Το ότι ο ελληνικός πληθυσμός στην Ελλάδα και την Κύπρο μειώνεται, παραμένει στάσιμος ή εξελίσσεται κατά τρόπο δυσάρεστο για την ελληνική πλευρά είναι γεγονός που έχει υποπέσει στην αντίληψη όλων.
Από: topontiki.gr / Γιάννης Σχίζας
Σύμφωνα με τα δεδομένα των στατιστικών, ο πληθυσμός στην Ελλάδα το 2011 ανερχόταν σε 10.816.286 νομάτους, από τους οποίους βέβαια απουσίαζαν διάφορες κατηγορίες ηθελημένης άρνησης συμμετοχής. Μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονταν η επιδίωξη μη εντοπισμού λαθρομεταναστών, η άρνηση των κατοίκων να ανοίξουν τις πόρτες των σπιτιών από τον φόβο της εγκληματικότητας, η παροχή ανακριβών στοιχείων για τον αριθμό των ανθρώπων που κατοικούν στο σπίτι.
Το 2021 στο μέγεθος αυτό ενδέχεται να προστεθεί και η κατηγορία των «αρνητών απογραφής», που συντάσσονται γενικά με το αντιεμβολιαστικό και αντι-Covid κίνημα και αρνούνται να απογραφούν για τους πλέον μυστήριους λόγους…
Στην Κύπρο ο γνωστός Τουρκοκύπριος αρθρογράφος Σενέρ Λεβέντ υποστηρίζει ότι, λόγω της μετανάστευσης, στο τουρκοκυπριακό τμήμα οι γηγενείς ψηφοφόροι ήταν λιγότεροι από τους εποίκους στις τελευταίες προεδρικές εκλογές.
Από την άλλη πλευρά, ο Γιαννάκης Ομήρου, πρώην πρόεδρος της κυπριακής Βουλής των Αντιπροσώπων, γράφει στον ιστότοπο Sigmalive στις 4.11.2021 για την επεκτατική «πληθυσμιακή» πολιτική της Τουρκίας στη μεγαλόνησο και επικαλείται τη Σύμβαση της Γενεύης του 1949, που προβλέπει ρητά στο άρθρο 49 (6) ότι: «Η κατέχουσα δύναμις δεν δύναται να εξορίσει ή να μεταφέρει μέρος του δικού της άμαχου πληθυσμού εις το κατεχόμενο υπ’ αυτής έδαφος».
Προς το παρόν, πάντως, η «κατέχουσα δύναμις» κάνει – χωρίς σημαντική όχληση από την Ε.Ε. – τη δουλειά της: συνεχίζει να εποικίζει τη βόρεια Κύπρο και να δημιουργεί νέα πληθυσμιακά δεδομένα…
Σύμφωνα με τα δεδομένα των στατιστικών, ο πληθυσμός στην Ελλάδα το 2011 ανερχόταν σε 10.816.286 νομάτους, από τους οποίους βέβαια απουσίαζαν διάφορες κατηγορίες ηθελημένης άρνησης συμμετοχής. Μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονταν η επιδίωξη μη εντοπισμού λαθρομεταναστών, η άρνηση των κατοίκων να ανοίξουν τις πόρτες των σπιτιών από τον φόβο της εγκληματικότητας, η παροχή ανακριβών στοιχείων για τον αριθμό των ανθρώπων που κατοικούν στο σπίτι.
Το 2021 στο μέγεθος αυτό ενδέχεται να προστεθεί και η κατηγορία των «αρνητών απογραφής», που συντάσσονται γενικά με το αντιεμβολιαστικό και αντι-Covid κίνημα και αρνούνται να απογραφούν για τους πλέον μυστήριους λόγους…
Στην Κύπρο ο γνωστός Τουρκοκύπριος αρθρογράφος Σενέρ Λεβέντ υποστηρίζει ότι, λόγω της μετανάστευσης, στο τουρκοκυπριακό τμήμα οι γηγενείς ψηφοφόροι ήταν λιγότεροι από τους εποίκους στις τελευταίες προεδρικές εκλογές.
Από την άλλη πλευρά, ο Γιαννάκης Ομήρου, πρώην πρόεδρος της κυπριακής Βουλής των Αντιπροσώπων, γράφει στον ιστότοπο Sigmalive στις 4.11.2021 για την επεκτατική «πληθυσμιακή» πολιτική της Τουρκίας στη μεγαλόνησο και επικαλείται τη Σύμβαση της Γενεύης του 1949, που προβλέπει ρητά στο άρθρο 49 (6) ότι: «Η κατέχουσα δύναμις δεν δύναται να εξορίσει ή να μεταφέρει μέρος του δικού της άμαχου πληθυσμού εις το κατεχόμενο υπ’ αυτής έδαφος».
