Lucas Leiroz, ερευνητής στις Κοινωνικές Επιστήμες στο Rural Federal University του Ρίο ντε Τζανέιρο, γεωπολιτικός σύμβουλος - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Στο Κίεβο, από την άλλη, η αντιρωσική ιδεολογική σκέψη -διαποτισμένη από ρατσισμό και ξενοφοβία- δεν επιτρέπει μια σωστή ορθολογική ανάλυση των στοιχείων μιας τέτοιας «απειλής». Ως αποτέλεσμα αυτού του σεναρίου, οι δυτικές χώρες δημιουργούν τις δικές τους αφηγήσεις, αλλάζοντας τις όποτε θέλουν, ενώ η Ουκρανία αναπαράγει αυτόματα μόνο εισαγόμενες ομιλίες από χώρες που θα μπορούσαν τελικά να εγγυηθούν την άμυνά της σε ένα σενάριο σύγκρουσης, δημιουργώντας μια σχέση αληθινής εξάρτησης και νεοαποικιοκρατίας.
Η πρόσφατη εικονική σύνοδος κορυφής μεταξύ του Τζο Μπάιντεν και του Βλαντιμίρ Πούτιν μπόρεσε να φέρει μερικούς πολύ ενδιαφέροντες προβληματισμούς σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση των σχέσεων μεταξύ Ρωσίας, Δύσης και Ουκρανίας. Η αύξηση των φημών για «ρωσική εισβολή» στην Ουκρανία ήταν το πρόσχημα μέσω του οποίου ο Μπάιντεν προσπάθησε να παροτρύνει τον Πούτιν να ανοίξει το διάλογο σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Η ύπαρξη ενός τέτοιου «σχεδίου εισβολής», καθώς και οι λόγοι πίσω από αυτό, ελάχιστη σημασία είχαν για τη συνάντηση αλλά ως προκλητικό ερώτημα μέσω του οποίου θα μπορούσε να εγκαθιδρυθεί ένας αμοιβαία διερευνητικός διάλογος.
Λόγω του εμπιστευτικού χαρακτήρα της συνάντησης, δεν είναι γνωστές όλες οι λεπτομέρειες αυτήν την στιγμή. Ωστόσο, σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν επίσημα από τους εκπροσώπους Τύπου των δύο χωρών, δεν αποκλείεται να ληφθούν υπόψη τα βασικά θέματα της συνόδου. Ο Πούτιν ενδιαφέρθηκε να τονίσει σημεία σχετικά με τις κινήσεις του ΝΑΤΟ στα ρωσικά δυτικά σύνορα και την ανάπτυξη των επιθετικών όπλων της συμμαχίας σε ουκρανικό έδαφος, καθώς και να υπογραμμίσει τη σημασία της εκπλήρωσης των αιτημάτων της Μόσχας προς τη Δύση ως εγγύηση ειρήνης. Σε απάντηση, ο Μπάιντεν ανακοίνωσε πιθανές κυρώσεις σε περίπτωση κλιμάκωσης της έντασης στην Ουκρανία, καθώς και το ενδιαφέρον του, μαζί με άλλες δυτικές χώρες, για ενίσχυση του διαλόγου με τη Ρωσία για όλα αυτά τα θέματα. Η συνάντηση ολοκληρώθηκε με μια τεταμένη αλλά φιλική υπόσχεση να προγραμματιστεί μια σύνοδος κορυφής μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.
Αμέσως μετά τη σύνοδο κορυφής, ο Μπάιντεν και η ομάδα του επικοινώνησαν με τις χώρες που «πραγματικά έχουν σημασία» για να συζητήσουν σχετικά θέματα: Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία. Και, όπως ήταν αναμενόμενο, η Ουκρανία έμεινε εκτός θέματος. Το Κίεβο, το οποίο υποτίθεται πως είναι «απαραίτητος σύμμαχος» των ΗΠΑ, καθώς και αποτελούσε το θέμα της ίδιας της συνάντησης, δεν του επετράπη να μάθει τις λεπτομέρειες της συνομιλίας μεταξύ Μπάιντεν και Πούτιν, κάτι που αποκαλύπτει ξεκάθαρα την τρέχουσα θέση της Ουκρανίας για τη Δύση.
Αν υποθέσουμε ότι υπήρχε πραγματικά ένα σχέδιο ρωσικής εισβολής κατά της Ουκρανίας και ότι αυτό το θέμα είχε ληφθεί σοβαρά υπόψη σε μια συνάντηση μεταξύ Πούτιν και Μπάιντεν, σίγουρα, η ουκρανική κυβέρνηση όχι μόνο θα ήταν το πιο ενδιαφερόμενο μέρος, αλλά θα ήταν επίσης ελάχιστα ηθικό για τις ΗΠΑ, ως σύμμαχος της Ουκρανίας, να ενημερώσουν τις δυνάμεις της χώρας για τις σωστές θέσεις που πρέπει να ληφθούν. Αλλά, σίγουρα, αυτό δεν ισχύει. Ο Ζελένσκι δε φαίνεται καν να εκπλήσσεται που δεν έχει λάβει κλήση από τον φίλο του στον Λευκό Οίκο για τις λεπτομέρειες της συνάντησης. Προφανώς, η ουκρανική κυβέρνηση «ξέρει τη θέση της».
