Eric Zuesse (ερευνητής-ιστορικός) - southfront.org/ / Παρουσίαση Freepen.gr
Παρεμπιπτόντως, η απειλή στα δυτικά μας σύνορα [αναφερόταν κυρίως στην Ουκρανία] όντως μεγαλώνει και το έχουμε αναφέρει πολλές φορές. Αρκεί να δούμε πόσο κοντά έχουν μετακινηθεί οι στρατιωτικές υποδομές του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας. Αυτό είναι κάτι παραπάνω από σοβαρό για εμάς. [Εννοούσε ότι είναι μια υπαρξιακή απειλή κατά της Ρωσίας, όπως ακριβώς η τοποθέτηση πυρηνικών όπλων από τη Σοβιετική Ένωση στην Κούβα θα ήταν μια υπαρξιακή απειλή για την Αμερική το 1963. Αλλά προσπαθεί πάντα να μην ανησυχεί, γιατί το πραγματικό του κοινό σχετικά με αυτό το θέμα είναι οι άνθρωποι που ελέγχουν τις εξωτερικές πολιτικές των ΗΠΑ και δε θέλει να επιστήσει την προσοχή του κοινού σε θέματα υπαρξιακής συνέπειας μεταξύ των υπερδυνάμεων]
Σε αυτή την κατάσταση, λαμβάνουμε τα κατάλληλα στρατιωτικο-τεχνικά μέτρα. Όμως, επαναλαμβάνω, δεν απειλούμε κανέναν και είναι τουλάχιστον ανεύθυνο να μας κατηγορούν γι' αυτό, δεδομένης της πραγματικής κατάστασης. Αυτό θα σήμαινε να ρίξουμε την ευθύνη σε λάθος πόρτα, όπως λέει η ρωσική παροιμία.
Στην ομιλία μου στο Υπουργείο Εξωτερικών τόνισα ήδη πως η προτεραιότητα που αντιμετωπίζει η ρωσική διπλωματία σε αυτή τη συγκυρία είναι να προσπαθήσει να διασφαλίσει ότι η Ρωσία θα λάβει αξιόπιστες και μακροπρόθεσμες εγγυήσεις ασφαλείας.
Ενώ θα συμμετάσχουμε σε διάλογο με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, θα επιμείνουμε στην εκπόνηση συγκεκριμένων συμφωνιών που θα απέκλειαν κάθε περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά και την ανάπτυξη οπλικών συστημάτων που αποτελούν απειλή για εμάς σε άμεση γειτνίαση με το έδαφος της Ρωσίας. Προτείνουμε να ξεκινήσουν ουσιαστικές συνομιλίες για αυτό το θέμα.
Θα ήθελα να σημειώσω ειδικότερα ότι χρειαζόμαστε ακριβείς νομικές εγγυήσεις, επειδή οι δυτικοί συνάδελφοί μας απέτυχαν να τηρήσουν τις προφορικές δεσμεύσεις που ανέλαβαν. Συγκεκριμένα, όλοι γνωρίζουν τις διαβεβαιώσεις που έδωσαν προφορικά πως το ΝΑΤΟ δε θα επεκταθεί προς τα ανατολικά. Στην πραγματικότητα όμως έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Στην πραγματικότητα, οι θεμιτές ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλεια αγνοήθηκαν και συνεχίζουν να αγνοούνται με τον ίδιο τρόπο ακόμη και τώρα.
Δεν απαιτούμε ειδικούς όρους για εμάς. Κατανοούμε ότι οι όποιες συμφωνίες πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα τόσο της Ρωσίας όσο και όλων των άλλων κρατών στην ευρωατλαντική περιοχή. Μια ήρεμη και σταθερή κατάσταση θα πρέπει να διασφαλίζεται για όλους και είναι απαραίτητη σε όλους ανεξαιρέτως.
Τούτου λεχθέντος, θα ήθελα να τονίσω πως η Ρωσία ενδιαφέρεται ακριβώς για εποικοδομητική και δίκαιη διεθνή συνεργασία, και αυτό παραμένει το κεντρικό δόγμα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής. Ελπίζω ότι θα μεταφέρετε αυτό το μήνυμα στους ηγέτες των κρατών σας.
