Από: anoixtoparathyro.gr - Του Νίκου Λακόπουλου
Και εδώ αρχίζουν οι καραμπόλες: ο Μητσοτάκης που εμφανιζόταν από τον ΣΥΡΙΖΑ ως νεοφιλελεύθερος ακροδεξιός που θα κόψει επιδόματα και θα κάνει απολύσεις έφτασε ανενόχλητος έξω από τα τείχη της Κεντροαριστεράς, αφού απορρόφησε κόμματα όπως το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων και ένα μέρος όσων προτίμησαν την μητσοτακική τιάρα από το φέσι του ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα πια -καθώς ο Μητσοτάκης με πρόγονο τον Βενιζέλο κι όχι τον Καραμανλή, εμφανίζεται και λίγο κεντροαριστερός -βρίσκοντας δουλειά σε άνεργα στελέχη του πρώην ΠΑΣΟΚ, πολύ οικολόγος και πάνω από όλα μεταρρυθμιστής -που πάνω από όλα έχει συνθλίψει την …οικογενειοκρατία.
«Κάναμε την Αριστερά να χάσει τα αυγά και τα πασχάλια» είχε πει γελώντας κάποτε και εμφανίσθηκε απορημένος από το «Μητσοτάκη κάθαρμα» όταν εμφανίσθηκε άνετος στην κηδεία του Μίκη Θεοδωράκη. Ποια δεξιά; H Νέα Δημοκρατία -που έβρισκε ο ίδιος ένα παρηκασμένο και γερασμένο κόμμα, δεν υπάρχει πλέον.
Το πρόβλημα είναι ότι μια στροφή προς τα αριστερά ώστε να συναντήσει τον κεντροαριστερό χώρο θα δημιουργήσει χώρο στα δεξιά του για τον Βελόπουλο ή νέο κόμμα, αλλά αυτό μπορεί να μην είναι μεγάλο πρόβλημα: το θέμα είναι να αποκόψει τον ΣΥΡΙΖΑ από τον κεντρώο χώρο και ένα τέτοιο κόμμα ή ένα δεξιόστροφο Κινάλ-ΠΑΣΟΚ μάλλον είναι απαραίτητο για συγκυβέρνηση -αφού όπως αναμένεται η ΝΔ ακόμα κι αν έρθει ξανά πρώτο κόμμα δεν θα έχει αυτοδυναμία.
Ο ύπνος πάνω σε παλιές σημαίες
Αυτή η στρατηγική -που πιάνει στον ύπνο τον ΣΥΡΙΖΑ -ο οποίος κοιμάται σε παλιές δοξασμένες σημαίες- οδηγεί σε ένα σενάριο που πολλοί υποψιάστηκαν από την πρώτη στιγμή της νίκης του Κυριάκου Μητσοτάκη: ο ΣΥΡΙΖΑ της «πρώτης φοράς Αριστεράς στην κυβέρνηση» -που επιδιώκει την δεύτερη αυτή τη φορά χωρίς τον Καμμένο, δεν πρόκειται να ξαναδεί κυ΄βέρνηση.
Η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη με ΄ένα ακόμα κόμμα θα συγκυβερνά με τον ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία να αναζητά εταίρους που δεν υπάρχουν: μια αριστερή στροφή του Κινάλ- ΠΑΣΟΚ ή όπως αλλιώς θα λέγεται θα αφαιρέσει αιωρούμενους ψήφους από το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα και μπορεί να θέσει εκτός Βουλής το κόμμα του Βαρουφάκη.
Επομένως μόνο μια δεξιά στροφή -έως εξαφάνισης- ωφελεί την προοπτική μιας «προοδευτικής κυβέρνησης», μόνο που η ενότητα της «δημοκρατικής παράταξης» δεν μπορεί παρά να γίνει μέσα σε ένα κ΄όμμα-ανοιχτό, μαζικό και λαϊκό ή δεν θα υπάρξει ποτέ.
Η Ιστορία δείχνει πώς ένα κόμμα του 48% μπορεί να φτάσει στο 13% -και τελικά στο 4%- κι ένα κόμμα του 3% στο 36%, αλλά μπορεί να συμβεί το αντίστροφο: η συγκολλητική δύναμη ενός κόμματος, πέρα από έναν ηγέτη που πρέπει να ξεπερνά τα όρια του κόμματός του είναι η προοπτική της κυβέρνησης -δηλαδή η εξουσία. Αν δεν υπάρχει το κόμμα -συρφετός γίνεται φύλλο κι φτερό και η Ιστορία αναζητά νέους ηγέτες και νέα κόμματα- που στην Ελλάδα δεν εμφανίζουν και πολύ μεγάλη διάρκεια ζωής.
