 |
| @ZemmourEric |
Amir Taheri - gatestoneinstitute.org - Παρουσίαση Freepen.gr
Δείτε οποιοδήποτε τηλεοπτικό κανάλι και ανοίξτε οποιαδήποτε εφημερίδα και είναι πιθανό να συναντήσετε πολλές εικασίες σχετικά με το ταξίδι στο παλάτι των Ηλυσίων.
Ένας λόγος, μπορεί να είναι ακόμη και ο κύριος, γιατί αυτό το πρόωρο ενδιαφέρον είναι ένας 63χρονος δημοσιογράφος που έχει υποδυθεί τον εαυτό του ως μια σύγχρονη εκδοχή του Προφήτη Ιερεμία για να απεικονίσει τη θλίψη και να προβλέψει την καταστροφή για τη γαλλική δημοκρατία.
Ο εν λόγω άνθρωπος είναι ο Éric Zemmour, ο οποίος καραδοκεί στο περιθώριο της γαλλικής δημοσιογραφίας, πάντα σε δευτερεύοντες ρόλους για σχεδόν τρεις δεκαετίες και, ωστόσο, τώρα μπαίνει ως το ανερχόμενο αστέρι της γαλλικής πολιτικής στα δεξιά ή, όπως ισχυρίζονται οι εχθροί του, ακροδεξιά.
Πριν από δύο μήνες, οι δημοσκοπήσεις του απέδωσαν περίπου το 3 τοις εκατό της υποστήριξης των ψηφοφόρων. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ωστόσο, κυμαίνεται πάνω από το 20 τοις εκατό και σχεδιάζεται να είναι παρών στο δεύτερο γύρο ψηφοφορίας κατά του νυν προέδρου Εμανουέλ Μακρόν. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα, φυσικά, θα σήμαινε πλήρη χρεοκοπία όχι μόνο για τα παραδοσιακά κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς, των Ρεπουμπλικανών και των Σοσιαλιστών, αλλά και για την ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λεπέν και την ακροαριστερή Unbowed France του Ζαν Λυκ Μελανσόν.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει τον Zemmour ελκυστικό σε τόσους πολλούς Γάλλους;
Αρχικά, θεωρείται ως ένα νέο πρόσωπο σε μια εποχή που οι πολιτικές ελίτ είναι βαθιά αντιδημοφιλείς. Όπως ο Μακρόν πριν από πέντε χρόνια, ο Zemmour θεωρείται ως το αουτσάιντερ αντίθετο με τους ανίκανους και διεφθαρμένους του συστήματος.
Παρά τις προφανείς διαφορές, ο Zemmour επωφελείται από το ίδιο εφέ καινοτομίας που έκανε ο Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από πέντε χρόνια. Επίσης, όπως ο Τραμπ, έχει περιγράψει το μήνυμά του σε μια σειρά από απλές ιδέες που έχουν απήχηση σε μεγάλα τμήματα μιας κοινωνίας που πλήττονται από ανασφάλεια και αμφιβολίες για το μέλλον.
Ο Zemmour υποστηρίζει ότι η Γαλλία βρίσκεται σε παρακμή, αντιμετωπίζοντας ακόμη και το θάνατο στη σημερινή της μορφή, για διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων η συνεχής μαζική μετανάστευση ειδικά από Μουσουλμάνους Άραβες και Αφρικανούς, και η εξάπλωση βιομηχανικών θέσεων εργασίας στην Κίνα και άλλες οικονομίες φθηνού εργατικού δυναμικού. Προειδοποιεί για αυτό που αποκαλεί «η μεγάλη αντικατάσταση», στην οποία ένας ταχέως αναπτυσσόμενος μουσουλμανικός πληθυσμός θα αντικαταστήσει σταδιακά το γηγενή γαλλικό πληθυσμό, θα τερματίσει το κοσμικό σύστημα διακυβέρνησης και, όπως έγραψε ο μυθιστοριογράφος Michel Houellebecq πριν από μια δεκαετία, θα μετατρέψει τη Γαλλία σε ισλαμικό Δημοκρατία. Το περιβάλλον του Zemmour επιμένει ότι περίπου 700 γειτονιές στη Γαλλία βρίσκονται ήδη υπό τον έλεγχο των ισλαμιστών και εξελίχθηκαν σε απαγορευμένες περιοχές (no-go areas) για τους «αυθεντικούς» Γάλλους.
