όπως είχα γράψει σε παλαιότερο άρθρο μου.
Όλα αυτά δεν μπορούν, δε γίνεται να χαθούν παρασυρμένα στη χοάνη της παρακμής μας, εκεί όπου βαίνουν προς ισοπέδωση οι κόκκινες γραμμές υπεράσπισης των συνόρων μας. Γιατί εκεί έχουμε φτάσει. Να απειλούμαστε εδαφικά, υπαρξιακά, με ιστορική έκλειψη, με εθνική εξαφάνιση, αν συνυπολογίσουμε τις επεκτατικές διαθέσεις του γείτονα εξ Ανατολών και τη διάχυση των μεταναστών ανά την Ελλάδα.
Αν συνυπολογίσουμε ότι μας κυβερνά απ' τα ''παρασκήνια'' χρόνια τώρα μια αφελληνισμένη ελίτ εμποτισμένη απ' τη δουλικότητα, την ηττοπάθεια και ένα πνεύμα συνδιαλλαγής με τους 'βαρβάρους' εξ Ανατολών μας).
Μια ελίτ η οποία - χωρίς ίχνος ιστορικής ευθύνης - έφτασε να συμβουλεύει πρωθυπουργούς για την υποταγή της πατρίδας μας στις αποφάσεις των ξένων και το μοίρασμα των εθνικών κεκτημένα μας με τους προαιώνιους διεκδικητές τους...
Ωστόσο, παρά τη βαριά συννεφιά που βαραίνει τον εθνικό βίο μας, νιώθω βαθιά μέσα μου την ελπίδα να αναθαρρεύει σε κάθε θετική αφορμή, σαν φωνή μυστική η οποία - την ώρα που πάει να σβήσει από στέρηση αγάπης - ξαναγεννιέται αρνούμενη να παραδοθεί και ψάχνει ''καταφύγιο'' για να ριζώσει.
Καταφύγιο που θα αναστηλώσει στα πόδια του τον ελληνικό λαό, για να μπορεί να ξαναφωνάξει το δεύτερο ''ΟΧΙ, δε θα περάσουν'' στον διεκδικητή των κυριαρχικών δικαιωμάτων του, στον διεκδικητή των εδαφών του...