 |
| FILE PHOTO: Προετοιμασία για την έπαρση της ελληνικής σημαίας σε εκδήλωση για την 76η επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Ναζί, Αθήνα, Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2020. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ |
Είναι γεγονός πως στην πατρίδα μας, πάρα πολύ εύκολα συμφωνούμε ή διαφωνούμε για πάρα πολλά σοβαρά ζητήματα, ένα εκ των οποίων είναι σίγουρα η πολιτική που ακολουθείται από την κεντρική εξουσία στη διαδικασία χορήγησης της Ελληνικής ιθαγένειας σε ξένους υπηκόους (ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ = νομικός δεσμός του ατόμου με το κράτος).
Από: hellasjournal.com / Του Αυγουστίνου (Ντίνου) Αυγουστή*
Πολλές φορές μάλιστα αυτά τα τόσο λεπτά και σοβαρά ζητήματα γίνονται πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των πολιτών, μια αντιπαράθεση που συνήθως εκπορεύεται μέσα από το ιδεολογικό προφίλ του καθενός από εμάς.
Οι αποκαλούμενοι ως «προοδευτικοί» θέλουν να υπάρχει ένα εντελώς χαλαρό-ελαστικό νομοθετικό πλαίσιο στη χορήγηση της Ελληνικής Ιθαγένειας και οι χαρακτηρισμένοι ως «συντηρητικοί» απαιτούν την εφαρμογή μιας πιο αυστηρής νομοθεσίας που δεν θα υπονομεύει το μέλλον της πατρίδας.
Για το ποιός δικαιούται και ποιός δε δικαιούται να αποκτήσει την Ελληνική Ιθαγένεια θα έπρεπε ασφαλώς να ήταν απολύτως σαφές και ξεκάθαρο, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Για να μην αφήσω κανένα περιθώριο για αμφιβολίες και παρανοήσεις παραθέτω τη δική μου προσωπική μαρτυρία και εμπειρία.
Βρέθηκα στην Ελλάδα (την Μάνα Ελλάδα) ένα χρόνο μετά τον πόλεμο του 1974 για σπουδές. Η αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός λόγος που έκανε τότε πολλούς από τους Ελληνοκύπριους να εγκαταλείψουν το νησί ήταν η τουρκική εισβολή και η εξ αυτής προσφυγοποίηση του 1/3 των Ελλήνων κατοίκων της Κύπρου.
Οι εξαιρετικά άσχημες συνθήκες που υπήρχαν ένεκα της κατοχής του 36.7% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας δημιούργησαν ένα πολύ άσχημο από κάθε άποψη περιβάλλον με πιο σοβαρή συνέπεια την οικονομική εξαθλίωση, πρώτα των προσφύγων, αλλά όχι μόνο των προσφύγων, αφού όλες οι δομές στην οργάνωση και λειτουργία του κράτους υπέστησαν τρομακτικά πλήγματα.
Νέοι άνθρωποι που δεν είχαν σκοπό να σπουδάσουν (όπως συνέβη και με τον γράφοντα) άρχισαν να βάζουν στη ζωή τους κι αυτή την προοπτική. Οι σπουδές εκείνα τα χρόνια, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν ήταν μόνο για τους άριστους αλλά ως επί τι πλείστον για τους έχοντες και κατέχοντες.
Εισαγωγικές εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση (πλην ορισμένων Σχολών) δεν υπήρχαν αφού οι θέσεις που παραχωρούντο από την Ελλάδα ήσαν κατά πολύ περισσότερες από αυτές που υπήρχε ενδιαφέρον για την κάλυψη τους.
Εισαγωγικές εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση για τους Κυπρίους στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, είχαμε μετά το 1974, επειδή ακριβώς τότε αυξήθηκε το ενδιαφέρον για σπουδές.
Και επειδή στη ζωή τα πάντα είναι πιθανά, ενώ πίστευα ότι έφευγα προσωρινά από την Κύπρο, ρίζωσα για πάντα εδώ. Τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά στη ζωή μας. Έκανα οικογένεια και γρήγορα ήρθαν στη ζωή τα τρία μου παιδιά. Θα σας φανεί απίστευτο, ωστόσο είναι πέρα για περά αληθινό! Το ελληνικό κράτος μας υποχρέωνε να δίνουμε στα παιδιά μας μόνο Κυπριακή υπηκοότητα! Έστω κι αν γεννήθηκαν στο έδαφος της!