Το θέμα της «παρακμής» δεν είναι καινούργιο στη Γαλλία ή, μάλιστα, στις δυτικές δημοκρατίες συνολικά. Ο Σοπενχάουερ είχε προειδοποιήσει γι' αυτό πριν από έναν αιώνα και άνθρωποι όπως ο Νόαμ Τσόμσκι στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ στο Ιράν το έπιασαν εδώ και δεκαετίες. Αυτό που κάνει τον Zemmour έναν πιο πειστικό προφήτη της «παρακμής» είναι ότι, σε αντίθεση με τον Σοπενχάουερ που φιλοσοφούσε αλλά δεν προσέφερε καμία άμυνα ενάντια στην παρακμή, και σε αντίθεση με τον Τσόμσκι και τον Χαμενεΐ που το χαίρονται, φαίνεται να είναι βαθιά πληγωμένος αλλά αποφασισμένος να αντισταθεί και να αποτρέψει την «αυτοκτονία της Γαλλίας». Μάλιστα, το νέο βιβλίο του Zemmour, μπεστ σέλερ, έχει τον τίτλο «Η Γαλλία δεν είπε την τελευταία της λέξη».
Ο Zemmour ακούγεται επίσης πειστικός γιατί ο ίδιος είναι παράδειγμα γαλλικοποίησης. Γεννημένος σε οικογένεια Εβραίων της Αλγερίας, ο Zemmour είδε πώς οι παππούδες και οι γιαγιάδες του και στη συνέχεια οι γονείς του υποτάχθηκαν στη διαδικασία της αφομοίωσης για να γίνουν «αυθεντικοί» Γάλλοι. Οι παππούδες του άφησαν τα αλγερινο-εβραϊκά ονόματά τους Λιάου και Μεσούκα για τον Τζάστιν και τη Ραχήλ και έδωσαν «κατάλληλα γαλλικά ονόματα» στα παιδιά τους. Επειδή μια διαβόητη συμμορία ονόματι Zemour, με ένα M, είχε γίνει πρωτοσέλιδο εκείνη την εποχή, πρόσθεσαν επίσης ένα δεύτερο M στο οικογενειακό τους όνομα για να αποφύγουν οποιαδήποτε σύγχυση.
Η ιστορία της ζωής του Zemmour βασίζεται σε έναν αγώνα ενάντια στην πολυπολιτισμικότητα με θεμέλιο τον γαλλικό εθνικισμό. Ο Zemmour παρακολούθησε το πολυπόθητο τότε Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού και, επιθυμώντας να ενταχθεί στην ελίτ, προσπάθησε να εισέλθει στην Εθνική Σχολή Διοίκησης, αλλά δεν έγινε δεκτός. Οι επόμενες απογοητεύσεις του ήρθαν όταν του αρνήθηκαν μια δουλειά στο Farming Syndicates Union επειδή, γεννημένος σε ένα φτωχό προάστιο, του έλειπαν οι αγροτικές ρίζες για τις οποίες καυχιόταν ο «αυθεντικός Γάλλος».
Μια ακόμη χειρότερη απογοήτευση ήρθε όταν η αίτησή του να ενταχθεί στο Cercle de l'Union interalliée, μια αποκλειστική λέσχη ελίτ, απορρίφθηκε.
Στο ρόλο του ως το τελευταίο βήμα του γαλλικού εθνικισμού, ο Zemmour αναβιώνει το θέμα της «γαλλικής ιδιαιτερότητας» και απαιτεί προτεραιότητα στην παροχή θέσεων εργασίας στους Γάλλους και όχι στους μετανάστες και άλλους ξένους. Σε αυτό απηχεί τη θέση που πήρε ο Charles Maurras, ένας μοναρχικός συγγραφέας και αντισημίτης, και ο Pierre Laval, ο πολιτικός που οδήγησε τους συνεργάτες υπό γερμανική κατοχή, και ο δημοσιογράφος Lucien Rebatet.
