 |
| GregMontani / pixabay |
Με όρους γεωπολιτικής και στρατηγικής, αλλά σ' ένα βαθμό και οικονομικής καταστάσεως, η χώρα, παρά τα προβλήματά της, φαίνεται να βελτιώνει τη θέση της και ν' αντιδρά στους κινδύνους, που έχουν γι' αυτήν υπαρξιακό χαρακτήρα, όπως η Τουρκική απειλή. Η μεγαλομανής επιδίωξη από την Άγκυρα ηγεμονίας στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη περιοχή, με ιδεολογική μάλιστα αναφορά το Ισλάμ, αφύπνισε, επιτέλους, την καθεύδουσα πολιτική τάξη της χώρας και έφερε στο προσκήνιο την επιτακτική ανάγκη κατεπειγόντων εξοπλισμών, ώστε να ενισχυθεί η αποτροπή, όπως και στρατηγικών κινήσεων για τη σύμπηξη περιφερειακών στρατηγικών συμμαχιών, που σε άλλες περιόδους θα φαίνονταν αδιανόητες.
Περικλής Νεάρχου,
Πρέσβυς ε,τ.
Το μέγεθος και η προκλητικότητα των Τουρκικών φιλοδοξιών αφύπνισε και άλλες δυνάμεις στην περιοχή, όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Γαλλία, αλλά και χώρες του Κόλπου, που είδαν επίσης την ανάγκη ευρύτερων στρατηγικών συμμαχιών και συμπαρατάξεων. Η Ελλάδα και η Κύπρος, μέσα σ' αυτό το σκηνικό, απέκτησαν, λόγω της θέσεως τους, ένα ρόλο καθοριστικής σημασίας, που μπορεί να αναβαθμίσει θεαματικά την περιφερειακή και τη διεθνή τους θέση, αλλά και να συμβάλει αποφασιστικά στην άμυνα και την ασφάλεια τους.
Είναι γνωστό όμως από την ιστορία ότι δεν αρκούν από μόνοι τους οι ευνοϊκοί εξωτερικοί παράγοντες για μια ασφαλή και ευτυχή πορεία στο μέλλον μιας χώρας. Πρέπει αυτοί να συμπίπτουν ή, τουλάχιστον, να συγκλίνουν με τους υποκειμενικούς εσωτερικούς παράγοντες, που είναι οι καθοδηγητήριες δυνάμεις της και οι πολιτικές της. Στο μέτωπο αυτό, παρατηρούνται, δυστυχώς, μεγάλα προβλήματα, που δεν έχουν μόνο τη μορφή των πάσης φύσεως αδυναμιών, ελλειμμάτων εθνικής πολιτικής και στρατηγικής, κακών πολιτικών και παθογενειών, αλλά επίσης ιδεολογικών αποπροσανατολισμών και συγχύσεως.
Παρατηρείται, π. χ., η υποβάθμιση και η εσκεμμένη διαβολή και κατασυκοφάντηση του εθνικού αισθήματος και η ανάπτυξη ως αποτέλεσμα ενός παράδοξου εθνομηδενισμού. Σε μια χώρα που αντιμετωπίζει άμεση απειλή στην εθνική της ασφάλεια, που έχει ως εθνικό της ύμνο τον ύμνο στην Ελευθερία και η οποία είναι μια μικρή χώρα που δεν εκφράζει κανένα επιθετικό εθνικισμό εναντίον οποιασδήποτε άλλης χώρας. Μια χώρα επίσης που αναγεννήθηκε ως έθνος, δυο αιώνες πριν, μέσα από ποταμούς αιμάτων και θυσίες.
Είναι τραγικό, μια χώρα με μια τέτοια εθνικό- απελευθερωτική παράδοση, να γίνεται στόχος εθνομηδενιστικών ιδεολογιών, αλλά, δυστυχώς, και πολιτικών, που παρουσιάζονται με ένδυμα δήθεν "προοδευτικών" και "αντιφασιστικών" ιδεολογιών. Είχε δίκαιο, προφανώς, ο Ουϊστον Τσωρτσιλ, ο οποίος, από τη δεκαετία ήδη του 1950, προειδοποιούσε ότι ο φασισμός του μέλλοντος θα έρθει με ένδυμα "αντιφασισμού". Η Ελλάδα, που είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν επέτρεψε την άνδρωση Ναζιστικού και Φασιστικού κόμματος, όταν ήταν κατεχόμενη χώρα και μεσουρανούσε ο φασισμός στην Ευρώπη, παρουσιάζεται σήμερα ως δήθεν απειλούμενη από το φασισμό, ο οποίος πρέπει γι' αυτό ν' αντιμετωπισθεί με προπαγάνδα κατά του έθνους και του εθνικισμού. Έρχονται μάλιστα σ' επικουρία γι αυτό διεθνείς παρακρατικές οργανώσεις τύπου Antifa.