Το πρόβλημα με όλο αυτό το ζήτημα είναι ότι κανένας δυτικός στρατηγός ή αρχηγός κράτους δεν πιστεύει την αφήγηση της «ρωσικής εισβολής». Η υστερία διαποτίζει την Ουκρανία και ορισμένες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που έχουν αποφασίσει να συμμαχήσουν με τη Δύση - στην καλύτερη περίπτωση, υπάρχει κάποια πραγματική επίδραση στη δυτική κοινή γνώμη, η οποία είναι απολύτως αβέβαιη. Πέρα από αυτό, είναι απλώς ένα πρόσχημα για να δικαιολογηθούν κινήσεις στον παγκόσμιο στίβο. Οι κύριες χώρες του ΝΑΤΟ, που γνωρίζουν τις λεπτομέρειες της συνόδου κορυφής, σίγουρα δε θα αρνηθούν ποτέ ότι ένα τέτοιο σχέδιο εισβολής ήταν πραγματικό και, μετά τη σύνοδο κορυφής και την πιθανή συλλογική συνάντηση του ΝΑΤΟ με τον Πούτιν (δεν έχει ακόμη προγραμματιστεί), θα λένε πως, μέσω της διπλωματίας, απέτρεψαν για άλλη μια φορά μια πιθανή επίθεση στην Ουκρανία. Οι γραφειοκράτες στο Κίεβο δε θα έχουν άλλη επιλογή από το να υποστηρίξουν μια τέτοια ομιλία και να την «ανταμείψουν».
Στην πραγματικότητα, η πλάνη του ρωσικού σχεδίου εισβολής δυσφημίζεται ολοένα και περισσότερο, εγκαταλείπεται ακόμη και από τους πιο φανατικά αντιΡώσους αναλυτές και ψηφιακούς επιρροές. Η Μόσχα σαφώς δεν αντιμετωπίζει την Ουκρανία ως ισότιμη. Ο διάλογος για το ουκρανικό ζήτημα διεξάγεται απευθείας με την Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ, έτσι ώστε το Κίεβο να μη θεωρείται καν ανεξάρτητο κράτος σήμερα από καμία πλευρά - γεγονός που καθιστά μια πιθανή ιδέα εισβολής εξαιρετικά παράλογη. Η Ρωσία, από την πλευρά της, απλώς σέβεται την επιλογή που έκανε η Ουκρανία το 2014, όταν αποφάσισε να συμμαχήσει με το ΝΑΤΟ: να ενσωματωθεί με τη Δύση, όχι ως συμμαχικό Εθνικό Κράτος, αλλά ως ημι-αποικία, που αυτόματα εισάγει και αναπαράγει κάθε είδους αντιρωσικό λόγο - που δεν πιστεύεται ή δε γίνεται σεβαστός από τις ίδιες τις δυτικές χώρες.
Όλο και περισσότερο η Ουκρανία χρησιμοποιείται από τη Δύση. Όταν χρειάζεται να συζητηθούν σχετικά θέματα μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας, «αναφέρεται» ένα «σχέδιο εισβολής» προκειμένου να ζητηθεί έκτακτη συνάντηση, στην οποία η Ουκρανία δε συζητείται καν σοβαρά. Για το Κίεβο, η εταιρική σχέση με τη Δύση σημαίνει όλο και λιγότερο και αυτό, κάποια στιγμή, θα γίνει ορατό στον ουκρανικό λαό, αλλάζοντας την κοινή γνώμη και προωθώντας μεταρρυθμίσεις υπέρ μιας πιο ουδέτερης εξωτερικής πολιτικής σε σχέση με τις διαμάχες ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Αυτό περιμένει η Μόσχα - και μια εισβολή δεν είναι μέρος των ρωσικών σχεδίων απλώς και μόνο επειδή θα καθιστούσε μια τέτοια προσδοκία αδύνατη.
Με κάθε ρωσική εισβολή που αποτυγχάνει να υλοποιηθεί, ο Ζελένσκι απαξιώνεται ολοένα και περισσότερο, οι ουκρανικοί δεσμοί με τη Δύση φαίνονται ολοένα και πιο νεοαποικιακές και η Μόσχα καθιστά σαφή την πρόθεσή της να κατευνάσει τις εντάσεις στα δυτικά σύνορα.