του Αναστάσιου Πουλόπουλου, φιλόλογου
Είναι αλήθεια ότι η Κυβέρνηση έχει ένα δύσκολο μονοπάτι μπροστά της. Παρά τις δύο στρατηγικής και εθνικής αξίας αναλαμπές (συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ), οι διαρκείς και συνεχώς κλιμακούμενες προκλήσεις της γειτονικής Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, οι εξελίξεις στα Σκόπια, η ανεπιτυχής διαχείριση της πανδημίας του κορονοϊού σε συνδυασμό με τα εκδικητικής φύσεως μέτρα εναντίον των ανεμβολίαστων συμπολιτών μας, η κρίση στην ενέργεια και συνεκδοχικά η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις σε μία σειρά προϊόντων, η ανεπαρκής αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών (σεισμοί, πυρκαγιές, πλημμύρες), συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να οδηγήσει στη λαϊκή αγανάκτηση.
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δημοσκοπήσεις, τις οποίες, για την οικονομία του άρθρου ας τις θεωρήσουμε αξιόπιστες. Μπορεί το κυβερνόν κόμμα να διατηρεί διψήφια διαφορά από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ωστόσο, εδώ και αρκετό καιρό εκτιμάται δημοσκοπικά στο 34%, δηλαδή πέντε με έξι μονάδες κάτω από το εκλογικό του ποσοστό. Παράλληλα, η αντιπολίτευση δε φαίνεται να κερδίζει από τη φθορά της κυβέρνησης, την οποία καρπώνεται η «γκρίζα ζώνη» των αναποφάσιστων και του «άλλου κόμματος». Αυτή η «γκρίζα ζώνη» είναι που θα μας απασχολήσει στο παρόν άρθρο.
Επιχειρώντας, αρχικά, να σκιαγραφήσουμε το προφίλ αυτής της ομάδας πολιτών, μπορούμε να πούμε ότι προέρχονται κατά κύριο λόγο από τη Νέα Δημοκρατία. Είναι άνθρωποι φυσιολογικοί, «νοικοκυραίοι», κατά την παλαιά προσφιλή έκφραση της δεξιάς, που προσπαθούν να «τα φέρουν βόλτα» και που δεν εμπιστεύονται πλέον την κυβερνητική «ελίτ» και τις μεσσιανικές υποσχέσεις της για την αντιμετώπιση της ακρίβειας. Είναι πολίτες θρησκευόμενοι, με πατριωτικές ανησυχίες, οι οποίοι έχουν πλέον καταλάβει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τους εξαπάτησε, τόσο στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, όσο και στο λαθρομεταναστευτικό, και οι οποίοι παρατηρούν τα φοβικά σύνδρομα της κυβέρνησης απέναντι στη νέο-οθωμανική Τουρκία. Είναι, επίσης, άνθρωποι φοβισμένοι από τον κατακλυσμό κινδυνολογίας και φόβου σχετικά με την πανδημία του κορωνοϊού, που απλόχερα «προσφέρουν» τα χρηματοδοτούμενα από το κράτος ιδιωτικά κανάλια, και απηυδισμένοι από τον de facto υποχρεωτικό εμβολιασμό και τα, πολλές φορές, στερούμενα κοινής λογικής περιοριστικά μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση. Είναι, τέλος, απογοητευμένοι που βλέπουν το κόμμα που ψήφιζαν για χρόνια να έχει μεταλλαχθεί σε αντίγραφο του πάλαι ποτέ «Ποταμιού», εγκολπώνοντας πάσης φύσεως γυρολόγους και χομπίστες της πολιτικής με κομμουνιστικό, πασοκικό-σημιτικό ή χουντικό παρελθόν.
