Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Όσον αφορά την προειδοποίηση του Προέδρου Πούτιν, γίνεται όλο και πιο σαφές πως οι ΗΠΑ επιχειρούν να «τριγωνοποιήσουν» την κατάσταση μεταξύ τους, την Κίνα και τη Ρωσία. Άλλωστε, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης και οι δεξαμενές σκέψης μίλησαν ανοιχτά για αυτό πριν από τη σύνοδο κορυφής του περασμένου Ιουνίου μεταξύ των Προέδρων Πούτιν και Προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν στη Γενεύη. Βασίστηκαν σε προηγούμενες αφηγήσεις ψεύτικων ειδήσεων για να υποθέσουν επιθετικά πως η Ρωσία θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να μπει στον πειρασμό να πάει εναντίον της Κίνας σε αντάλλαγμα για περιορισμένη ανακούφιση από την υπό την ηγεσία των ΗΠΑ δυτική πίεση εναντίον της.
Όχι μόνο αυτό δε συνέβη ποτέ, αλλά είναι και παράλογο στην όψη. Αυτό συμβαίνει επειδή η Κινεζο-Ρωσική Στρατηγική Συνεργασία είναι αμοιβαία επωφελής. Οι ηγέτες τους μοιράζονται την ίδια κοσμοθεωρία όσον αφορά την από κοινού επιτάχυνση της αναδυόμενης πολυπολικής παγκόσμιας τάξης. Ο Κινέζος πρόεδρος Xi Jinping και ο Ρώσος ομόλογός του τηρούν το διεθνές δίκαιο και υποστηρίζουν τον κεντρικό ρόλο του ΟΗΕ στις Διεθνείς Σχέσεις. Οι οικονομίες των χωρών τους είναι επίσης αλληλοσυμπληρωματικές και δεν υπάρχουν διμερείς διαφορές.
Όλα θα μπορούσαν να ήταν πολύ διαφορετικά γύρω στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η Κίνα και η πρώην Σοβιετική Ένωση είχαν μια ρήξη μερικές δεκαετίες πριν. Συγκρούστηκαν ακόμη και κατά μήκος των τότε αμφισβητούμενων συνόρων τους σε αρκετές περιπτώσεις. Αντί να επηρεαστούν από δυτικούς κακοπροαίρετους, αποφάσισαν υπεύθυνα να συζητήσουν τα προβλήματά τους και τελικά ίδρυσαν αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), ο οποίος είναι ο κορυφαίος κοινωνικο-οικονομικός οργανισμός και ο οργανισμός ασφάλειας της Ευρασίας.
Η προκύπτουσα κατάσταση των διμερών τους σχέσεων είναι τώρα πράγματι ένα μοντέλο αποτελεσματικής διακρατικής αλληλεπίδρασης στον 21ο αιώνα ακριβώς όπως τις περιέγραψε ο Πρόεδρος Πούτιν. Εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον, αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον ως ίσοι και δίνουν προτεραιότητα στις πολιτικές λύσεις σε σχέση με το κροτάλισμα και τη φήμη. Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από τις σχέσεις των ΗΠΑ με τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν εμπιστεύονται καν τους συμμάχους του στο ΝΑΤΟ, αφού έχουν πιαστεί να τους κατασκοπεύει αρκετές φορές στο παρελθόν, τους αντιμετωπίζουν ως υποτελείς και πάντα τους πιέζουν.
Μόλις τον περασμένο Μάιο, για παράδειγμα, αναφέρθηκε πως η Δανία βοήθησε τις ΗΠΑ να κατασκοπεύουν την απερχόμενη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ από το 2012-2014. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι η Γερμανία φιλοξενεί περισσότερες αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις από οποιαδήποτε άλλη χώρα του ΝΑΤΟ. Επεκτείνοντας την πραγματικότητα των σχέσεων Γερμανίας-ΗΠΑ, η Ουάσιγκτον προσπάθησε επίσης να εξαναγκάσει ανεπιτυχώς το Βερολίνο να ακυρώσει τον αγωγό Nord Stream II με τη Ρωσία. Επιπλέον, προσπάθησε να πιέσει τη σύμμαχό της να περιορίσει τους εμπορικούς και επενδυτικούς δεσμούς της με την Κίνα.
Αυτή η πολιτικά άβολη πραγματικότητα είναι εμβληματική του πώς οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τους λεγόμενους συμμάχους τους. Η στάση της Αμερικής απέναντι σε αυτές τις δεκάδες άλλες χώρες που είναι λιγότερο στρατηγικά σημαντικές για αυτήν από τη Γερμανία, είναι ακόμη χειρότερη, αλλά η ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο καταχράται το Βερολίνο είναι διδακτική για να δείξει ότι ακόμη και το «υψηλότερο πρότυπο» της στις διμερείς σχέσεις υπολείπεται πολύ από το πρότυπο που θέτουν οι Κινεζο-Ρωσικές σχέσεις. Μπορεί κανείς μόνο να φανταστεί πόσο τρομερά αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ τους Αφρικανούς και Λατινοαμερικανούς εταίρους τους.
Αντίθετα, η Κίνα και η Ρωσία χρησιμοποιούν το υποδειγματικό μοντέλο διακρατικών σχέσεων που πρωτοεφάρμοσαν μεταξύ τους σε όλες τις άλλες ξένες συνεργασίες τους. Αυτό περιλαμβάνει φυσικά τις χώρες της Αφρικής, της Ασίας, της Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής και των ωκεανών που οι ΗΠΑ πάντα κακομεταχειρίζονται. Το αναδυόμενο μοντέλο Διεθνών Σχέσεων που ηγούνται αυτές οι δύο μεγάλες χώρες επιταχύνει την πολυπολική παγκόσμια τάξη ακριβώς όπως οραματίζονται οι ηγέτες τους. Αυτό με τη σειρά του βοηθά στην σταθεροποίηση των παγκόσμιων υποθέσεων.
Ενώ ορισμένοι παρατηρητές έχουν μεγάλες ελπίδες ότι οι ΗΠΑ μπορεί να μάθουν από αυτά τα δύο για χάρη του πραγματισμού, αυτό είναι απίθανο να συμβεί. Αντί να εφαρμόζουν τα μαθήματα που διδάσκουν η Κίνα και η Ρωσία στον κόσμο, οι ΗΠΑ συνεχίζουν πεισματικά να προσκολλώνται στο αντιπαραγωγικό μοντέλο τους να επιβάλλουν επιθετικά την ηγεμονία τους σε όλους τους άλλους. Όσο πιο ανεξάρτητα συμπεριφέρονται οι λεγόμενοι σύμμαχοί τους, τόσο μεγαλύτερη πίεση ασκούν πάνω τους, όπως αποδεικνύεται από το προηγούμενο γερμανικό παράδειγμα.
Το αμερικανικό μοντέλο είναι επομένως στρατηγικά μη βιώσιμο. Δεν μπορεί να συνεχίσει να διατηρεί την επιρροή της με εξαναγκασμό, απειλές, ακόμη και μερικές φορές βία. Η διεθνής κοινότητα εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να ενστερνιστεί το ρεαλιστικό πολυπολικό μοντέλο που ηγήθηκε από κοινού από την Κίνα και τη Ρωσία, προκειμένου να δημιουργήσουν συλλογικά μια κοινότητα κοινού πεπρωμένου για την ανθρωπότητα. Είναι μόνο θέμα χρόνου να απομονωθούν οι ΗΠΑ, αλλά μέχρι τότε, μπορεί να αναμένεται να δημιουργήσουν πολλά προβλήματα στους συμμάχους τους.