Αναφερόταν εκεί στο γεγονός ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ — η οποία, το 2013, σχεδίαζε να αντικαταστήσει τη μεγαλύτερη ναυτική βάση της Ρωσίας, που βρισκόταν εδώ και καιρό στην Κριμαία, και να τη μετατρέψει σε άλλη μια ναυτική βάση των ΗΠΑ, και η οποία κυβέρνηση των ΗΠΑ, από το 2011, σχεδίαζε και, στη συνέχεια, το Φεβρουάριο του 2014 πραγματοποίησε πραξικόπημα στην Ουκρανία, προκειμένου να υπάρξει μια νέα ουκρανική κυβέρνηση που θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και θα επέτρεπε στην Αμερική να τοποθετήσει τα αμερικανικά πυρηνικά όπλα λιγότερο από δέκα λεπτά μακριά από την πυρηνική επίθεση στη Μόσχα. — είχε αθετήσει τις επαναλαμβανόμενες προφορικές υποσχέσεις της στον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ το 1990 πως εάν η Σοβιετική Ένωση τερμάτιζε από την πλευρά της τον Ψυχρό Πόλεμο, τότε η Αμερική θα έκανε το ίδιο και το ΝΑΤΟ δε θα επεκτεινόταν ούτε «μια ίντσα προς τα ανατολικά» (προς σύνορα της Ρωσίας).
Ο Πούτιν έχει εκφράσει πολλές φορές τη λύπη του που η Σοβιετική Ένωση είχε συμφωνήσει να εγκαταλείψει (το 1991) τον Ψυχρό Πόλεμο χωρίς να λάβει σιδερένιες δεσμεύσεις από τις ΗΠΑ να κάνει το ίδιο ταυτόχρονα από την πλευρά της. Ωστόσο, αυτή η νέα ομιλία από τον Πούτιν (όπως επεσήμανε τόσο έξοχα ο μεγάλος γεωστρατηγικός αναλυτής Αλέξανδρος Μερκούρης σε πρόσφατο βίντεο) είναι εντελώς νέα από τη Ρωσία: «Οι Ρώσοι δεν έκαναν ποτέ εκφράζουν τη θέση τους για την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά με αυτόν τον τρόπο. Ποτέ στο παρελθόν, σε κανένα σημείο από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου [από την πλευρά της Ρωσίας — η Αμερική δεν έφυγε ποτέ από τον Ψυχρό Πόλεμο], ή ακόμη, παρεμπιπτόντως, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, είπε ότι τώρα επιμένουν πως πρέπει να υπάρξει σε ισχύ μια διεθνής συνθήκη που θα περιορίσει την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά και η οποία θα μειώσει τις στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ σε περιοχές κοντά στα σύνορα της Ρωσίας. Το γεγονός ότι ο Πούτιν μιλάει με αυτόν τον τρόπο είναι σημάδι αυξανόμενης ρωσικής αυτοπεποίθησης. … Για πρώτη φορά, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου [από την πλευρά της Ρωσίας], οι Ρώσοι είναι αυτοί που τώρα ζητούν από τη Δύση [το καθεστώς των ΗΠΑ και τα κράτη-δορυφόρους της ή αποικίες — «σύμμαχοι»]. Λένε ότι τώρα θέλουν νομικές εγγυήσεις πως η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά [δηλαδή, πιο κοντά στα σύνορα της Ρωσίας] πρέπει να σταματήσει. Αυτό που λένε είναι ότι δε θα ανεχθούν την επέκταση του ΝΑΤΟ σε μέρη όπως η Ουκρανία, η Γεωργία, η Μολδαβία και τα υπόλοιπα, και πως επιμένουν ότι πρέπει να υπάρξει μια συνθήκη που θα συμφωνηθεί από τις δυτικές δυνάμεις, πως κάτι τέτοιο δε θα συμβεί. Θέλουν επίσης