Είναι γνωστό από που εκπορεύεται και με τι συνδέεται η προπαγάνδα αυτή. Πομπός είναι η περιβόητη παγκοσμιοποίηση, που έχει, δυστυχώς, ενθρονισθεί και στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και ενεργεί με το άλλοθι των δήθεν Ευρωπαϊκών άρχων και αξιών. Από που και ως που είναι Ευρωπαϊκή αξία η υπονόμευση του έθνους; Η ιδέα του έθνους δεν είναι αυτή που άντλησε από την Αρχαία Ελληνική πόλη και οδήγησε στην κατάλυση της φεουδαρχίας στην Ευρώπη και στην καθιέρωση της εθνικής λαϊκής κυριαρχίας;
Τι επιδιώκει ακριβώς η παγκοσμιοποίηση με την υπόσκαψη του έθνους και του εθνικού κράτους; Την παγκόσμια διακυβέρνηση; Ποιων; Των ολιγαρχικών δυνάμεων, που κρύβονται πίσω απ' αυτήν, προβάλλοντας ως φενάκη τα "οικουμενικά δικαιώματα" ατόμων, που υπολαμβάνονται ότι λειτουργούν έξω από συλλογικές και δημοκρατούμενες αρχές, με βάση τη λαϊκή κυριαρχία; Είναι δυνατόν η Ελλάδα ν' αποτελεί προνομιακό χώρο προβολής και προαγωγής τέτοιων ιδεολογημάτων, με τη ψευδή συνείδηση μάλιστα ότι αυτά αποτελούν δήθεν διεθνή "πρωτοπορεία" και "προοδευτική" ιδεολογία; Η πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου, ανεξάρτητα από την κεντρική της επιδίωξη, που ήταν η στήριξη της παράνομης μεταναστεύσεως, ήρθε να υπενθυμίσει σ' αυτούς που το λησμονούν η το αγνοούν, τι σημαίνει η Ελλάδα για τον κόσμο και ποια ήταν η προσφορά της στον πολιτισμό της ανθρωπότητας. Χωρίς την Ελλάδα και τη συμβολή της, ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο φτωχός και σαφώς πολύ χειρότερος. Αυτή ήταν η πεμπτουσία της ομιλίας του.
Αυτά όμως που είπε ο Αρχηγός της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας θα έπρεπε να είναι βίωμα και αυτογνωσία για όλους τους Έλληνες. Κατά πρώτο λόγο, γι' αυτούς που είναι σε θέσεις εξουσίας και διαμορφώνουν πολιτικές για τη χώρα. Για το ποια είναι, δυστυχώς, η πραγματικότητα, αρκεί να συγκρίνει κανείς την ομιλία του Πάπα με τη φτωχή και ανούσια προσφώνηση της Προέδρου της Δημοκρατίας. Αυτής, που, κατά τα αλλά, πολυπραγμονεί με αλλότρια έργα, που δεν είναι της αρμοδιότητάς της, αλλά τα επιδιώκει για να εκφράσει προκλητικά προτιμήσεις και θέσεις "πολιτικής ορθότητας", όπως, π.χ., το μάθημα που έκανε σε παιδιά της Γ' Δημοτικού για θέματα ουδετερότητας φύλου.