Την ίδια στιγμή, παρατηρούμε ένα «αρχιπέλαγος» άλλων κομμάτων και σχηματισμών τα οποία κινούνται ιδεολογικά στον αποκαλούμενο «πατριωτικό χώρο» και προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη από τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων που αποστασιοποιούνται από το κυβερνόν κόμμα. Τα κυριότερα από αυτά, με τα οποία θα ασχοληθούμε, είναι η «Δημιουργία» των Τζήμερου-Κρανιδιώτη, οι «Ελεύθεροι Άνθρωποι» του Γιώργου Τράγκα, και μία ομάδα κομμάτων και προσωπικοτήτων που πραγματοποίησαν κοινή εκδήλωση με τίτλο «ΑΝΤΙ-ΔΕΘ». Υπάρχουν και άλλοι μικρότεροι σχηματισμοί, μερικοί εκ των οποίων μονοθεματικοί, που ανεφύησαν προσφάτως λόγω της πανδημίας, αλλά, για οικονομία χώρου, δεν θα τα αναφέρουμε εδώ.
Ξεκινώντας με το συνασπισμό «Δημιουργία», ο οποίος αποτελείται από τα κόμματα «δημιουργία, ξανά!» του Θάνου Τζήμερου και «Νέα Δεξιά» του Φαήλου Κρανιδιώτη, έχουμε να παρατηρήσουμε ότι πρόκειται για μία μείξη οικονομικού φιλελευθερισμού και πατριωτικών θέσεων στα εθνικά ζητήματα, με κυνικά ρεαλιστικό και τεχνοκρατικό πολιτικό λόγο, χωρίς ωστόσο να ακολουθούν τις επιταγές της πολιτικής ορθότητας. Μειονέκτημα αποτελεί η συνεχής ρητορική κατά της αριστεράς, η οποία κατά την άποψη του γράφοντα, αν και όχι πάντα άδικη, είναι άκαιρη και άτοπη, καθώς η χώρα έχει πολύ σημαντικότερα προβλήματα να λύσει. Ακόμη, η άρνησή τους να συνομιλήσουν με άλλους φορείς του χώρου ώστε να διαλευκανθούν τυχόν λανθασμένες απόψεις, δηλαδή να προσεγγίσουν και τους υπολοίπους με την ίδια λογική και διάθεση που προσέγγισαν ο ένας τον άλλον, δημιουργεί αρνητικές εντυπώσεις.
Ένα άλλο νεότευκτο κόμμα είναι οι «Ελεύθεροι Άνθρωποι», με ιδρυτή τον Γιώργο Τράγκα. Ο πολύπειρος δημοσιογράφος και εκδότης, έχοντας φανατικούς φίλους και εχθρούς, έχει καταφέρει να δημιουργήσει ικανούς πυρήνες στελεχών ανά την επικράτεια, στοχεύοντας στην ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Παράλληλα, μετά την αποχώρηση των ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων που συμμετείχαν αρχικά στο κόμμα, ο ίδιος δηλώνει ότι εκφράζει την κεντροδεξιά στην Ελλάδα, ενώ αντιτίθεται στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού κατά του κορωνοϊού. Προβληματική είναι, ωστόσο, η έλλειψη στοιχειωδών πολιτικών θέσεων και ο εμμονικός, πολλές φορές, αντι-μητσοτακικός λόγος.