Προς το παρόν, πάντως, η «κατέχουσα δύναμις» κάνει – χωρίς σημαντική όχληση από την Ε.Ε. – τη δουλειά της: συνεχίζει να εποικίζει τη βόρεια Κύπρο και να δημιουργεί νέα πληθυσμιακά δεδομένα…
Υπογεννητικότητα
Η «υπογεννητικότητα» συμπεριλαμβάνεται στους πρωταρχικούς παράγοντες της πληθυσμιακής συρρίκνωσης του Ελληνισμού, η οποία όμως συνδυάζεται με το πλέγμα των πολιτικών που δεν ευνοούν τον ερχομό ενός νέου ανθρώπου στη ζωή. Αλλά η υπογεννητικότητα αποτελεί τον κύριο λόγο για την «εσωτερική» απώλεια πληθυσμών.
Επίσης όμως υπάρχει και η «εξωτερική» απώλεια των πληθυσμών λόγω της μετανάστευσης. Εκτός από την τρέχουσα μετανάστευση, είναι γνωστό ότι πολλοί Έλληνες – περίπου 500.000 – αποχώρησαν την περίοδο των μνημονίων από την Ελλάδα εν όψει των καλύτερων συνθηκών αμοιβής που εξασφάλιζαν σε άλλες χώρες.
Βέβαια σε έναν καταμερισμό έργων που διαπερνά τις ευρωπαϊκές χώρες και την Αμερική κάποιοι θα έλκονται στο εξωτερικό από ειδικότητες που δεν ενδημούν ή είναι αδύνατον να ενδημήσουν στην Ελλάδα: π.χ. ειδικότητες που έχουν σχέση με την πυρηνική φυσική, το Διάστημα, τις καρδιοχειρουργικές μεθόδους κ.λπ. Από αυτή την άποψη είναι λογικό επακόλουθο χώρες όπως η Ελλάδα να αιμοδοτούν το σύστημα άλλων χωρών, κατά το ότι καταβάλλουν τα έξοδα για τη φοίτηση στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και στην πανεπιστημιακή των ανθρώπων που τελικά κάνουν καριέρα στο εξωτερικό.
Όμως ο κύριος εγχώριος παράγων της υπογεννητικότητας αναφέρεται στις υψηλές απαιτήσεις της παιδοποιίας. Σε αντίθεση με χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, οι Ινδίες κ.λπ., όπου η «εμφύτευση» μωρών συνιστά δαπάνη ασφάλισης των γονέων, όπου η κυριαρχία των γονέων επί των παιδιών είναι απόλυτη, η παιδοποιία εν Ελλάδι έχει υψηλές απαιτήσεις, αποτελώντας κατά μέσον όρο μια δαπάνη διαρκούς ανατροφής, παιδικών σταθμών, εκπαίδευσης και πανεπιστημιακής ακόμη παιδείας. Η δαπάνη αυτή σε μεγάλο βαθμό παρέχεται από τους γονείς, κι αυτό εξηγεί τις δυσχέρειες της καταβολής της.
Ανάλογα συμβαίνουν σε χώρες όπως η Βουλγαρία, της οποίας ο πληθυσμός υποχώρησε από τα περίπου εννέα εκατομμύρια (1990) στα 6.927.000 (2020), κυρίως λόγω της μετανάστευσης. Τα υψηλά κόστη της παιδοποιίας και άλλοι παράγοντες έπαιξαν και σ’ αυτή την περίπτωση τον ρόλο τους.
Η «υπογεννητικότητα» συμπεριλαμβάνεται στους πρωταρχικούς παράγοντες της πληθυσμιακής συρρίκνωσης του Ελληνισμού, η οποία όμως συνδυάζεται με το πλέγμα των πολιτικών που δεν ευνοούν τον ερχομό ενός νέου ανθρώπου στη ζωή. Αλλά η υπογεννητικότητα αποτελεί τον κύριο λόγο για την «εσωτερική» απώλεια πληθυσμών.
