 |
| ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΕΕΘΑ |
Από: hellasjournal.com - ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Οι ισλαμιστές – εθνικιστές της Τουρκίας είχαν την βεβαιότητα ότι η Ελλάδα είναι κάτι σαν την Συρία το Ιράκ την Λιβύη και την Αρμενία. Κι επειδή δεν έχει υποταχθεί στα κελεύσματά τους για να τους εκχωρήσει ζωτικό χώρο, τον διεκδικούν επί του πεδίου που λένε, που σημαίνει με την ισχύ των όπλων.
Στη ζυγαριά έχουν βάλει τις πιο τρελές διεκδικήσεις, που αρχίζουν από τις αποστρατιωτικοποιήσεις των νησιών του Α. Αιγαίου και φτάνουν μέχρι τους μουσουλμάνους της Θράκης, που δήθεν καταπιέζονται, επειδή δεν μπορεί η Τουρκία να διορίσει δικούς της Μουφτήδες, για να κάνουν την προπαγάνδα της Άγκυρας σε βάρος της Ελλάδας.
- Είναι προφανές ότι η Ρώμη δεν του βγήκε του Ερντογάν. Αντίθετα ξεμπροστιάστηκε στα μάτια των ηγετών του G-20, μια και αναδείχθηκε τόσο η κακοπιστία του, όσο και το γεγονός ότι οι λεονταρισμοί του δεν είναι τίποτα άλλο από μια μεγάλη μεγάλη μπλόφα.
Απορούν και ενίστανται, γιατί οι Αμερικανοί θα στήσουν μια βάση διοχέτευσης στρατιωτικών τους δυνάμεων προς την Ανατολική Ευρώπη στην Αλεξανδρούπολη. Προς τι άραγε η ανησυχία αυτή; Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ή όχι συμμαχική χώρα της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ;
Η απάντηση είναι προφανής. Τους χαλάει την μαγιονέζα στα νεο – Οθωμανικά επεκτατικά όνειρά τους μια και οι Αμερικανοί αποτελούν ένα πρόσθετο ανάχωμα στην ήδη ισχυρή ελληνική αποτρεπτική δύναμη. Όμως δεν λένε κουβέντα για την τέταρτη στρατιά, που έχουν στήσει σε όλο το μήκος των μικρασιατικών ακτών, από τα Δαρδανέλια μέχρι το Κας, απέναντι από το Καστελόριζο.
Επίσης αφού εκείνοι ισχυρίζονται ότι κινδυνεύουν από τους υποτυπώδεις αμυντικούς εξοπλισμούς των νησιών του Α. Αιγαίου και διατείνονται ότι δήθεν θα εισβάλλουν με πρώτη ευκαιρία στην Μικρά Ασία, τότε γιατί οργανώνουν επιθετική διάταξη με δεκάδες αποβατικά σκάφη, που συνοδεύονται από αντίστοιχες ναυτικές ασκήσεις. Ποια είναι άραγε τα νησιά που εκπαιδεύονται να κάνουν απόβαση; Μήπως η Μάλτα ή η Σικελία;
Η Ελλάδα δεν θα είχε λόγο να ξοδεύεται σε εξοπλισμούς, αν δεν υπήρχε πραγματικός και ορατός κίνδυνος για την ασφάλεια της, με μοναδικό επιβουλέα της εδαφικής της ακεραιότητας την Τουρκία.
- Δεν είναι τυχαίο ότι η Τουρκία δεν θα πάρει μέρος στην σύσκεψη για την Λιβύη, που οργανώνει η Γαλλία, με το αιτιολογικό ότι σε αυτήν θα πάρει μέρος η Ελλάδα, ούτε το γεγονός ότι μια εβδομάδα πριν έσπευσε στην Άγκυρα ο άνθρωπος του Ερντογάν στην Τρίπολη, προκειμένου να τον καθοδηγήσουν για την συμπεριφορά του, ενόψει της συνάντησης, που θα πραγματοποιηθεί στην γαλλική πρωτεύουσα.
Όμως άξιο ιδιαιτέρας προσοχής, είναι η καθοδήγηση της κοινής γνώμης, που επιχειρείται συστηματικά στην γειτονική χώρα, για τα όσα παράλογα υποστηρίζει η Άγκυρα σε σχέση με την Ελλάδα, ούτε το γεγονός ότι η αντιπολίτευση έχει ταυτιστεί και συχνά πυκνά πλειοδοτεί με τα επεκτατικά σχέδια του Ερντογάν. Το καθεστώς δεν επιτρέπει να ακουστούν διαφορετικές απόψεις, μια όσοι το τολμήσουν, κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν πράκτορες της Αθήνας.
Βεβαίως οι αντιδράσεις για τις συμμαχίες της Αθήνας και τα εξοπλιστικά προγράμματα, που παρατηρούμε από τις δηλώσεις των Τούρκων, που αποτελούν καθημερινό ψωμοτύρι γι’ αυτούς, δείχνουν πέρα από τα κοινότυπα που λέγονται, ότι τους χάλασαν τη μαγιονέζα.
Η Αθήνα δεν αντέδρασε από την πενταετή στρατιωτική συμμαχία Άγκυρας – Σκοπίων. Ούτε για τη ναυτική βάση, που έχει εγκαταστήσει στο Δυρράχιο της Αλβανία η Τουρκία, μια και οι χώρες αυτές είναι όμορες προς βορράν της Ελλάδας. Με ποια λογική λοιπόν αντιδρά για τις συνθήκες συμμαχίας με Γαλλία και ΗΠΑ;
Θα πει κανείς είναι άλλα τα μεγέθη. Όμως με πιο στρατηγικό στόχο η Τουρκία στήνει αυτές τις περίπλοκες στρατιωτικές σχέσεις, με χώρες που βρίσκονται στα χερσαία σύνορα με την Ελλάδα;
Είναι σαφές, σε συνδυασμό με το πρόσχημα της προστασίας των μουσουλμανικών μειονοτήτων στα Βαλκάνια, με τρανταχτό παράδειγμα την Βοσνία – Ερζεγοβίνη, ότι αλλού με τα όπλα, όπως συνέβη παλαιότερα στην Κύπρο, και πρόσφατα σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη και Αρμενία, και αλλού με την ημισέληνο, η Άγκυρα επιδιώκει και το λέει άλλωστε επίσημα, να επεκταθεί και να καταστεί υπερδύναμη της περιοχής.
Όλα δείχνουν, ότι ο μόνος ισχυρός παίκτης που αντιστέκεται στα επεκτατικά σχέδιά της είναι η Ελλάδα.
Και γι’ αυτό βυσσοδομεί εναντίον της Αθήνας. Διακόσια χρόνια μετά, όπου μια χούφτα ‘Έλληνες, κατατρόπωσαν την πανίσχυρη και κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Πατρίδα μας καλείται να σηκώσει το βάρος της ανάσχεσης του σουλτάνου, που περιφέρεται ανά τον κόσμο και ψευδόμενος και λοιδορεί έναν λαό, που αποτελεί τον φωτεινό σηματοδότη του πολιτισμού της Δύσης, απέναντι στην βαρβαρότητα του Ασιάτη κατακτητή…