Θόδωρος Γαλανόπουλος
Και όταν γυρίζοντας από εξωτερική δουλειά βρεγμένοι όλοι, εγώ με την ψωρίαση, ο άλλος με το διαβήτη, και ο άλλος ακόμα χειρότερα με τον καρκίνο που τον έχει παλέψει γερά, δε μας αρνήθηκαν ποτέ να μπούμε σε ένα καφενείο να πιούμε ένα τσάι και ένα τσίπουρο να ζεσταθούμε... Πώς στο διάολο τώρα οι δέκα στους δέκα υγιείς πρέπει να περνάμε απέξω σαν χολεριασμένοι και να μην πλησιάζουμε πουθενά;
Κι αν ξέραμε ότι κάτι είναι σίγουρο της «επιστήμης» για να μας σώσει και να μας απαλλάξει από την όποια ασθένεια, θα το ακολουθούσαμε πίστα… Όπως π.χ. τα χάπια της υπέρτασης, που ξέρουμε καλά ότι σε δύο ώρες θα έχει πέσει, στο λέει ο γιατρός, το βλέπεις και μόνος σου, ουδεμία αντίρρηση.
Εδώ τη μία φταίει ο τουρισμός, μετά φταίνε οι νέοι που κάνουν πάρτι τη νύχτα, οι πλατείες, μετά φταίνε οι ηλικιωμένοι, οι αποβλακωμένοι, τα τζάκια που καπνίζουν και μεταδίδουν τον ιό... και άλλες επιστημονικές δυνάμεις. Και τα γιατροσόφια σας; Σαν της κυρά μας της μαμής… Για μία ζωή, για έξι μήνες, για τέσσερις, για τρεις ... βαράτε και όπου βγει... Άσε που πληρώνεις πρόστιμο να γίνει τηλεμαραθώνιος να μαζέψει τα λεφτά ο ιός και να αποχωρήσει... Άσε αυτό…
Ένα είναι σίγουρο και δε θα βγει σε κανέναν για καλό. Το να εφαρμόσεις μία Σπιναλόγκα μέσα στην ίδια την κοινωνία, με άλλους να παίρνουν τα παράσημα της επιστήμης και της πειθούς, άλλους να είναι αποδιωγμένοι και να πληρώνουν πρόστιμα, πού στο καλό θα σας οδηγήσει όλο αυτό; Μάλλον σε μία χώρα γκρεμισμένη οικονομικά και κοινωνικά, και με πολίτες τσακισμένους στον ψυχισμό τους, που θα ψάχνουν χώρα για να φύγουν.
Κοιτάξτε δίπλα σας και θα το δείτε...
Οι ίδιοι μετανάστες που ζούσαν χρόνια εδώ, την κοπάνησαν για άλλες χώρες και δεν υπάρχει εργάτης να μαζέψει ελιές... Πάρτε κι άλλα μέτρα και θα δείτε την κόλαση από πιο κοντά…