Μια άλλη μεγάλη πηγή ανησυχιών, είναι η ακολουθούμενη πολιτική στα θέματα της παράνομης μεταναστεύσεως. Η τελευταία δεν είναι, δυστυχώς, προνόμιο μόνο της σημερινής Κυβερνήσεως. Είναι διαχρονική πολιτική των τελευταίων δεκαετιών, με πρώτους διδάξαντες το δίδυμο Κώστας Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου. Είναι προφανείς οι κίνδυνοι από την πολιτική αυτή για την εθνική συνοχή, ασφάλεια και ταυτότητα της χώρας. Ακόμη όμως και τώρα, όταν η κατάσταση έχει φτάσει σε σημείο συναγερμού, είναι θλιβερό να βλέπει και να ακούει κανείς τον Πρωθυπουργό και την Πρόεδρο της χώρας να προβαίνουν σε δηλώσεις εκτός τόπου και χρόνου. Για να λυθεί, λένε, το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, πρέπει να νομιμοποιηθούν αδιακρίτως και να ενταχθούν στην Ελληνική κοινωνία όλοι οι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι, κυρίως Μουσουλμάνοι, μετανάστες, που μπήκαν παράνομα στη χώρα. Με την πρακτική αυτή, προφανώς, επιβραβεύεται το δουλεμπόριο, που έχει στηθεί, με πρόσχημα το πολιτικό άσυλο. Διαψεύδονται παταγωδώς οι διαβεβαιώσεις ότι γίνονται δήθεν δεκτοί μόνο οι πραγματικοί πρόσφυγες και ότι οι άλλοι επαναπροωθούνται στις πατρίδες τους. Η πολιτική αυτή καθιστά τη χώρα μαγνήτη και για πολλούς άλλους ενδιαφερόμενους και δεν αποτρέπει νέες ροές. Ανοίγει διάπλατα την πόρτα για την αλλοίωση του πληθυσμού της χώρας και την πλήρη αλλοτρίωση της.
Συμπληρωματικός προς τα παραπάνω είναι και ο ρόλος του ακραίου οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος αποτελεί ιδεολογική σημαία και οδηγό της οικονομικής πολιτικής της Κυβερνήσεως. Στο πνεύμα αυτό και στο δρόμο που χαράχθηκε από τα μνημόνια, επιδιώκεται η ιδιωτικοποίηση των πάντων και η περιθωριοποίηση κάθε έννοιας εθνικής οικονομίας. Η κατάσταση αυτή και με δεδομένη τη δραματική υπερχρέωση της χώρας, υποθηκεύει τις δυνατότητες μιας εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής και υπονομεύει τα εθνικά θεμέλια της Ελληνικής οικονομίας, ιδιοκτησίας και παραγωγής προς όφελος ξένων funds και κερδοσκόπων.
Η αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών από τα κύρια κόμματα του πολιτικού συστήματος, είναι, δυστυχώς, θλιβερή. Συμπορεύονται ουσιαστικά, με κοινό παρονομαστή τις Ευρωπαϊκές πολιτικές και την παγκοσμιοποίηση. Την τελευταία την υπολαμβάνουν ως αναμφισβήτητη δήθεν πραγματικότητα. Διαπληκτίζονται και αλληλομάχονται μόνο για την κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας.
Είναι ευπρόσδεκτη και ελπιδοφόρα γι' αυτό, μέσα σ' αυτό το κλίμα, η εμφάνιση νέων κομμάτων, που θέτουν ως προμετωπίδα την υπεράσπιση του πατριωτισμού ως βασικής αξίας πολιτικού προβληματισμού και δράσεως. Δυστυχώς, ο πόλεμος κατά του έθνους και η παράλογη έξαρση του εθνομηδενισμού έχουν καταστήσει αναγκαία και την υπεράσπιση του αυτονόητου. Ο εθνομηδενισμός, είτε ως παραστρατημένος, κίβδηλος και ανεδαφικός διεθνισμός της Αριστεράς είτε ως ακραία διεθνιστική νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της Δεξιάς, είναι απειλή για το εθνικό μέλλον της χώρας, η οποία πρέπει να συνεγείρει εγκαίρως τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, που είναι βέβαιο ότι απορρίπτει ανεπιφύλακτα τέτοιες ιδέες και πολιτικές.
Η εξαγγελία ειδικότερα νέου κόμματος, με την επωνυμία Πατριωτική Ένωση, από τον ευπατρίδη Πρόδρομο Εμφιετζόγλου, γνωστό από πολλές εθνικές δράσεις του, για τις οποίες τιμήθηκε, με χρυσό μετάλλιο, από την Ακαδημία Αθηνών, είναι μια καλή είδηση. Δεν υπάρχει πίσω από την πρωτοβουλία αυτή καμιά υστεροβουλία και ιδιοτέλεια. Υπάρχει μόνο αγωνία για το εθνικό μέλλον αυτού του τόπου. Αξίζει γι ' αυτό να πλασιωθεί και να στηριχθεί ώστε να πάρει τη δυναμική και τη διάσταση, που θα της επιτρέψει να παρέμβει στα πολιτικά πράγματα και να συμβάλει αποφασιστικά στην οικοδόμηση ενός ισχυρού πατριωτικού μετώπου, στην ανάσχεση ενός παράλογου εθνομηδενισμού και στη διασφάλιση ενός σταθερού, ελπιδοφόρου και δημοκρατούμενου εθνικού μέλλοντος.
