Την εβδομάδα που πέρασε βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέθεσαν ερώτηση στη βουλή ερωτώντας τον ΥΕΘΑ για τον μεγάλο αριθμό επανελθόντων ανωτάτων αξιωματικών.
Από: militaire.gr / Γράφει ο Ευάγγελος Πνευματικός
Η αντιπολίτευση όταν ήταν κυβέρνηση θεσμοθέτησε τους ΕΟΘ για κάλυψη υπηρεσιακών αναγκών και έκτοτε επανέρχονται στην ενεργό υπηρεσία αρκετοί στρατιωτικοί ως ΕΟΘ μετά την αποστρατεία τους. Ο ΥΕΘΑ κατά καιρούς δηλώνει επίσης ότι μελετάται και προσαρμόζεται το εργασιακό καθεστώς των ΕΠΟΠ και ΕΜΘ με θετική προοπτική επέκτασης μέχρι τα 58, με ευθύνη της υπηρεσίας, αλλά πάντα συνεξετάζονται το συνταξιοδοτικό και το βαθμολογικό και κάπου εκεί σταματά η συζήτηση.
Τα κόμματα που άσκησαν την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία τα τελευταία 10 χρόνια κινούνται στην ίδια κατεύθυνση. Πρώιμες αποστρατείες και εν συνεχεία επαναφορά στην ενεργό υπηρεσία των στελεχών για κάλυψη υπηρεσιακών αναγκών. Παρατηρείται δε ότι το κόμμα που είναι κάθε φορά στην αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για αδιαφανή και πελατειακό τρόπο επαναφοράς των επανελθόντων. Υπάρχει δηλαδή μία συνεχής θεατρική παράσταση, της οποίας όμως το βασικό σενάριο έχει γραφτεί με συμφωνία των κομμάτων εξουσίας.
Η Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια δέχθηκε έναν μεγάλο κραδασμό από την οικονομική κρίση και από τις αρχές του 2020 αντιμετωπίζει την υγειονομική κρίση, φυσικές καταστροφές και την επιθετικότητα της Τουρκίας. Οι στρατιωτικοί σε αυτό το απαιτητικό περιβάλλον πορεύονται με διττό ρόλο, ως δημόσιοι λειτουργοί αυξημένων επιχειρησιακών απαιτήσεων και ως άνθρωποι (άτομα, οικογένεια, κοινωνία).
Ενώ πολλά άλλαξαν και αλλάζουν στο κράτος, οι θεσμικές αλλαγές στις ένοπλες δυνάμεις που αφορούν το εργασιακό των στρατιωτικών ήταν ελάχιστες και αποσπασματικές. Τρία μνημόνια και εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι ψηφίστηκαν μετά το 2010 και οι ένοπλες δυνάμεις επιμένουν στην αβελτηρία. Οι ένοπλες δυνάμεις φαίνεται ότι εξακολουθούν να παραμένουν ένας κλειστός οργανισμός, που δύσκολα αντιλαμβάνεται τις αλλαγές και τις κοινωνικές εξελίξεις, πιθανόν λόγω του κατεστημένου και των εγγενών νοοτροπιών που υπάρχουν.
