Από: edromos.gr - της Λένας Χαραλαμποπούλου*
ΌΜΩΣ, τι σημαίνει «τουλάχιστον», θα σχολιάσουμε εμείς οι υγιώς φρονούντες πολίτες, τι άλλο εκτός του ότι ζητείται μια νέα, ελάχιστη λογική, που λείπει απέναντι στην τιμωρητική καταιγίδα των εμβολίων, εντός του λοιμοκαθαρτηρίου της νέας εποχής; Σημαίνει μήπως ότι ο εμβολιασμός μας θα είναι συνεχής, αναλόγως με τις ανάγκες της εξουσίας και των εταιρειών; Καθώς η ανοσία είτε με εμβόλια είτε χωρίς εμβόλια (φυσική νόσηση) καθίσταται ανύπαρκτη, ως ασφαλής θωράκιση απέναντι στον παντοδύναμο Covid-19.
Συνέπεια: Η συνεχής επιτήρηση, κάτω από την προστατευτική ομπρέλα του μεγάλου αδελφού.
Η κυβερνητική προπαγάνδα δεν άφησε στο απυρόβλητο ούτε τους γιατρούς (!)
«Μεταξύ των ανεμβολίαστων, περιλαμβάνεται και ένας μεγάλος αριθμός
εγκύων γυναικών, γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας, που λόγω πλημμελούς…
πληροφόρησης, ακόμη και από τους γιατρούς τους (!) εκθέτουν τον εαυτό
τους σε κίνδυνο», σχολίασε η κυρία Θεοδωρίδου. Βλέπουμε και ζούμε
θλιβερά γεγονότα… Πριν λίγες μέρες, το Κέντρο Ελέγχου των Λοιμώξεων
(CDC) δημοσίευσε πρόσφατες συστάσεις… Τα εμβόλια Covid συστήνονται, όπως
γράφεται, σε εγκύους, θηλάζουσες, γυναίκες που προσπαθούν να
τεκνοποιήσουν σε παρόντα χρόνο, αλλά και στο άμεσο μέλλον: «Δεν υπάρχει
καμία ένδειξη ότι τα εμβόλια επηρεάζουν τη γονιμότητα άμεσα ή και
μελλοντικά […] αυτό ισχύει και για το βασικό εμβολιασμό, αλλά και για
τον αναμνηστικό. […] η ενημέρωση της εγκύου από το γυναικολόγο, τον
οποίο εμπιστεύεται, πρέπει να είναι σαφής, με πλήρη αναφορά των
κινδύνων. […] οι έγκυες πρέπει να ρωτούν τους γυναικολόγους τους και να
παίρνουν απαντήσεις, ανάλογα με τη σύσταση που τους κάνουν».
Εδώ το καμπανάκι ισχύει και για τους ιδιώτες γιατρούς, στους οποίους μεταφέρουν την ευθύνη των φαρμακευτικών εταιρειών και των κυβερνήσεων, για τις μελλοντικές επιπτώσεις των παρενεργειών τους στους μαιευτήρες. Η περίπτωση τερατογεννέσεων μετά από λήψη εγκεκριμένων ήδη φαρμάκων, μετά την παρέλευση αρκετού χρόνου από τη λήψη τους, δεν ανησυχεί τους πολίτες και τα ζευγάρια των γεννητόρων; Δεν ανησυχεί την κοινωνία αυτός ο εξαναγκασμός και η πειραματική άσκηση ελέγχου, ακόμη και των μελλοντικών γενεών, από την ανεύθυνη ενημέρωση μιας εξουσίας που υπερβαίνει κάθε επιστημονική δεοντολογία;
Να βγει ανοιχτά στην κοινωνία η αριστερά, με καταγγελίες και επιχειρήματα. Με αμφισβήτηση της ήδη εφαρμοσμένης απόπειρας μετατροπής της κοινωνίας των ανθρώπων σε οργανωμένα στρατόπεδα αυτοματοποιημένων, τηλεκατευθυνόμενων από μειοψηφικές εξουσίες ρομπότ
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ το καθήκον της αριστεράς των προοδευτικών πολιτών; Για καμπάνιες ενημέρωσης; Για τους σωστούς κινδύνους; Τα απολύτως αναγκαία μέτρα προφύλαξης; Το καθήκον της πολιτείας και το δικαίωμα των πολιτών, σταθμίζοντας τους κινδύνους να αποφασίζουν και να επιλέγουν τα μέσα της προστασίας τους, όχι ως ποινή, αλλά ως το δικαίωμα να ελέγχουν και να καθορίζουν τη ζωή τους συλλογικά, αλλά και ατομικά; Πού βρίσκεται το καθήκον της αριστεράς, να βγει ανοιχτά, χωρίς τη μάσκα της υποκρισίας, για το τι εξυφαίνεται σε παγκόσμια, αλλά και εθνική κλίμακα, για τους πραγματικούς κινδύνους, ενάντια στα μέτρα που μικρή σχέση έχουν ή και καθόλου με τον ιό; Κρίσιμα ερωτήματα, που πρέπει να απαντηθούν με οργανωμένη δράση.
Να βγει ανοιχτά στην κοινωνία η αριστερά, με καταγγελίες και επιχειρήματα. Με αμφισβήτηση της ήδη εφαρμοσμένης απόπειρας μετατροπής της κοινωνίας των ανθρώπων σε οργανωμένα στρατόπεδα αυτοματοποιημένων, τηλεκατευθυνόμενων από μειοψηφικές εξουσίες ρομπότ. Η μετατροπή της ανθρώπινης οντότητας σε μηχανή ήδη έχει ξεκινήσει. Στόχος να μην ξεφύγει κανείς από τον Πινάκα Έλεγχου και για μελλοντική χρήση. Ούτε και για παιδιά που θα γεννηθούν από τα έμβρυα στην κοιλιά της μάνας τους. Εμβολιασμένες, και όσες θα γεννήσουν στο μέλλον! Σχηματίζουμε ουρές μπροστά από τους ελεγκτές του «Συστήματος Αστυνόμευσης», με το χαρτί-πάσο για να βαδίσουμε ή και να αναπνεύσουμε στα άδυτα της καπιταλιστικής αγοράς! Η «πανδημία» ή «επιδημία», όπως και αν την ονομάσουμε, έχει ενσκήψει από τους ίδιους μηχανισμούς εξουσίας, που υποβαθμίζουν το περιβάλλον και τις συνθήκες της ζωής μας. Η συνεχής επιτήρηση με βιοτεχνολογικές μεθόδους προστασίας, εξυπηρετεί μόνο το Σύστημα που καταρρέει μέσα από τις αντιφάσεις του και προσπαθεί να διασωθεί, ενδυόμενο τη φενάκη ενός άλλου «Δράκουλα».
ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ, όμως, και τους ωραίους στίχους του ποιητή μας Κ. Καβάφη, από το ποίημα «Τα τείχη»:
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Καιρός για αφύπνιση της Κοινωνίας μας.
Ας αναλάβει ο καθένας μας το καθήκον του και τις ευθύνες του.
* Η Λένα Χαραλαμποπούλου είναι νομικός