Περικλής Νεάρχου,
Πρέσβυς ε,τ.
Το μέγεθος και η προκλητικότητα των Τουρκικών φιλοδοξιών αφύπνισε και άλλες δυνάμεις στην περιοχή, όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Γαλλία, αλλά και χώρες του Κόλπου, που είδαν επίσης την ανάγκη ευρύτερων στρατηγικών συμμαχιών και συμπαρατάξεων. Η Ελλάδα και η Κύπρος, μέσα σ' αυτό το σκηνικό, απέκτησαν, λόγω της θέσεως τους, ένα ρόλο καθοριστικής σημασίας, που μπορεί να αναβαθμίσει θεαματικά την περιφερειακή και τη διεθνή τους θέση, αλλά και να συμβάλει αποφασιστικά στην άμυνα και την ασφάλεια τους.
Είναι γνωστό όμως από την ιστορία ότι δεν αρκούν από μόνοι τους οι ευνοϊκοί εξωτερικοί παράγοντες για μια ασφαλή και ευτυχή πορεία στο μέλλον μιας χώρας. Πρέπει αυτοί να συμπίπτουν ή, τουλάχιστον, να συγκλίνουν με τους υποκειμενικούς εσωτερικούς παράγοντες, που είναι οι καθοδηγητήριες δυνάμεις της και οι πολιτικές της. Στο μέτωπο αυτό, παρατηρούνται, δυστυχώς, μεγάλα προβλήματα, που δεν έχουν μόνο τη μορφή των πάσης φύσεως αδυναμιών, ελλειμμάτων εθνικής πολιτικής και στρατηγικής, κακών πολιτικών και παθογενειών, αλλά επίσης ιδεολογικών αποπροσανατολισμών και συγχύσεως.
Παρατηρείται, π. χ., η υποβάθμιση και η εσκεμμένη διαβολή και κατασυκοφάντηση του εθνικού αισθήματος και η ανάπτυξη ως αποτέλεσμα ενός παράδοξου εθνομηδενισμού. Σε μια χώρα που αντιμετωπίζει άμεση απειλή στην εθνική της ασφάλεια, που έχει ως εθνικό της ύμνο τον ύμνο στην Ελευθερία και η οποία είναι μια μικρή χώρα που δεν εκφράζει κανένα επιθετικό εθνικισμό εναντίον οποιασδήποτε άλλης χώρας. Μια χώρα επίσης που αναγεννήθηκε ως έθνος, δυο αιώνες πριν, μέσα από ποταμούς αιμάτων και θυσίες.
Είναι τραγικό, μια χώρα με μια τέτοια εθνικό- απελευθερωτική παράδοση, να γίνεται στόχος εθνομηδενιστικών ιδεολογιών, αλλά, δυστυχώς, και πολιτικών, που παρουσιάζονται με ένδυμα δήθεν "προοδευτικών" και "αντιφασιστικών" ιδεολογιών. Είχε δίκαιο, προφανώς, ο Ουϊστον Τσωρτσιλ, ο οποίος, από τη δεκαετία ήδη του 1950, προειδοποιούσε ότι ο φασισμός του μέλλοντος θα έρθει με ένδυμα "αντιφασισμού". Η Ελλάδα, που είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν επέτρεψε την άνδρωση Ναζιστικού και Φασιστικού κόμματος, όταν ήταν κατεχόμενη χώρα και μεσουρανούσε ο φασισμός στην Ευρώπη, παρουσιάζεται σήμερα ως δήθεν απειλούμενη από το φασισμό, ο οποίος πρέπει γι' αυτό ν' αντιμετωπισθεί με προπαγάνδα κατά του έθνους και του εθνικισμού. Έρχονται μάλιστα σ' επικουρία γι αυτό διεθνείς παρακρατικές οργανώσεις τύπου Antifa.
