 |
| Mimzy / Pixabay |
Οι πολιτικοί, οι οποίοι κυβέρνησαν τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, χρησιμοποίησαν συχνά τη φράση «Δεν υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος», κάθε φορά που αποφάσιζαν να παίρνουν σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, για να δείξουν στους πολίτες ότι αυτό είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν για το καλό της πατρίδας, παρ' όλο ότι κινδυνεύουν να χάσουν τα προνόμια που τους εξασφαλίζει η εξουσία.
Αλλά ας δούμε τώρα τι ακριβώς είναι το πολιτικό κόστος και ποιο το κοινωνικό κόστος, για να κατανοήσει ο κάθε ένας Έλληνας πολίτης ποια είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ τους και να εκτιμήσει τα αντίστοιχα μεγέθη τους.
Πολιτικό κόστος, για ένα κόμμα εξουσίας, είναι η απώλεια των εκλογικών ποσοστών του, όταν κατά το χρονικό διάστημα της διακυβέρνησης της χώρας αγνοεί τη βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών και λαμβάνει αποφάσεις, που όχι μόνο δεν συνάδουν με τις προεκλογικές υποσχέσεις - αυτό βέβαια αποτελεί γενικό κανόνα - αλλά δυσαρεστεί σφόδρα τους ψηφοφόρους του. Καμία σχέση όμως, δεν έχει το κόστος αυτό, με την οικονομία.
Κοινωνικό κόστος είναι εκείνο που υφίστανται όχι μόνον οι ψηφοφόροι του κυβερνώντος κόμματος, αλλά όλοι σχεδόν οι πολίτες της χώρας, με εξαίρεση εκείνων που στηρίζουν οικονομικά το συγκεκριμένο κόμμα ή έχουν ευνοηθεί απ' αυτό, εμπλεκόμενοι στις πελατειακές του σχέσεις. Το κόστος αυτό δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά αφορά γενικότερα στις συνθήκες διαβίωσης του κοινωνικού συνόλου.
Για να γίνει περισσότερο κατανοητή η διαφορά μεταξύ τους, θα αναφερθώ στην πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας μας, που επικρατεί την τελευταία δεκαετία. Στις 22 Απριλίου του 2010, ο τότε πρωθυπουργός αποφάσισε, ως γνωστόν, να ανοίξει την πόρτα της χώρας μας και να υποδεχτεί, μετά βαΐων και κλάδων, την εκπρόσωπο των δανειστών μας, που έγινε γνωστή σε μας με το όνομα "τρόικα" . Χρησιμοποιώ τη λέξη "αποφάσισε" γιατί το πολίτευμα της Δημοκρατίας, που εφαρμόζεται στη χώρα μας, επιτρέπει να αποφασίζει πάντοτε ο πρωθυπουργός και όχι η κυβέρνηση στην οποία εκείνος προΐσταται.
Το κοινωνικό κόστος, δηλαδή οι συνέπειες σε όλους εμάς τους πολίτες απ' αυτή την "αχαρακτήριστη" απόφαση είναι γνωστές και δεν εκφράζονται μόνον με οικονομικά μεγέθη. Η οικονομική κρίση που επακολούθησε, έβαλε λουκέτο σε 230 χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με το τραγικό αποτέλεσμα να αυξηθεί ο αριθμός των ανέργων και να φτάσει σήμερα στα 1,2 εκατομμύρια, με ένα ποσοστό 24,1 % του εργατικού δυναμικού. Όσοι από τους εργαζόμενους δεν βγήκαν ακόμη στο δρόμο της ανεργίας, αλλά διατήρησαν τη θέση εργασίας τους, βρέθηκαν με μειωμένες τις αποδοχές τους κατά 30% έως και 40% και το ίδιο βέβαια και οι περισσότεροι συνταξιούχοι. Και άλλοι πολλοί πολίτες έχασαν την περιουσία τους, για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στα χρέη τους και δεν είναι λίγοι αυτοί που, στην απελπισία τους, έχασαν οικειοθελώς τη ζωή τους.
Το πολιτικό κόστος, για τα δύο κόμματα της εξουσίας, που κυβέρνησαν τη χώρα μας, κατά το διάστημα της πρώτης πενταετίας της οικονομικής κρίσης, ήταν το μεν ΠΑΣΟΚ να καταρρεύσει και να χάσει 39 μονάδες από το ποσοστό που είχε το 2009, η δε Νέα Δημοκρατία να χάσει 9 μονάδες και να συρρικνωθεί στο 25%. Και αυτή είναι η συνέπεια της οικονομικής κρίσης για τα δύο αυτά κόμματα. Όμως, αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι να δούμε ποιες είναι οι συνέπειες για τους βουλευτές εκείνους -πολίτες της ίδιας χώρας- που συνιστούσαν αυτά τα δύο κόμματα. Οι περισσότεροι απ' αυτούς, που ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ, μεταπήδησαν σ' ένα άλλο κόμμα, που γιγαντώθηκε μέσα σε λίγα χρόνια, ή σε άλλα μικρότερα κόμματα και επανέκτησαν τη χαμένη βουλευτική τους ιδιότητα, μαζί με όλα τα γνωστά προνόμια, οι δε άλλοι της Νέας Δημοκρατίας, επανήλθαν στο κόμμα τους, το οποίο κατάφερε μάλιστα να επανέλθει στην εξουσία και όσοι παρέμειναν έξω από τη Βουλή, δεν νομίζω ότι θα στενοχωρηθούν ιδιαίτερα, διότι έχουν εξασφαλίσει αρκετά οικονομικά αποθέματα.