Το εργασιακό των στρατιωτικών παραμένει στην αβεβαιότητα (πότε θα εξέλθουν από την υπηρεσία), αντιμετωπίζεται περιστασιακά και πάνω από όλα με το πολιτικό «κριτήριο» της εκάστοτε χρονικής στιγμής. Παρόμοια αβεβαιότητα δεν συναντάται σε άλλους δημόσιους λειτουργούς. Προς άρση της αβεβαιότητας και των προφανών αρνητικών συνεπειών στις ένοπλες δυνάμεις, στους στρατιωτικούς και στην κοινωνία θα πρέπει να θεσπισθεί ως κατώτερο όριο αποστρατείας όλων των στρατιωτικών τα 58 έτη για τους παρακάτω λόγους:
1) Επιχειρησιακή και κρατική αναγκαιότητα. Οι ένοπλες δυνάμεις στερούνται σε ώριμη και παραγωγική ηλικία, υψηλής ποιότητας έμπειρο, εκπαιδευμένο, επιχειρησιακό ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει εξειδικευμένη γνώση και υπηρεσιακή αφοσίωση. Η Ελλάδα το 2021 υπέγραψε την προμήθεια αμυντικού υλικού 10 δις ευρώ. Χρειάζεται έμπειρο προσωπικό για την υλοποίηση και την εν συνεχεία υποστήριξη των συμβάσεων. Μην επαναληφθούν τα λάθη των μετά-Ίμια προμηθειών. Το 2020, με τα γεγονότα στον Έβρο και στο Αιγαίο, απέδειξε ότι απειλείται η ασφάλεια της Ελλάδος. Είναι οξύμωρο να έρχεται η FRONTEX να υποστηρίξει το επιχειρησιακό σκέλος της ασφάλειας συνόρων και ταυτόχρονα να αποστρατεύονται έμπειροι στρατιωτικοί 50-58 ετών. Οι εν ενεργεία στρατιωτικοί προσφέρουν υπηρεσίες, πέραν των αρμοδιοτήτων τους, στο κράτος σε ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων (μεταναστευτικό, πολιτική προστασία, υγειονομικές κρίσεις, φυσικές καταστραφείς, μεταφορές, επικοινωνίες, κατάρτιση, υποδομές, ΕΦΚΑ κ.λπ.). Σχεδόν όλα τα υπουργεία ζητούν συνεχώς τη συνδρομή των Ενόπλων Δυνάμεων για να ανταπεξέλθουν στο έργο τους.
2) Προστασία του δικαιώματος της εργασίας των αξιωματικών. Απαιτείται εναρμονισμός της εργασιακής νομοθεσίας (40 χρόνια πραγματικής υπηρεσίας) και για τους στρατιωτικούς. Η ηλικία αποτελεί πλέον ξεπερασμένη και παντελώς αβάσιμη δικαιολογία. Απόδειξη ο κ. Μπένος που του ανατέθηκε στα 73 του το απαιτητικό σε φυσικές και πνευματικές δυνάμεις έργο της ανασυγκρότησης της Εύβοιας. Οι πόλεμοι σήμερα γίνονται με την τεχνολογία και όχι με τα τυφέκια. Όπως το έχουν πετύχει όλα τα δυτικά κράτη και οι άλλοι στρατοί (συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας) μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα. Δεν χρειάζεται να ανακαλυφθεί ο τροχός. Η βούληση χρειάζεται. Η εργασία δεν είναι απλά χρηματική αμοιβή, είναι αγαθό, έκφραση και σκοπός ζωής, επικοινωνία, δημιουργία, πρόοδος και εξέλιξη, ιδέες, πρωτοβουλία, και παραγωγή έργου.
3) Αποφυγή της κοινωνικής κριτικής κατά των πρόωρα συνταξιούχων στρατιωτικών. Οι λοιποί εργαζόμενοι που βλέπουν νέους συνταξιούχους στρατιωτικούς αντιδρούν επιφυλακτικά στο φαινόμενο των πενηντάρηδων συνταξιούχων, ιδίως μετά από δέκα χρόνια σκληρής οικονομικής κρίσης. Αν ήταν δυνατόν να γίνει δημοσκόπηση μεγάλο ποσοστό θα δήλωνε αντίθετο με τις πρόωρες αποστρατείες των στρατιωτικών και την απονομή σύνταξης, όταν η πλειοψηφία των Ελλήνων θα πάρει σύνταξη στα 67 έτη από το 2022. Το ΥΠΕΘΑ και οι υπηρεσιακοί παράγοντες φαίνεται ότι δύσκολα αντιλαμβάνονται τις έννοιες κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική συνοχή.
4) Εξασφάλιση «εσωτερικής εξισορρόπησης – δικαιοσύνης» εντός ενόπλων δυνάμεων, ηρεμίας και ανύψωση του ηθικού. Λόγω στελέχωσης των υπηρεσιών με διαφορετικής προέλευσης στελέχη δεν εκλείπουν οι εσωτερικές διαφορές «γιατί δεν έγινες υπαξιωματικός», «εσύ γιατί δεν έγινες αξιωματικός», «ας μην γινόσουν ανώτατος», «ας γινόσουν και εσύ καταδρομέας» κλπ. Με την ίση εργασιακή (από πλευράς χρόνου υπηρεσίας) αντιμετώπιση θα εξαλειφθούν ή θα μειωθούν σημαντικά οι όποιες εργασιακές ανισότητες, που δεν οφείλονται στους στρατιωτικούς, αλλά τις δημιούργησε το κράτος .