Είναι γνωστό από που εκπορεύεται και με τι συνδέεται η προπαγάνδα αυτή. Πομπός είναι η περιβόητη παγκοσμιοποίηση, που έχει, δυστυχώς, ενθρονισθεί και στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και ενεργεί με το άλλοθι των δήθεν Ευρωπαϊκών άρχων και αξιών. Από που και ως που είναι Ευρωπαϊκή αξία η υπονόμευση του έθνους; Η ιδέα του έθνους δεν είναι αυτή που άντλησε από την Αρχαία Ελληνική πόλη και οδήγησε στην κατάλυση της φεουδαρχίας στην Ευρώπη και στην καθιέρωση της εθνικής λαϊκής κυριαρχίας;
Τι επιδιώκει ακριβώς η παγκοσμιοποίηση με την υπόσκαψη του έθνους και του εθνικού κράτους; Την παγκόσμια διακυβέρνηση; Ποιων; Των ολιγαρχικών δυνάμεων, που κρύβονται πίσω απ' αυτήν, προβάλλοντας ως φενάκη τα "οικουμενικά δικαιώματα" ατόμων, που υπολαμβάνονται ότι λειτουργούν έξω από συλλογικές και δημοκρατούμενες αρχές, με βάση τη λαϊκή κυριαρχία; Είναι δυνατόν η Ελλάδα ν' αποτελεί προνομιακό χώρο προβολής και προαγωγής τέτοιων ιδεολογημάτων, με τη ψευδή συνείδηση μάλιστα ότι αυτά αποτελούν δήθεν διεθνή "πρωτοπορεία" και "προοδευτική" ιδεολογία; Η πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου, ανεξάρτητα από την κεντρική της επιδίωξη, που ήταν η στήριξη της παράνομης μεταναστεύσεως, ήρθε να υπενθυμίσει σ' αυτούς που το λησμονούν η το αγνοούν, τι σημαίνει η Ελλάδα για τον κόσμο και ποια ήταν η προσφορά της στον πολιτισμό της ανθρωπότητας. Χωρίς την Ελλάδα και τη συμβολή της, ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο φτωχός και σαφώς πολύ χειρότερος. Αυτή ήταν η πεμπτουσία της ομιλίας του.
Αυτά όμως που είπε ο Αρχηγός της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας θα έπρεπε να είναι βίωμα και αυτογνωσία για όλους τους Έλληνες. Κατά πρώτο λόγο, γι' αυτούς που είναι σε θέσεις εξουσίας και διαμορφώνουν πολιτικές για τη χώρα. Για το ποια είναι, δυστυχώς, η πραγματικότητα, αρκεί να συγκρίνει κανείς την ομιλία του Πάπα με τη φτωχή και ανούσια προσφώνηση της Προέδρου της Δημοκρατίας. Αυτής, που, κατά τα αλλά, πολυπραγμονεί με αλλότρια έργα, που δεν είναι της αρμοδιότητάς της, αλλά τα επιδιώκει για να εκφράσει προκλητικά προτιμήσεις και θέσεις "πολιτικής ορθότητας", όπως, π.χ., το μάθημα που έκανε σε παιδιά της Γ' Δημοτικού για θέματα ουδετερότητας φύλου.
Μια άλλη μεγάλη πηγή ανησυχιών, είναι η ακολουθούμενη πολιτική στα θέματα της παράνομης μεταναστεύσεως. Η τελευταία δεν είναι, δυστυχώς, προνόμιο μόνο της σημερινής Κυβερνήσεως. Είναι διαχρονική πολιτική των τελευταίων δεκαετιών, με πρώτους διδάξαντες το δίδυμο Κώστας Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου. Είναι προφανείς οι κίνδυνοι από την πολιτική αυτή για την εθνική συνοχή, ασφάλεια και ταυτότητα της χώρας. Ακόμη όμως και τώρα, όταν η κατάσταση έχει φτάσει σε σημείο συναγερμού, είναι θλιβερό να βλέπει και να ακούει κανείς τον Πρωθυπουργό και την Πρόεδρο της χώρας να προβαίνουν σε δηλώσεις εκτός τόπου και χρόνου. Για να λυθεί, λένε, το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, πρέπει να νομιμοποιηθούν αδιακρίτως και να ενταχθούν στην Ελληνική κοινωνία όλοι οι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι, κυρίως Μουσουλμάνοι, μετανάστες, που μπήκαν παράνομα στη χώρα. Με την πρακτική αυτή, προφανώς, επιβραβεύεται το δουλεμπόριο, που έχει στηθεί, με πρόσχημα το πολιτικό άσυλο. Διαψεύδονται παταγωδώς οι διαβεβαιώσεις ότι γίνονται δήθεν δεκτοί μόνο οι πραγματικοί πρόσφυγες και ότι οι άλλοι επαναπροωθούνται στις πατρίδες τους. Η πολιτική αυτή καθιστά τη χώρα μαγνήτη και για πολλούς άλλους ενδιαφερόμενους και δεν αποτρέπει νέες ροές. Ανοίγει διάπλατα την πόρτα για την αλλοίωση του πληθυσμού της χώρας και την πλήρη αλλοτρίωση της.