Τα δρομολόγια Λάρισα-Αθήνα-Λάρισα για να διεκπεραιώσουμε σοβαρές υποθέσεις, μας έγιναν εφιάλτης. Τη μια για να εκδώσουμε πιστοποιητικά γεννήσεως των παιδιών μας (που μας έλεγαν μην τυχών και χαθούν γιατί είναι μοναδικά!), την άλλη για να εκδώσουμε ταξιδιωτικά έγγραφα, την άλλη για να πάρουμε τις απαραίτητες βεβαιώσεως για το σχολείο, κ.τλ.
Οι δυσκολίες όταν ήρθε ο καιρός τα παιδιά μας να πάνε σχολείο δεν περιγράφονται! Οι υπεύθυνες υπηρεσίες των σχολείων είχαν μια απίστευτη άρνηση όταν έβλεπαν τα κυπριακά πιστοποιητικά!
Μας αντιμετώπιζαν κυριολεκτικά σαν ξένους! Και ασφαλώς κανένα επίδομα από την πολιτεία (θυμάμαι τα 1000 ευρώ που δόθηκαν κάποτε ως επίδομα για το τρίτο παιδί που προσωπικά δεν τα πήρα ποτέ, γιατί δεν ήμουν, όπως μου έλεγαν, Έλληνας υπήκοος!). Και οι επισκέψεις στο γραφείο αλλοδαπών της Ασφάλειας για έκδοση άδειας παραμονής και εργασίας αμέτρητες!
Στο γραφείο αλλοδαπών μαζί με όλους τους ξένους! Κάθε προσπάθεια να αποκτήσουμε την ελληνική Ιθαγένεια έπεφτε στο κενό, διότι, όπως μας έλεγαν, για εθνικούς λόγους οι Κύπριοι, οι Κωσταντινοπολίτες και οι Βορειοηπειρώτες δεν συμπεριλαμβάνονταν σε αυτούς που μπορούσαν να αποκτήσουν την Ελληνική Ιθαγένεια! Ώσπου μετά από πολλές προσπάθειες και αφόρητες πιέσεις τα πράγματα άλλαξαν.
Και το 1996 κλήθηκα στη Νομαρχία (είχε προηγηθεί ασφαλώς η γνωστή χρονοβόρος διαδικασία της κατάθεσης αμέτρητων δικαιολογητικών) για να ορκιστώ Έλληνας (ένας Έλληνας ορκίζεται ξανά Έλληνας)! Ενώ βρισκόμουν στην Ελλάδα από το 1975!
Αν τα γράφω όλα αυτά σήμερα, το κάνω μόνο και μόνο για να γίνει η απαραίτητη σύγκριση με όλους αυτούς τους ξένους, που οι περισσότεροι δεν θα αγαπήσουν ποτέ την Ελλάδα, κι όμως αποκτούν με τεράστια ευκολία την Ελληνική Ιθαγένεια. Σε αντίθεση με τους Κυπρίους που στις φλέβες τους κυλά μόνο αίμα ΕΛΛΗΝΙΚΟ! Η ελληνική πατρίδα δυστυχώς ποτέ της δεν σταμάτησε να σκοτώνει τα ίδια τα παιδιά της.
Υστερόγραφο: Ψήφισα για πρώτη φορά στη ζωή μου το 1997! Διότι, η μεν Ελληνική Πολιτεία με θεωρούσε αλλοδαπό, η δε Κυπριακή Πολιτεία διότι για να έχεις δικαίωμα ψήφου στην Κύπρο πρέπει να είσαι μόνιμος κάτοικος στο νησί! Οπότε έως ότου αποκτήσουμε την Ελληνική Ιθαγένεια, ήμασταν πολίτες χωρίς δικαίωμα ψήφου! Χωρίς πολιτικά δικαιώματα δηλαδή!
* Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστής
Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
a.avgoustis@hotmail.com
Από: hellasjournal.com / Του Αυγουστίνου (Ντίνου) Αυγουστή*
Πολλές φορές μάλιστα αυτά τα τόσο λεπτά και σοβαρά ζητήματα γίνονται πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των πολιτών, μια αντιπαράθεση που συνήθως εκπορεύεται μέσα από το ιδεολογικό προφίλ του καθενός από εμάς.
Οι αποκαλούμενοι ως «προοδευτικοί» θέλουν να υπάρχει ένα εντελώς χαλαρό-ελαστικό νομοθετικό πλαίσιο στη χορήγηση της Ελληνικής Ιθαγένειας και οι χαρακτηρισμένοι ως «συντηρητικοί» απαιτούν την εφαρμογή μιας πιο αυστηρής νομοθεσίας που δεν θα υπονομεύει το μέλλον της πατρίδας.
- Προσωπικά δεν πιστεύω καθόλου σε αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Θα ήθελα να μιλούσαμε μόνο για Έλληνες πατριώτες που αγαπούν το τόπο τους.
Για το ποιός δικαιούται και ποιός δε δικαιούται να αποκτήσει την Ελληνική Ιθαγένεια θα έπρεπε ασφαλώς να ήταν απολύτως σαφές και ξεκάθαρο, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Για να μην αφήσω κανένα περιθώριο για αμφιβολίες και παρανοήσεις παραθέτω τη δική μου προσωπική μαρτυρία και εμπειρία.
Βρέθηκα στην Ελλάδα (την Μάνα Ελλάδα) ένα χρόνο μετά τον πόλεμο του 1974 για σπουδές. Η αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός λόγος που έκανε τότε πολλούς από τους Ελληνοκύπριους να εγκαταλείψουν το νησί ήταν η τουρκική εισβολή και η εξ αυτής προσφυγοποίηση του 1/3 των Ελλήνων κατοίκων της Κύπρου.
Οι εξαιρετικά άσχημες συνθήκες που υπήρχαν ένεκα της κατοχής του 36.7% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας δημιούργησαν ένα πολύ άσχημο από κάθε άποψη περιβάλλον με πιο σοβαρή συνέπεια την οικονομική εξαθλίωση, πρώτα των προσφύγων, αλλά όχι μόνο των προσφύγων, αφού όλες οι δομές στην οργάνωση και λειτουργία του κράτους υπέστησαν τρομακτικά πλήγματα.
Νέοι άνθρωποι που δεν είχαν σκοπό να σπουδάσουν (όπως συνέβη και με τον γράφοντα) άρχισαν να βάζουν στη ζωή τους κι αυτή την προοπτική. Οι σπουδές εκείνα τα χρόνια, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν ήταν μόνο για τους άριστους αλλά ως επί τι πλείστον για τους έχοντες και κατέχοντες.
Εισαγωγικές εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση (πλην ορισμένων Σχολών) δεν υπήρχαν αφού οι θέσεις που παραχωρούντο από την Ελλάδα ήσαν κατά πολύ περισσότερες από αυτές που υπήρχε ενδιαφέρον για την κάλυψη τους.
Εισαγωγικές εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση για τους Κυπρίους στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, είχαμε μετά το 1974, επειδή ακριβώς τότε αυξήθηκε το ενδιαφέρον για σπουδές.
Και επειδή στη ζωή τα πάντα είναι πιθανά, ενώ πίστευα ότι έφευγα προσωρινά από την Κύπρο, ρίζωσα για πάντα εδώ. Τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά στη ζωή μας. Έκανα οικογένεια και γρήγορα ήρθαν στη ζωή τα τρία μου παιδιά. Θα σας φανεί απίστευτο, ωστόσο είναι πέρα για περά αληθινό! Το ελληνικό κράτος μας υποχρέωνε να δίνουμε στα παιδιά μας μόνο Κυπριακή υπηκοότητα! Έστω κι αν γεννήθηκαν στο έδαφος της!
