Λάμπρος Τζούμης (αντιστράτηγος ε.α.)
Συγκεκριμένα το 2000 από την τότε κυβέρνηση Σημίτη με υπουργό εξωτερικών τον ΓΑΠ και το 2010 με πρωθυπουργό τον ίδιο, εξετάστηκε πόσο μπορεί «να είναι συμφέρουσα» μια συμφωνία με την Τουρκία, σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ, κατά την οποία:
- Η περιοχή στο Αιγαίο από τον 25ο μεσημβρινό και ανατολικά θα χαρακτηριστεί ως «περιοχή αποφυγής έντασης» ανάμεσα στις δύο χώρες.
- Στην περιοχή αυτή δεν θα εκτελούνται πτήσεις ελληνικών και τουρκικών αεροσκαφών, αλλά μόνο ασκήσεις και πτήσεις για σκοπούς αεράμυνας.
- Η συμφωνία δεν θα επηρεάζει τα μαχητικά αεροσκάφη των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ καθώς και τρίτων χωρών.
Το επιχείρημα για την προώθηση μια τέτοιας συμφωνίας με την Τουρκία φαίνεται να ήταν ότι σε περίοδο κρίσης για τη χώρα μας, η ελληνική κοινή γνώμη θα αποδεχόταν ευχαρίστως την εξοικονόμηση κατά 2 δισ. ετησίως περίπου, λόγω της μείωσης της στρατιωτικής έντασης στην περιοχή.
Η Άγκυρα θα επιθυμούσε μια τέτοια συμφωνία, η οποία συμπίπτει εξάλλου με τη δική της επιδίωξη για την απόκτηση του ελέγχου του μισού Αιγαίου.
Η δυνατότητα πτήσης Νατοϊκών αεροσκαφών μέσα στην περιοχή αυτή θα επέτρεπε στην Τουρκία να βαφτίζει ως Νατοϊκά τα μαχητικά της, να δεσμεύει περιοχές, χωρίς να ενδιαφέρεται για τα 6 ή τα 10 ν.μ. του ελληνικού εναέριου χώρου και χωρίς να καταθέτει σχέδια πτήσεων.
Το μέτρο του αφοπλισμού όμως των Α/Φ ουσιαστικά θα περιόριζε την άσκηση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, καθόσον με τον τρόπο αυτό αμφισβητείται το δικαίωμα της Ελλάδας να πετούν τα αεροσκάφη της όπως αυτή κρίνει στον Εθνικό Εναέριο Χώρο της.
Είναι η σχολή σκέψης του κ. Σημίτη και του κ. Παπανδρέου που δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό επικρατεί και σήμερα σε ινστιτούτα αλλά ακόμα και σε θεσμικούς παράγοντες.