κάποια μορφή συνθήκης που θα περιορίζει την ανάπτυξη δυτικών στρατιωτικών συστημάτων κοντά στα σύνορα της Ρωσίας. Οι Ρώσοι δεν έκαναν ποτέ ξανά τέτοιου είδους απαιτήσεις, αλλά το κάνουν τώρα. … Μιλάει με μια μεγάλη πίστη στη ρωσική αυτοπεποίθηση. …Ο Πούτιν, σε εκείνη την ομιλία που έκανε, στο ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών — μια ομιλία που, κατά τη γνώμη μου πρόκειται να γίνει μια από τις πιο σημαντικές ομιλίες της εποχής του Ψυχρού Πολέμου — πρόκειται να γίνει σταδιακά κατανοητή για να σηματοδοτήσει μια θεμελιώδη ρήξη στη ρωσική εξωτερική πολιτική. … μέχρι να φτάσει τελικά το σημείο, όταν επιτέλους οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, οι δυτικές δυνάμεις αποδεχτείτε ότι οι Ρώσοι έχουν θεμελιώδη συμφέροντα ασφάλειας στην Ανατολική Ευρώπη και διαπραγματεύονται σοβαρά για να τα αναγνωρίσουν [όπως έκανε ο Χρουστσόφ με τον JFK τον Οκτώβριο του 1963 σχετικά με την Κούβα]. … Μπορεί να χρειαστούν πέντε χρόνια, μπορεί να χρειαστούν δέκα χρόνια, μπορεί να διαρκέσει ακόμη περισσότερο από αυτό. Αλλά με τον καιρό αυτή η διαπραγμάτευση… θα γίνει και θα επιτευχθεί συμφωνία ή, εναλλακτικά, θα υπάρξει κάτι πολύ πιο δραματικό».
Η δήλωση του Μερκούρη με έκανε να αναρωτηθώ γιατί ο Πούτιν θα απαιτούσε, τώρα, μετά από όλες αυτές τις δεκαετίες που δεν το έκανε, ότι οι ψεύτικες υποσχέσεις που έδιναν οι εκπρόσωποι του Τζορτζ Χέρμπερτ Γουόκερ Μπους στον Γκορμπατσόφ και στους εκπροσώπους του, πως οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι δεν έχουν κανένα στόχο να κατακτήσουν τη Ρωσία, εάν η Σοβιετική Ένωση και ο κομμουνισμός της και το αντίγραφο του Συμφώνου της Βαρσοβίας της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ της Αμερικής, τα τελείωναν όλα, και ότι το ΝΑΤΟ ΔΕΝ θα επεκταθεί τότε πιο κοντά στα σύνορα της Ρωσίας, αποδεικνύονταν ότι ήταν ψέματα (από GHW Bush) όπως αποδείχθηκε ξεκάθαρα από όλους τους επόμενους Προέδρους των ΗΠΑ ότι ήταν ψέματα. ΓΙΑΤΙ ο Πούτιν θα ήθελε τώρα αυτά τα ψέματα να υπογραφούν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τα υποτελή έθνη της, αφού ολόκληρο το ιστορικό του καθεστώτος των ΗΠΑ από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ένα ψέμα; Γιατί θα ήθελε να τεθεί τώρα η υπογραφή των ΗΠΑ σε αυτές τις υποσχέσεις; Είναι μια άχρηστη υπογραφή, εντελώς αναξιόπιστη, έτσι δεν είναι; Κοιτάξτε τι έκανε το καθεστώς των ΗΠΑ στη Συνθήκη START, στη Συνθήκη για τις Ενδιάμεσες Πυρηνικές Δυνάμεις, στη Συμφωνία για τις Πυρηνικές Δυνάμεις του Ιράν και σε τόσες άλλες Συνθήκες που είχε υπογράψει — τις κατέστρεψε, εγκαταλείποντας μονομερώς τις Συμφωνίες από την πλευρά του. Τι θα κέρδιζε στην πραγματικότητα με μια τόσο άχρηστη υπογραφή – μια υπογραφή από ένα έθνος του οποίου η αξιοπιστία έχει τόσο οριστικά διαψευσθεί;