5) Σεβασμός της πολιτείας στους στρατιωτικούς ως προς τον χρόνο εξόδου από την υπηρεσία και τον ανάλογο προγραμματισμό. Οι αξιωματικοί κάθε Μάρτιο ζουν τον Γολγοθά τους και οι υπαξιωματικοί προσπαθούν είτε μέσω των ενώσεων είτε με βουλευτικές παρεμβάσεις να επεκτείνουν τον χρόνο παραμονής τους. Πίσω από κάθε στρατιωτικό υπάρχει οικογένεια, παιδιά που κρέμονται στην κυριολεξία από την εργασία του στρατιωτικού γονέα, συζύγου, αδελφού ή παιδιού. Γνωρίζοντας ο κάθε στρατιωτικός τον χρόνο αποστρατείας του θα προγραμματίσει την ζωή του και την ζωή της οικογένειας του. Θα σχεδιάσει το επόμενο βήμα στη ζωή του. Αυτό που γίνεται τώρα είναι μία βιαιότητα ή καλύτερα μία τραγωδία που δεν αξίζει για ανθρώπους που δίνουν τον εαυτό τους για την πατρίδα. Το μειωμένο ενδιαφέρον των νέων κυρίως για τα ΑΣΕΙ οφείλεται και στην εργασιακή αβεβαιότητα του χρόνου εξόδου (πρόωρα γηρατειά).
6) Μείωση του κομματισμού και του παρεμβατισμού στις ένοπλες δυνάμεις. Τα κριτήρια που έχουν τεθεί για επέκταση του χρόνου παραμονής στην υπηρεσία είναι περισσότερο υποκειμενικά (κρίση υπηρεσιακού συμβουλίου) και λιγότερο αντικειμενικά. Πολύ δύσκολα γίνεται αποδεκτό ότι ο επανελθών τάδε στην ενέργεια ήταν καλύτερος από τον μη επανελθόντα. Απλώς ο επανελθών έχει «μπάρμπα στην Κορώνη». Επίσης θα μειωθεί ο κομματισμός, ο παρεμβατισμός και η υποκειμενικότητα κατά τις ετήσιες κρίσεις των αξιωματικών, αφού θα έχει εξασφαλιστεί για όλους η παραμονή μέχρι τα 58 και δεν θα δίνεται μάχη επιβίωσης και ανταγωνισμού στα συμβούλια κρίσεων.
7) Εξάλειψη του συνεχούς δικαστικού αγώνα από όσους αποστρατεύονται. Όλοι οι αξιωματικοί τώρα προσφεύγουν στα διοικητικά δικαστήρια και δικαιώνονται. Οι περισσότερες κρίσεις (σχεδόν όλες) κρίνονται παράνομες από τα δικαστήρια, οπότε αυτό σημαίνει ότι κατά τη διεξαγωγή των κρίσεων γίνεται άνιση και διακριτική αντιμετώπιση απέναντι στον νόμο, όσων κρίνονται δυσμενώς. Ένας σημαντικός αριθμός επιτελών και δικαστικών ασχολούνται με τις προσφυγές, δίκες, επανακρίσεις και το αποτέλεσμα είναι γνωστό, με απονομή αναδρομικά βαθμών, μισθών και χρόνου υπηρεσίας. Δηλαδή αυτοί που φεύγουν θα πληρωθούν σαν εν ενεργεία και θα πάρουν χρόνο υπηρεσίας, ενώ δεν θα δουλεύουν! Μέχρι και η τρόικα είχε ζητήσει να καταργηθεί αυτή η «φαρσοκωμωδία» αλλά το κατεστημένο επικράτησε της λογικής.