Επίσης όμως υπάρχει και η «εξωτερική» απώλεια των πληθυσμών λόγω της μετανάστευσης. Εκτός από την τρέχουσα μετανάστευση, είναι γνωστό ότι πολλοί Έλληνες – περίπου 500.000 – αποχώρησαν την περίοδο των μνημονίων από την Ελλάδα εν όψει των καλύτερων συνθηκών αμοιβής που εξασφάλιζαν σε άλλες χώρες.
Βέβαια σε έναν καταμερισμό έργων που διαπερνά τις ευρωπαϊκές χώρες και την Αμερική κάποιοι θα έλκονται στο εξωτερικό από ειδικότητες που δεν ενδημούν ή είναι αδύνατον να ενδημήσουν στην Ελλάδα: π.χ. ειδικότητες που έχουν σχέση με την πυρηνική φυσική, το Διάστημα, τις καρδιοχειρουργικές μεθόδους κ.λπ. Από αυτή την άποψη είναι λογικό επακόλουθο χώρες όπως η Ελλάδα να αιμοδοτούν το σύστημα άλλων χωρών, κατά το ότι καταβάλλουν τα έξοδα για τη φοίτηση στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και στην πανεπιστημιακή των ανθρώπων που τελικά κάνουν καριέρα στο εξωτερικό.
Όμως ο κύριος εγχώριος παράγων της υπογεννητικότητας αναφέρεται στις υψηλές απαιτήσεις της παιδοποιίας. Σε αντίθεση με χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, οι Ινδίες κ.λπ., όπου η «εμφύτευση» μωρών συνιστά δαπάνη ασφάλισης των γονέων, όπου η κυριαρχία των γονέων επί των παιδιών είναι απόλυτη, η παιδοποιία εν Ελλάδι έχει υψηλές απαιτήσεις, αποτελώντας κατά μέσον όρο μια δαπάνη διαρκούς ανατροφής, παιδικών σταθμών, εκπαίδευσης και πανεπιστημιακής ακόμη παιδείας. Η δαπάνη αυτή σε μεγάλο βαθμό παρέχεται από τους γονείς, κι αυτό εξηγεί τις δυσχέρειες της καταβολής της.
Ανάλογα συμβαίνουν σε χώρες όπως η Βουλγαρία, της οποίας ο πληθυσμός υποχώρησε από τα περίπου εννέα εκατομμύρια (1990) στα 6.927.000 (2020), κυρίως λόγω της μετανάστευσης. Τα υψηλά κόστη της παιδοποιίας και άλλοι παράγοντες έπαιξαν και σ’ αυτή την περίπτωση τον ρόλο τους.
Ελλάδα και Τουρκία
Η Τουρκία, που στις αρχές της δεκαετίας του 1980 επαιρόταν για τον πληθυσμό των 70 εκατομμυρίων που μπορούσε να έχει το 2000, ήδη μετράει 84.340.000 κατοίκους το 2020. Πρόκειται εν μέρει για μια «εθνικιστική ανάδυση» πληθυσμών, που εμβάλλει σε σκέψεις τις γειτονικές χώρες.
Και όμως, σε περιόδους σχετικής ειρήνης μεταξύ των κρατών, ο λόγος των «μαλθουσιανών» οικολόγων, όπως του Πωλ Έρλιχ και του Πιερ Σαμουέλ, ήταν περισσότερο ακροάσιμος από την κοινωνία. Παρά την ιδιοτέλεια του Μάλθους (έβλεπε αναπόφευκτη για το σύστημα τη διατήρηση της πολυτελούς κατανάλωσης) και τις αφελείς συστάσεις που έκανε προς τους υποστηρικτές του, συνιστώντας «αποχή από γάμο μη καταλήγουσα εις ανωμάλους ορέξεις», ο μαλθουσιανισμός κατέληγε σε μια αρχή ισορροπίας που ήταν συμφέρουσα για τους λαούς της Ευρώπης και της Ασίας.
Σήμερα η εθνικιστική ανάδυση και χρησιμοποίηση των πληθυσμών υπαγορεύει τη λήψη μέτρων ιδιαίτερα στον πιο αδύνατο, όμως σε περίπτωση πολεμικής σύρραξης οι εκατέρωθεν στρατοί θα ανταλλάξουν σοφιστικέ συστήματα μάχης και όχι μπουνιές μεταξύ τους!