Ίσως η στρατηγική του Πούτιν είναι να το πάρει γραπτώς (αν και οι ΗΠΑ ακυρώνουν συστηματικά τις διεθνείς συμφωνίες τους και επομένως η «υπογραφή» τους δεν έχει νόημα), προκειμένου στη συνέχεια να ανακοινώσει πως εάν και εφόσον οι ΗΠΑ παραβιάσουν ποτέ αυτά που είχαν υπογράψει (και αυτό ακολουθεί- στη συνέχεια από τη Ρωσία θα καταστήσει αυτόματα την υπογεγραμμένη συμφωνία ουσιαστικά απαραβίαστη-μη ακυρώσιμη), τότε, εκείνη τη στιγμή, τόσο η πλήρης δύναμη των ρωσικών (και ίσως και των κινεζικών) πυρηνικών δυνάμεων που στοχεύουν στο κεφάλι του φιδιού (DC, NYC, Λονδίνο, Τορόντο, Καμπέρα και Ισραήλ) θα απελευθερωθεί αμέσως. Αυτό θα ήταν μια απροειδοποίητη πυρηνική επίθεση κατά του κεφαλιού του φιδιού. Τότε η Ρωσία (και ίσως και η Κίνα) θα περιμένει για οποιαδήποτε πιθανή αντεπίθεση (συσπάσεις σώματος από το φίδι) πριν εξαπολύσει μια δεύτερη απροειδοποίητη πυρηνική επίθεση, η οποία θα ήταν εναντίον και θα κατέστρεφε όλα τα έθνη που θα είχαν συμμετάσχει σε αυτή την αντεπίθεση των ΗΠΑ.
Αν αυτός είναι ο λόγος που ζητά τώρα να τεθεί γραπτώς η υπόσχεση, τότε νομίζω ότι είχε δίκιο να ισχυριστεί αυτό που είπε. Πράγματι: ποια ΑΛΛΗ γεωστρατηγική από έναν Ρώσο (και ίσως επίσης από έναν Κινέζο) ηγέτη που έχει τοποθετηθεί (από αυτό το φίδι) σε μια τέτοια υπαρξιακά επισφαλή θέση, θα είχε νόημα;
(Το λέω αυτό αναγνωρίζοντας πλήρως ότι οποιοσδήποτε Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος θα παρήγαγε πυρηνικό χειμώνα και θα τερμάτιζε όλη την ανθρώπινη ζωή και ίσως όλη τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη· ωστόσο, το καθεστώς των ΗΠΑ, τουλάχιστον από το 2006, σχεδιάζει να «κερδίσει» έναν τέτοιο πόλεμο και ο μόνος τρόπος με τον οποίο η Ρωσία και η Κίνα θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποτρέψουν μια τέτοια παραφροσύνη θα ήταν να ακολουθήσουν μια πολύ σαφή πορεία προς τα εμπρός που περιλαμβάνει την πραγματική πιθανότητα να ξεκινήσουν το πυρηνικό στάδιο της σύγκρουσης. Οι λυσσαλέες νεοσυντηρητικές υποθέσεις του καθεστώτος των ΗΠΑ —συμπεριλαμβανομένου του ΝΑΤΟ— είναι πως θα φοβίσει τους αντιπάλους του να συμμορφωθούν τελικά με τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις του καθεστώτος. Εάν ένας σκλάβος πρόκειται να σκοτωθεί από τον κύριό του, τότε η μόνη του επιλογή - εάν υπάρχει - είναι να σκοτώσει τον κύριό του στη διαδικασία, ανεξάρτητα αν αυτό θα σώσει τη ζωή του σκλάβου. Εάν αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να τερματιστεί ο ιμπεριαλισμός, τότε και πάλι πρέπει να γίνει, και η πλευρά που θα δώσει το πρώτο χτύπημα θα είναι στη δεξιά πλευρά του και ο ιμπεριαλιστής αντίπαλος θα είναι στη λάθος πλευρά του. Ο σκλάβος που σκοτώνει τον κύριό του έχει δίκιο, γιατί ο δούλος-κύριος βρίσκεται πάντα στη λάθος πλευρά της σχέσης. Το επόμενο βιβλίο μου, που θα κυκλοφορήσει σύντομα, θα αφορά αυτό και θα έχει τίτλο "Η Αυτοκρατορία του Κακού της Αμερικής").