8) Το οικονομικό κόστος επέκτασης της εργασίας των στρατιωτικών μέχρι τα 58 με ευθύνη της υπηρεσίας όσων επιθυμούν, είναι σχετικά μικρό (δεν ξεπερνά τα 50 εκ. ευρώ ανά έτος), αλλά θα πρέπει να συνεξετασθεί με τις δικαστικές αποκαταστάσεις και με το ασφαλιστικό αφού οι εα δεν καταβάλουν ασφαλιστικές εισφορές. Αν προστεθεί η παραγωγικότητα και αποδοτικότητα σίγουρα προκύπτει οικονομικό όφελος. Η υψηλή ανεργία στους νέους δεν θα πρέπει να συνδέεται με την πρόωρη αποστρατεία των στρατιωτικών. Αυτό δείχνει αδυναμία σχεδιασμού και εκδήλωση πανικού. Όσο περισσότεροι δουλεύουν τόσο περισσότερο ΑΕΠ παράγεται και γίνεται βιώσιμο το ασφαλιστικό σύστημα και το χρέος. Δεν νοείται να έφτασε η Ελλάδα στα πρόθυρα χρεωκοπίας και να υπάρχουν σήμερα βιαίως συνταξιούχοι κάτω από τα 58 έτη ή 40 χρόνια εργασίας.
Το κράτος που οραματίζεται τον ψηφιακό μετασχηματισμό, την πράσινη ανάπτυξη, την επιστροφή του brain drain, τη silicon valley, τα start-up, το elevate, τις επενδύσεις και το e-government, θα πρέπει να εξασφαλίζει συνεχώς την ασφάλεια του κράτους, την ισότητα, τη δικαιοσύνη και να υποστηρίζει την εργασία. Καλές οι υλικές επενδύσεις, αλλά ακόμα καλύτερη η επένδυση στους ανθρώπους.
Οι δύσκολες θεσμικές αλλαγές χρειάζονται ευρεία θεσμική συναίνεση, κοινωνική αντίληψη, σεβασμό στον άνθρωπο, όραμα, έμπνευση και φωτεινά μυαλά για να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ας είμαστε αισιόδοξοι ότι κάποτε (ας ευχηθούμε σύντομα) η Ελληνική δημοκρατία και το κράτος δικαίου θα συμπεριλάβουν στον σχεδιασμό τους την εργασία των στρατιωτικών που επιθυμούν μέχρι τα 58.
Η αντιπολίτευση όταν ήταν κυβέρνηση θεσμοθέτησε τους ΕΟΘ για κάλυψη υπηρεσιακών αναγκών και έκτοτε επανέρχονται στην ενεργό υπηρεσία αρκετοί στρατιωτικοί ως ΕΟΘ μετά την αποστρατεία τους. Ο ΥΕΘΑ κατά καιρούς δηλώνει επίσης ότι μελετάται και προσαρμόζεται το εργασιακό καθεστώς των ΕΠΟΠ και ΕΜΘ με θετική προοπτική επέκτασης μέχρι τα 58, με ευθύνη της υπηρεσίας, αλλά πάντα συνεξετάζονται το συνταξιοδοτικό και το βαθμολογικό και κάπου εκεί σταματά η συζήτηση.
Τα κόμματα που άσκησαν την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία τα τελευταία 10 χρόνια κινούνται στην ίδια κατεύθυνση. Πρώιμες αποστρατείες και εν συνεχεία επαναφορά στην ενεργό υπηρεσία των στελεχών για κάλυψη υπηρεσιακών αναγκών. Παρατηρείται δε ότι το κόμμα που είναι κάθε φορά στην αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για αδιαφανή και πελατειακό τρόπο επαναφοράς των επανελθόντων. Υπάρχει δηλαδή μία συνεχής θεατρική παράσταση, της οποίας όμως το βασικό σενάριο έχει γραφτεί με συμφωνία των κομμάτων εξουσίας.
Η Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια δέχθηκε έναν μεγάλο κραδασμό από την οικονομική κρίση και από τις αρχές του 2020 αντιμετωπίζει την υγειονομική κρίση, φυσικές καταστροφές και την επιθετικότητα της Τουρκίας. Οι στρατιωτικοί σε αυτό το απαιτητικό περιβάλλον πορεύονται με διττό ρόλο, ως δημόσιοι λειτουργοί αυξημένων επιχειρησιακών απαιτήσεων και ως άνθρωποι (άτομα, οικογένεια, κοινωνία).