Πολιτικό κόστος, για ένα κόμμα εξουσίας, είναι η απώλεια των εκλογικών ποσοστών του, όταν κατά το χρονικό διάστημα της διακυβέρνησης της χώρας αγνοεί τη βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών και λαμβάνει αποφάσεις, που όχι μόνο δεν συνάδουν με τις προεκλογικές υποσχέσεις - αυτό βέβαια αποτελεί γενικό κανόνα - αλλά δυσαρεστεί σφόδρα τους ψηφοφόρους του. Καμία σχέση όμως, δεν έχει το κόστος αυτό, με την οικονομία.
Κοινωνικό κόστος είναι εκείνο που υφίστανται όχι μόνον οι ψηφοφόροι του κυβερνώντος κόμματος, αλλά όλοι σχεδόν οι πολίτες της χώρας, με εξαίρεση εκείνων που στηρίζουν οικονομικά το συγκεκριμένο κόμμα ή έχουν ευνοηθεί απ' αυτό, εμπλεκόμενοι στις πελατειακές του σχέσεις. Το κόστος αυτό δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά αφορά γενικότερα στις συνθήκες διαβίωσης του κοινωνικού συνόλου.
Για να γίνει περισσότερο κατανοητή η διαφορά μεταξύ τους, θα αναφερθώ στην πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας μας, που επικρατεί την τελευταία δεκαετία. Στις 22 Απριλίου του 2010, ο τότε πρωθυπουργός αποφάσισε, ως γνωστόν, να ανοίξει την πόρτα της χώρας μας και να υποδεχτεί, μετά βαΐων και κλάδων, την εκπρόσωπο των δανειστών μας, που έγινε γνωστή σε μας με το όνομα "τρόικα" . Χρησιμοποιώ τη λέξη "αποφάσισε" γιατί το πολίτευμα της Δημοκρατίας, που εφαρμόζεται στη χώρα μας, επιτρέπει να αποφασίζει πάντοτε ο πρωθυπουργός και όχι η κυβέρνηση στην οποία εκείνος προΐσταται.
Το κοινωνικό κόστος, δηλαδή οι συνέπειες σε όλους εμάς τους πολίτες απ' αυτή την "αχαρακτήριστη" απόφαση είναι γνωστές και δεν εκφράζονται μόνον με οικονομικά μεγέθη. Η οικονομική κρίση που επακολούθησε, έβαλε λουκέτο σε 230 χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με το τραγικό αποτέλεσμα να αυξηθεί ο αριθμός των ανέργων και να φτάσει σήμερα στα 1,2 εκατομμύρια, με ένα ποσοστό 24,1 % του εργατικού δυναμικού. Όσοι από τους εργαζόμενους δεν βγήκαν ακόμη στο δρόμο της ανεργίας, αλλά διατήρησαν τη θέση εργασίας τους, βρέθηκαν με μειωμένες τις αποδοχές τους κατά 30% έως και 40% και το ίδιο βέβαια και οι περισσότεροι συνταξιούχοι. Και άλλοι πολλοί πολίτες έχασαν την περιουσία τους, για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στα χρέη τους και δεν είναι λίγοι αυτοί που, στην απελπισία τους, έχασαν οικειοθελώς τη ζωή τους.
Το πολιτικό κόστος, για τα δύο κόμματα της εξουσίας, που κυβέρνησαν τη χώρα μας, κατά το διάστημα της πρώτης πενταετίας της οικονομικής κρίσης, ήταν το μεν ΠΑΣΟΚ να καταρρεύσει και να χάσει 39 μονάδες από το ποσοστό που είχε το 2009, η δε Νέα Δημοκρατία να χάσει 9 μονάδες και να συρρικνωθεί στο 25%. Και αυτή είναι η συνέπεια της οικονομικής κρίσης για τα δύο αυτά κόμματα. Όμως, αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι να δούμε ποιες είναι οι συνέπειες για τους βουλευτές εκείνους -πολίτες της ίδιας χώρας- που συνιστούσαν αυτά τα δύο κόμματα. Οι περισσότεροι απ' αυτούς, που ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ, μεταπήδησαν σ' ένα άλλο κόμμα, που γιγαντώθηκε μέσα σε λίγα χρόνια, ή σε άλλα μικρότερα κόμματα και επανέκτησαν τη χαμένη βουλευτική τους ιδιότητα, μαζί με όλα τα γνωστά προνόμια, οι δε άλλοι της Νέας Δημοκρατίας, επανήλθαν στο κόμμα τους, το οποίο κατάφερε μάλιστα να επανέλθει στην εξουσία και όσοι παρέμειναν έξω από τη Βουλή, δεν νομίζω ότι θα στενοχωρηθούν ιδιαίτερα, διότι έχουν εξασφαλίσει αρκετά οικονομικά αποθέματα.
Αιμίλιος Κομίνης Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός