Άρθρο 191. Τι θα συμβεί αν από μια χύτρα ταχύτητας, αφαιρεθεί η βαλβίδα;

kboyd / pixabay

Το νέο άρθρο που αφορά στη διασπορά ψευδών ειδήσεων έχει δημιουργήσει πολύ μεγάλη συζήτηση και αυτό διότι η θολή διατύπωση του αφήνει περιθώρια να εκληφθεί μία προσωπική άποψη ή προσέγγιση ως ψευδής είδηση. Φυσικά αυτή η κρίση μπορεί να γίνεται κάθε φορά κατά το δοκούν αναλόγως των αναγκών του εκάστοτε εξουσιάζοντος. 

Του Στρατή Μαζίδη

Φυσικά η ελληνική γλώσσα με τον πλούτο της θα επιτρέψει ίσως σε ικανές γραφίδες να βρουν τον τρόπο να εκφραστούν με ασφάλεια. Να καταθέσουν την άποψή τους ή τον προβληματισμό τους έστω και μέσω Λαμίας.

Το θέμα όμως είναι ότι όλα αυτά τα οποία μεταφέρουμε πολλές φορές ως ειδήσεις λογοκρισίας και διωγμών από την Τουρκία ή άλλες περιοχές, αρχίζουμε σιγά-σιγά να τα βλέπουμε και στον τόπο μας. Ήδη συλλογικό όργανο της δικαιοσύνης τοποθετήθηκε ξεκάθαρα εναντίον σε μία βαρυσήμαντη ανακοίνωση με πάρα πολλές χρήσιμες επισημάνσεις.

Αν το θέμα είναι η ψευδής είδηση καθεαυτή αυτό είναι πολύ εύκολο να διαπιστωθεί με μία απλή έρευνα αν συνέβη από λάθος κτλ ώστε αναλόγως να κριθεί τι πρέπει να γίνει.

Αν το ζητούμενο είναι να φοβίσουμε όσους θέλουν να εκφραστούν τότε εδώ υπάρχει ένα πολύ μεγάλο σφάλμα το οποίο βλάπτει και αυτούς οι οποίοι προωθούν το νέο πλαίσιο.

Οι πολιτικοί έχουν ένα πρόβλημα. Δεν τους ενδιαφέρει αν υπάρχουνε όχι πέντε αλλά εκατόν πέντε διαφορετικές απόψεις από τις δικές τους. Τους ενοχλεί να τις βλέπουν διατυπωμένες και να υπάρχει πρόσβαση σε αυτές. Τους πειράζει να διαβάζουν κριτική σε αποφάσεις και επιλογές τους, ενώ η δική τους δραστηριότητα βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην κριτική πράξεων ή παραλείψεων των άλλων.

Τα κατά πάσα πιθανότητα νέα ισχύοντα είναι προφανές ότι θα περιορίσουν την έκφραση και τη δημοσίευση απόψεων, οι οποίες κανονικά πρέπει να κρίνονται στην κοινωνία και όχι σε δικαστικές αίθουσες. Ο βαθμός του περιορισμού θα φανεί στην πράξη. Αν λοιπόν όλα αυτά αποσκοπούν στη χαλιναγώγηση του διαδικτύου, τότε εδώ είναι το λάθος των εμπνευστών του νόμου. Η αγανάκτηση, το παράπονο, η λύπη, η στεναχώρια, ο θυμός αποτελούν συναισθήματα τα οποία αναζητούν το δρόμο προς την εξωτερίκευσή τους. Είναι όπως λειτουργεί η αποχέτευση. Αν δεν υπάρχει, δημιουργούνται τεράστια προβλήματα. Και όπως ένας άνθρωπος που τα κρατά όλα μέσα του στο τέλος το πληρώνει με την υγεία του, ομοίως και μία κοινωνία η οποία δεν μπορεί να εκφραστεί και να διοχετεύσει όσα νιώθει ή πιστεύει, δεν αποκλείεται να εκραγεί κάποια στιγμή στο μέλλον.

Αναρωτιέται κανείς ποια θα ήταν σήμερα η κατάσταση της χώρας αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο; 

Προσωπικά εκτιμώ ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην είχε περάσει ούτε το πρώτο μνημόνιο. Η πρόσβαση σε πλήθος απόψεων, και ο εντοπισμός σε αυτές είτε στο σύνολό τους είτε σε τμήμα τους, με τα οποία συμφωνεί το αναγνωστικό κοινό, είχαν και έχουν ως επακόλουθο την εκτόνωση. Πολλές φορές λέμε " μπράβο Χρυσόστομε" ή "καλά του είπε/έγραψε" κ.ο.κ. Έχοντας διαβάσει αυτό που εμάς μας πνίγει και πατώντας ένα like, νιώθουμε ότι δεν υπάρχει κάτι να προσθέσουμε ή να πράξουμε περισσότερο και τελικώς το διαδίκτυο λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης σε μία χύτρα ταχύτητας.

Κάποιοι επιθυμούν να αφαιρέσουν τη βαλβίδα... Πώς θα διοχετευθεί ο αέρας εντός της χύτρας; Στις κάλπες ίσως;