Ενώ πολλά άλλαξαν και αλλάζουν στο κράτος, οι θεσμικές αλλαγές στις ένοπλες δυνάμεις που αφορούν το εργασιακό των στρατιωτικών ήταν ελάχιστες και αποσπασματικές. Τρία μνημόνια και εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι ψηφίστηκαν μετά το 2010 και οι ένοπλες δυνάμεις επιμένουν στην αβελτηρία. Οι ένοπλες δυνάμεις φαίνεται ότι εξακολουθούν να παραμένουν ένας κλειστός οργανισμός, που δύσκολα αντιλαμβάνεται τις αλλαγές και τις κοινωνικές εξελίξεις, πιθανόν λόγω του κατεστημένου και των εγγενών νοοτροπιών που υπάρχουν.
Το εργασιακό των στρατιωτικών παραμένει στην αβεβαιότητα (πότε θα εξέλθουν από την υπηρεσία), αντιμετωπίζεται περιστασιακά και πάνω από όλα με το πολιτικό «κριτήριο» της εκάστοτε χρονικής στιγμής. Παρόμοια αβεβαιότητα δεν συναντάται σε άλλους δημόσιους λειτουργούς. Προς άρση της αβεβαιότητας και των προφανών αρνητικών συνεπειών στις ένοπλες δυνάμεις, στους στρατιωτικούς και στην κοινωνία θα πρέπει να θεσπισθεί ως κατώτερο όριο αποστρατείας όλων των στρατιωτικών τα 58 έτη για τους παρακάτω λόγους:
1) Επιχειρησιακή και κρατική αναγκαιότητα. Οι ένοπλες δυνάμεις στερούνται σε ώριμη και παραγωγική ηλικία, υψηλής ποιότητας έμπειρο, εκπαιδευμένο, επιχειρησιακό ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει εξειδικευμένη γνώση και υπηρεσιακή αφοσίωση. Η Ελλάδα το 2021 υπέγραψε την προμήθεια αμυντικού υλικού 10 δις ευρώ. Χρειάζεται έμπειρο προσωπικό για την υλοποίηση και την εν συνεχεία υποστήριξη των συμβάσεων. Μην επαναληφθούν τα λάθη των μετά-Ίμια προμηθειών. Το 2020, με τα γεγονότα στον Έβρο και στο Αιγαίο, απέδειξε ότι απειλείται η ασφάλεια της Ελλάδος. Είναι οξύμωρο να έρχεται η FRONTEX να υποστηρίξει το επιχειρησιακό σκέλος της ασφάλειας συνόρων και ταυτόχρονα να αποστρατεύονται έμπειροι στρατιωτικοί 50-58 ετών. Οι εν ενεργεία στρατιωτικοί προσφέρουν υπηρεσίες, πέραν των αρμοδιοτήτων τους, στο κράτος σε ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων (μεταναστευτικό, πολιτική προστασία, υγειονομικές κρίσεις, φυσικές καταστραφείς, μεταφορές, επικοινωνίες, κατάρτιση, υποδομές, ΕΦΚΑ κ.λπ.). Σχεδόν όλα τα υπουργεία ζητούν συνεχώς τη συνδρομή των Ενόπλων Δυνάμεων για να ανταπεξέλθουν στο έργο τους.
2) Προστασία του δικαιώματος της εργασίας των αξιωματικών. Απαιτείται εναρμονισμός της εργασιακής νομοθεσίας (40 χρόνια πραγματικής υπηρεσίας) και για τους στρατιωτικούς. Η ηλικία αποτελεί πλέον ξεπερασμένη και παντελώς αβάσιμη δικαιολογία. Απόδειξη ο κ. Μπένος που του ανατέθηκε στα 73 του το απαιτητικό σε φυσικές και πνευματικές δυνάμεις έργο της ανασυγκρότησης της Εύβοιας. Οι πόλεμοι σήμερα γίνονται με την τεχνολογία και όχι με τα τυφέκια. Όπως το έχουν πετύχει όλα τα δυτικά κράτη και οι άλλοι στρατοί (συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας) μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα. Δεν χρειάζεται να ανακαλυφθεί ο τροχός. Η βούληση χρειάζεται. Η εργασία δεν είναι απλά χρηματική αμοιβή, είναι αγαθό, έκφραση και σκοπός ζωής, επικοινωνία, δημιουργία, πρόοδος και εξέλιξη, ιδέες, πρωτοβουλία, και παραγωγή έργου.
