oneworld.press - Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Η «διπλωματία των drones» της Τουρκίας έχει γίνει ο πρωταρχικός πυλώνας της ευρύτερης «στρατιωτικής διπλωματίας» της, η οποία αναφέρεται στη χρήση στρατιωτικών μέσων για την προώθηση πολιτικών και στρατηγικών σκοπών. Στην περίπτωση της στρατιωτικής συνεργασίας Τουρκίας-Ουκρανίας, αυτό στοχεύει να «ισορροπήσει» ασύμμετρα την στρατιωτική υπεροχή της Ρωσίας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Μπορεί επίσης να ερμηνευθεί ως σιωπηρή τουρκική υποστήριξη των περιφερειακών στόχων του ΝΑΤΟ παρά τα προβλήματα της Άγκυρας με πολλά από τα δυτικά μέλη αυτού του μπλοκ τα τελευταία χρόνια.
Ο Πρόεδρος Ερντογάν ασκεί μια πολύ προσεκτική πράξη «εξισορρόπησης» μεταξύ Ανατολής και Δύσης, γεγονός που εξηγεί την απροσδόκητη διπλωματική αποκλιμάκωση μεταξύ Τουρκίας και Δύσης πριν από λίγες ημέρες μετά την κοινή δήλωση 10 δυτικών πρέσβεων την περασμένη εβδομάδα που απαιτούσαν την απελευθέρωση ενός φυλακισμένου επιχειρηματία που θεωρούν πολιτικό κρατούμενο. Η Τουρκία θα προτιμούσε να μη γίνει πολύ εξαρτημένη από την Ανατολή ή τη Δύση, για την οποία εξακολουθεί να συντονίζεται σιωπηρά με το ΝΑΤΟ στο Τρίγωνο του Λούμπλιν, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει τους δεσμούς με τη Ρωσία και την Κίνα.
Το πρόβλημα είναι πως το παροιμιώδες τζίνι έχει ήδη βγει από το μπουκάλι όταν πρόκειται για τη «διπλωματία των drones» αυτής της χώρας με την Ουκρανία. Τώρα που το Κίεβο έχει στην κατοχή του τέτοια επιθετικά όπλα που μπορούν να αλλάξουν το παιχνίδι που έχει ήδη αποδειχθεί ότι ενίσχυσαν την επιθετικότητά του στον συνεχιζόμενο εμφύλιο πόλεμο για το μελλοντικό πολιτικό καθεστώς της ανατολικής περιοχής του, δεν μπορεί να κάνει τίποτα η Άγκυρα για να περιορίσει τον εταίρο της. Αντίθετα, είναι πλέον αναγκασμένη να συνεχίσει να παρέχει περισσότερο εξοπλισμό, ανταλλακτικά και συντήρηση.
Αυτό χρησιμεύει αντιπαραγωγικά στο να κάνει την Τουρκία ανεπίσημο στρατιωτικό συμμετέχοντα στον ουκρανικό εμφύλιο πόλεμο. Αν και ο ρόλος της είναι πολύ μικρότερος από άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, είναι δυσανάλογα σημαντικός λόγω του αντίκτυπου που είχε ήδη η «διπλωματία των drones» στην αναβίωση της αποσταθεροποιητικής επιθετικότητας του Κιέβου. Εάν αφεθεί ανεξέλεγκτη, κάτι που είναι εξαιρετικά πιθανό για λόγους «στρατιωτικής διπλωματικής» αδράνειας, τότε αυτή η εξέλιξη θα μπορούσε να συμβάλει στην περαιτέρω περίπλοκη των ρωσοτουρκικών σχέσεων.
Ως εκ τούτου, ο Πρόεδρος Ερντογάν μπορεί να έχει προχωρήσει λίγο πολύ στις προσπάθειές του να «ισορροπήσει» τη Ρωσία στο τρίγωνο του Λούμπλιν, το οποίο αντιπροσωπεύει τα βόρεια σημεία της ολοένα και πιο τεταμένης περιοχής της Μαύρης Θάλασσας. Η πώληση μη επανδρωμένων αεροσκαφών στην Πολωνία-μέλος του ΝΑΤΟ και ενδεχομένως στη Λιθουανική γείτονα αυτής της χώρας είναι ένα πράγμα, καθώς κανένα από τα δύο δεν εμπλέκεται σε καυτές συγκρούσεις αυτή τη στιγμή, ενώ η παροχή τους στην Ουκρανία είναι ένα άλλο θέμα εξ ολοκλήρου λόγω του συνεχιζόμενου εμφυλίου πολέμου που θεωρείται (είτε σωστά είτε αδίκως) ως πόλεμος δια αντιπροσώπων ΝΑΤΟ-Ρωσίας.
Για λόγους σύγκρισης, παρόλο που είναι ένα ατελές παράδειγμα, θα ήταν σαν η Ρωσία να εξοπλίσει τη Συρία με παρόμοια επιθετικά όπλα και μετά να την άφηνε να βομβαρδίσει τους υποστηριζόμενους από την Τουρκία «αντάρτες». Η πώληση μη οπλισμένων drones στην Ουκρανία ή τη Συρία με την προϋπόθεση ότι δε θα αναπτυχθούν έως ότου η Τουρκία ή η Ρωσία εγκρίνουν και στη συνέχεια παράσχουν τον οπλισμό τους θα μπορούσε να είναι μια δημιουργική χρήση της «στρατιωτικής διπλωματίας», αλλά η εξαγωγή αυτών των προϊόντων ήδη οπλισμένων, όντας έτοιμα προς χρήση και ο πλήρης έλεγχος του παραλήπτη μπορεί να οδηγήσει σε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση.
Ακριβώς όπως η Ρωσία φαίνεται ανεπίσημα να θεωρεί την Τουρκία ως αδήλωτο στρατιωτικό συμμετέχοντα στη σύγκρουση, έτσι και η Τουρκία θα θεωρούσε τη Ρωσία ως την ίδια στο παραπάνω παράδειγμα, ειδικά εάν οι συμμαχικοί της Τουρκίας «αντάρτες» δέχονταν χτυπήματα από ρωσικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη της Συρίας σε αυτό το ομολογουμένως ατελές παράδειγμα. Μπορεί κανείς μόνο να φανταστεί την τουρκική αντίδραση σε ένα τέτοιο σενάριο, ωστόσο η Ρωσία παραμένει ψύχραιμη προς το παρόν λαμβάνοντας υπόψη την εξαιρετικά ευαίσθητη φύση των σχέσεών της με την Τουρκία. Όπως και να έχει, όπως γράφτηκε ήδη, το τζίνι έχει βγει από το μπουκάλι και δε θα ξαναμπεί.
Η νέα περιφερειακή πραγματικότητα στην Ανατολική Ουκρανία είναι πως η Τουρκία παρείχε δυνητικά όπλα που αλλάζουν το παιχνίδι στο Κίεβο, τα οποία έχουν ήδη αποδειχθεί ότι το ενθάρρυναν να πραγματοποιήσει περισσότερες ενέργειες αποσταθεροποιητικής επιθετικότητας. Η Τουρκία μπορεί να μην τα είχε σκεφτεί όλα πλήρως, ή ίσως το έκανε και αποφάσισε να αυξήσει το ρίσκο στον περιφερειακό της ανταγωνισμό με τη Ρωσία με την προσδοκία ότι θα καταφέρει να αποκαταστήσει ασύμμετρα την αίσθηση της στρατιωτικής «ισορροπίας» μαζί της στην ευρύτερη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας.
Η πρώτη πιθανότητα θα ήταν το καλύτερο σενάριο, καθώς θα επέτρεπε τουλάχιστον στην Τουρκία να διατηρήσει έναν βαθμό «εύλογης άρνησης» σε σχέση με τις δυνητικά εχθρικές της προθέσεις προς τα ρωσικά συμφέροντα. Το δεύτερο, εν τω μεταξύ, θα χειροτέρευε τις διμερείς σχέσεις, ειδικά εάν οποιοσδήποτε από τους εκπροσώπους της Τουρκίας – ειδικά ο Πρόεδρος Ερντογάν – έδινε δημόσια αξιοπιστία σε αυτά τα κίνητρα.