Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Βασικά, οι προσεγγίσεις των ΗΑΕ στη Συρία βασίζονται στο διττό σκοπό της ταυτόχρονης «συγκράτησης» της ιρανικής και τουρκικής επιρροής εκεί. Η δυσανάλογη στρατηγική εξάρτηση της Δαμασκού από την Τεχεράνη οφείλεται στην επιθυμία της να «ισορροπήσει» την επιρροή της Μόσχας, για την οποία ορισμένοι θεωρούν πως έχει γίνει «επιβλητική» τον τελευταίο καιρό. Ωστόσο, η συνεχιζόμενη παρουσία ιρανικών δυνάμεων στη Συρία αξιοποιείται ως πρόσχημα για να συνεχίσει το Ισραήλ να χτυπά τη χώρα.
Ένας πιθανός «συμβιβασμός» προκειμένου να διατηρηθεί η (ομολογουμένως ατελής) «ισορροπητική» πράξη της Αραβικής Δημοκρατίας θα μπορούσε να είναι η αντικατάσταση της ιρανικής επιρροής με την επιρροή των Εμιράτων. Αυτό όχι μόνο θα μπορούσε να βοηθήσει τη Συρία να «εξισορροπήσει» τη ρωσική επιρροή, αλλά θα μπορούσε να σταματήσει τα ισραηλινά χτυπήματα και επίσης να οδηγήσει τελικά σε εισροή κεφαλαίων για την ανοικοδόμηση από τα Εμιράτα.
Η Συρία δέχεται τεράστια πολυμερή πίεση να ζητήσει την αξιοπρεπή αλλά «σταδιακή αποχώρηση» των ιρανικών δυνάμεων ως εξωτερικά επιβεβλημένη προϋπόθεση για τη βελτίωση της κατάστασης στη χώρα αυτή. Οι μονομερείς και συναφείς δευτερεύουσες κυρώσεις των ΗΠΑ πιθανότατα δεν θα αρθούν ποτέ μέχρι να συμβεί αυτό, ούτε το Ισραήλ θα σταματήσει ποτέ να βομβαρδίζει τη Συρία με αυτό το πρόσχημα, καθώς «διευκολύνθηκε παθητικά» από τη Ρωσία μέσω του «μηχανισμού αντισύγκρουσης» του Σεπτεμβρίου 2015. Αφαιρώντας όλα τα «ήθη», την «ηθική» και τις «αρχές» από την εξίσωση σχετικά με τη διακηρυγμένη πίστη της Συρίας στην Αντίσταση υπό την ηγεσία του Ιράν, υπάρχει μια ορισμένη λογική συνθηκολόγησης σε αυτήν την πίεση.
Οι προθέσεις των ΗΑΕ, ενώ παρουσιάζονται ως αμοιβαία επωφελείς χωρίς να προκύπτουν σε βάρος οποιουδήποτε τρίτου μέρους, στην πραγματικότητα είναι μηδενικές σε σχέση με τα ιρανικά συμφέροντα. Το Άμπου Ντάμπι είναι ένας από τους κορυφαίους συμμάχους του Τελ Αβίβ, ενώ αμφότερεοι πιστεύουν στη «συγκράτηση» της Τεχεράνης. Η Ρωσία έχει επίσης άριστες σχέσεις με το Ισραήλ παρόλο που το τελευταίο είναι εχθρός της Συρίας. Λαμβάνοντας υπόψη αυτό, καθώς και το ρόλο της Ρωσίας στην «παθητική διευκόλυνση» των εκατοντάδων επιθέσεων του «Ισραήλ» κατά του Ιράν στη Συρία που στοχεύουν στον «περιορισμό» της επιρροής της Ισλαμικής Δημοκρατίας εκεί, δεν θα ήταν περίεργο αν η Μόσχα ενθαρρύνει τη βελτίωση των σχέσεων Συρία - ΗΑΕ με απώτερο σκοπό να αντικαταστήσουν τους συροϊρανικούς δεσμούς. Η Ρωσία έχει επίσης άριστες σχέσεις με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, γεγονός που οδηγεί σε σύγκλιση συμφερόντων με το Ισραήλ έναντι του «περιορισμού» του Ιράν στη Συρία.
Μένει να δούμε πώς θα διαχειριστεί η Συρία τις σχέσεις της με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ιράν στο προσεχές μέλλον. Τα Εμιράτα θα μπορούσαν αναμενόμενα να επιδιώξουν να δελεάσουν τη Δαμασκό με υποσχέσεις για κονδύλια ανοικοδόμησης και διαβεβαιώσεις ότι θα επηρεάσουν τον ισραηλινό σύμμαχό τους να σταματήσει να βομβαρδίζει την Αραβική Δημοκρατία όσο η Συρία ζητά την αξιοπρεπή αλλά «σταδιακή αποχώρηση» των ιρανικών δυνάμεων. Αυτό μπορεί να είναι πολύ δελεαστικό μιας προσφοράς για τη Συρία για να απορριφθεί, ειδικά εάν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα υπόσχονται να υποστηρίξουν τις επιχειρήσεις του Συριακού Αραβικού Στρατού (SAA) κατά των υποστηριζόμενων από την Τουρκία «ανταρτών» με πιο αποτελεσματικούς τρόπους από ό,τι το Ιράν, όπως με την αποστολή εναέριων μέσων να τους βομβαρδίσουν όπως βομβάρδισαν νωρίτερα τους Ανσαρουλάχ («Χούτι») στην Υεμένη.
Εάν η Συρία καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έχει περισσότερα να κερδίσει από τα ΗΑΕ παρά από το Ιράν, τότε θα μπορούσε τελικά να ζητήσει την απόσυρση του τελευταίου.