3) Αποφυγή της κοινωνικής κριτικής κατά των πρόωρα συνταξιούχων στρατιωτικών. Οι λοιποί εργαζόμενοι που βλέπουν νέους συνταξιούχους στρατιωτικούς αντιδρούν επιφυλακτικά στο φαινόμενο των πενηντάρηδων συνταξιούχων, ιδίως μετά από δέκα χρόνια σκληρής οικονομικής κρίσης. Αν ήταν δυνατόν να γίνει δημοσκόπηση μεγάλο ποσοστό θα δήλωνε αντίθετο με τις πρόωρες αποστρατείες των στρατιωτικών και την απονομή σύνταξης, όταν η πλειοψηφία των Ελλήνων θα πάρει σύνταξη στα 67 έτη από το 2022. Το ΥΠΕΘΑ και οι υπηρεσιακοί παράγοντες φαίνεται ότι δύσκολα αντιλαμβάνονται τις έννοιες κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική συνοχή.
4) Εξασφάλιση «εσωτερικής εξισορρόπησης – δικαιοσύνης» εντός ενόπλων δυνάμεων, ηρεμίας και ανύψωση του ηθικού. Λόγω στελέχωσης των υπηρεσιών με διαφορετικής προέλευσης στελέχη δεν εκλείπουν οι εσωτερικές διαφορές «γιατί δεν έγινες υπαξιωματικός», «εσύ γιατί δεν έγινες αξιωματικός», «ας μην γινόσουν ανώτατος», «ας γινόσουν και εσύ καταδρομέας» κλπ. Με την ίση εργασιακή (από πλευράς χρόνου υπηρεσίας) αντιμετώπιση θα εξαλειφθούν ή θα μειωθούν σημαντικά οι όποιες εργασιακές ανισότητες, που δεν οφείλονται στους στρατιωτικούς, αλλά τις δημιούργησε το κράτος .
5) Σεβασμός της πολιτείας στους στρατιωτικούς ως προς τον χρόνο εξόδου από την υπηρεσία και τον ανάλογο προγραμματισμό. Οι αξιωματικοί κάθε Μάρτιο ζουν τον Γολγοθά τους και οι υπαξιωματικοί προσπαθούν είτε μέσω των ενώσεων είτε με βουλευτικές παρεμβάσεις να επεκτείνουν τον χρόνο παραμονής τους. Πίσω από κάθε στρατιωτικό υπάρχει οικογένεια, παιδιά που κρέμονται στην κυριολεξία από την εργασία του στρατιωτικού γονέα, συζύγου, αδελφού ή παιδιού. Γνωρίζοντας ο κάθε στρατιωτικός τον χρόνο αποστρατείας του θα προγραμματίσει την ζωή του και την ζωή της οικογένειας του. Θα σχεδιάσει το επόμενο βήμα στη ζωή του. Αυτό που γίνεται τώρα είναι μία βιαιότητα ή καλύτερα μία τραγωδία που δεν αξίζει για ανθρώπους που δίνουν τον εαυτό τους για την πατρίδα. Το μειωμένο ενδιαφέρον των νέων κυρίως για τα ΑΣΕΙ οφείλεται και στην εργασιακή αβεβαιότητα του χρόνου εξόδου (πρόωρα γηρατειά).
6) Μείωση του κομματισμού και του παρεμβατισμού στις ένοπλες δυνάμεις. Τα κριτήρια που έχουν τεθεί για επέκταση του χρόνου παραμονής στην υπηρεσία είναι περισσότερο υποκειμενικά (κρίση υπηρεσιακού συμβουλίου) και λιγότερο αντικειμενικά. Πολύ δύσκολα γίνεται αποδεκτό ότι ο επανελθών τάδε στην ενέργεια ήταν καλύτερος από τον μη επανελθόντα. Απλώς ο επανελθών έχει «μπάρμπα στην Κορώνη». Επίσης θα μειωθεί ο κομματισμός, ο παρεμβατισμός και η υποκειμενικότητα κατά τις ετήσιες κρίσεις των αξιωματικών, αφού θα έχει εξασφαλιστεί για όλους η παραμονή μέχρι τα 58 και δεν θα δίνεται μάχη επιβίωσης και ανταγωνισμού στα συμβούλια κρίσεων.
7) Εξάλειψη του συνεχούς δικαστικού αγώνα από όσους αποστρατεύονται. Όλοι οι αξιωματικοί τώρα προσφεύγουν στα διοικητικά δικαστήρια και δικαιώνονται. Οι περισσότερες κρίσεις (σχεδόν όλες) κρίνονται παράνομες από τα δικαστήρια, οπότε αυτό σημαίνει ότι κατά τη διεξαγωγή των κρίσεων γίνεται άνιση και διακριτική αντιμετώπιση απέναντι στον νόμο, όσων κρίνονται δυσμενώς. Ένας σημαντικός αριθμός επιτελών και δικαστικών ασχολούνται με τις προσφυγές, δίκες, επανακρίσεις και το αποτέλεσμα είναι γνωστό, με απονομή αναδρομικά βαθμών, μισθών και χρόνου υπηρεσίας. Δηλαδή αυτοί που φεύγουν θα πληρωθούν σαν εν ενεργεία και θα πάρουν χρόνο υπηρεσίας, ενώ δεν θα δουλεύουν! Μέχρι και η τρόικα είχε ζητήσει να καταργηθεί αυτή η «φαρσοκωμωδία» αλλά το κατεστημένο επικράτησε της λογικής.
8) Το οικονομικό κόστος επέκτασης της εργασίας των στρατιωτικών μέχρι τα 58 με ευθύνη της υπηρεσίας όσων επιθυμούν, είναι σχετικά μικρό (δεν ξεπερνά τα 50 εκ. ευρώ ανά έτος), αλλά θα πρέπει να συνεξετασθεί με τις δικαστικές αποκαταστάσεις και με το ασφαλιστικό αφού οι εα δεν καταβάλουν ασφαλιστικές εισφορές. Αν προστεθεί η παραγωγικότητα και αποδοτικότητα σίγουρα προκύπτει οικονομικό όφελος. Η υψηλή ανεργία στους νέους δεν θα πρέπει να συνδέεται με την πρόωρη αποστρατεία των στρατιωτικών. Αυτό δείχνει αδυναμία σχεδιασμού και εκδήλωση πανικού. Όσο περισσότεροι δουλεύουν τόσο περισσότερο ΑΕΠ παράγεται και γίνεται βιώσιμο το ασφαλιστικό σύστημα και το χρέος. Δεν νοείται να έφτασε η Ελλάδα στα πρόθυρα χρεωκοπίας και να υπάρχουν σήμερα βιαίως συνταξιούχοι κάτω από τα 58 έτη ή 40 χρόνια εργασίας.
Το κράτος που οραματίζεται τον ψηφιακό μετασχηματισμό, την πράσινη ανάπτυξη, την επιστροφή του brain drain, τη silicon valley, τα start-up, το elevate, τις επενδύσεις και το e-government, θα πρέπει να εξασφαλίζει συνεχώς την ασφάλεια του κράτους, την ισότητα, τη δικαιοσύνη και να υποστηρίζει την εργασία. Καλές οι υλικές επενδύσεις, αλλά ακόμα καλύτερη η επένδυση στους ανθρώπους.
Οι δύσκολες θεσμικές αλλαγές χρειάζονται ευρεία θεσμική συναίνεση, κοινωνική αντίληψη, σεβασμό στον άνθρωπο, όραμα, έμπνευση και φωτεινά μυαλά για να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ας είμαστε αισιόδοξοι ότι κάποτε (ας ευχηθούμε σύντομα) η Ελληνική δημοκρατία και το κράτος δικαίου θα συμπεριλάβουν στον σχεδιασμό τους την εργασία των στρατιωτικών που επιθυμούν μέχρι τα 58.