Η κατάσταση αυτή έχει ορισμένες συνέπειες, οι οποίες βαρύνουν το πληθυσμιακά ασθενέστερο μέρος: μια χώρα που έχει περίπου το 1/8 του πληθυσμού μιας άλλης, όπως η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας, είναι υποχρεωμένη να πληρώνει πανάκριβους προϋπολογισμούς για την εθνική της άμυνα και να επιβαρύνει πολύ περισσότερο τους πολίτες της.
Γενικά, το δημογραφικό πρόβλημα δεν είναι τόσο ευεπίλυτο στις ημέρες μας, όπου η μετανάστευση με τους «περισσευάμενους» ανθρώπους των ασιατικών και αφρικανικών χωρών χτυπάει την πόρτα της Ε.Ε. και οι ανταγωνιστικοί εθνικισμοί είναι υποχρεωμένοι να αμύνονται. Το γνωστό τζιμιπανουσικό γνωμικό (gαμάτε γιατί χανόμαστε!) έχει ανακτήσει την ισχύ του, μέχρι νεωτέρας…
*Ο Γιάννης Σχίζας είναι συγγραφέας
Πηγές
1. Γιάννη Σχίζα, «Υπερπληθυσμός ή δημογραφική ψύχωση;», «Οικολογία και περιβάλλον», Απρίλιος 1984
2. Έρικ Ρολ, «Ιστορία της οικονομικής σκέψεως», εκδότης Β. Παπαζήσης, Αθήνα
Η Τουρκία, που στις αρχές της δεκαετίας του 1980 επαιρόταν για τον πληθυσμό των 70 εκατομμυρίων που μπορούσε να έχει το 2000, ήδη μετράει 84.340.000 κατοίκους το 2020. Πρόκειται εν μέρει για μια «εθνικιστική ανάδυση» πληθυσμών, που εμβάλλει σε σκέψεις τις γειτονικές χώρες.
Και όμως, σε περιόδους σχετικής ειρήνης μεταξύ των κρατών, ο λόγος των «μαλθουσιανών» οικολόγων, όπως του Πωλ Έρλιχ και του Πιερ Σαμουέλ, ήταν περισσότερο ακροάσιμος από την κοινωνία. Παρά την ιδιοτέλεια του Μάλθους (έβλεπε αναπόφευκτη για το σύστημα τη διατήρηση της πολυτελούς κατανάλωσης) και τις αφελείς συστάσεις που έκανε προς τους υποστηρικτές του, συνιστώντας «αποχή από γάμο μη καταλήγουσα εις ανωμάλους ορέξεις», ο μαλθουσιανισμός κατέληγε σε μια αρχή ισορροπίας που ήταν συμφέρουσα για τους λαούς της Ευρώπης και της Ασίας.
Σήμερα η εθνικιστική ανάδυση και χρησιμοποίηση των πληθυσμών υπαγορεύει τη λήψη μέτρων ιδιαίτερα στον πιο αδύνατο, όμως σε περίπτωση πολεμικής σύρραξης οι εκατέρωθεν στρατοί θα ανταλλάξουν σοφιστικέ συστήματα μάχης και όχι μπουνιές μεταξύ τους!
Η κατάσταση αυτή έχει ορισμένες συνέπειες, οι οποίες βαρύνουν το πληθυσμιακά ασθενέστερο μέρος: μια χώρα που έχει περίπου το 1/8 του πληθυσμού μιας άλλης, όπως η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας, είναι υποχρεωμένη να πληρώνει πανάκριβους προϋπολογισμούς για την εθνική της άμυνα και να επιβαρύνει πολύ περισσότερο τους πολίτες της.
Γενικά, το δημογραφικό πρόβλημα δεν είναι τόσο ευεπίλυτο στις ημέρες μας, όπου η μετανάστευση με τους «περισσευάμενους» ανθρώπους των ασιατικών και αφρικανικών χωρών χτυπάει την πόρτα της Ε.Ε. και οι ανταγωνιστικοί εθνικισμοί είναι υποχρεωμένοι να αμύνονται. Το γνωστό τζιμιπανουσικό γνωμικό (gαμάτε γιατί χανόμαστε!) έχει ανακτήσει την ισχύ του, μέχρι νεωτέρας…
*Ο Γιάννης Σχίζας είναι συγγραφέας
Πηγές
1. Γιάννη Σχίζα, «Υπερπληθυσμός ή δημογραφική ψύχωση;», «Οικολογία και περιβάλλον», Απρίλιος 1984
2. Έρικ Ρολ, «Ιστορία της οικονομικής σκέψεως», εκδότης Β. Παπαζήσης, Αθήνα