Όταν η ανάπτυξη φέρνει φτώχεια
Η άλλη εκδοχή είναι πώς μαζί με την πανδημία θα τελειώσει και η ηγεμονία του Μητσοτάκη ιδιαίτερα αφότου γίνει σαφές πως οι υποσχέσεις του για μια πιο …Φωτεινή Ελλάδα ήταν μια απάτη: η «ανάπτυξη» αργεί κι όταν έλθει η Ελλάδα δεν φτάσει στα προ κρίσης επίπεδα -δηλαδή η πολιτική Μητσοτάκη θα οδηγήσει σε αύξηση του ΑΕΠ, αλλά σε περισσότερη φτώχεια.
Μια έρευνα που ήδη το φως της δημοσιότητας αυτές τις μέρες δείχνει πως ένας στους τέσσερις Έλληνες τους τελευταίους δώδεκα μήνες αντιμετώπισαν αγχώδεις διαταραχές (κρίσεις πανικού, άγχος) και 1 στους 10 ότι είχαν κατάθλιψη. 1 στους 5 ότι είχαν διαταραχές στον ύπνο τους και επίσης 1 στους 5 ότι αισθάνθηκαν μελαγχολία, κατάθλιψη ή απελπισία -ένα ποσοστό σχεδόν διπλάσιο από αυτό που εμφανίστηκε σε αντίστοιχη έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ από το 2019.
Το ποσοστό των ατόμων ηλικίας 17-24 που δηλώνουν πως αισθάνθηκαν μελαγχολία, κατάθλιψη ή απελπισία τον τελευταίο χρόνο φτάνει το 44%. Πρόκειται για το κομμάτι του πληθυσμού που μαζί με τα δύο εκατομμύρια που απομακρύνθηκαν από την κάλπη τα τελευταία χρόνια θα κρίνουν τις πολιτικές εξελίξεις.
Μια γενιά που μεγαλώνει μέσα στην ασφυξία που καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε κόμματα που επιχειρούν να διορθώσουν το παρελθόν -αντί να βλέπουν το μέλλον: ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να πάρει την ρεβάνς για την …Βάρκιζα και ο Μητσοτάκης να πάρει την ρεβάνς από τον ΣΥΡΙΖΑ που «έφερε τα μνημόνια και κατέστρεψε τη μεσαία τάξη».
Η πολιτική αφασία
Η πολιτική αφασία ολοκληρώνεται από την επανεμφάνιση του Γιώργου Παπανδρέου που κάποτε πήρε ένα εκατομμύριο ψήφους για να διαδεχθεί τον πατέρα του στο κόμμα του και τώρα διεκδικεί -με λιγότερους ψήφους να διαδεχθεί την Φώφη Γεννηματά.
Κι από την υπόσχεση ενός υπόδικου πολιτευτή να επαναφέρει το ΠΑΣΟΚ στη ζωή -αν και ο ίδιος μπήκε σ’ αυτό αργά όταν ήταν ήδη εξουσία, έφυγε όταν την έχασε και τώρα υπόσχεται -από το χωριό των Παπανδρέου- να το πάει στο 18% -εγγυημένα- και μετά βλέπουμε.
Με έξι υποψήφιους και περίπου διακόσιες χιλιάδες ψηφοφόρους το Κίνημα Αλλαγής φτάνει στις εκλογές για νέο αρχηγό με μια βεβαιότητα: κανείς δεν εκφράζει πάνω από το ένα τρίτο της βάσης του και άρα κανείς δεν μπορεί να το οδηγήσει σε ποσοστά μεγαλύτερα από αυτά που πέτυχε η Φώφη Γεννηματά.
Πρόκειται για έναν διαγωνισμό για το ποιος θα καταφέρει να μειώσει τις δυνάμεις του ή να το διασπάσει και να το οδηγήσει στο τέλος του. Ένα θέατρο σκιών όπου σε λίγο θα ξαναδούμε όπως υπόσχεται ο ΓΑΠ μια αναμέτρηση Μητσοτάκη -Παπανδρέου με φόντο μια χώρα που έχει χρεοκοπήσει και βυθίζεται στην κατάθλιψη.
Μια χώρα που ακούει φωνές από το παρελθόν, ζει σε ένα εικονικό παρόν και περιμένει μια έκρηξη, μια φωνή ή έστω έναν ψίθυρο από το μέλλον.