Το θέμα της «γαλλικής προτεραιότητας», ωστόσο, χρησιμοποιήθηκε επίσης από τους ηγέτες του Λαϊκού Μετώπου τη δεκαετία του 1930 και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα υπό τους Μορίς Τορέζ και Βαλντέκ Ροσέ.
Ο Zemmour κάνει μεγάλο μέρος της κοσμικότητας, ή laïcité στα γαλλικά, κι εμφανίζεται ως εγγυητής της δημοκρατίας γενικά.
Φαίνεται να μη γνωρίζει τη διαφορά μεταξύ της αμερικανικής «εκκοσμίκευσης», στην οποία το κράτος βλέπει τον εαυτό του ως προστάτη όλων των θρησκειών, και της γαλλικής laïcité στην οποία το κράτος θεωρεί όλες τις θρησκείες ως πιθανές ή πραγματικές απειλές. Η σύγχυση είναι εμφανής όταν ο Zemmour λέει πως θέλει να διατηρήσει τον ιουδαιο-χριστιανικό χαρακτήρα της Γαλλίας, ενώ παράλληλα προωθεί τη laïcité ως μέσο αντιμετώπισης της ισλαμικής απειλής κατά της Γαλλίας.
Για έναν πολιτικό που έχει καταστήσει την καταπολέμηση του Ισλάμ ως κύριο στόχο του, ο Zemmour φαίνεται κακώς ενημερωμένος για το Ισλάμ στη Γαλλία, μια θρησκεία χωρίς οργάνωση και ιεραρχία που μοιάζει με εκκλησία και χωρίζεται σε περισσότερες από 400 ομάδες και αιρέσεις. Το επίσημο, αναγνωρίσιμο Ισλάμ στη Γαλλία κυριαρχείται από αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «προξενικό Ισλάμ»: τζαμιά και λόμπι που δημιουργούνται, χρηματοδοτούνται και ελέγχονται από μουσουλμανικές χώρες, ιδίως την Τουρκία, την Αλγερία και το Μαρόκο. Δίπλα σε αυτό το «προξενικό Ισλάμ», υπάρχουν τα πρωτίστως πολιτικά δίκτυα που μεταμφιέζονται σε θρησκευτικές κοινότητες, μεταξύ των οποίων η Μουσουλμανική Αδελφότητα και κυρίως οι σιιτικοί κύκλοι του Λιβάνου που ελέγχονται από το Ιράν.
Συνολικά, αυτές οι δύο μορφές Ισλάμ δεν αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το ένα ή δύο τοις εκατό των εκτιμώμενων 6,5 εκατομμυρίων ονομαστικά μουσουλμάνων πολιτών της Γαλλίας. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Γαλλία προέρχεται από πολιτικές ομάδες όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα, οι Σαλαφιστικές ομάδες, οι Χομεϊνιστικοί κύκλοι και οι εγχώριοι μαχητές που ριζοσπαστικοποιούνται μέσω του Διαδικτύου. Το να προσποιούμαστε ότι αυτές οι μικροσκοπικές αλλά θανατηφόρες ομάδες αντιπροσωπεύουν μια πολύ μεγαλύτερη πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι αυτοκαταστροφικό ακόμη και από την εθνικιστική σκοπιά του Zemmour.
Δεν είναι τυχαίο ότι όπου και αν εμφανίζεται ο Zemmour, μαχητές, συνήθως από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους ή τους Χομεϊνιστές, συχνά μουσουλμάνες «αδερφές», εμφανίζονται για να τον παρουσιάσουν ως εχθρό όλων των Μουσουλμάνων.
Ο Zemmour απηχεί τους φόβους και τις αμφιβολίες πολλών Γάλλων και ανοίγει τη συζήτηση για ορισμένα βασικά κοινωνικά και πολιτιστικά ζητήματα. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι έχει ξεκάθαρη ιδέα για το πώς να διαμορφώσει τις σωστές ερωτήσεις πόσο μάλλον να δώσει τις απαραίτητες απαντήσεις.