Στα τέλη Σεπτεμβρίου μία ετερόκλητη ομάδα κομμάτων και προσωπικοτήτων διοργάνωσε εκδήλωση στην Αθήνα, με τον τίτλο «Αντι-ΔΕΘ». Πρόκειται για κόμματα και άτομα που αρχικά είχαν συμπαραταχθεί με το κόμμα του Τράγκα, αλλά στη συνέχεια αποχώρησαν διαφωνώντας με την προοπτική ομογενοποίησης του κόμματος. Στην εκδήλωση συμμετείχαν ο Νίκος Νικολόπουλος με το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη, το ΔΗΚΚΙ, προσωπικότητες του αυτοαποκαλούμενου «καραμανλικού χώρου», όπως ο Νίκος Καραχάλιος, ο Σάββας Τσιτουρίδης, ο Αργύρης Ντινόπουλος, και ο γνωστός καθηγητής φαρμακολογίας Δημήτρης Κούβελας. Πρόκειται για μία ομάδα με αδιαμφισβήτητα πατριωτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Ωστόσο, οι πεποιθήσεις υπέρ της δραχμής από το ΕΠΑΜ και το ΔΗΚΚΙ και οι βαρύγδουπες δηλώσεις περί μηνύσεων επ’ εσχάτη προδοσία για όσους ψήφισαν και εφάρμοσαν μνημόνια, εκτιμούμε ότι δεν αγγίζουν την πραγματικότητα της παρούσης χρονικής περιόδου, κατά την οποία τα προτάγματα και οι προτεραιότητες είναι διαφορετικά. Γνώμη μας είναι ότι τέτοιου είδους εμμονές δρουν ανασταλτικά στη συσπείρωση του χώρου και αποσυντεθούν αντί να συσπειρώνουν.
Ολοκληρώνοντας την αναφορά στους νεότευκτους πολιτικούς σχηματισμούς των τελευταίων μηνών, εκτιμούμε ότι εξαιτίας της κρίσιμης κατάστασης στην οποία βρίσκονται τα εθνικά μας θέματα, χρειάζεται και η αναφορά σε έναν παλαιότερο σχηματισμό, τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου. Ο τελευταίος, παρότι βρίσκεται σε «πολιτική αγρανάπαυση» κατά τα λεγόμενά του, επανεμφανίστηκε προκειμένου να υπερασπιστεί τις αμυντικές συμφωνίες με τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, συμφωνίες τις οποίες είχε προετοιμάσει από την εποχή που υπηρετούσε ο ίδιος ως Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Πρέπει να γίνει αποδεκτό, είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κανείς μαζί του, ότι ο Πάνος Καμμένος διαθέτει ισχυρές διασυνδέσεις με τους συμμάχους της χώρας και ικανή εμπειρία στη διαχείριση τέτοιων ζητημάτων, και τυχόν ενεργοποίησή του, μόνο θετικά μπορεί να συμβάλλει στις εθνικές μας υποθέσεις. Είναι κατανοητό, ότι η εικόνα του ιδίου και του κόμματος έχει φθαρεί εξαιτίας της συγκυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα λόγω της Συμφωνίας των Πρεσπών, την οποία –ειρήσθω εν παρόδω- ουδέποτε υποστήριξε ή ψήφισε. Ωστόσο, εκτιμούμε ότι ένας αναλυτικός απολογισμός και μια βαθιά αυτοκριτική, όσον αφορά τη συμμετοχή των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση (2015-2018), θα βοηθήσει και θα προλειάνει το έδαφος για μια επαναφορά, αυτού του χρήσιμου πολιτικού.
Σε μια εποχή που οι κοινωνικές διαφορές γίνονται ολοένα και βαθύτερες, σε μια περίοδο που οι λαοί έχουν γίνει απολύτως χειραγωγήσιμοι εξαιτίας του φόβου και της ανασφάλειας, την ώρα που ξεπροβάλλουν άνθρωποι απ’ τα παλιά, που κατέστρεψαν τη χώρα και μείωσαν την εθνική της κυριαρχία και ο λαός τους έκλεισε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, υπάρχει αδήριτη ανάγκη ύπαρξης ενός υγειούς μετώπου, πατριωτικού και κοινωνικού, το οποίο θα ενώσει και θα βάλει πρώτα και πάνω απ’ όλα την Ελλάδα και τους Έλληνες. Αρχηγοί και αρχηγίσκοι φέρουν ακεραία την υποχρέωση να ενώσουν το λαό και να παρουσιάσουν ένα ρεαλιστικό σχέδιο εθνικής σωτηρίας και κοινωνικής αποκατάστασης. Να κάνουν δηλαδή, το «άλλο κόμμα» πραγματικότητα! Για την Πατρίδα και το Λαό!