Συμπληρωματικός προς τα παραπάνω είναι και ο ρόλος του ακραίου οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος αποτελεί ιδεολογική σημαία και οδηγό της οικονομικής πολιτικής της Κυβερνήσεως. Στο πνεύμα αυτό και στο δρόμο που χαράχθηκε από τα μνημόνια, επιδιώκεται η ιδιωτικοποίηση των πάντων και η περιθωριοποίηση κάθε έννοιας εθνικής οικονομίας. Η κατάσταση αυτή και με δεδομένη τη δραματική υπερχρέωση της χώρας, υποθηκεύει τις δυνατότητες μιας εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής και υπονομεύει τα εθνικά θεμέλια της Ελληνικής οικονομίας, ιδιοκτησίας και παραγωγής προς όφελος ξένων funds και κερδοσκόπων.
Η αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών από τα κύρια κόμματα του πολιτικού συστήματος, είναι, δυστυχώς, θλιβερή. Συμπορεύονται ουσιαστικά, με κοινό παρονομαστή τις Ευρωπαϊκές πολιτικές και την παγκοσμιοποίηση. Την τελευταία την υπολαμβάνουν ως αναμφισβήτητη δήθεν πραγματικότητα. Διαπληκτίζονται και αλληλομάχονται μόνο για την κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας.
Είναι ευπρόσδεκτη και ελπιδοφόρα γι' αυτό, μέσα σ' αυτό το κλίμα, η εμφάνιση νέων κομμάτων, που θέτουν ως προμετωπίδα την υπεράσπιση του πατριωτισμού ως βασικής αξίας πολιτικού προβληματισμού και δράσεως. Δυστυχώς, ο πόλεμος κατά του έθνους και η παράλογη έξαρση του εθνομηδενισμού έχουν καταστήσει αναγκαία και την υπεράσπιση του αυτονόητου. Ο εθνομηδενισμός, είτε ως παραστρατημένος, κίβδηλος και ανεδαφικός διεθνισμός της Αριστεράς είτε ως ακραία διεθνιστική νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της Δεξιάς, είναι απειλή για το εθνικό μέλλον της χώρας, η οποία πρέπει να συνεγείρει εγκαίρως τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, που είναι βέβαιο ότι απορρίπτει ανεπιφύλακτα τέτοιες ιδέες και πολιτικές.
Η εξαγγελία ειδικότερα νέου κόμματος, με την επωνυμία Πατριωτική Ένωση, από τον ευπατρίδη Πρόδρομο Εμφιετζόγλου, γνωστό από πολλές εθνικές δράσεις του, για τις οποίες τιμήθηκε, με χρυσό μετάλλιο, από την Ακαδημία Αθηνών, είναι μια καλή είδηση. Δεν υπάρχει πίσω από την πρωτοβουλία αυτή καμιά υστεροβουλία και ιδιοτέλεια. Υπάρχει μόνο αγωνία για το εθνικό μέλλον αυτού του τόπου. Αξίζει γι ' αυτό να πλασιωθεί και να στηριχθεί ώστε να πάρει τη δυναμική και τη διάσταση, που θα της επιτρέψει να παρέμβει στα πολιτικά πράγματα και να συμβάλει αποφασιστικά στην οικοδόμηση ενός ισχυρού πατριωτικού μετώπου, στην ανάσχεση ενός παράλογου εθνομηδενισμού και στη διασφάλιση ενός σταθερού, ελπιδοφόρου και δημοκρατούμενου εθνικού μέλλοντος.