Τα δρομολόγια Λάρισα-Αθήνα-Λάρισα για να διεκπεραιώσουμε σοβαρές υποθέσεις, μας έγιναν εφιάλτης. Τη μια για να εκδώσουμε πιστοποιητικά γεννήσεως των παιδιών μας (που μας έλεγαν μην τυχών και χαθούν γιατί είναι μοναδικά!), την άλλη για να εκδώσουμε ταξιδιωτικά έγγραφα, την άλλη για να πάρουμε τις απαραίτητες βεβαιώσεως για το σχολείο, κ.τλ.
Οι δυσκολίες όταν ήρθε ο καιρός τα παιδιά μας να πάνε σχολείο δεν περιγράφονται! Οι υπεύθυνες υπηρεσίες των σχολείων είχαν μια απίστευτη άρνηση όταν έβλεπαν τα κυπριακά πιστοποιητικά!
Μας αντιμετώπιζαν κυριολεκτικά σαν ξένους! Και ασφαλώς κανένα επίδομα από την πολιτεία (θυμάμαι τα 1000 ευρώ που δόθηκαν κάποτε ως επίδομα για το τρίτο παιδί που προσωπικά δεν τα πήρα ποτέ, γιατί δεν ήμουν, όπως μου έλεγαν, Έλληνας υπήκοος!). Και οι επισκέψεις στο γραφείο αλλοδαπών της Ασφάλειας για έκδοση άδειας παραμονής και εργασίας αμέτρητες!
Στο γραφείο αλλοδαπών μαζί με όλους τους ξένους! Κάθε προσπάθεια να αποκτήσουμε την ελληνική Ιθαγένεια έπεφτε στο κενό, διότι, όπως μας έλεγαν, για εθνικούς λόγους οι Κύπριοι, οι Κωσταντινοπολίτες και οι Βορειοηπειρώτες δεν συμπεριλαμβάνονταν σε αυτούς που μπορούσαν να αποκτήσουν την Ελληνική Ιθαγένεια! Ώσπου μετά από πολλές προσπάθειες και αφόρητες πιέσεις τα πράγματα άλλαξαν.
Και το 1996 κλήθηκα στη Νομαρχία (είχε προηγηθεί ασφαλώς η γνωστή χρονοβόρος διαδικασία της κατάθεσης αμέτρητων δικαιολογητικών) για να ορκιστώ Έλληνας (ένας Έλληνας ορκίζεται ξανά Έλληνας)! Ενώ βρισκόμουν στην Ελλάδα από το 1975!
- Και έτσι τα παιδιά μου υπηρέτησαν στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, ενώ θα μπορούσαν να το αποφύγουν! Βάλαμε μέσο για να πάνε στρατιώτες! Θυμάμαι ακόμα με πολύ περηφάνια τον γιό μου την ημέρα της ορκωμοσίας του στο Μεγάλο Πεύκο με το ελληνικό εθνόσημο στον μπερέ του.
Αν τα γράφω όλα αυτά σήμερα, το κάνω μόνο και μόνο για να γίνει η απαραίτητη σύγκριση με όλους αυτούς τους ξένους, που οι περισσότεροι δεν θα αγαπήσουν ποτέ την Ελλάδα, κι όμως αποκτούν με τεράστια ευκολία την Ελληνική Ιθαγένεια. Σε αντίθεση με τους Κυπρίους που στις φλέβες τους κυλά μόνο αίμα ΕΛΛΗΝΙΚΟ! Η ελληνική πατρίδα δυστυχώς ποτέ της δεν σταμάτησε να σκοτώνει τα ίδια τα παιδιά της.
Υστερόγραφο: Ψήφισα για πρώτη φορά στη ζωή μου το 1997! Διότι, η μεν Ελληνική Πολιτεία με θεωρούσε αλλοδαπό, η δε Κυπριακή Πολιτεία διότι για να έχεις δικαίωμα ψήφου στην Κύπρο πρέπει να είσαι μόνιμος κάτοικος στο νησί! Οπότε έως ότου αποκτήσουμε την Ελληνική Ιθαγένεια, ήμασταν πολίτες χωρίς δικαίωμα ψήφου! Χωρίς πολιτικά δικαιώματα δηλαδή!
* Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστής
Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
a.avgoustis@hotmail.com